'Ik ben decennia lang mens geweest, heb vele paden bewandeld en verschillende levens geleid, ik ken mijn volk, ik ken de mensen die mij dag en nacht aanbidden als de Godin die ik ben geworden. Ik ben niet vergeten, ik heb me aangepast. En dat is precies wat mij anders maakt. Ik verschuil me niet achter gouden poorten, ik was daar en ik vocht tegen alles wat slecht was!' Maar de Oppergod liet zich niet klein praten, hij was mijn verleden niet vergeten. 'Deze dwaze gedachten hebben je meegesleurd de ondergang in, die vloek was je verdiende loon. Toen was je niet welkom en ik zie niet in waarom nu wel.' Hij greep zijn stok stevig beet en beende weg uit de troonzaal, de zware deuren vielen met een klap achter hem dicht. Omega keek me geschrokken aan en ik keek angstig terug. Wat stond ons te wachten als we hier niet welkom waren?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hoog aan de hemel, boven de stralende sterren en de zon, is een Rijk van goud en diamanten. Een wereld zo schitterend, dat het leven er als een droom is, een onwaarschijnlijke perfectie vol pracht en praal. Dat is waar Goden over ons waken, aan de rand van het universum, waar ze alles zien en horen. Maar in die wereld is ook een Godin die verlangde naar iets anders. Haar naam was Selene en zij was de maan die licht bood in de nacht, die over mensen waakte in tijden van duister. Wanneer de zon - haar broer - onderging, nam zij zijn plek in en keek neer op de wereld onder de hare. Ze hield van de mensen, met hun eenvoudige leven en simpele zorgen. Een eeuwigheid kon ze kijken zonder ooit een moment verveeld te raken, de mens verwonderde haar en maakte haar nieuwsgierig naar het leven daar. Vaak droomde ze over hoe het zou zijn, wat ze zou doen als ze er eenmaal neerdaalde, wat voor leven ze zou leiden als het mogelijk was. Er waren Goden die duikvluchten maakten, die de wereld van de mens bewandelden en met vele verhalen terugkeerden. Maar zij was gebonden aan de hemel en zou haar plaats nooit kunnen verlaten. Daarom vroeg ze hulp aan haar vriendin Artemis - de Godin van de Jacht - en smeekte haar er nog een taak bij te nemen, om ook een Godin van de Maan te worden. Artemis twijfelde en wist niet zeker of ze zo'n zware last kon dragen, daarom beloofde ze om één dag in de maand Selene's plaats in te nemen, tijdens de volle maan. Selene was dolgelukkig en daalde voor de eerste keer af naar de aarde, de wereld die geschapen was door haar grootmoeder Gaia, de oermoeder van alle Goden. Betoverend door de schoonheid van de natuur, dwaalde ze rond over velden en door bossen. Onder het licht van de maan, vond ze haar weg naar een klein dorpje dat ze eerder van boven al had gezien. Ze kende iedereen die er leefde, kende al hun taken, hun dromen en wensen. En er was één persoon die ze dolgraag wilde ontmoeten. Zijn naam was Endymion en hij was de herder van het dorp. Hij woonde op een heuvel, tussen de glooiende heuvels en velden van het kleine plaatsje en was haar opgevallen toen ze had gezien hoe hij oog in oog was komen te staan met een roedel wolven. Onbevreesd had hij ze aangestaard, zijn pijl en boog in de aanslag als ze zouden aanvallen. Als beschermer van de kudde schapen, die verderop stonden te grazen, kon hij niet anders dan ze één voor één neerschieten. Maar hij had getwijfeld toen de grootste wolf naar voren stapte en hem recht aankeek. Het had geleken alsof ze zonder woorden te gebruiken tegen elkaar spraken. Endymion was onbeweeglijk blijven staan en de wolven waren weggegaan. De wolven - die de maan aanbaden - hadden hem gerespecteerd en met rust gelaten. Dat betekende dat ze iets in hem gezien hadden, dat hij een puurheid in zijn hart droeg die niet zichtbaar was voor menselijke ogen. En dat intrigeerde Selene zo erg, dat ze hem wel moest zien. Gedreven door de nieuwsgierigheid, stapte ze op het kleine hutje af, maar toen ze door het raampje gluurde was hij nergens te zien. Waar kon hij zijn? Ze liep naar de schuur, maar ook daar was hij niet. Uiteindelijk vond ze hem liggend tussen de kudde schapen, kijkend naar de sterren de maan. 'Vind je het mooi?' vroeg ze hem. Hij schrok niet, alsof hij haar allang had horen aankomen. 'Schitterend', bekende hij zacht, 'de maan heeft iets betoverends en mysterieus.' Ze glimlachte, omdat zij dat juist vond van zijn wereld. Ze ging naast hem liggen in het zachte gras, en keek samen met hem naar de nachtelijke hemel. Langzaam viel hij in slaap, terwijl zij hem in de gaten hield. Zijn gezicht was jong en zou nog lang niet getekend worden door ouderdom, zijn haar leek op stralen zonlicht en zijn ogen kenden dezelfde diepte die ze vond in de duisternis van de nacht. 'Selene.' Eros - de God van de liefde - die haar begeleid had tijdens haar eerste duikvlucht naar beneden, kwam aangelopen. 'Het is tijd om terug te keren, de dag kan ieder moment aanbreken.' Zuchtend stond ze op en volgde hem, nog éénmaal keek ze achterom, in stilte belovend dat ze terug zou komen.
