Lieve lezers van me, hier is dan het hoofdstuk waar jullie eeuwen op hebben moeten wachten. Ik heb een schrijfwedstrijd georganiseerd, heb een paar dingen opgestuurd gekregen. Maar dacht telkens het volgende: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Vandaar dat ik geen van de hoofdstukken heb gekozen, maar zelf een hoofdstuk heb geschreven. TWM is mijn verhaal, ik ben de schrijfster en zal dus ook zelf stukken moeten blijven schrijven. Ik hoop dat jullie van dit hoofdstuk zullen genieten, Xxx
'Nee, nee alsjeblieft...nee, nee!' Wild sloeg ik om me heen, ogen wijd geopend, mijn hart kloppend in mijn keel. Handen die me vastgrepen, sussende woorden die in mijn oor werden gefluisterd. Zijn stem die me kalmeerde, zijn armen die me bij elkaar hielden. 'Hij kan je niets meer doen April, hij is er niet meer. We zijn veilig, we zijn thuis...' Wat hij tegen me zei kwam niet bij me binnen. Ik zag nog altijd het bos, zijn blik die me gevangen hield. De ijskoude en tegelijkertijd vlammend hete woede en haat die erin te zien was. En toen de dood die over hem heen golfde, de onvermijdelijke duisternis van schaduwen die zijn lichaam opslokte. Zijn ziel, voor eeuwig verbannen naar de hel. Daar waar hij thuishoorde, daar waar hij zou boeten voor al zijn afschuwelijke daden. En toch...
Toch was er die allesoverheersende angst, de spijt en het medelijden. De afschuw en verschrikking voor wat ik gedaan had. Ik had een leven genomen, iemand vermoord. Maakte mij dat net zo erg? Was ik slecht? 'Je hebt gedaan wat goed was liefste, als je dat niet gedaan had waren er zoveel onschuldige en prachtige zielen verloren gegaan. Al die wolven die je gered hebt, de vampieren die nu eindelijk verlost zijn van Daimon en hun eigen weg kunnen gaan.' Ik voelde zijn lippen tegen mijn voorhoofd, voelde de warmte en de liefde die hij uitstraalde.
Hij was er voor me, dag in dag uit.
Ik wilde hem bij me, wilde dat hij me vasthield en me nooit meer los zou laten. Want wat als er een dag kwam, dat ik er alleen voor staan en hem zou verliezen. Leven en dood lag zo dicht bij elkaar, een besef dat me gevangen hield in haar stalen grip. 'Ik wil je niet kwijt Mason, blijf bij me. Blijf alsjeblieft voor eeuwig bij me, verlaat me niet. Nooit!' Angstvallig hield ik hem vast, wetend dat ik hem nooit echt bij me zou kunnen houden. Niet wanneer het lot bepaalde dat het tijd was. Hoe krachtig wij ook waren, onsterfelijk, goddelijk... Het maakte allemaal niets uit. Er zou altijd een macht zijn dat ons zou overtreffen, iets dat groter zou zijn, sterker. Ook ons lot was uitgestippeld, lag vast in de sterren. Daar hadden we niets over te zeggen. 'Kon ik maar terug naar onwetendheid. Toen mijn zorgen nog zo klein waren en mijn grootste angst was dat jij weer iets met Lynn zou krijgen. Jeetje, dat lijkt zo onbenullig nu.' Ik keek hem aan, keek hem echt aan. In zijn ogen zag ik het oppervlak van zijn oneindige ziel, schemerde een allesomvattend licht dat zijn kracht vertegenwoordigde. Zijn ogen weerspiegelden alles wat en wie hij was. Alles waar ik voor was gevallen, waar ik verliefd op was geworden en van was gaan houden. Datgene waar ik het bangst voor was het te verliezen.
'April, wat wil je daarmee zeggen?' Hij raakte me aan, streelde me, kuste mijn tranen één voor één weg. 'Dat ik niet weet of ik dit kan Mason, ik weet niet of ik sterk genoeg ben deze last voor eeuwig met me mee te dragen.' Ik maakte me los uit zijn omhelzing en stond op, liep naar de deuren van het balkon en gooide ze open. Koude lucht stroomde naar binnen, ik sloot mijn ogen en ademde langzaam in en uit. Stapte naar voren en liet me verwelkomen door de nacht, door het licht van de maan. 'Toen ik hier kwam in North Hill, was ik een gewoon meisje. Ik had een gewoon leven, tenminste voor zover dat mogelijk was... tot ik jou ontmoette Mason, vanaf dat moment veranderde alles.' Ik voelde zijn hand op mijn schouder en schudde die van me af, 'dus je zegt eigenlijk dat dit allemaal mijn schuld is?' Fluisterde hij met pijn in zijn stem, 'dat als je mij niet ontmoet had je nog een fijn leven had gehad?' Ik schudde mijn hoofd en draaide me half naar hem om. 'Nee, dat is niet wat ik zeg. Wat ik bedoel is dat mijn leven een hele andere wending heeft genomen dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden. Eerst die sprookjes, de wolven, een oorlog, de vampieren. En ik vraag me af, of dit werkelijk het leven is dat ik wil leven. Of dit de wereld is die ik wil zien. Want sinds mijn ogen geopend zijn en ik de waarheid ken, ben ik anders naar de dingen gaan kijken Mason. En het betoverende, het sprookjesachtige, dat is verdwenen. Dit is echt, de harde werkelijkheid. En het is niet mooi, het is niet magisch. Het is verschrikkelijk!' Ik greep de balustrade vast en keek naar de bossen en de bergen, keek naar de sterren. Liet alles op me af komen, de emoties en de gedachten. 'Ik vraag me af of ik wel geschikt ben als Godin, of ik het wel zoveel beter kan maken en er iets aan kan veranderen. Wie zegt dat ik een verschil kan maken? Wie zegt eigenlijk dat ik goed ben, misschien ben ik wel de slechtste Godin ooit.' Ergens zou ik misschien de tijd wel willen terugdraaien. Dan had ik een ander pad in kunnen slaan. Maar dan zou ik tegen mezelf liegen, want dit was wel mijn lotsbestemming. Hoe erg ik ook mijn best had kunnen doen, ik zou het nooit hebben kunnen ontlopen. 'Luister naar jezelf, hoor wat je allemaal zegt April. Het zijn je angsten, je twijfels. Je spreekt ze uit, en dat is dapper. Alleen zij met moed doen dat, alleen zij bekennen hun zwaktes en angsten. Dat doet niet iedereen zomaar, daar is heel wat voor nodig. Met alles wat je doet April, bewijs je wat een geweldige Godin je bent. Je bent eerlijk, wijs, verstandig. Je hebt een goed hart vol liefde, vol moed en geloof. Je straalt een oneindig puur licht uit, je bent een baken van hoop voor velen. De wolven die je gered hebt geloofden in je, en jij maakte waar wat je beloofde. Je kwam voor ze op, vocht voor ze. Als een ware Godin.' Hij sloeg zijn armen om me heen en drukte zijn lippen tegen de mijne. 'En niet alleen zij geloofden in je, ook in. En dat zal ik altijd doen, wat je ook beslist en welk pad je ook inslaat. Ik zal altijd aan je zijde staan, zal je blijven steunen. Ik ben je mate, je zielsverwant. En ik hou van je, voor eeuwig en altijd.'
Awwhhhh is dat niet schattig? Ik vind van wel...
Wat vonden jullie van het hoofdstuk? Ik ben zo benieuwd, het is alweer zo'n tijd dat ik iets schreef namelijk. Ik ben veel te veel bezig geweest met herschrijven, waardoor ik wattpad een beetje vergat. Ik heb jullie in de steek gelaten in dat opzicht, en dat spijt me! Ik ben gek op jullie, vergeet dat alsjeblieft niet. Jullie hebben me tijdens mijn hele schrijfproces gesteund, met TWM van het begin. Tijdens de dieptepunten, de pieken en dalen. Jullie hebben me in zoveel opzichten geholpen!
Ik hoop dat jullie mij en TWM nog niet volledig zijn vergeten...
Vergeet niet te voten, commenten en te followen!! Xxxx
