Ik begon te rennen, al mijn zintuigen stonden op scherp. Geluiden, geuren, zo overweldigend...
Takken en droge bladeren kraakten en werden vermorzeld onder mijn poten. Ik jaagde achter iets aan, gedreven door al mijn instincten.
Met mijn tong likte ik langs mijn bek, het water stond me in de mond. Bomen schoten aan me voorbij, ik kwam steeds dichter in de buurt. Ik vertraagde, sloop doodstil dichterbij, bukkend onder de laaghangende bladeren.
Dit was het moment waar ik op gewacht had, mijn favoriete onderdeel van de jacht. Haast kon het verpesten, ik moest geduld hebben en rustig blijven. Het was zoeken naar dat perfecte moment, het was een kunst op zich. Ik ging wat door mijn poten, verdeelde mijn gewicht, mijn kop laag bij de grond. Voor me graasde een prachtig hert, zo elegant dat ze was, met haar lange benen en haar sierlijke bewegingen.
Mijn ogen waren op haar hals gericht, op haar keel, de gemakkelijkste plek om toe te slaan. Haar benen waren te risicovol, ze kon gaan trappen en dat was iets wat je niet wilde. Ik kwam weer wat dichterbij, uiterst voorzichtig. Ik moest nog even wachten, even geduld hebben.
Mijn timing moest perfect zijn.
Ik schoot vooruit, sprong naar voren, opende mijn bek en boorde mijn tanden in haar vlees. We kwamen met een harde klap op de grond, iedere steek van pijn negeerde ik. Het deed er niet toe.
Ik moest nu snel toeslaan, anders kon ze nog op het laatste moment ontsnappen.
Met mijn poten drukte ik haar lijf hard tegen de grond, ik voelde haar hart als een razende tekeer gaan, de angst duidelijk te zien in die bruine ogen. In dit lichaam voelde ik echter geen medelijden, geen spijt of verdriet om wat ik deed.
Er was enkel dat instinct, die honger naar rauw vlees en de dierlijkheid die zich de meester van me maakte. Ik was overgeleverd aan mijn wolf. Het was een verrukkelijk gevoel.
Ik beet me weer vast in haar keel, proefde het warme bloed op mijn tong en de smaak van haar vlees. Het bloed, de smaak, de geur, het maakte me wild, het maakte me een wolf.
Ik trok met mijn tanden aan haar vel, scheurde haar keel open, klauwde met mijn nagels. Als mens zou ik ervan walgen, als wolf vond ik dit geweldig. Ik schrokte, iets waar ik niets aan kon doen. Het was simpelweg niet mogelijk om langzaam te eten, om te genieten.
Mijn snuit was nat van het bloed, dat aan mijn vacht plakte. Een irritatie waar ik later mee af zou rekenen. Ik gromde luidkeels toen ik haar poot niet loskreeg. Als een gek begon ik te trekken tot ik omviel toen het uiteindelijk losschoot van haar romp. Mijn maag zat allang vol, toch bleef ik door eten, meer naar binnen werken.
Als ik terug veranderde zou ik vast buikpijn krijgen of zelfs overgeven, spijt dat ik niet was gestopt. Maar dat was het hele punt, dat kon ik niet. Als wolf was ik een overlever, vertelde mijn instinct wat ik wel en niet moest doen. Stel dat ik nu een week lang niets zou vangen? Dan was dit mijn voorraad, mijn reserve waar ik op moest teren. Mijn wolf kende geen koelkast of supermarkt. Het bestond niet in zijn wereld en ik had daar vrede mee, ik vond het prima dat achter me te laten voor een tijdje.
Ik spitste mijn oren toen ik iets hoorde ergens verderop. Er kwam iemand aan, een dier, een mens? Ik hief mijn kop, stak mijn neus in de lucht en snoof de geuren op. Ik rook niets.
Het gekraak van takjes en dorre bladeren trok mijn aandacht, ik veranderde van houding en spande mijn spieren aan. Ik was klaar voor de aanval, mocht dat nodig zijn. Een man kwam tevoorschijn, ik gromde en liet mijn tanden zien. Mijn haar rees overeind.
Hij had zijn handpalmen naar me toegedraaid en benaderde me zo rustig mogelijk, voorzichtig sloop hij steeds dichterbij. Ik stond nog altijd rechtovereind, volgde al zijn bewegingen, observeerde hem. 'Mason...' Hij sprak tegen me, maar zijn woorden waren me niet bekend. Zijn taal was niet langer de mijne. 'Mason.'
