Zoals hij al gezegd had was hij er na tien minuten al. Ik was al naar de voordeur gelopen om hem op te wachten, Celeste was nergens te bekennen. Ik had het haar willen vragen, maar besloot dat het haar waarschijnlijk toch niet veel zou uitmaken.
'Wow, het verbaasd me iedere keer weer hoe groot het hier vanbinnen is. Ik weet dat ik hier al heel vaak ben geweest, maar toch...dit is echt enorm...' Zei hij toen we naar binnen liepen.
Ik grinnikte, dat had ik eerlijk gezegd ook nog steeds. Het bleef wennen om in zo'n huis te wonen. 'Kom je mee naar boven?' Vroeg ik toen hij bleef staan in de hal. Hij leek te twijfelen maar volgde me uiteindelijk toch de trap op.
Toen we mijn kamer inliepen begon hij weer zenuwachtig te worden.
'April...ik weet niet of dit zo'n goed idee is, Mason gaat dit niet leuk vinden.' Begon hij.
Ik zuchtte vermoeid, Mason vond nooit iets leuk.
En wat maakte het hem nou uit wat Mason hier van vond, ik wist dat ze vrienden waren, maar dan nog. Dit ging wel heel erg ver.
'Het maakt mij niets uit wat Mason hiervan denk, vertel nu alsjeblieft wat er is gebeurd', smeekte ik. De ongerustheid knaagde aan me vanbinnen.
Hij ging met zijn hand door zijn haar, iets dat hij altijd deed als hij zenuwachtig was.
'Vertel me anders eerst wat er gisteren allemaal gebeurd is', stelde ik behulpzaam voor.
Hij knikte en ging op mijn bed zitten.
'Het begon allemaal toen hij binnenstormde bij me thuis en eiste dat ik je zou bellen. Dat deed ik natuurlijk niet, ik wilde je de kans geven om uit te rusten en zei tegen hem dat jij zelf wel zou bellen als je daar aan toe was. Hij pikte dat niet en probeerde eerst mijn telefoon af te pakken, wat hem niet lukte', hij grinnikte toen hij daaraan terugdacht, snel ging hij ook weer verder.
'Hij begon helemaal door te draaien, eerst wilde hij me aanvallen, mijn vader moest ons zelfs uit elkaar halen. Vervolgens besloten we om maar naar zijn huis te gaan, het was niet slim om bij mij te blijven. Daar werd hij helemaal gek van ongerustheid, hij begon telkens uit het niets te vloeken en smeet zelfs zijn moeders servies kapot omdat hij zo boos was op zichzelf.' Hij probeerde mijn blik te vangen, maar ik weigerde om hem aan te kijken. Dus ging hij maar verder.
'Toen jij belde dook hij zowat op de telefoon af, ik zag gewoon hoeveel moeite het hem koste om zichzelf onder controle te houden. Nadat jij tegen hem had gezegd dat je hem niet meer wilde spreken werd het alleen nog maar erger. Ik heb veel van hem gezien, maar dit...' Hij stond en pakte me bij mijn schouders vast.
'Ik wil het niet voor hem goedpraten wat hij heeft gedaan, maar ik wil wet dat je weet dat hij er echt kapot van is April. Je mag het hem zo moeilijk maken als je wilt, maar laat hem met je praten.'
Ik zuchtte, hij had ergens wel een punt.
'Morgen als ik naar school ga zal ik met hem praten, ben je nu tevreden?' Vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. Hij grinnikte en knikte, 'het blijft tenslotte mijn vriend April, ik zal hem toch op een bepaalde manier moeten helpen', zei hij schouderophalend.
'Vertel dan nu datgene waarover je het had in je berichtje', als hij het nog langer zou uitstellen werd ik geloof ik echt gek.
'Mason...hij heeft, hij heeft zijn eigen arm ook doormidden gebroken als straf', vertelde Collin half fluisterend. Mijn ogen werden groot, Mason spoorde echt niet helemaal. Ik wilde dat hij leed en er even goed over nadacht wat hij me had aangedaan. Ik wilde dat hij er even kapot van zou zijn, maar dit was niet wat ik daarmee bedoelde.
'Waarom heb je hem niet gestopt, was je niet bij hem toen hij dat bij zichzelf deed!'
Dit is jouw schuld, ga nu onmiddellijk naar hem toe! Ik hapte geschrokken naar adem en verbleekte. Waar kwam die stem nou weer vandaag?
Begon ik zelf ook gek te worden?
Was dat mijn geweten of hoorde ik echt stemmetjes? Collin wierp me een bezorgde blik toe, ik glimlachte flauwtjes. 'Gewoon de stemmetjes in mijn hoofd, niets om je druk over te maken', grapte ik. Hij kon er niet om lachen, hij nam het zelfs veel te serieus. 'Hoor je een stem in je hoofd...April, kun je me duidelijker uitleggen wat die stem precies vertelt?' Waarom deed hij zo serieus, het maakte me bang. Was er iets met me aan de hand? En waarom wilde hij het überhaupt weten, wat maakte het nou uit wat ik hoorde?
'Geen idee, het is vast niets', mompelde ik.
'Het is niet niets April, dit is belangrijk', drong hij aan. Ik schudde mijn hoofd en ging op de rand van mijn bed zitten, wat moest ik hier toch mee?
'Collin, dit meen je toch niet serieus...die stem is echt niets, ik word waarschijnlijk gewoon gek.' Zei ik zo luchtig mogelijk. Ik wilde echt zo snel mogelijk van dit onderwerp af.
'Heb je ook dromen, van die levensechte dromen die je de hele dag bijblijven, dromen waarin je rent?' Terwijl hij het vroeg bleef hij me de hele tijd strak aankijken.
'Ik...ik', hoe kon hij dat weten, dat was niet mogelijk. Misschien was hij ook gek?
Toen hij dichterbij kwam deinsde ik snel weg.
'Blijf bij me uit de buurt...dit is allemaal niet echt...dit kan niet echt zijn, het zijn maar dromen...', stammelde ik onzeker.
'Niemand heeft zulke dromen, alleen wo-,' hij maakte zijn zin niet af.
'Wat wilde je zeggen, wie hebben alleen zulke dromen?' Ik werd er gek van dan iedereen steeds stopte met praten bij een bepaald woord of zo geheimzinnig deed. Het was bijna alsof iedereen betrokken was bij een groot geheim en ik de enige was die er niets van wist.
'Ik ben niet de juiste persoon om je dat te vertellen April, maar vertel me alsjeblieft wat die stem precies zegt', smeekte hij.
'Waarom zou ik dat vertellen Collin, jij verteld mij toch ook niets. Telkens is er iets dat je niet kan vertellen, of iets dat jij me niet mag vertellen. Vind je dat niet heel verdacht en vreemd?' Vroeg ik hem. Ik dacht dat hij mijn vriend was, wat hield hem tegen om dingen te vertellen?
'Als je het me verteld kan ik je misschien ook wat dingen duidelijk maken, maar alleen dan, begrijp je?' Nee, ik begreep hem niet. Dat was namelijk hartstikke onredelijk.
'Vertrouw me April, je moet me deze keer echt vertrouwen...' Met zijn ogen probeerde hij me te overtuigen, wat hem aardig lukte. Hij zag er namelijk super lief uit, hij had echt puppyogen.
'Goed...wat bedoeld Mason met mates? Gelooft hij serieus nog in kindersprookjes of ziet hij het gewoon als afkorting van soulmates?'
Hij verstijfde ter plekke, zijn ogen staarden in het niets. Het zag er behoorlijk griezelig uit.
Ik weet niet hoelang hij zo bleef staren, ik schrok me in ieder geval dood toen hij weer in beweging kwam en zijn telefoon pakte.
'Je hebt gelijk...ze is echt je mate', zei hij tegen degene met wie hij belde. Eigenlijk wist ik al wie er aan de andere kant van de lijn was, ik wilde het alleen niet geloven.
Hij zei niets anders, hij hing direct op. Vervolgens kwam hij naast me zitten en staarde weer voor zich uit, toen ik hem vroeg wie hij gebeld had antwoordde hij niet. Dat hoefde ook niet, ik wist het toch al.
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
