Jeeehh weer een nieuw hoofdstuk van True Wolfs Mate!!! Maar voordat jullie het gaan lezen... *kijkt heel streng* wil ik dat jullie even naar www.blossombooks.nl gaan om op mijn verhaal te stemmen! Want ik WEET dat NIET IEDEREEN dat gedaan heeft!!!!! Wees gewaarschuwd allemaal want anders... *kijkt nog veel strenger*.
'Het is allemaal mijn schuld...' Zijn stem klonk zacht, als een fluistering in mijn hoofd. 'We kunnen niet zomaar weg van het eiland, ze zijn overal.' Zijn blik gleed over de uitgestrekte oneindigheid en diepte van de Tempel waar we ons in bevonden. 'Ik weet het niet meer April...ik weet het echt niet meer.' Ik voelde gewoon dat hij mijn blik probeerde te ontwijken. 'We zijn in gevaar, we kunnen ze niet confronteren, we kunnen niet tegen ze vechten, we zijn ver in de minderheid.' Ik drukte mijn snuit zacht tegen hem aan, al mijn woede was weggeëbd. Dit was belangrijker. 'Ik heb weer met één gevochten, die wond...' Zijn stem stierf weg.
'Mason...er moet toch iets zijn wat we kunnen doen?' Hij schudde zijn grote kop en liet hem verslagen hangen. 'Ik zou niet weten wat.'
Ik snoof, voor ieder probleem bestond een oplossing. Er was altijd een manier, altijd.
'Kunnen we niet gewoon met ze praten?' Opperde ik. Mason keek eindelijk naar me, zijn ogen vol ongeloof, walging, verachting en haat. 'Je praat niet met vampiers, je vecht met vampiers en vermoord ze. Ze zijn onze vijanden, ze zullen nooit naar ons luisteren. Bovendien, waarom zouden ze? Ik heb een paar van hun soort vermoord.' Minutenlang bleef ik stil, nadenkend over alle opties die we hadden. 'Weet je dat wel zeker Mason? Zijn ze echt dood? Want voor zover ik wist waren vampiers onsterfelijk.'
Hij schonk me een blik alsof ik een gestoord was en dat het vreemdste was dat ook maar in me op kon komen. 'Ik vecht zowat eeuwen tegen ze, dan had ik dat toch wel geweten of niet soms?'
Ik rolde met mijn ogen en schraapte met mijn poten over de rotsachtige grond. 'Dit is niet het juiste moment om bijdehand en arrogant te doen Mason.' Ik kon gewoon niet geloven dat hij die vampiers zó gemakkelijk had vermoord bij het Hard Rock Hotel. Op dat moment wel...maar nu begon ik echt te twijfelen. Het was gewoon te simpel, ging te snel. Zoiets moest toch moeilijker zijn? 'Wie waren de vampiers eigenlijk, heb je ze ooit eerder gezien?' Bedachtzaam staarde hij voor zich uit. 'Bedoel je die gast...Zedd, en zijn vrienden. Nee, niet dat ik weet, hoezo?'
Ik haalde mijn schouders op, 'gewoon...'
Mason drukte zich dicht tegen me aan, 'ik heb je nooit in gevaar mogen brengen, ik ben zo stom.'
Ik grinnikte op een wolfachtige manier, 'stom ben je zeker! Maar ik weet niet of je dit had kunnen voorkomen. Toch geloof ik niet in je doemscenario, er moet een manier zijn om met ze te praten.' Ze hadden vast en zeker een soort leider, net zoals wij wolven een Alpha en Luna hadden. 'We hebben inderdaad een leider, grappig dat je je dat afvraagt.' Vanuit mijn ooghoek zag ik Mason direct van houding veranderen. Zijn nekharen stonden rechtovereind, hij liet zijn tanden zien en gromde dreigend.
'Dit is de Tempel van de heilige maangodin, hoe durf je deze plek te betreden!' Gromde hij.
Langzaam, heel langzaam draaide ik me zelf ook om. Bang voor wat, of beter gezegd wie ik zou zien. 'En Luna, onze koning zou vereerd zijn als je met hem zou willen praten.' De vampier herkende ik niet, het was gewoon weer een gezicht in de zee van gezichten. 'Ik ben hier om jullie zelfs een boodschap te sturen van onze koning. Om jou, Luna, uit te nodigen tijdens ons jaarlijkse gala. Het is een groot evenement en de koning zou het geweldig vinden als je komt! Ik denk alleen niet dat hij het op prijs zou stellen als je die...vriend van je mee zou nemen. We willen geen akkevietjes als je begrijpt wat ik bedoel.'
'Ze gaat niet, echt niet!' Schreeuwde Mason zowat in onze zwijgzame manier van communiceren. Iets dat de vampier blijkbaar kon verstaan, best vreemd...
'Mason!' Siste ik naar hem, snel schonk ik hem een waarschuwende blik. 'Ik ga, maar alleen om te praten! Ik wil niet belaagd worden door één van jullie, of gebeten worden, verkracht worden, aangeraakt worden, of wat dan ook! Jullie blijven allemaal bij me uit de buurt en komen niet te dicht bij me, als jullie je niet aan die afspraak kunnen houden dan gaat het niet door. Ik wil een bevestiging horen dat dit geregeld van worden. Hebben we een deal?' Brutaal staarde ik hem aan.
'Ik zal er direct werk van maken Luna, je zult het nog wel van me horen.' Voordat ik of Mason nog iets kon zeggen, was hij verdwenen.
'Ben je niet goed bij je hoofd! Nu zullen ze ons al helemaal vermoorden als je je niet aan je woord houdt. En je gaat je dus echt niet aan je woord houden! Je gaat absoluut niet naar dat gala van die fucking bloedzuigers, hoe gestoord ben je April! Heb je verdomme een doodwens?'
Ik schudde mijn kop en begon het pad weer omhoog te volgen, ik wilde liever niet langer blijven in deze griezelige Tempel. Ooit was hij waarschijnlijk schitterend geweest, bruisend van leven. Maar nu...
'Je kunt dat niet voor me beslissen Mason, dit is mijn eigen keuze! Bovendien is dit geen doodswens, ik probeer onze levens te redden. Misschien kan ik ervoor zorgen dat ze ons van het eiland af laten gaan. Als ik daarvoor alleen maar naar dat stomme gala hoef te gaan en een paar woorden met die koning hoef uit te wisselen, dan doe ik dat graag!' Hij stormde meteen achter me aan en blokkeerde de weg. 'Dit kun je niet doen April!' Ik keek hem boos aan, 'en jij kunt het niet maken me tegen te houden! Dan ben jij namelijk degene met de doodswens. Ik probeer er tenminste alles aan te doen om ons in leven te houden, begrijp dat dan!' Wanhoop, pijn, verdriet, ik zag het allemaal in zijn ogen.
'Begrijp jij dan alsjeblieft waarom ik dit niet wil. Ik kan je kwijt raken, je kan daar vermoord, verkracht, gebeten en aangevallen worden. En het ergste...is dat ik je niet kan beschermen.'
Zijn blik verzachte, hij kwam dichterbij.
'Jij zou niet degene moeten zijn die zou moeten vechten voor onze levens, jij zou je leven niet in de weegschaal horen te stellen voor ons. Dat zou ik horen te doen...'
Ik wilde me in zijn armen nestelen, me dicht tegen hem aandrukken en gerustgesteld worden.
Maar we waren beide in wolfvorm en ik was nog altijd boos op hem. Hoewel het door dit gedoe naar de achtergrond was gedrukt.
'Ik begrijp je Mason, echt waar. Maar vergeet niet dat ik een Luna ben, een True Wolf zoals jij beweert. Ik ben sterker dan je denkt, ik kan dit. Beter, ik weet dat ik dit kan. Dus geloof alsjeblieft in me.' Hij zuchtte en liet zijn hoofd weer hangen.
'Ik wil je gewoon niet kwijtraken April...'
Ik drukte me dicht tegen hem aan en ademde zijn geur diep in, 'je zult me ook niet kwijtraken Mason. Vertrouw me, geloof in me en alles komt goed. Beloofd.'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Iepppphhh dat was het alweer! Balen...die hoofdstukken zijn altijd veel te kort he? Ik weet het, ik weet het! Dat dit hoofdstuk niet zo lang is komt ook deels omdat ik vandaag natuurlijk weer druk aan het werk was!!!! Maar nu het belangrijke: HOE VONDEN JULLIE HET????
Omg best schokkend allemaal he, dat met die vampieren enzo...het verhaal neemt wel weer lekker een wending nu. Maar dat is natuurlijk alleen maar leuk, of niet soms?? Heb werkelijk geen idee wat jullie hiervan vinden...mmmhhh. Trouwens: MORGEN GEEN UPDATE! Want dan ga ik lekker een dagje naar Texel met mijn zusje, moeder en hond! Ja...de hond gaat ook mee...
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
