De zon was gedaald, het begon te schemeren.
Mason kon me nooit het hele verhaal in één keer vertellen, hij zou alles stukje voor stukje duidelijk maken. Het was in ieder geval belangrijk dat ik begreep dat het echt was, dat het geschiedenis was. Geen sprookje...
'Jij bent dus ook een Alpha', fluisterde ik terwijl we richting zijn sneeuwscooter liepen.
Hij wilde me naar huis brengen voordat het volledig donker zou worden.
'Ik ben de ware Alpha...een True Wolf.' Hij nam mijn handen in de zijne en keek me aan, 'jij bent mijn Luna, de ware Luna...'
Maar hoe kon ik dat zijn als ik geen wolf was?
Ik zou allang veranderd moeten zijn, toch?
'Ik weet dat je het moeilijk vind om te begrijpen April...maar de Maangodin heeft een ander pad voor je uitgestippeld. Je bent niet zoals andere wolven, je bent bijzonder, speciaal. Er zal een reden voor zijn dat je nog niet veranderd bent.' Hij bracht zijn hand naar mijn gezicht en streelde mijn wang, ik sloot mijn ogen en genood van het lieve gebaar. 'Maar nu moet ik je echt terugbrengen...ik moet echt met Cars en Jules praten.' Vertelde hij me met een grimmig gezicht.
'Huh? Hoezo dan?' Waarom moest hij met hun praten? Beetje vreemd...
'Cars is een Alpha, en Jules ook...wat me erg lastig lijkt voor hun beide. Je ziet niet vaak dat er twee Alpha's zijn in een familie. Maar blijkbaar werkt het bij ze', zei hij schouderophalend.
Ik slikte.
Ik wist het natuurlijk ergens wel, maar ik had er nog niet echt zo over nagedacht...
Dat Mason een wolf was, was één ding.
Maar dat zowat mijn hele familie dat ook was, dat was nogal lastig te accepteren. In wat voor gestoorde wereld leefde ik eigenlijk?
'Dus, waar gaan jullie over praten?' Vroeg ik terwijl ik ongemakkelijk naar de grond keek.
Hij drukte mijn kin omhoog met zijn vinger en kuste zacht mijn voorhoofd, 'niet naar de grond kijken, ik begrijp dat dit moeilijk voor je is nu...en ik moet met ze praten over jou, over dat wij mates zijn. Plus dat er nieuwe regels moeten komen over grondgebied.' Hij trok me dichter naar zich toe en boog zich voorover om mijn nek vederlicht te kussen. Ik kreunde zacht, 'Mason...' Fluisterde ik terwijl ik hem bij zijn schouders vastpakte en mijn nagels in zijn huid boorde. Hij liet me vanbinnen exploderen door enkel zijn lippen op mijn huid te drukken. Hij stopte om me weer aan te kijken, 'dit gaat nog moeilijk worden...' Mompelde hij, goud schitterde in zijn ogen. 'Je bent in je heat schat...ik wist het niet zeker, maar nu...' Hij ademde mijn geur diep in.
'Het verklaart de pijn van net', ging hij meer tegen zichzelf dan tegen mij verder.
Ik had geen flauw idee wat een heat was of wat hij ermee bedoelde, maar het zou wel iets wolfachtigs zijn.
'Ik breng je nu direct naar huis voor dit uit de hand gaat lopen...' Zijn ogen werden steeds feller, ik knikte snel. Ik wist nog wat er de vorige keer gebeurde op zijn slaapkamer...
Hij ging op zijn sneeuwscooter zitten en keek me afwachtend aan, 'spring je nog achterop?' Vroeg hij. Ik glimlachte en deed wat hij vroeg.
Ik sloeg mijn armen om zijn middel, legde mijn hoofd tegen zijn rug aan en sloot mijn ogen toen hij begon te rijden. Dit voelde goed.
Met Tyler had het verkeerd gevoeld, ik wist nu waardoor dat kwam. Ik hoorde gewoon bij Mason, mijn lichaam, mijn ziel, alles in me wist dat. Ik had het eerder gewoon niet zo geaccepteerd. Maar nu deed ik dat wel, volledig.
In stilte reden we de berg af, richting het dorp.
Het was niet ongemakkelijk, het was juist perfect zo. Eindelijk wist ik het, waarom iedereen zo mysterieus en geheimzinnig deed. En ik was blij dat Mason degene was die het me verteld had...zo hoorde het gewoon. Nu klopte het.
Het plaatje was compleet.
Wij waren mates voor eeuwig en altijd.
Hij was een wolf en binnenkort zou ik er ook één worden...iets dat ik me eerlijk gezegd niet voor kon stellen. En dan dat verhaal, de geschiedenis...was ik echt een True Wolf?
Had de Maangodin echt een speciaal pad voor me uitgestippeld? En wat hield dat dan precies in?
Ik zat vol met vragen, gelukkig wist ik dat er binnenkort een antwoord op zou komen. Mason zou me alles vertellen, het hele verhaal.
Alles zou vanzelf duidelijk gaan worden.
Ik glimlachte en hield hem nog wat steviger vast, ik was verliefd...hopeloos verliefd.
Iets dat ik ook eerder niet had willen toegeven.
Maar het was zo, ik kon er niet langer omheen.
Ik was verliefd op Mason, een wolf.
En dat was precies wat ik altijd had gewild, ik wilde mijn eigen sprookje zoals Luna had.
Nu had ik er zelf één, had ik mijn eigen zwarte wolf. Ik was niet bang, zoals zij ook niet bang was geweest. Dit was nu mijn leven, mijn lot.
Eerlijk gezegd was ik nog nooit zo blij geweest.
Het was alsof ik dichter bij mijn verloren ouders kwam, hier had mijn moeder me voor willen voorbereiden toen ik klein was. Zij had het geweten, het was ons kleine geheimpje geweest.
En nu was het geen geheim meer maar werkelijkheid.
Mason reed mijn straat in, vanuit de verte zag ik de poort van ons huis al. Ik merkte dat ik zenuwachtig werd, waarschijnlijk kneep ik Mason helemaal fijn. Ik was blij dat hij bij me was en ik niet in mijn eentje met mijn familie geconfronteerd werd...die allemaal opeens wolven bleken te zijn.
'Gaat het een beetje?' Vroeg hij bezorgd toen we afstapten van zijn sneeuwscooter. Hij liep naar me toe en nam me in zijn armen, 'je ziet er niet al te best uit engel...' Had hij me nou engel genoemd? Ik begon vanuit het niets te grinniken.
'Wat is er?' Hij leek het niet te begrijpen.
'Je noemde me engel.' Giechelde ik.
Hij rolde met zijn ogen en grijnsde, 'ik kan je ook babe noemen, of kitten of prinses of schatje of...' Hij noemde een ellendig lange lijst op van allemaal debiele koosnaampjes. Ik gaf hem een duw, 'hou op Mason, je bent gestoord!'
'Maar wel leuk gestoord, toch?' Vroeg hij met een zielig gezicht. Het bezorgde hem nog een duw, 'ja-ja, wel leuk gestoord...is dat wat je wilt horen?' Hij knikte heftig, 'ja, absoluut.' Hij pakte mijn hand vast en nam me mee, we liepen naar de intercom van de poort. Hij drukte op het knopje, niet veel later ging de poort langzaam open. Ik voelde mijn hart als een razende te keer gaan. Zijn hand was niet genoeg, ik klampte me stevig aan hem vast. Hij keek me van opzij aan, 'wat is er? Ben je bang?' Vroeg hij zacht. Toen hij knikte stopte hij, 'het is je familie April, ze zullen je nooit iets aandoen. Begrijp je dat? Bovendien...je bent toch ook niet bang voor mij, dus waarom wel voor hun?' Ik trilde als een gek, zo zenuwachtig en...bang...was ik.
'Jij bent anders, jij bent mijn mate...'Fluisterde ik. Hij glimlachte toen ik mate zei.
'Je hoeft niet bang te zijn lieve April, ik ben bij je. Ik zal de hele tijd bij je blijven als je dat wilt.'
Ik keek hem aan, 'beloofd?'
Hij knikte, 'beloofd, gek dat je bent. Kom, dan gaan we naar binnen.' We liepen de trap op richting de voordeur, Celeste deed hem open.
Ze keek Mason als eerst aan, haar ogen vernauwden zich tot spleetjes. 'Mason', siste ze, 'wat doe je hier in godsnaam?'
Ik hield hem de hele tijd in de gaten en zag hoe al zijn spieren zich aanspanden, hij was duidelijk net zo zenuwachtig als ik. 'Ik kom om te praten met Cars en Jules, er zijn dingen die we moeten...bespreken...' Mompelde hij.
Ze liet ons binnen maar zei niets, Cars kwam zowat direct op ons afgestormd en trok me bij Mason weg. Beschermend ging hij voor me staan.
Alles ging zo snel dat ik amper kon registreren wat er nou eigenlijk gebeurde. Ik slaakte een gilletje toen ik merkte dat ik niet langer meer bij Mason was. Brynne kwam naast me staan, ook Celeste kwam erbij. Ze blokkeerden alle kanten.
'Mason...' Piepte ik.
Ik voelde me totaal niet op mijn gemak, bovendien had hij beloofd de hele tijd bij me te blijven. Wat ik zag als: naast me, terwijl hij mijn hand vasthield. Niet zo...
Hij deed een stap naar voren, dichter naar me toe.
Cars begon als een gek te grommen, 'je komt niet dichter bij haar in de buurt!' Snauwde hij naar Mason. Ik probeerde langs Brynne te komen, maar ze greep mijn arm vast. 'Niet doen, Mason is niet wie je denkt dat hij is. Hij is gevaarlijk April...' Ik rukte me los uit haar greep maar werd vervolgens tegengehouden door Celeste.
'Mason!' Riep ik, paniekeriger dit keer.
'Laat me er langs Cars, hoor je haar dan niet mijn naam roepen?' Ik hoorde zijn ingehouden woede.
'Dat kan me even niets schelen, ik wil dat je nu vertrekt!' Antwoordde Cars net zo boos.
'Nee! Nee!' Schreeuwde ik erdoorheen. Weer probeerde ik me los te rukken, tevergeefs.
Brynne en Celeste hielden me in een ijzeren greep. Het was onmogelijk los te komen.
'Wat is hier aan de hand?' Bulderde Jules.
Hij kwam vanuit de woonkamer de hal ingelopen.
Hij bekeek het tafereel bedachtzaam.
'Mason, wat doe je hier?' Vroeg hij vervolgens kalm. Mason richtte zich direct op Jules, 'ik kom hier met u en Cars praten over April en mij...we zijn mates zoals u wellicht doorheeft.' Hij wierp een woedende blik naar Cars. 'En Cars probeert me bij mijn mate weg te houden terwijl zij duidelijk bij me wil zijn.' Zijn stem klonk hard.
Jules leek even uit het veld geslagen maar herpakte zichzelf duidelijk snel.
'Goed, dan besluit ik bij dezen dat we dit gesprek voort zetten in mijn kantoor.' Hij gebaarde dat Cars mee moest komen. Na Jules besluit lieten Celeste en Brynne me los. Ik rende direct in Masons armen, 'laat me niet meer los alsjeblieft...' smeekte ik bibberend.
'Ik zou graag willen dat April erbij is.' Zei hij plots. Jules leek bedachtzaam, maar toen hij mijn gezicht zag knikte hij. 'Dat is prima.'
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
