Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
'Dus dit is het echt?' Vroeg ik Zedd ademloos.
Hij grinnikte en knikte, 'ja schat, dit is het paleis van de koning...nouja, één van zijn paleizen.'
Vol bewondering keek ik om me heen, dit was werkelijk waar de meest mooie balzaal die ik ooit gezien had! Misschien kwam dat omdat het de enige balzaal was die ik ooit gezien had...
'Haha, jep...je blijft echt hilarisch schat!' Hij keek me grijnzend aan en ik rolde voor de zoveelste keer met mijn ogen. Die gast werkte echt op mijn zenuwen! 'Zou je misschien nog even willen dansen voordat je naar de koning gaat?' Hij stak zijn hand uit, ik twijfelde of ik hem aan zou nemen. 'Kom op, het kan toch niet kwaad?' Zolang hij niets deed niet nee...
Ik zuchtte en legde mijn hand in de zijne, direct drukte hij er een kus op, bijna wilde ik hem terugtrekken maar hij hield hem stevig vast.
'Ik zal je eens laten zien wat voor gentleman ik kan zijn schoonheid, ik wed dat je vriendje niet zo goed kan dansen als ik.' Hij draaide me zwierig in het rond en trok me vervolgens in een snelle beweging dicht tegen zich aan. 'Ik ben heer en meester in de dans', fluisterde hij in mijn oor, 'en ook in een heleboel andere dingen...' Hij liet me achterover zakken, wat ik er in films altijd zo mooi uit vond zien. Nu kon ik er niet van genieten, omdat het met Zedd was en ik me totaal niet op mijn gemak voelde. Hij boog zich voorover en drukte zacht een kus in mijn blote hals, waarom had Mason deze jurk ook alweer voor me uitgekozen? 'Dit is dan de eerste keer dat ik je vriendje waardeer...deze jurk is oprecht schitterend prinses.' Waarom gaf hij me toch steeds bijnamen? Ik irriteerde me dood aan hem.
Eindelijk trok hij me weer omhoog en begon hij met me door de balzaal te dansen, waarbij hij me leidde alsof het niets was. Nog nooit eerder leek het dansen zo gemakkelijk te gaan, alsof dit allemaal heel vanzelfsprekend was. Ik moest zowaar glimlachen, wat ik snel probeerde te verhullen. 'Doe geen moeite, ik heb het allang gezien. Verberg het niet mooiste van me, geniet gewoon!' Zei hij in een vrolijke bui. Blijkbaar bracht dit gala echt het beste bij hem naar voren, dat was wel duidelijk. We bleven nog een tijdje dansen, totdat er een man op ons af kwam. Zedd stopte onmiddellijk en zette een staalhard masker op, alle vrolijkheid was verdwenen. Zijn mond had hij tot een dunne streep geperst. 'De koning wil haar graag zien, je weet dat hij niet van wachten houd Zedd...' Hij knikte en liet me onmiddellijk los, ik slikte en keek naar de man.
Hij was lang, ontzettend gespierd en zag er dodelijk uit. Ik wilde echt niet met hem mee!
'Ga schatje, volg hem nu maar gewoon...ik kan nu jammer genoeg niets meer voor je doen. Zolang je je gedraagt en beleeft blijft is er niets aan de hand, geloof me nu maar.' Gek genoeg geloofde ik hem. Dankbaar knikte ik naar Zedd en volgde toen de man, die zijn hand op mijn onderrug legde en me rustig door de balzaal leidde. Ik huiverde en mijn nekhaar stond praktisch overeind, dit voelde niet goed.
We moesten een grote marmeren trap omhoog en een aantal gangen door, maar uiteindelijk stond de grote man stil. 'Hier moet u naar binnen miss.' Zei hij met een kille stem. Hij mocht me duidelijk niet echt...tenminste, dat dacht ik.
Hij opende de deur voor me en ik stapte met trillende benen de kamer in. Het eerste wat ik zag waren honderden, ja honderden, kaarsen...
Er zaten kaarsen in de kroonluchters, in de kandelaars, ze stonden op de tafels, ze waren gewoon overal. Nergens was een ander soort licht, blijkbaar hield deze nog onbekende koning van het licht van de kleine vlammetjes.
'Ik hoop dat Zedd je een fijne avond heeft bezorgd en dat hij niets...ongepasts...heeft gedaan?' Mijn ogen werden groot toen ik de koning zag. Hij was zo...
Jong, aantrekkelijk en...ik durfde niet meer te denken, bang dat hij ook mijn gedachten zou lezen. Zedd had het ook de hele tijd gedaan, dus waarom zou deze koning het niet doen?
'Daar heb je gelijk in, dat doen wij allemaal de hele tijd. Mijn excuses, ik beloof dat ik het in het verdere verloop van deze avond niet meer zal doen.' Hij glimlachte en liep op me af.
Mijn adem stokte in mijn keel, ik durfde me niet te verroeren. Deze man, deze koning, maakte me nerveus. Hij leek nog perfecter dan een Griekse god, en dat maakte me bang. Niemand was zo perfect... 'Ik zal me voorstellen, mijn naam is Daimon, Daimon Rodriguez.' Hij pakte mijn hand en drukte er – net zoals Zedd had gedaan – een kus op. Maar bij Zedd was er niets gebeurd, nu daarentegen... Mijn huid begon als een gek te tintelen, zijn aanraking was als het heetste vuur en als het koudste water, iets dat ik niet eerder had gevoeld. 'Het is me echt een waar genoegen om je eindelijk te ontmoeten, jonge Luna. Wat is je naam als ik vragen mag?' Hij liet mijn hand los en keek naar me op, direct was ik als betoverd toen ik in zijn ogen keek. Ze waren zwart, zwart als de nacht... Maar daarin, heel diep verborgen, waren de sterren, als de stralende lichtpuntjes in die eindeloze duisternis. 'Umh...April, mijn naam is April.' Stammelde ik ongemakkelijk.
Deze man maakte me echt zenuwachtig.
Hij schonk me de meest stralende glimlach, 'April, een prachtig seizoen, de tijd van leven en bloei...schitterend.' Ik wist niet hoe ik me bij hem moest gedragen, zowat alles voelde verkeerd. Ik durfde amper te glimlachen, bang dat het niet goed over zou komen. Hoe moest ik deze man ooit overtuigen om ons te laten gaan?
'Ontspan April, ik zal je niets doen.' Ik liet mijn schouders hangen en kon niet anders dan bedroefd naar de grond kijken. Nee, nu zou hij misschien niets doen...
'Je bent bang voor me April, dat voel ik en dat zie ik. Waarom ben je bang als je niets te vrezen hebt?' Hij bestudeerde mijn gezicht, keek me vragend aan. Hij was serieus nieuwsgierig, wilde het echt weten. 'Ik ben bang dat u...' Ik haalde even diep adem, 'ik ben bang dat u ons nooit levend van dit eiland wil laten gaan. En misschien wil u mij nu niets aandoen, maar wanneer dit feest ten einde is wel. Ik heb geen zekerheid, daarom ben ik bang en vrees ik voor mijn leven, voor het leven van mijn mate.' Ik boog mijn hoofd en durfde hem niet meer aan te kijken.
Tot mijn schrik legde hij zacht zijn hand onder mijn kin en drukte mijn hoofd voorzichtig omhoog. 'Kijk me aan alsjeblieft en noem me voortaan Daimon, geen u...' Ik slikte en knikte snel. 'Maar natuurlijk uwehoog...Daimon.' Verbeterde ik mezelf snel. Hij leek tevreden en deed weer een stap bij me vandaan, gaf me weer wat ruimte. 'Ik weet dat je hier bent omdat je vrede wilt, omdat je hier weg wilt en omdat je wilt dat we je mate niets aandoen.' Hij bleef me aankijken tot ik uiteindelijk knikte. 'Ik weet alleen niet of ik dat kan...' Fluisterde hij zacht.
Hij zuchtte en streelde zacht mijn wang, ik probeerde zo stil mogelijk te staan, ondertussen brak het zweet me uit en ging mijn hart als een gek tekeer. 'Hij heeft mijn mensen aangevallen, wilde ze vermoorden. Dat is weliswaar niet gelukt, zo snel sterven wij niet. Maar dan nog, hij heeft me uitgedaagd, ik zal wel moeten reageren.' Hij begon bij me vandaag te lopen, richting grote openstaande deuren. Stilletjes volgde ik hem het balkon op. Hij leunde over de balustrade en keek uit over de oude stad. 'Ik regeer al eeuwen lang, nog nooit heb ik medeleven getoond, toegegeven aan smeekbedes, dus waarom zou ik dat nu wel doen?' Hij draaide zich naar me om, 'waarom zou ik je vergiffenis schenken? Wat krijg ik daarvoor terug? Macht, nee...word ik er sterker door? Nee, ik lijk alleen maar zwakker. Dus waarom zou ik het doen?' Het leek bijna alsof hij het antwoord uit me wilde halen. 'Die vraag kan ik niet beantwoorden', fluisterde ik.
Hij knikte, 'jammer genoeg niet nee.'
Hij wende zijn blik af en keek weer naar de oude stad onder zich, waar het feest vol aan de gang was. 'Nooit ga ik er heen, nooit doe ik mee. Ik kijk enkel toe, zie hoe mijn volk zich vermaakt, hoe ze de tijd van hun leven hebben.' Ik kwam naast hem staan en volgde zijn blik, naar de dansende mensen, de drinkende mannen.
Iedereen leek het inderdaad naar zijn zin te hebben. 'Ik heb mijn verjaardag nooit eerder met iemand anders gevierd, deze ene keer heb ik een uitzondering gemaakt en jou hier toegelaten, bij mij...' Zijn ogen schitterden, 'misschien is er dus iets veranderd?' Dat deed de hoop bij me opbloeien. Als er iets aan hem veranderd was, wilde hij ons misschien toch wel laten gaan.
'Waarom ben je nooit naar beneden gegaan?' Vroeg ik plotseling. Hij haalde zijn schouders op, 'de reden weet ik niet eens meer, ik voel die behoefte niet meer. Eerlijk gezegd heb ik heel lang niets meer gevoeld.' Zijn ogen verloren die schittering die er net nog was geweest. 'Wat is er gebeurd?' Toen ik de vraag stelde schoot hij in de lach. 'Niemand heeft ooit zoveel interesse getoond, niet specifiek in mij tenminste. Maar dat komt misschien ook omdat ik nooit iemand bij me in de buurt laat.' Hij schudde zijn hoofd en werd toen wat serieuzer. 'Ik had geen reden meer om iets te voelen, dat is wat er is gebeurd.' Zijn antwoord was kort, gehaast...het was niet echt.
Hij verzweeg het voor me.
Maar waarom zou hij het ook vertellen?
'Onsterfelijkheid wordt vaak onderschat, veel mensen bijvoorbeeld zouden er een moord voor plegen. Maar ze beseffen vaak niet de verschrikkelijke kant die onsterfelijkheid met zich meebrengt...' Zijn stem, de toon waarop hij sprak, ik hing erdoor aan zijn lippen, wat er ook uit zijn mond kwam. 'Wij zien zoveel dood, verderf, oorlog en verschrikking in ons leven. Het is bijna teveel om mee te leven, en dan niet te vergeten de duistere kant die het onsterfelijk zijn met zich meebrengt. We zijn verplicht te jagen, het zit in ons, het is ons instinct, een drang die niet te negeren valt.' Hij zuchtte, 'slechts enkelen weten het te beheersen.' Zijn blik vond de mijne en ik besefte dat hij het over zichzelf had. 'Veel van ons zullen terug willen gaan naar het zorgeloze leventje dat ze ooit hadden. Maar dat kan niet meer, eens onsterfelijk altijd onsterfelijk. Na de dood wacht er niets op ons, dat is de prijs die we moeten betalen. We vervagen. Lossen op in het niets, verdwijnen gewoon. En daarom doen we er alles aan om te blijven bestaan, koste wat het kost. Zij...' Hij wees naar beneden, 'hebben een krachtige leider nodig, iemand die niet buigt, nergens voor. Ik ben die leider, ik heb nooit voor iemand gebogen, ik heb nooit ergens aan toegegeven. Ik heb me niet laten onderdrukken door de wolven, niet laten wegjagen. Ik vocht terug met een leger dat groter was dan dat van hun. Zij wilden geen vrede, best, maar dan hoefde ik dat ook niet meer. Dat is hoe het gaat in deze wereld April, dat zul je vroeg of laat moeten leren voordat het te laat is.' Hij pakte mijn hand en keek me aan, zijn blik hard en kil, emotieloos...
'Als ik iets wil, dan neem ik het en laat ik me nergens door tegenhouden. Wil je vrij zijn met je mate, dan kan dat. Maar dan wil ik er iets voor terug.' Zijn stem was één en al macht en autoriteit. Ik had er moeite mee om stil te blijven staan en niet met mijn staart tussen mijn benen weg te rennen. 'Wat heb ik dat jij zou willen?' Ik had geen geld, bovendien had hij vast en zeker al meer dan genoeg. Ik was niet machtig, dus kon op geen enkel persoon invloed uitoefenen...ik zou niet weten wat hij van me zou willen.
'Het is niet veel, rustig maar.' Hij glimlachte, waardoor ik me gek genoeg iets ontspande.
'Ik wil jou.'
Maar hoe? Net zei hij nog dat als ik vrij wilde zijn met mijn mate ik...hoe kon ik vrij zijn met Mason als de koning mij wilde?
'Ik begrijp je verwarring, dat is heel begrijpelijk. Ik wil jou, maar ik wil je vrijwillig. Daarom vraag ik je gewoon je vakantie voort te zetten. Iedere avond kom je hier in het kasteel, bij mij. Als je aan het eind van je vakantie voor me bent gevallen dan ben je van mij, zo niet dan ben je vrij om te vertrekken met je mate. Het is echt heel simpel.' Ik slikte.
Als ik hiermee akkoord zou gaan...
Dan zou Mason me vermoorden.
Deed ik het niet, dan zouden we beide sterven.
Ik knikte, 'goed...'
Hij trok zijn wenkbrauw vragend op, ik zuchtte.
'Goed, ik ga ermee akkoord. We hebben een deal.'
Tada-ta-da...OMG is dat niet schokkend??? Ze gaat er ook nog eens akkoord mee! Is ze niet gestoord? Ik vind haar gek...maarja, wat moet ze anders? Ze heeft niet bepaald veel keuze..
Vonden jullie het hoofdstuk ook net zo leuk en spannend als ik? I hope so :D
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
