Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
'Vertel me waarom je nachtmerries hebt', smeekte ik. We zaten aan de grote tafel te ontbijten, met zijn tweeën. Er was niemand anders die naar beneden kwam. Misschien woonde Mason hier echt alleen.
'Nee April, laat het gewoon gaan', zei hij chagrijnig. De hele ochtend had ik al aan zijn kop gezeurd, eigenlijk vanaf het moment dat we wakker waren geworden. Gisternacht had ik besloten bij Mason te blijven slapen omdat ik te bang was dat hij anders weer een nachtmerrie zou krijgen. Gelukkig was dat niet het geval geweest en hadden we nog even een paar uurtjes rustig kunnen slapen. Ondanks dat was ik nog altijd doodmoe, ik kon mijn ogen eerlijk gezegd amper open houden. 'Toe Mason, je kunt toch niet zomaar tegen me zeggen dat ik het "los moet laten" na zo'n nacht als deze?' Ik schudde vol ongeloof mijn hoofd, zoiets kon hij absoluut niet menen. Het sloeg gewoon nergens op.
Hij rolde met zijn ogen, 'maak er gewoon niet zo'n groot punt van April. Ik heb nachtmerries, maar wat dan nog? Het gaat je niets aan.'
Ik slikte, dat was echt hard.
Hij zag mijn gezicht, 'sorry...ik bedoelde het niet zo...' Maar ik stond al op, 'dat is dus hel hele punt Mason, je bedoelt het wel zo. Je zegt het, je denkt het, blijkbaar meen je het dus ook ergens. Je blijft maar herhalen dat we mates zijn en dit en dat, maar als je je zo blijft gedragen...' Ik trilde van ingehouden woede, 'dan wordt het nooit wat! Begrijp je dat?' Snauwde ik naar hem.
Geschrokken staarde hij me aan, hij had mijn woede uitbarsting duidelijk niet zien aankomen.
'Waarom kun je niet gewoon eerlijk tegen me zijn, waarom kun je niet gewoon vertellen wat eraan de hand is? Vind je dat echt zo moeilijk Mason?' Ging ik verder. 'Want dat vind ik pas zwak...die nachtmerries, dat maakt een persoon niet zwak. Dat zijn dit soort dingen Mason!'
Ik wilde weglopen, maar hij was ook opgestaan en hield me tegen, drukte me tegen de muur.
'Je vind het zwak van me dat ik niets vertel! Zal ik je uitleggen waarom ik het je niet vertel, om je te beschermen April, ik wil je beschermen!' Zijn gezicht was dicht bij de mijne, ik kon zijn warme adem voelen. Mijn hart ging tekeer in mijn borstkas, voorzichtig keek ik op. Zijn ogen waren van gloeiend goud, hij was woedend.
'Beschermen tegen wat dan? Leg het me dan uit, dan kan ik het misschien begrijpen.' Zei ik.
Maar hij schudde zijn hoofd, 'waarom moet je toch zo doorzeuren April, waarom kun je het niet gewoon laten voor wat het is?' Hij bleef mijn lichaam tegen de muur gedrukt houden waardoor ik in het nauw was gedreven, ik zat geklemd tussen zijn lichaam en de muur.
'Omdat ik bezorgd ben Mason, die nachtmerries zijn niet normaal...natuurlijk ben ik dan bezorgd. Ik wil je helpen!' Viel ik uit. Ik voelde me machteloos als hij me zo buitensloot, waarom zag hij niet in dat ik hem echt wilde helpen?
Hij liet me los en deed een stap achteruit, hij liet zijn schouders hangen en zuchtte rusteloos, 'niemand kan me helpen, zelfs jij niet.'
Hij liep naar de tafel en begon in stilte de bordjes op te ruimen, om ze vervolgens kletterend op het aanrecht te smijten. Ik schrok me rot en verstijfde ter plekke, 'niemand April! Echt niemand kan me helpen, dit is aan mij.' Boos begon hij de afwas in de vaatwasser te zetten, 'denk je dat er niet meer waren die me wilden helpen?' Zei hij hard.
'Mijn moeder probeerde het...en nu, nu...' Hij maakte zijn zin niet af, 'mijn vader probeerde het zelfs, en waar is hij nu? Ik weet het in ieder geval niet...' Ik snelde naar hem toe, kwam naast hem staan en legde mijn hand op zijn schouder. Hij draaide zich naar me toe en sloeg direct zijn armen om me heen, 'laat me alsjeblieft niet in de steek...alsjeblieft', fluisterde hij zacht.
Terwijl hij dingen tegen me fluisterde waren mijn gedachten ergens anders. Hadden zijn ouders hem verlaten, hadden ze hem in de steek gelaten zonder dat iemand het ook maar wist? Was dat waarom Celeste Mason aan de telefoon kreeg en niet Christiaan Black, de burgemeester. Was hij al die tijd al weg? Verklaarde dat Masons gedrag, deed hij daarom zo? Want als zijn ouders hem zo vanuit het niets hadden achtergelaten...dat was vreselijk, verschrikkelijk gewoon.
Ik bracht mijn handen naar Masons gezicht, ging op mijn tenen staan en kuste hem zacht.
'Ik laat je niet in de steek, ik ben je mate, ik zal je nooit in de steek laten. Als jij mij ook niet in de steek laat...' Fluisterde ik.
Hij glimlachte en trok me dichter naar zich toe, kuste me terug. Het was een lieve, tedere kus die niet al te lang duurde, maar het was genoeg.
'Ik beloof dat ik je nooit in de steek zal laten', zei hij zacht, 'wat er is gebeurd...zoiets zal ik je nooit meer aandoen April, ik gedroeg me als een klootzak en...' Maar ik legde een vinger op zijn lippen, snoerde hem de mond. 'Ik vergeef het je, dus laten we het er nooit meer over hebben. Het is nu jij en ik.' Zijn gezicht klaarde op, zijn mondhoeken krulden omhoog. Hij schonk me de meest mooie glimlach die ik ooit had gezien. Hij moest echt veel meer gaan lachen.
'Meen je het?' Vroeg hij.
Ik knikte en rolde met mijn ogen, 'natuurlijk meen ik het gek, anders zou ik het toch niet zeggen, of wel?'
'Dus je gaat me vanaf nu nooit maar dan ook nooit verlaten, en je wordt de mijne en...' Ik gaf hem een harde stomp tegen zijn schouder en negeerde de pijn in mijn hand.
'Mason! Nu moet je kappen, niet zo snel vooruitgaan, je maakt me bang.' Giechelde ik.
Hij grinnikte en tilde me op, draaide me in de rondte. 'Sorry schat, ik kan er niets aan doen. Ik ben gewoon zo blij dat het nu allemaal goed komt en je binnenkort echt de mijne wordt.' Zei hij.
Ik had geen idee hoe ik binnenkort de zijne pas kon worden, of wat hij er precies mee bedoelde, maar dat maakte op dit moment niets uit.
Ik was blij dat het nu weer goed was tussen ons.
'Dus...zo erg was dat contract toch niet?' Vroeg hij vanuit het niets. 'Mason, wat wil je nou eigenlijk van me horen?' Soms was hij toch zo...zo vervelend.
Maar zelfs dan vind je hem leuk, geef maar toe!
Kailyn was al net zo erg, of misschien zelfs erger.
'Dat ik gelijk had, dat het ons een nieuwe start zou bieden. Geef maar toe, ik heb gelijk!' Hij grijnsde breed. Ik kon hem nu serieus wel slaan.
Hij moest het ook weer eens echt uit me halen.
'Zeg het dan!' Plaagde hij me.
Hij porde in mijn zij en bleef maar herhalen: 'zeg het dan, zeg het dan, zeg het dan!'
Ik rolde met mijn ogen en zuchtte.
'Goed...Mason, je had gelijk.'
Hij barste in lachen uit en ik lachte met hem mee.
Ik was echt blij dat het goed was tussen ons.
Jullie willen natuurlijk allemaal weten wie er door zijn naar de volgende ronde en wat die volgende ronde precies inhoud!!!!! Wel, ik zal eerst vertellen wie de Ticketwinnaars zijn!
Als eerst...(trommelgeroffel) de Golden Ticket winnaar is... SarahAmpe
En dan...(nog meer trommelgeroffel) de Silver Ticket winnaar is... nefise12
Nu komt de laatste Ticketwinnaar, de Bronze Ticket winnaar is... SwaggerNinja
Ik heb jullie verteld dat er nog 1 winnaar zou zijn, een soort "mysterieuze winnaar" ... En dat is (weer wat trommelgeroffel)... Spannend dit, of niet???? Hahaha, de winnaar is: Valtjexx!!!!!!!
Ik weet dat een aantal van jullie teleurgesteld zijn, maar wees dat alsjeblieft niet! Jullie ideeën waren ook echt geweldig, alleen vond ik sommige gewoon niet bij TWM passen. Maar dat betekend dus niet dat de ideeën niet goed waren!!!! Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor alle inzendingen, echt gaaf om te zien hoe enthousiast jullie allemaal zijn over deze wedstrijd! Hahaha, ik zal er nu snel een einde aan maken.. Xxxx
