Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
APRIL
Ik kon niet geloven dat ik dit echt ging doen. Dat ik vertrok uit Parijs voor een 'inspiratiereis' naar Canada, betaald nog wel! The Artist Collective had me een baan aangeboden en verschillende eerste opdrachten voor me geregeld. Ik had muren gepimpt om een oud metrostation nieuw leven in te blazen, cartoons getekend voor een feministisch tienertijdschrift en nieuwe schilderijen verkocht aan een anonieme koper.
De weken waren voorbij gevlogen en ik had genoten van het werk. Als ik bezig was met een klus, kon ik niet langer nadenken over de leegte die ik vanbinnen voelde, op zulke momenten was ik even 'artistieke April' en kon ik helemaal opgaan in mijn eigen creativiteit.
Maar Gaia - de begripvolle vrouw van de expositie - had gelijk gehad toen ze zei dat ik mijn eigen geluk moest opzoeken en de rustgevende natuur in Canada was daar perfect voor. Misschien kon ik daar uitpluizen waarom ik iets "miste" in mijn leven en wat ik daar tegen kon doen.
Ik had een enkele ticket, een propvolle koffer en een plan. Wat kon er in godsnaam misgaan?
Alles?
'No worries meid! Ik zie aan je gezicht dat je weer dik aan het stressen bent, wat nergens voor nodig is, want...' Edyth wiebelde met haar wenkbrauwen en trommelde met haar vingers op haar bovenbeen om de spanning op te bouwen, 'je-hebt-mij!'
Juist... Want dat maakte alles véél minder spannend natuurlijk.
Mijn gedachten waren weer eens veel te sarcastisch ingesteld, wat me irriteerde. Waarom voelde het alsof ik alles alleen maar negatief kon inzien de laatste tijd?
'Ik ben je voor eeuwig dankbaar dat je me steunt en dat je met me meegaat, maar als je zo zenuwachtig en hyper blijft doen, dan spring ik uit het vliegtuig denk ik.'
De reis naar het vliegveld was al een hele opgave geweest. Edyth wilde perse met het openbaar vervoer, zodat ze haar auto niet op een veel te dure parkeerplaats hoefde achter te laten, waardoor we uren langer onderweg waren. Maar dat was nog niet eens zo erg. Wat wel een probleem was, was dat we vertraging opliepen en daardoor onze vlucht bijna niet haalden.
'Relax April! We zitten, het vliegtuig kan elk moment opstijgen, onze koffers zitten hopelijk veilig in het laadruim. We hoeven niks te doen, alleen maar achterover te leunen en naar een saaie film te kijken die ze straks gaan vertonen op die veel te kleine schermpjes boven ons hoofd.' Ze glimlachte en friemelde met het boekje waar alle veiligheidsvoorschriften in stonden.
'En anders ga je gewoon slapen, dan vliegt de tijd voorbij en zijn we voor je het weet in Canada!'
Dat was nog niet eens zo'n slecht idee. 'Je hebt gelijk', zei ik tegen haar terwijl ik de gespannen spieren in mijn nek en schouders probeerde te ontspannen. 'Ik heb afgelopen nacht amper een oog dicht gedaan, dus misschien is slapen wel precies wat ik nodig heb.'
Om te laten zien dat ik het meende, zakte ik wat onderuit in de vliegtuigstoel en sloot mijn ogen, waardoor ik langzaam afdwaalde naar de sprookjesachtige wereld van dromen.
Er was eens... Een prinses met de een ziel zo puur en eerlijk als een spiegel en een hart zo liefdevol dat zelfs de Goden haar wilden haar wilden bewonderen. Ze was vernoemd naar de maan, om haar schoonheid, maar ook om haar ogen die straalden als maanlicht.
Maar hoewel haar hart en ziel puur waren, was haar geest dat niet. Want wanneer de maan op zijn volst was, leed Luna aan een onbekende ziekte die haar tot waanzin dreef. En wanneer ze het probeerde uit te leggen, sprak ze over een lied dat enkel zij kon horen. Een lied zo hypnotiserend en mooi, dat ze er wel gehoor aan moest geven.
Dus elke volle maan, dwaalde de prinses rond in het diepst van het woud, zoekend naar iets dat niet te verwoorden viel... De koning en koningin, die hun dochter in alle wanhoop probeerden te genezen van het vreselijke virus dat haar zo in zijn greep hield, vroegen de hulp van genezers, medicijnmannen en zelfs heksen.
Maar niets kon de prinses helpen.
En op een nacht kwam Luna oog in oog te staan met een wilde wolf. Hij was zwart als de nacht met ogen oneindig als de sterrenhemel. Toen ze in zijn ogen keek, verdween alle angst die ze eigenlijk had moeten voelen voor zo'n gevaarlijk dier. Want in zijn ogen zijn ogen zag ze geen dierlijke agressie of woede, maar nieuwsgierigheid.
Het hypnotiserende lied dat haar had meegevoerd, leek te zijn verdwenen, alsof het slechts had bestaan om te leiden tot dat ene moment.
Na die nacht ging Luna met iedere volle maan op zoek naar de wolf. Ze sprak tegen hem, tekende hem, zong voor hem het lied van de maan. Haar waanzin en eenzaamheid leek te zijn verdwenen, alsof zijn bestaan haar had weten te genezen van de vreselijke geestesziekte die haar zo gekweld had.
Maar op een nacht, vond ze geen wolf, maar een gewonde jonge man. En Luna knielde bij hem neer en hij keek haar aan met de ogen van een wolf, haar wolf. En op dat moment wist ze het, besefte ze welk geheim hij met zich meedroeg.
Zijn naam was Alpha en hij was een skinwalker.
'April!'
Ik schoot recht overeind toen Edyth me door elkaar schudde en wierp haar een boze blik toe toen ze me uitlachte om mijn verwarde gezicht. 'We zijn geland slaapkop. Je hebt serieus tijdens de hele vlucht geslapen, je leek Doornroosje wel, niets kon je doen ontwaken. Dus... Wie ben jij en wat heb je met mijn beste vriendin gedaan?'
'Heb je zelfs een "ware liefdes kus" geprobeerd?' grapte ik terwijl ik aanhalingstekens in de lucht maakte bij het woord; ware liefdes kus. Want hoewel ik elke nacht droomde over onbekende sprookjesverhalen, geloofde ik zelf totaal niet in ware liefde of zielsverwanten. Het perfect gecreëerde ideebeeld van "liefde" was gewoon een slim bedachte marketingstrategie, slechts bedoeld voor commerciële doeleinden.
'Nee', ze wuifde het weg alsof dat het stomste idee ooit was, 'want bij jou zou het toch niet werken. Zulke magie werkt namelijk alleen als je er oprecht in gelooft.'
'Dat lijkt vreemd genoeg best logisch', mompelde ik half in gedachten.
En nu Edyth het hardop zei klonk het plotseling veel pijnlijker dan in mijn eigen gedachten. Ik was echt een doemdenker... Normaal wist ik het goed te praten door te zeggen dat ik realistisch was als het om de liefde ging - of in dit geval om zoiets onzinnigs als magie - maar deze keer voelde dat niet langer goed.
En even zou ik willen dat ik ook kon geloven in de meest onwerkelijke dingen.
Het terugkeren als mens heeft April in heel veel opzichten veranderd... ze gelooft niet langer in de betoverende dingen die het leven te bieden heeft en is veel negatiever, of zoals ze het zelf zegt: "een doemdenker". Zal dit weer kunnen veranderen als ze haar ware liefde terugvindt? Of zal Aprils ziel voorgoed gebroken blijven? Ik ben onwijs benieuwd naar jullie ideeën en complottheorieën!
