True Wolfs Mate (16+) SLOWLY EDITING

Innerlijke wolf

De vorige keer in True Wolfs Mate:

Ik was mijn wolf en mijn wolf was ik. En dat was een feit dat altijd zo zou blijven.
Niemand kon dat van mij afnemen. Ik was een vechter, een krijger, een Godin.
Mason was zichzelf net zo goed verloren als dat ik dat was. En als hij zichzelf niet terug kon vinden, dan zou ik wel een manier bedenken. Want hij was mijn mate, mijn zielsverwant en mijn Alpha. Ik zou hem niet in de steek laten, nooit! Wij vonden altijd onze weg weer terug naar elkaar, hoelang het ook zou duren, hoeveel moeite het ook zou kosten. Ik zou hem bevrijden van de duisternis die zijn hart kwelde en mijn licht over hem laten schijnen. Want ik ben Luna, de Maan en de eerste wolf. Ik ben sterk en onoverwinnelijk. En ik zal ervoor zorgen dat hij naar me terugkeert.  

De zoektocht naar mijn innerlijke wolf voelde als dwalen door herinneringen en vorige levens. Ik werd geconfronteerd met ieder deeltje van mezelf, dat opgebouwd was door honderden ervaringen en momenten. En er was één terugkerend element: de wolf. Soms was ik de wolf en soms kruiste er één mijn wegen, maar de wolf stond altijd centraal in alles wat ik ooit had meegemaakt. Ik was een zesjarig meisje dat oog in oog stond met een grote roedel, een wilde nomadenkrijgster die vocht met een wolf tot de dood, ik was een wolf die opgejaagd werd, die uitgehongerd was en moest zorgen voor haar pups. Ik was de wolf en de wolf was ik.
Maar mijn wolf, mijn ziel, zag ik nergens. De witte wolf met de maan in haar vacht, was spoorloos. 'Waar ben je...'  Ik voelde Mason aan me trekken, voelde hoe hij probeerde me terug te stoppen in zijn gevangenis. Maar ik zat niet langer vast tussen zijn klauwen, ik had mezelf bevrijd en nu zweefde ik rond op een plek die ongrijpbaar was. Ik zag zoveel, voelde zoveel. Het was magisch om dit te zien, om op deze manier terug te kijken in het verleden. Het was alsof ik kon rondlopen in mijn eigen geschiedenis. Soms was ik in een tijd die aan het begin stond van onze jaartelling en soms in een tijd die dichter bij de mijne stond in dit leven. Maar ieder moment, ieder leven dat ik zag, was even bijzonder en speciaal op zijn eigen manier.
Mason had me verteld dat hij leven na leven lang zocht om mij te kunnen vinden en dat ik leven na leven verdween om gevonden te kunnen worden. Hij herinnerde het en ik was ons vergeten.
Nu kon ik alles zien wat hij gezien had, kon ik terugkeren naar al die momenten die van me af waren genomen door onze vloek. En elke keer als ik hem zag, sloeg mijn hart een slag sneller.
Hij zou altijd degene zijn van wie ik zielsveel zou houden en het deed me pijn dat hij nu zover afgedwaald was. Maar door de pijn die ik zag in zijn ogen, iedere keer dat ik stierf of van hem ontnomen werd, kon ik begrip voelen voor de keuze die hij had gemaakt. Ik begreep hoe de duisternis zijn weg had gevonden in zijn hart en nu zou ik er zijn om hem daarvan te bevrijden.
'Jij bent ik en ik ben jij en samen zullen we wij zijn', het was zijn stem die de "ik" uit een ander leven aansprak, zijn stem die een glimlach bezorgde op haar en mijn gezicht. De liefde en het licht dat te zien was in zijn ogen, had ik nooit eerder gezien. Slechts een afgevlakte versie ervan die niet te vergelijken viel met wat ik nu mocht aanschouwen. Het ontroerde me hoeveel emotie hij vertoonde toen de andere ik haar armen om hem heen sloeg. En even wenste ik dat ik in deze hier en nu kon leven, om gewoon bij hem te kunnen zijn. Dit was wat ik terug wilde halen, de simpelheid van het liefhebben dat wij waren verloren. Als ik mijn ziel kon herstellen en daarna een manier wist te vinden om die van hem te helen, konden wij dit ook hebben.
Dan zouden wij ons "ze leefden nog lang en gelukkig" kennen en alles achter ons laten wat ons zoveel pijn en verdriet had bezorgd.

Een nieuwe herinnering trok mijn aandacht en niet veel later rende ik mee met een roedel wolven, was ik vrij en onbezorgd, genoot ik van de wind in mijn haar en de snelheid waarmee ik me voortbewoog. Ik lachte en de wolven om me heen blaften en jankten als antwoord.
Het voelde zo vertrouwd, voelde zo heerlijk, dat ik niet eens doorhad in welk bos ik terechtgekomen was en waar ik naartoe rende. Meegevoerd door de roedel, belandde ik op een vertrouwde plek. Ik was boven op de berg en kon de rotswand al zien vanuit de verte, hoe dichter bij ik kwam, hoe duidelijker de tekeningen werden. Ik zag het bos, de maan en twee wolven. De één zwart als de nacht en de ander wit als de dag. Het was licht en duisternis.
'Alpha en Luna', fluisterde ik toen ik ervoor stond en mijn hand op het koele gesteente legde.
Dit was de plek waar Mason me de waarheid had verteld, waar hij het laatste gedeelte van het sprookje aan me uitlegde en voor mijn ogen veranderd was in een wolf. Dat was het moment dat ik echt had geweten dat we zielsverwanten waren.
'Maar ik heb je niet alles laten zien', hoorde ik hem plotseling achter me zeggen. Met een ruk draaide ik me om en stond oog in oog met Mason. Maar hij zag er niet woedend en kwaadaardig uit zoals ik verwachtte, hij zag er helemaal niet uit als zichzelf. Want voor mij stond een God, stralend van puur en hemels licht, met ogen vol wijsheid en blijdschap. 'Het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik je zag', fluisterde hij terwijl hij dichterbij kwam, 'ik heb je gemist Luna.' Hij moest me zien zoals ik hem zag, hij zag de Godin in me. 'Alpha?' stamelde ik.
Hij lachte om mijn aarzeling, 'het is lang geleden, maar zo erg ben ik toch niet veranderd?'
Ik schudde mijn hoofd, kon het nauwelijks geloven wie ik hier werkelijk voor me had. Hij was de eerste "Mason" om zo maar te zeggen, de persoon die hij vanbinnen werkelijk was en hoorde te zijn. 'Hoe-' voordat ik mijn zin af kon maken, vulde hij me al aan. 'Hoe kan het dat ik hier zit? Wel, dat is een lang verhaal. Maar het komt erop neer dat ik hier op dezelfde manier ben beland als jij.' Hij kwam nog dichterbij, waardoor ik de hitte die van hem af golfde tegen mijn huid kon voelen. Het wekte een maar al te bekend gevoel van verlangen in me op, dat ik met moeite kon beheersen. Hij verstrengelde zijn vingers met de mijne en slaakte een zucht van verlichting, 'het is zo lang geleden dat ik je kon aanraken...' Ik keek in zijn ogen, die een licht goud uitstraalden. Zo anders dan de duisternis die ik zovaak in Masons ogen had gezien, terwijl ze één en dezelfde persoon waren. 'Als jij hier vast zit, hoe kan het dan dat Mason nog altijd normaal functioneert en niet in een soort dromenland terecht is geraakt zoals ik?' vroeg ik hem.
'Omdat zijn ziel niet langer één geheel is zoals het jouwe, maar is opgesplitst in twee. Zie het als je eigen Yin en Yang, een goede en slechte kant. Toen hij je verloor, telkens maar weer, brak hij en daarmee verscheurde zijn innerlijke wolf.' Wat moest dat gruwelijk voor hem geweest zijn, om zo diep de duisternis in te gaan zonder een licht dat je erdoorheen kan leiden.
'Maar dat jij hier nu bent op deze plek, betekent dat er nog hoop is.' Hij glimlachte bemoedigend en ik glimlachte terug. Vreemd dat ik hoop op zo'n bizarre plek vond en dat het Alpha was die het me liet inzien.

Ben je ook zo gek op dit verhaal en zou je True Wolfs Mate het liefst in de boekhandel zien liggen? Help mij dan met het laten uitkomen van mijn droom: dit boek laten uitgeven! Ik doe op dit moment namelijk mee met een schrijfwedstrijd: de #MoonYAcontest van Sweek en om te winnen heeft mijn verhaal zoveel mogelijk volgers nodig! Hoe help je me? Door de volgende stappen te volgen:

1. Ga naar www.sweek.nl
2. Maak een account aan
3. Zoek naar ALPHA #MoonYAcontest (ALPHA is namelijk de nieuwe titel van True Wolfs Mate)
4. Begin met lezen
5. Klik onderaan het hoofdstuk op de "+" om mijn verhaal te volgen
6. HOERA! Je hebt me onwijs geholpen!
7. Hopelijk ga ik dankzij jullie hulp deze schrijfwedstrijd winnen!
8. Wil je me op nog een andere manier helpen? Help me dan met het overtuigen van anderen om ook op dit verhaal te stemmen (vrienden, klasgenoten, familieleden) want iedere stem telt!

Wow, wat een bijzondere ontmoeting... Dit verklaart ook zoveel van Masons gedrag. Waarom hij altijd zo raar deed tegen April, waarom hij zoveel woede in zich had en daar altijd mee worstelde, waarom hij zichzelf pijnigde. Hij was zijn eigen licht verloren maar April heeft het voor hem gevonden en kan hem nu eindelijk verlossen van de duisternis!
Ik ben zo onwijs benieuwd wat jullie ervan vinden, laat het me weten door een reactie achter te laten! Xxxx