OMG OMG OMG dit is al het 100ste hoofdstuk!!!!! Heel veel leesplezier, en natuurlijk niet vergeten te voten (hihi, ja ik blijf het iedere keer vragen) Xxxxxx :D
Mason had alles geregeld, morgenochtend zouden we al vertrekken en in het vliegtuig stappen. Ik vond het spannend dat we gingen, zo met zijn tweeën. Ik was nog nooit met mijn vriend op vakantie geweest, maar Mason was dan ook wel mijn eerste echte serieuze vriend.
Hoewel ik hem niet zag als "vriendje" hij was veel meer dan dat, hij was immers mijn mate.
Ik vond dat meer zeggen dan welke andere benaming dan ook. Het was specialer, ging veel dieper. Ik was me maar al te bewust van het feit dat ik verliefd was geworden op het hele mate gebeuren, wat grappig was omdat ik het idee ooit niet had kunnen uitstaan. 'April, ben je bijna klaar met inpakken?' Hoorde ik Mason roepen.
'Ja, de laatste dingen moeten nog even!' Riep ik snel terug. Ik had geen idee wat ik precies allemaal wel en niet mee moest nemen. Kleren had ik al ingepakt, mijn toiletspullen ook, schoenen en tasjes had ik al klaarliggen. Maar wat vergat ik? Wat zou ik nog meer nodig hebben? Zonnebril, zonnebrand...
Hier was het dan misschien bijna altijd koud, maar daar was het nu al lekker warm.
Bikini! Slippers, handdoeken.
'Wat vergeet ik...' Mompelde ik tegen mezelf.
Mason stond in de deuropening en bestudeerde me, 'lukt het een beetje?' Vroeg hij grijnzend.
Ik gooide een kussen naar zijn hoofd, 'kijk niet zo zelfgenoegzaam jij!' Giechelde ik.
Hij sloeg zijn armen over elkaar en bleef hoofdschuddend toekijken, 'ga je me nog helpen of blijf je daar zo staan?' Ik deed mijn koffer dicht en zette hem op de grond.
Een boek, een tijdschrift, mijn oplader!
'Je moet niet zo stressen, als je iets vergeet dan kopen we het daar gewoon.' Hij was daar echt zo gemakkelijk in, hij had het zelfs al meerdere keren gezegd. Maar ik hield gewoon niet van dingen vergeten, ik wilde nu eenmaal alles mee waarvan ik dacht dat ik het nodig zou kunnen hebben. Ik wilde voorbereid zijn.
'Liefste, je weet toch dat je nu echt een beetje aan het doordraaien bent...je moet even ontspannen, ga gewoon even op de bank zitten beneden. Waarschijnlijk schiet datgene dan ook bij je te binnen wat je vergeten bent, let maar op.' Hij liep op me af en legde zijn handen op mijn schouders, 'kom mee naar beneden, dan zet ik een kop thee. Hoe vind je dat?' Vroeg hij glimlachend, hij wist gewoon dat hij me hiermee had. Die stiekeme gluiperd dat hij ook was, hij kende me te goed.
Het was gewoon bijna oneerlijk...
'Goed', zei ik zuchtend, 'ik kom mee naar beneden.' Hij leek blij met mijn antwoord en pakte mijn hand om me vervolgens de kamer uit te leiden. De afgelopen dagen had Mason zich weer wat afstandelijker gedragen, hij had veel zitten werken op kantoor en moest een heleboel regelen met de druïden. Hij negeerde me niet, want hij bleef zo lief en zorgzaam doen...toch wist ik dat er iets niet helemaal klopte. Maar wat het precies was, daar kon ik niet achter komen.
Toen ik hem erop had gewezen zei hij gewoon dat het kwam door alle drukte en het werk dat hij nog te doen had. 's Avonds raakte hij me ook niet meer aan, niet op die manier. Hij kuste me wel...maar meer ook niet. Ik begon bijna te denken dat hij me niet meer wilde, dat hij me niet meer echt zag staan. Misschien was dit zijn manier om met de "vakantiestress" om te gaan.
Ik hoopte in ieder geval dat het goed zou komen als we op Ibiza waren, dan hadden we tenslotte alle tijd voor elkaar en zouden we ook niet gestoord worden. Iets dat hier bijna continue leek te gebeuren. Als Mason geen smoes had om weg te gaan, dan kwam er wel iemand die opeens "dringend" zijn hulp nodig had. Ik vroeg me af hoe dringend het werkelijk was, voor hetzelfde geld vroeg hij gewoon iemand via de roedellink om te komen. Nu leek ik in ieder geval weer zijn volledige aandacht te krijgen, niet dat ik zo wanhopig graag aandacht wilde...maar praktisch genegeerd worden was ook niet echt fijn.
Ik ging op de bank zitten zoals Mason me had gevraagd en hoorde hoe hij thee zette en in de keuken rommelde, het waren vertrouwde en rustgevende geluiden. Het was zo vreemd dat ik me hier zo thuis voelde, zo op mijn gemak.
Tijden had ik me hier opgesloten gevoeld, alsof ik gevangen zat. Nu was dit ook mijn plek geworden, mijn kamer was zelfs echt mijn kamer geworden. Al mijn spullen die nog bij Jules en Celeste stonden waren hierheen verhuist. Ik had alles wat van mij was en bij me hoorde hier.
Al mijn kleren, mijn schilder en teken spullen, mijn boeken stonden in de bibliotheek, mijn verzameling van schattige antieke kopjes stond in het keukenkastje. Mason had mijn favoriete bloemen, hyacinten, gekocht en op de tafel gezet.
Daarvoor waren hier geen bloemen geweest, of lieve pastelkleurige kussentjes op de bank.
Dit huis was door mij veranderd, nu was het van ons samen...ik besefte dat Mason en ik al een echt huiselijk leventje aan het leiden waren zonder dat ik het echt doorhad. Het was ook allemaal zo snel gegaan, ook waren er zoveel dingen gebeurd. Maar nu was het tijd om even zorgeloos te zijn, om lol te hebben en te feesten, om echt nog even jong te zijn! Want wat we nu deden was allemaal zo serieus, zo volwassen...en daar was ik eerlijk gezegd nog niet echt aan toe.
'Kijk, hier is je thee.' Hij zette de kop voor me op de salontafel en kwam naast me zitten.
'Ik heb er echt zin in, je wil niet weten hoe graag ik alleen samen met je wil zijn. Deze week was nogal druk, met mijn werk en het gedoe met de druïden...maar als we eenmaal op Ibiza zijn dan zijn we eindelijk lekker met zijn tweeën.' Hij zuchtte en pakte mijn hand, trok me dichter naar zich toe. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en sloot mijn ogen toen hij door mijn haar streelde.
'Sorry dat ik zo afwezig was, het was niet mijn bedoeling en ik deed het echt niet expres. Het spijt me echt April, kun je het me vergeven?' Hij keek me smekend aan, hoe kon ik daar nou iets tegenin brengen? Hij had blijkbaar precies door hoe ik me voelde en wat ik graag wilde horen.
'Natuurlijk vergeef ik je dat gek.' Fluisterde ik.
Hij drukte zijn lippen op mijn voorhoofd, 'dankje...' Mompelde hij.
En zo ging het dus tussen ons. Hij gaf me net genoeg om me gerust te stellen, maar ging nooit verder. En eerlijk gezegd vond ik dat verschrikkelijk, het kwelde me om zo dicht bij hem te zijn en tegelijk zo ver weg. Er was een onzichtbare muur tussen ons ontstaan, een barrière die we beiden niet doorbraken.
We bleven zo zwijgend zitten, uiteindelijk kwamen Dax en Kay binnen en vroegen Mason om mee te komen. Hij mompelde sorry en ging er toen vandoor. Met een steek in mijn hart keek ik hem na, die avond ging ik alleen op bed.
Ik besloot niet naar zijn kamer te gaan maar naar mijn eigen, ik wilde zijn geur niet ruiken in de dekens, wilde niet omringd worden door alles wat me aan hem deed denken. Ik wilde gewoon alleen zijn, ik wilde huilen en mezelf opsluiten.
Ik wilde ijs eten, een echte meisjesfilm kijken en mezelf verwennen door in bad te gaan en een maskertje op mijn gezicht te smeren. Het klonk allemaal onzinnig, maar het deed me echt pijn, dit alles...hoe hij zich gedroeg.
Hij deed alsof er niets aan de hand was, terwijl er toch echt duidelijk iets gaande was.
Ik sloot de deur achter me dicht en ging op bed liggen, staarde naar het plafond. Ik hoopte echt dat alles weer zou veranderen en alles goed zou komen, precies zoals hij gezegd had.
Het komt allemaal wel goed, je moet niet zo zielig lopen doen! Hij heeft het gewoon druk, logisch want hij is een Alpha April. Jij zou het ook druk horen te hebben, maar hij heeft zowat alle taken van je overgenomen zodat jij kan relaxen en bij kan komen...besef je niet hoeveel hij voor je doet? Hij is bezorgd, hij is bang dat hij je kwijt raakt. Zie je dan niet hoe hard hij zijn best doet om je te verwennen, om voor je te zorgen? Hij probeert ervoor te zorgen dat je al het gedoe vergeet en jij hebt het niet eens door!
Kailyn had gelijk, zoals ze altijd gelijk had. Ze sloeg de spijker op zijn kop. Ik had het echt niet door, wat hij allemaal voor me deed. Wist ik veel dat hij mijn taken overnam, dat ik überhaupt taken had...Er was me nooit iets uitgelegd over het Luna zijn, het was toch niet zo vreemd dat ik het niet wist? Ik wist dat Mason bang was me kwijt te raken, maar ik had al minstens duizend keer gezegd dat ik van hem hield en voor eeuwig bij hem zou blijven, was dat niet genoeg? Hij hoefde me echt niet om die reden zo te verwennen, ook was het echt niet nodig al mijn taken over te nemen! Het gedoe met Alec had ik allang achter me gelaten, dat was verleden tijd.
Is dat wel zo? Weet je dat heel zeker? Want ik geloof dat het meer met je deed dan dat je nu wil toegeven. Je was in shock...
In mijn herinneringen was dat helemaal niet zo, maar ik had de helft dan ook geblokkeerd. Ik wilde er absoluut niet aan denken, het enige dat ik voelde was woede, haat en...verdriet.
Verdriet omdat het Alec was, omdat ik hem hoger had ingeschat, omdat ik zoiets nooit bij hem zou verwachten. Hij was altijd anders geweest, kalmer en meer onder controle. Maar dit bewees het tegendeel...en dat stelde me teleur.
Meer dan ik eigenlijk wilde toegeven aan mezelf.
Ik trok mijn kleren langzaam uit en trok de dekens over me heen, ik sloot mijn ogen en liet mijn gedachten afdwalen.
Zou ik het Alec ooit kunnen vergeven? Zou ik hem ooit nog onder ogen kunnen komen?
Voordat het gebeurd was wilde ik er nog voor zorgen dat de band tussen hem en Mason beter werd...de gedachte was door mijn hoofd gegaan tijdens de vergadering. Het bleven tenslotte broers, het zou toch mogelijk moeten zijn om te zorgen voor vrede tussen die twee? Maar nu...
Nu wist ik het allemaal niet meer zo zeker.
Bovendien had het alleen maar Masons haat richting zijn broer versterkt. Hij wilde mij niet in Alec's buurt en meed hem zelf net zo hard als de pest. De enige kans tussen verzoening leek te zijn verwoest, verpletterd en vertrapt.
Tenzij je het hem vergeeft...
Maar was het wel echt zo gemakkelijk.
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Oehhhh dat was het alweer...spannend!!!!!! Ik ben echt benieuwd wat jullie ervan vonden, maar goed ik ben natuurlijk ALTIJD benieuwd naar wat jullie ervan vinden (niet zo heel gek, toch?)
Ik zal niet een hele lange (A/N) schrijven, omdat ik nu het liefst weer door wil...daar zouden jullie heeeeeeel blij om moeten zijn, want dat betekend: sneller een update!!!!!
Binnenkort gaan Mason en April naar Ibiza, hoe vinden jullie dat eigenlijk???
Zijn jullie al benieuwd naar wat er daar gaat gebeuren, of denken jullie meer zo van: Mwah...zie het wel, boeit me niet echt. Ja, het kan allemaal he?
Goed, dat was het alweer voor vandaag! Ik hoop dat jullie het hoofdstuk een beetje leuk vonden. Niet vergeten te voten, commenten en te followen!!! Xxxxx ik hou van jullie :D
