Heeee iedereen, als jullie dit lezen zouden jullie dan even de tijd willen nemen om te voten??? Het is echt super super super makkelijk en jullie zouden mij er echt heel erg blij mee maken!!!! :D
Het was voorbij.
Van het ene op het andere moment, was het over.
Ik hoorde het in het gehuil van de wolven in de verte, er was een winnaar...
En een verliezer.
Ik wilde het niet weten, wilde het niet horen.
Want dit betekende dat er iemand dood was.
Eén van mijn mates was gestorven...
Of niet?
Je zou zoiets toch moeten voelen? Het zou toch zijn alsof een deel van jezelf stierf? En ik voelde dat niet, met mij was niets aan de hand. Betekende dat soms...waren ze soms beide oké? Dat moest wel, toch? Want wat was het anders?
Ik kwam in beweging, ik moest weten wat er precies aan de hand was. Wie de "winnaar" was.
Ik had willen vluchten voor alles, maar had het niet gedaan. Uiteindelijk kon ik niet alles achterlaten. Ik had mijn familie, Edyth, Collin, Mason en Alec...ik kon ze niet achterlaten.
Dat ging tegen alles in, tegen mijn instinct in.
Ik spitste mijn oren, het gehuil werd overstemd door andere wolven. De Roedel van de "verliezende partij" treurde, maakte duidelijk dat ze verloren hadden. Het klonk zo verdrietig en pijnlijk dat ik het amper kon verdragen.
Ik voelde dat ik nu heel dichtbij was, onmiddellijk begon ik langzamer te lopen. Ik was bang voor wat ik te zien kreeg. Ik durfde het niet, wilde het niet weten. Misschien was dat zwak, misschien ook wel niet. Ik deed een stap naar voren, nog één en nog één. Ik kwam de begroeiing uit en stapte de open plek op waar Mason en Alec hadden gevochten. Ik zag wolven, veel wolven, een hele Roedel. Maar ik zag ook een helft in menselijke gedaante.
Ik herkende ze, ik zag Cars...
En Mason.
Ik begon te rennen en maakte een zielig piepend geluid toen ik besefte wat dat betekende.
Ik stormde dwars tussen alle wolven door, naar het middelpunt van de openplek.
Alec zat op zijn knieën, hij werd op de grond gehouden door Dax. Ik zag dat ze zijn polsen aan elkaar hadden gebonden, ik zag zijn verwondingen, zijn pijn...
Ik wilde naar hem toe maar werd tegengehouden door Mason die voor mijn neus sprong en de weg blokkeerde. 'Waag het naar hem toe te gaan!' Snauwde hij naar me, 'waag het om medelijden te tonen. Hij heeft je verdomme tegen je wil gevangen gehouden!' Ging hij woedend verder.
Ik liet instinctief mijn tanden zien en deed uitdagend een stap naar voren.
'April...' Bij het horen van Alec's stem, vloog ik naar voren, langs Mason.
Alec keek me aan, glimlachte toen ik voor hem tot stilstand kwam. 'Ik hou van je...' Fluisterde hij zo zacht dat ik de enige was die het kon horen.
Dax gaf hem een duw en trok hem overeind, sleurde hem bij me vandaan. Ik hoorde mezelf piepende geluiden maken en wilde hem volgen, maar werd weer tegengehouden. Deze keer waren het Cars en Kyan. 'Laat haar niet ontsnappen, ze begrijpt niet wat ze aan het doen is, ze laat zich volledig leiden door haar instinct.' Beval Mason.
'Wanneer zal ze in staat zijn terug te veranderen?' Dat was Collin, ik probeerde me zijn richting op te draaien. Hij keek me recht aan, schuldgevoel en medelijden duidelijk te zien in zijn ogen. Hij leek de enige te zijn bij wie het ook maar iets deed dat ik zo vast werd gehouden, weg werd gehouden bij Alec...
Ik jankte bij de gedachte aan Alec.
Ik kon hem niet meer zien, ze hadden hem bij me weggesleurd. En ik...ik had geen idee wat ze met hem zouden doen, waar ze hem heen zouden brengen. 'Vergeet niet dat hij ook haar mate is Mason, begrijp je niet wat dit met haar doet?' Hij wist het! Collin wist dat Alec mijn mate was!
Betekende dat, dat Mason het de hele Roedel had verteld? Of had Collin het gewoon door?
'Ik ben haar echte mate!' Snauwde Mason, 'ik ben haar enige mate!' Collin schudde zijn hoofd spijtig en wierp me weer een meelevende blik.
'En ik heb hem toch gespaard? Hij leeft toch nog? Ik had hem kunnen doden, maar heb dat niet gedaan!' Mason liep op me af en knielde voor me neer, zijn blik verzachte en hij glimlachte.
'Het komt allemaal goed, alles wordt weer zoals het was. We gaan naar huis en dan zal het snel weer normaal zijn allemaal.' Ik gromde, zijn woorden stelden me niet gerust. Het zou nooit allemaal weer normaal worden. Hij had Alec bij me weggehaald, hij had mijn mate bij me weggehaald. Hoe kon het dan in godsnaam allemaal weer normaal worden?
"Ik ben je mate April! Vergeet die onzin die hij je verteld heeft!"
Ik hoorde Masons stem duidelijk in mijn hoofd, hij wist waar ik aan dacht.
"En ik zal altijd je mate blijven, of je dat nu wil of niet! Mijn broer is verleden tijd, hoor je me!"
Mason stond op en keek mijn broers aan, 'neem haar mee, we gaan!' Ik voelde dat ze iets om mijn nek deden, hadden ze me nu een halsband omgedaan? Ik was verdomme geen hond!
Cars trok hard aan de riem, of wat het ook was, en sleurde me mee. Ze trokken me door het bos, tot we bij een soort parkeerplaats kwamen.
'In Dax zijn auto hebben we een kooi waar ze in kan', hoorde ik Mason roepen naar mijn broers.
Ik begon als een gek te grommen, ik ging absoluut niet in een kooi! Waren ze echt gek geworden? Dat moest haast wel...
'Kom op April, het is maar voor even', zei Kyan tegen me. Hij keek me nogal somber aan en zuchtte toen ik mijn tanden aan hem liet zien.
'Denk je dat wij er iets aan kunnen doen? Hoe moeten we je anders meenemen, je bent tot nu toe nog niet terugveranderd, of wel?' Ging hij verder.
Hij had gelijk, maar dat wilde ik niet toegeven.
Dus verzette ik me zo goed ik kon toen ze me de kooi in wilden drukken, wat trouwens het meest leek op een gigantische hondenbench.
Toen ik er tot mijn spijt toch ingedrukt werd, liet ik me op de koude metalen vloer zakken.
Ze hadden me gevangen en opgesloten.
Dit was dus hoe het voelde om een dier te zijn.
Dit was dus hoe het voelde om tegen je wil in gevangen te worden. Dit was anders dan met Alec...dit was erger. Want hier werd ik niet langer behandeld als een mens.
Ik was een wild dier.
En nu een geketend en gevangen wild dier...
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Heeeeee, hoe gaat het met jullie?? Niet vergeten om te voten/commenten/followen!!!! Ik ben echt zo blij dat ik nog altijd op #1 sta, allemaal dankzij jullie natuurlijk!
Het spijt me dat het hoofdstuk niet echt mega lang is...sorry iedereen. Ik schreef het gisteravond na mijn werk en was niet echt in staat om het mega lang te maken ofzo, dus dit is het resultaat!
Ik weet dat het nu allemaal een beetje een chaos is in het verhaal, maar jullie moeten even geduld hebben...alles op zijn tijd, ik kom er ook vanzelf wel weer in, hahaha. Het verhaal "hersteld" zich vanzelf wel weer.
Ook kan ik jullie mededelen dat ik EINDELIJK klaar ben met mijn tentamens, volgende week heb ik alleen nog maar twee luistertoetsen van Engels en Duits en... (trommelgeroffel) heb ik dan mijn IBC diploma uitreiking!!!!!!!! Jeeeehhhhhh super spannend gewoon :D
Dan nu een mini mini "leuk" stukje:
(Mason trekt je dichter naar hem toe, een frons op zijn gezicht. "Je bent van mij, niet van hem," zegt hij terwijl hij je jurk langzaam openritst. Hij drukt zijn lippen op de jouwe en net als je de kus dieper wil maken, laat hij je los en doet een stap bij je vandaan. "Vote, comment en dan gaan we pas verder bij waar we gebleven waren...)
