Volg me nu ook op Twitter: @Anna_Kriztina
'Heb je een leuke dag gehad?' vroeg Celeste toen ik thuiskwam. Ze was net begonnen met koken, waardoor de hele keuken rook naar de geur van pittige kruiden. Ik mompelde iets onverstaanbaars terug en liep naar mijn oom toe, die over een kladblok gebogen zat, ik keek over zijn schouder mee en zag hoe hij een levensechte wolf schetste.
Al zijn kunst draaide om de nacht, het bos, en wolven, ik vond het schitterend. Het herinnerde me namelijk aan mijn moeders sprookjes. 'Vind je het mooi?' vroeg mijn oom terwijl hij zich naar me omdraaide zodat hij me aan kon kijken. Ik knikte en hij gaf de tekening aan me, 'dan is hij voor jou.'
Dat deed hij wel vaker, tekeningen aan me geven. Ik spaarde ze stuk voor stuk, mijn hele kamermuur was beplakt met zijn wolvenschetsen. Ik had van zijn tekeningen weer mijn eigen kunstwerk gemaakt. Op de muur had ik een donker bos geschilderd – met behulp van Jules natuurlijk – en tussen de bomen, bladeren en struiken, waren wolvenkoppen, gestalten en schaduwen te zien. Het was een bos vol glinsterende goudkleurige ogen. En iedere keer als ik een nieuwe schets kreeg, dan plakte ik die er tussen, schilderde er omheen tot ook die wolf deels verborgen werd door de duisternis van het woud.
Het had iets griezeligs en mysterieus, maar ik vond het geweldig. De mooiste tekeningen, waren die van een witte en zwarte wolf, hun koppen dicht naast elkaar. Ze zweefden als half vervaagde schimmen om de maan en keken neer op het donkere bos, zo waakten ze over de roedel. Alpha en Luna, mijn moeders sprookje, afgebeeld op mijn muur... Soms leek het bijna tot leven te komen, alsof ik de wolven kon zien rennen door het woud of dat hun ogen me in de gaten hielden.
Over een paar dagen zou ik al zestien worden, de dag waar ik al die jaren op had gewacht. Maar nu leek het zijn magie te hebben verloren, nu mijn moeder er niet meer was om erover te vertellen. Toch ging de gedachte – en de hoop die ik er altijd bij voelde – even door me heen: zou ik het lied van de maan horen?
Mijn verjaardag zou één van de eerste dagen zijn die we doorbrachten in North Hill. Het had Jules en Celeste leuk geleken om het daar te vieren, dus hadden ze de verhuizing er vlak voor gepland. Nou, wat leuk...
Ik zou er vriendloos en alleen zijn, inderdaad een hele leuke manier om zo'n speciale leeftijd te vieren. Hoe konden ze dat nou zien als iets "leuks"? Het kon bijna niet dat ze er een andere reden voor hadden, dat moest wel. Toch zou ik me er maar bij moeten neerleggen, want veel zou ik er niet aan kunnen veranderen. We gingen, of mijn broers en ik dat nou leuk vonden of niet.
'April', Cars stond in mijn deuropening, hij leek te aarzelen, alsof hij niet over de drempel durfde te stappen. 'Ik wil even met je praten', zei hij zacht. Ik knikte en wierp hem een vragende blik, wat was er zo belangrijk dat hij het er nu met me over wilde hebben? Het was al een hele tijd geleden dat hij überhaupt een normaal gesprek met me wilde voeren, meestal was hij niet eens thuis en anders had hij vaak zoveel last van humeurwisselingen, dat ik het niet eens waagde om in zijn buurt te komen.
Hij trok de deur langzaam achter zich dicht en ging op de rand van mijn bed zitten. 'Ik weet dat ik er de laatste tijd niet echt voor je ben geweest en dat ik Danny en Kyan mee heb getrokken in mijn ellende, maar je moet weten dat...' Hij werd onderbroken door Jules, die mijn kamer plotseling binnenstormde. Wat was dat toch de laatste tijd en waarom kwam iedereen steeds vanuit het niets mijn kamer in? Had niemand hier ooit gehoord van privacy?
'Cars, kom nu onmiddellijk met me mee naar beneden!' Mijn oom leek woedend, wat me nog meer verbaasde dan het feit dat Cars met me wilde praten. Jules was nooit boos, het zat niet in zijn aard. Hij was eerder de "vredestichter" van de familie dan dat hij ruzie veroorzaakte, dus dit kwam echt aan als een schok.
'Ik weet niet wie dat meisje is', snauwde hij naar mijn broer, 'maar ik eis een verklaring Cars. Ze zegt dat ze zwanger is, van jou!' Jules greep mijn broer vast en sleurde hem met geweld mijn kamer uit. Ik staarde ze met grote ogen na, dit had ik nooit zien aankomen. Toen ik een beetje van de schok was bekomen, volgde ik ze naar beneden.
Er stond inderdaad een meisje. Ze had lang blond haar en grote bruine bambi ogen, ik gokte dat ze niet meer dan twee à drie jaar ouders was dan ik was. Sinds wanneer had Cars een vriendin? En waarom had hij ons niets verteld? En het belangrijkste: hoe kon hij zo stom zijn dat hij haar zwanger had gemaakt?
'Brynne...' Cars liep met grote passen op het angstige meisje af en sloeg zijn armen om haar heen. Ze begon direct te huilen en begroef haar gezicht in zijn hals. 'Het spijt me zo, ik wilde het gisteren al aan je vertellen, maar ik was zo geschrokken door het nieuws en je was zo boos en–' Haar snikken werden zo hevig dat ze de rest van haar zin niet eens meer af kon maken.
Dus Cars was bij haar als hij niet thuis was? Het verklaarde in ieder geval zijn afwezige gedrag. Hij keek Brynne bezorgd aan en veegde haar tranen voorzichtig weg, het gebaar zag er zo lief uit dat mijn hart ervan smolt. Ik zag hoe Cars naar haar keek, hij was echt verliefd. Mijn oudste broer had wel vaker vriendinnen gehad, genoeg zelfs, maar ik kon zien dat dit anders was. Hij had nog nooit op deze manier naar een meisje gekeken.
'Ze is je mate...' fluisterde ik meer tegen mezelf dan tegen iemand in het bijzonder. Ik had veracht dat niemand het zou horen, of het überhaupt kon verstaan, maar dat had ik mis. Iedereen staarde me juist met grote ogen aan, 'wat zei je?' vroeg Cars. Hij leek geschrokken, verbaasd en zelfs compleet uit het veld geslagen. Toen ik om me heen keek, zag ik dat iedereen zo naar me keek. Ik had mijn familie duidelijk verrast met mijn opmerking. 'Ze is je mate', herhaalde ik kalm.
'H-hoe weet ze van–' Hoorde ik Brynne mompelen, maar Cars schudde zijn hoofd naar haar, waarop zij haar mond hield. Waarom deed iedereen zo geheimzinnig, wat was dit? 'April', begon Cars, 'wat weet je over mates?' Ik haalde mijn schouders op, was dit echt iets wat we op de gang moesten bespreken? 'Alleen de verhalen uit mama's sprookjesboek.'
Celeste hapte naar adem, Cars gaapte me aan, Jules was de enige die niet "geschokt" leek te zijn, in plaats daarvan bestudeerde hij me met een intense nieuwsgierigheid. 'Het sprookjesboek...' herhaalde Cars en ik knikte. 'Mama las het me vroeger altijd iedere avond voor.' Vreemd genoeg zorgde dat antwoord lichte paniek. Een oorverdovende chaos brak uit waarin iedereen door elkaar heen begon te praten.
Uiteindelijk pakte Jules mijn hand en nam me weer mee naar boven, naar mijn kamer, waar hij de deur achter ons dichtdeed. Even keek hij me alleen maar aan, voordat hij zijn blik door de ruimte liet gaan en naar de muur met wolven bleef staren.
'Ik had het bijna verwacht', fluisterde hij, 'maar ik wist het niet honderd procent zeker. Je tante geloofde me natuurlijk niet en ik bleef koppig volhouden dat ik gelijk had. Je kent me.' Hij knipoogde naar me en grinnikte zacht, 'maar dat het echt zo was...' Hij schudde zijn hoofd, 'dat had ik niet zien aankomen.'
Ik ging op mijn bed zitten en hij volgde mijn voorbeeld. Even waren we beiden stil, luisterden we naar het geschreeuw dat vaag te horen was. Het was vooral Cars die ik hoorde en ik had het gevoel dat Celeste moest huilen, maar het kon natuurlijk ook Brynne zijn. Ik had geen idee. 'Waarom vond iedereen het zo vreemd dat ik over mates begon?' wilde ik weten. Iedereen maakte het zo groot, terwijl het over iets simpels als "sprookjes" ging. Jules zuchtte en legde zijn hand op mijn schouder, 'ik weet dat je veel vragen hebt, maar ik ben niet in de positie om je de antwoorden te geven die je zoekt. Je weet eigenlijk al teveel.'
'Ik begrijp het niet...' Waarom kon hij mijn vraag niet beantwoorden? Hoezo was hij niet in die positie? Ik wilde hem nog zoveel vragen stellen, maar in plaats daarvan werden we onderbroken door een luid gegil dat van beneden leek te komen.
Ben je ook zo gek op dit verhaal en zou je True Wolfs Mate het liefst in de boekhandel zien liggen? Help mij dan met het laten uitkomen van mijn droom: dit boek laten uitgeven! Ik doe op dit moment namelijk mee met een schrijfwedstrijd: de #MoonYAcontest van Sweek en om te winnen heeft mijn verhaal zoveel mogelijk volgers nodig! Hoe help je me? Door de volgende stappen te volgen:
1. Ga naar www.sweek.nl
2. Maak een account aan
3. Zoek naar ALPHA #MoonYAcontest (ALPHA is namelijk de nieuwe titel van True Wolfs Mate)
4. Begin met lezen
5. Klik onderaan het hoofdstuk op de "+" om mijn verhaal te volgen
6. HOERA! Je hebt me onwijs geholpen!
7. Hopelijk ga ik dankzij jullie hulp deze schrijfwedstrijd winnen!
8. Wil je me op nog een andere manier helpen? Help me dan met het overtuigen van anderen om ook op dit verhaal te stemmen (vrienden, klasgenoten, familieleden) want iedere stem telt!
