Heee TrueWolfers van me!!!! Hebben jullie allemaal al gestemd?? Ik weet dat sommigen van jullie het wel hebben gedaan...maar sommigen ook niet. *schud teleurgesteld haar hoofd*, ik hoop dat jullie het alsnog zouden willen doen! *kijkt even heel streng*, dus ga naar www.blossombooks.nl en stem op mij!
*is heel hoopvol* want alleen met jullie stemmen kan ik winnen! Geniet van het hoofdstuk, Xxxx
'Hallo schat, wat zie je er schitterend uit!' Zedd schonk me een stralende glimlach, ik trok wit weg. 'Wat zie je bleekjes? Gaat het wel, je kijkt alsof je een geest hebt gezien...In jou geval iemand die uit de dood is opgestaan', hij grinnikte om zijn eigen grapje. Ik kon er niet om lachen.
'Waar is je leuke vriend?' Vroeg hij net op het moment dat Mason de gang in kwam. 'Jij!' Gromde hij woedend. 'Niet verwacht dat ik nog zou leven? Wel, wolven zijn wel vaker dom hoor. Het ligt gewoon aan jullie soort, daar kan jij ook niets aan doen.' Vol geveinsd medeleven schudde hij zijn hoofd. 'Als je haar vanavond ook maar één keer aanraakt dan zweer ik dat ik je kop er persoonlijk afruk!' Zedd grijnsde, 'jammer dat het me niet dood, het duurt natuurlijk wel een tijdje voordat ik herstel...maar als je bekijkt dat ik het eeuwige leven heb dan is dat maar heel kort.' Zijn gezicht werd harder, verloor al de gemaakte vriendelijkheid. 'Als je dat nog eens doet zweer ik dat ik voor eeuwig jacht op dat schattige meisje zal maken!' Dreigde hij.
Toen Zedd zijn gezicht naar mij toe wende, zette hij zijn vriendelijke masker weer op. 'Zullen we dan maar schatje, je vriendje en ik zijn nu wel uitgepraat.' Ik zag vanuit mijn ooghoek dat Mason dit absoluut niet trok, maar ik moest wel met Zedd meegaan...
'Het komt goed Mason, voor je het door hebt ben ik alweer terug!' Ik draaide me naar hem om en kuste hem. Hij sloeg zijn armen om me heen en trok me dichter naar zich toe. Ik legde mijn hand op zijn wang en moest onbewust glimlachen.
'Ik beloof het...' Fluisterde ik.
Ik wilde me losmaken, maar hij hield me nog even stevig vast. 'Ik wil je niet laten gaan, niet met hem.' Zijn stem klonk rasperig en schor.
Ik zuchtte, 'het is niet anders Mason.'
'Hou alsjeblieft de hele tijd contact met me.' Ik knikte en hij liet me los, Zedd staarde geïrriteerd naar ons. Ik wist gewoon dat Mason nu grijnsde. 'Ik zie je straks weer.' Zei ik tegen hem toen Zedd en ik richting zijn auto liepen.
Natuurlijk had hij een rode Ferrari, ik had bijna niet anders verwacht. Hij deed het portier voor me open en liet me instappen, vervolgens liep hij naar de bestuurders kant. 'Heb je er al zin in?' Vroeg hij me toen hij de motor startte. Ik keek hem niet eens aan terwijl hij tegen me sprak, mijn ogen waren strak op Mason gericht. Zedd reed langzaam weg, alsof hij het express deed, om Mason nog een beetje erger te irriteren.
'Pas goed op jezelf April...'Ik knikte en wist dat hij het nog net zou kunnen zien. Toen we op de weg reden gaf Zedd pas echt gas, hij schoot in de lach toen ik me vastgreep.
'Ik heb supersnelle reflexen schatje, je hoeft nergens bang voor te zijn.' Verzekerde hij me.
'Bovendien, als er iets gebeurt zal je lichaam helen. En anders zal ik je mijn bloed geven, beloofd!' Hij schonk me een stralende glimlach waardoor ik huiverde. Dat idee stond me dus echt totaal niet aan, ik zou nog liever half doodbloeden op de weg dan zijn bloed aannemen.
'Oh, dat denk ik niet hoor!' Grinnikte hij.
Ik schudde mijn hoofd, stomme vampier...
Waarom moest hij nou mijn gedachten kunnen lezen? Dat was gewoon zo irritant!
'Ik vind het wel leuk, je gedachten zijn erg interessant. Ik krijg niet vaak de kans de gedachten van een wolf te lezen.' Hij hield mijn blik even vast, 'omdat we ze bijna allemaal afgeslacht hebben.' Zei hij erachteraan zonder blikken of blozen, zijn gezicht stond emotieloos.
