Hee Guys, ik weet dat het weer even geleden is maar hier is dus het nieuwe hoofdstuk!!! Ik moest het wel schrijven, ik ben namelijk best bang voor kleine meisjes van zes die heel hard kunnen slaan! Heel veel leesplezier en ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden, vergeet niet te voten, Xxx
Ik moest het doen, ik moest het proberen.
Voor hem, mezelf maar ook voor ons. Voor de wolven die misschien nog op dit eiland zaten. Dus bracht ik mijn hand richting de stenen bol, mijn ogen kneep ik dicht, ik durfde niet te kijken. Ik voelde koel gesteente, een ijzigheid die mijn lichaam in sijpelde. Het was een griezelig gevoel, iets dat ik nooit eerder had ervaren. Met die kilte kwam leegte en duisternis, dood en verschrikking. Herinneringen van wolven die vochten in het maanlicht, ik zag glinsterende tanden en kon ze bijna horen grommen. Kon hun woede en haat bijna voelen. Het was het strijdtoneel van de oorlog, een beeld dat bloedvergieting met zich meebracht. Ik huiverde en wilde mijn hand losrukken van de bol, maar dat lukte me niet. Ik opende mijn ogen en zag een fel licht, feller dan wat ik ooit gezien had. Toen het verdween was ik niet langer in de tombe, was Mason niet langer bij me. Ik begaf me tussen de sterren, in het Schemerrijk en de plaats van de eeuwigdurende jacht. Een plek die zo bekend was en zo vreemd tegelijkertijd. Beneden me was van alles aan de hand. Ik zag wolven, zoveel wolven...
'Erg hè.' Ik keek op en zag een vrouw naast me staan. Ze keek net als ik naar beneden, naar het strijdtoneel waar de oorlog aan de gang was.
'Wie bent u?' Durfde ik haar te vragen.
Ze glimlachte, 'mijn naam is Nyx, je bevind je in mijn Tempel, de eeuwige nacht.' Ze maakte een wijds gebaar om haar heen. 'Vertel mij, jonge Godin, wat je hier brengt?' Fluisterde ze, zo zacht sprak ze. Haar lichaam leek etherisch, niets leek grip op haar te hebben. Alsof ze bestond uit het alles en niets. 'Ik weet het niet', vertelde ik haar naar eerlijkheid. Ik was hier gekomen maar had geen flauw idee wat ik hier deed of hoe ik hier überhaupt was beland. 'Wel, ware Luna...als dochter van de Nacht en de Duisternis, ben je hier altijd welkom. Je bent de Maan en mag hier schitteren met je puurheid zovaak als dat je daarnaar verlangt.' Ze zweefde om me heen en raakte mijn wang teder aan, haar fonkelende ogen gevuld met eeuwige liefde. 'Je zuster, de schaduwmaan, heeft te lang geregeerd. Het is tijd dat je je plaats weer inneemt en de wereld laat baden in je licht, dochter. Zie in wie je bent en ontken de waarheid niet langer, neem Alpha mee en laat hem je sterren zijn.' Ze kuste me op mijn voorhoofd en begon te vervagen, 'wees welkom altijd terug te komen, ik moet nu gaan mijn ware Maangodin.' Ze loste op in het niets en liet me achter met duizenden vragen en een oneindige leegte. Onder me zag ik nog altijd wolven vechten, het leek bijna een dans die alsmaar door leek te gaan zonder dat er ooit een einde aan kwam. Ik probeerde me erop te concentreren en werd bijna in het beeld gezogen, alsof ik er nu zelf bij was...
Het was een kille ijzige nacht, alsof de warmte ons in de steek had gelaten. Mijn broeders en zusters streden naast me, vechtend voor hun vrijheid en hun leven. De vampieren hadden ons uitgedaagd, ze wilden ons eiland, ons thuis. Maar wij zouden niet zo snel opgeven, wij zouden strijden tot we er dood bij neer zouden vallen...
Ik hapte naar adem en rukte me los van de wolf waarvan ik de gedachten had gehoord. Dit was tijdens het gevecht, wat ze had gedacht. Ik kon haar vechtlust voelen, haar moed, hoop maar ook de angst die langzaam naar binnen sloop. De vampieren waren aan de winnende hand, ze waren onuitputtelijk en met zoveel. Er leek geen einde aan ze te komen, iedere keer dat een wolf een vampier doodde, lagen er al drie wolven dood op de grond. Het was een onbezonnen gevecht, en toch bleven ze doorgaan, ze bleven volhouden.
Nu moesten Mason en ik het tegen dezelfde vijand opnemen...met zijn tweeën nog wel. Hoe zouden we ooit in staat zijn te winnen? Hoe konden we zo'n machtige en ervaren vijand verslaan?
De Goden streden ook aan onze zijde, dat wist ik zeker! Dat moest wel...onze Luna zou ons nooit in de steek laten. Ze zou er wel voor zorgen dat het geluk aan onze kant was, dat de maan extra fel schitterde en ons hernieuwde kracht gaf in tijden van nood. Ik twijfelde geen moment aan onze Godin, ze was er voor ons en zou dat ook altijd zijn...
Het geloof van de wolven...het was zo sterk, ik kon het voelen in ieder van hun. Ik hoorde het in hun gedachten. Een vergane herinnering, en toch nog altijd zo sterk. Waarom zag ik dit? Waarom was ik hier en hoorde ik deze dingen, voelde ik deze emoties van de wolven die gestreden hadden. Wat had het voor nut?
'Alles heeft een bepaald doel, hoe onduidelijk de reden dan ook mag zijn.' Ik schrok en keek opzij, zag een man staan die naar me keek met kille ogen, zwart als een oneindige leegte. 'Ik weet dat je je afvraagt wie ik ben. Mijn naam is Erebos, de God van de Duisternis. Ik weet dat Nyx hier net was om je wijsheid te schenken, ik ben hier om je kracht te geven.' Hij raakte mijn schouder aan, ik kromp ineen door een vloedgolf van helse pijn. Ik wilde mijn mond openen om te gillen, maar er kwam geen geluid. Hij keek me dreigend aan en schudde zijn hoofd, 'een Godin toont haar pijn niet, hoe erg die ook mag zijn. Ze straalt pure kracht, moed en doorzettingsvermogen uit. Ze zal vechten voor wat haar lief is en doden zonder medelijden te tonen. Dochter, ontken niet langer wie en wat je bent. Stop de duisternis in je hart niet weg en laat het toe, zoals je liefde ook hebt toegelaten. Dit is je bestemming en het is tijd om die te accepteren.' Zijn stem galmde na terwijl hij oploste en een nieuwe lading pijn door mijn lichaam schoot. Ik viel voorover op mijn knieën, tranen die opwelden in mijn ogen. Maar geluid produceerde ik niet meer, ik stopte het weg, verbeet het en stond weer op. De Goden van de Nacht en de Duisternis hadden gelijk.
Ik was de Maan, een Godin.
Het was tijd om terug te keren.
Ahhh nee...waarom moet het nu alweer afgelopen zijn? Echt zo stom, wat is die schrijfster toch gemeen zeg! Waarom doet ze ons dit toch iedere keer weer aan...UHGGHH *kijkt heel boos*
Whahaha sorry, ik zit jullie te plagen. Ik begrijp dat het vervelend is, en dat het kut is dat het hoofdstuk zo kort is. Ik lees zelf ook, dus echt: IK BEGRIJP HET! Maar ik heb ook een leven weten jullie? Ik werk bijna iedere dag dus het is best moeilijk om vaak te schrijven als je pas laat thuis komt. Ik weet dat ik gezegd heb dat ik in de vakantie juist MEER zou schrijven, maar toen had ik ook nog niet besloten er NOG een baantje bij te nemen en bij mijn andere baantje NOG MEER te gaan werken. Dusjaa... zo gaan die dingen! Volgende week, dinsdag heel vroeg in de ochtend, vlieg ik naar ROME! Dus dan zal ik ook niet veel kunnen schrijven....sorry....daarom probeer ik morgen en maandag nog mijn best te doen, maar daarna moeten jullie gewoon weer eventjes wachten! Het spijt me, ik doe echt mijn best.
En dan nu weer even over het hoofdstuk, hihihi... Er zullen meer "godendingen" in voor komen, dit is even een voorproefje en heel kort natuurlijk. Maar in het volgende hoofdstuk zal er meer duidelijkheid komen. Voor iedereen die het niet begreep: ZE SPRAK NET MET GODEN, NYX EN EREBOS! Het is heel kort, maar stel je even voor dat April nu bewusteloos op de grond ligt en dit een soort van "droomt" als het ware... WAUW, nu heb ik dus weer eens dingen verklapt...stom van me...
Vergeet niet te voten, commenten en te followen!!! Xxxxx
