Het enige wat ik wilde, was geaccepteerd worden, maar het tegenovergestelde was gebeurd. Het was alsof de hele wereld me negeerde. Collin zei alweer geen woord tegen me en ik wist dat het Masons schuld was. Want sinds die dag, leek iedereen mijn blik te negeren, alsof de hele school door hem "gehypnotiseerd" was.
Blijkbaar was ik niets meer voor hem, wat op zich niet zo'n heel groot probleem was, aangezien ik hem toch al nooit had gemogen. Maar dat hij de hele school hierin meesleurde, dat iedereen blindelings zijn voorbeeld volgde, dat deed pijn. Mijn familieleden waren de enigen met wie ik nog sprak, wat Jules en Celeste nu zelfs door begonnen te krijgen. Meerdere keren hadden ze ma al gevraagd wat er was gebeurd, wat er aan de hand was op school, of ik soms gepest werd. Iedere keer antwoordde ik hetzelfde: 'er is niets.'
Vandaag was het niet heel anders dan normaal, het enige verschil was dat de ogen deze keer voor de verandering wel op mij gericht waren. Er werd zelfs over me gefluisterd...
'Dat is die nieuwe.'
'Ze is echt een freak.'
'Niemand mag haar.'
Wat had ik ooit verkeerd gedaan? Of gezegd? Ik was hier zo goed begonnen, had die nieuwe start zelfs omarmd, ik was zelfs even gelukkig geweest. Maar dat was allemaal verpest...
Door hem, door Mason.
En alsof we het over de Duivel zelf hadden, kwam hij natuurlijk precies op dit moment op me aflopen, hoe was het ook mogelijk? Altijd als ik hem wilde ontlopen, kreeg hij het weer voor elkaar om mijn dag te verpesten. Bijna alsof hij het zo plande, alsof hij er zijn eigen strategie voor had bedacht, zo georganiseerd kwam het over. Ik weigerde hem aan te kijken, weigerde toe te geven aan het gevoel dat zich diep vanbinnen in me verspreidde. Gek genoeg, verafschuwde ik hem, maar was hij ook de enige reden dat ik het uithield hier, door dat ene gevoel... Het maakte daardoor niet uit dat hij me haatte, het maakte me niet uit dat de hele wereld me negeerde, dit was het namelijk allemaal waard. Want hij liet me iets voelen, iets wat ik nog nooit eerder gevoeld had.
Elke keer dat ik hem zag sloeg mijn hart een slag over en werd ik overweldigd door die vreemde, krachtige elektriciteit die door me heen stroomde. Het liet iets in me ontwaken dat ik diep had weggestopt, het gaf me een gevoel van vrijheid. Maar als ik dan in zijn ogen keek, of hij in de mijne, dan werd alles wat ik gevoeld had aan stukken gescheurd. Met die ene blik kon hij me het gevoel bezorgen dat mijn hart uit mijn borstkast werd gerukt, mijn ziel leek dan in duizenden stukjes te breken en mijn lichaam bevroor.
Er was een oneindige leegte in zijn ogen, hij was emotieloos en kil, het herinnerde me eraan dat het hem niets deed. Dat ik niets voorstelde, een "niemand" was. Hij mocht mij niet en ik mocht hem niet – tenminste – zo was het ooit geweest. Maar nu wist ik dat niet zo zeker meer. Ik wilde dit niet voelen, wilde het met heel mijn hart ontkennen...
Ik voelde iets voor Mason Black. En ik wist niet waarom en ik wist niet hoe het mogelijk was, maar vanaf dat ene moment bij The Wolf Cage had ik het eigenlijk al geweten. Maar ik had een besluit genomen en ik zou hem niet meer de kans geven mijn leven te laten beïnvloeden. Ik zou daar hoogstpersoonlijk verandering in brengen, want ik was niet bang voor hem zoals de rest leek te zijn. En dat ik iets voor hem voelde, had in mijn ogen niets te betekenen. Het bewees vooral hoe zwak ik was en hoe sterk hij was.
Vastbesloten liep ik op Collin af, 'hé', zei ik.
Hij zweeg en deed zijn kluisje met een klap dicht.
'Waarom negeer je me weer', vroeg ik hem.
Hij zweeg weer. 'Komt het soms door Mason?'
Nu draaide hij zich naar me om en keek me aan, 'doe dit niet April', fluisterde hij smekend en even zag ik in zijn ogen hoe vreselijk hij dit vond. 'Waarom niet Collin, weet je dan niet hoe vreselijk het is als iedereen je negeert? Als iedereen achter je rug om over je praat?' siste ik.
