'Ga je ook mee naar school?' Verbaasd keek ik Dominic aan. Zoiets had ik natuurlijk wel kunnen verwachten, ik nam ook niet aan dat hij hier de hele dag wat binnen zou zitten. Maar toch kwam het als een verrassing, bovendien wist ik niet zo goed of ik eigenlijk wel wilde dat hij meeging.
Het hele weekend had ik al afstandelijk en ontwijkend richting hem gedaan, iedere keer als hij me wilde kussen of te dichtbij kwam dan zei ik snel iets of deed een stap bij hem vandaan. Hij merkte het, dat moest wel, maar zei er niets over.
Het voelde gewoon verkeerd om te dicht bij hem te zijn...ik kon het nu eenmaal niet. Iets hield me tegen, en dat iets had een naam...Mason.
Dat is Nic zo gebruikte was slecht, heel erg slecht en dat wist ik ook wel. Toch kon ik er niet mee stoppen, ik kon niet eerlijk tegen hem zijn terwijl ik diep vanbinnen echt wel wist dat dat beter was, eerlijker. En nu ging hij met me mee naar school...alsof alle ellende nog niet groot genoeg was. Dit zou nooit goed komen.
'Ja, ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe dat schooltje eruit ziet. Jules zei dat ze een geweldig kunst profiel hadden en dat ze het vast niet erg zouden vinden als ik even een paar dagen zou meelopen met hun lesprogramma. Hij heeft het voor me geregeld dus het komt helemaal goed.' Ik knikte begrijpend, echt iets voor Jules om het allemaal voor hem te regelen. Jules hield van regelen, en hij was er nog goed in ook.
'Goed...zullen we dan maar gaan?' Ik liep naar de gang om mijn jas, sjaal en handschoenen aan te trekken. Hij liep achter me aan en deed hetzelfde, 'hoe wen je aan die kou? In Parijs is het zoveel warmer, zelfs rond deze tijd van het jaar.' Hij huiverde toen ik de deur opentrok en een koude windvlaag naar binnen kwam.
Ik lachte, 'ik begrijp wat je bedoeld, maar die sneeuw heeft ook wel iets. In Parijs heb je niet iedere winter gegarandeerd sneeuw.' We begonnen richting de school te lopen.
'Toch...het lijkt me niet zo leuk om hier ieder halfjaar te wonen. Ik zou lekker in Parijs blijven...misschien kun je volgend jaar blijven, ik ben...ik en Edyth zijn er toch ook nog. Je bent heus niet helemaal op jezelf aangewezen.' Ik wist waar hij op doelde, toch zou ik het niet willen, niet meer althans. Ondanks dat de meeste mensen me hier niet mochten en Collin en Tyler eigenlijk mijn enige vrienden waren, was ik van deze plek gaan houden. 'Je zou het niet verwachten Nic, maar het is best leuk om hier te wonen...' Begon ik zacht, 'ik had het ook niet verwacht, maar het is echt zo.' Hij wierp me een blik vol ongeloof, 'dat meen je toch niet serieus?' Toen ik hem aan bleef kijken zakte zijn mond open van verbazing.
'Je meent het dus echt...' Ik knikte, ik meende het echt. Ik vond het heerlijk in de bergen, met de sneeuw, de bomen en gewoon...alles eigenlijk.
Ik voelde me hier thuis.
'Is dat je school?' Hij wees naar het oude kasteel wat inderdaad het schoolgebouw voorstelde. Ik was verliefd op het gebouw, op de hoge plafonds, de ramen en de prachtige kunst binnen.
'Ja, dat is mijn school.' Ik begon sneller te lopen toen ik Collin en Tyler zag zwaaien, ze hadden op me...ons gewacht bij de grote trap die naar de ingang leidde. 'Jij moet Dominic zijn.' Collin gaf Nic direct een hand. Hij knikte, 'dat klopt, maar noem me gerust Nic', zei hij glimlachend.
'Ik wist niet dat April wat over me verteld had.' Ik verstijfde toen ik hoorde wat Collin zei, 'oh, ze heeft niets over je verteld. Tyler vertelde het me, dat hij je gisteren had ontmoet enzo...' Hij stopte toen hij mijn gezicht zag. Dominic draaide zich even naar me op maar zei niets, gelukkig maar.
Ik hoorde de bel gaan en liep snel langs ze, ik wilde weg van die ongemakkelijke situatie, 'komen jullie?' Riep ik over mijn schouder.
Tijdens de lessen zat Nic naast me, de hele dag was Mason nog niet op school verschenen en daar was ik eerlijk gezegd blij om. Maar tijdens journalistiek kwam hij plotseling het lokaal ingelopen, hij keek me staalhard aan toen hij me zag. Hij hield me gevangen in zijn blik, toen hij dichterbij kwam voelde ik mijn hartslag versnellen. Net op het moment dat hij achter me kwam zitten sloeg Nic zijn arm om mijn schouder en fluisterde iets in mijn oor. Ik hoorde Mason grommen...dit was niet goed.
Vanuit het niets was Dominic's arm van mijn schouder verwijderd, 'blijf van haar af...' zei Mason op een dreigende toon. Maar Nic keek hem geïrriteerd aan, 'wie ben jij om mij te bevelen van mijn vriendin af te blijven?' Vuurde hij op Mason af. Ik zag Mason verstijven, hij leek compleet uit het veld geslagen. Maar al snel zette hij zijn kille en emotieloze masker weer op.
'Jij bent niet haar vriend, ze is van mij...' Hij zei het op een bezitterige toon, vlammen laaiden in me op bij de blik die hij me wierp, 'alleen van mij...' Nic schoot in de lach en sloeg zijn arm weer om mijn schouder. 'Vriend, je bent gestoord. Zeg hem dat je mijn vriendin bent April, deze gast is niet goed wijs.' Hij keek me aan toen ik zweeg en niets zei.
'April?'
'Ik geloof dat jij zelf helemaal verkeer zit vriend.' Zei Mason met een brede grijns op zijn gezicht.
'Jullie hebben duidelijk beide een andere gedachte over wat jullie relatie precies inhoud.' Mason bleef me aankijken terwijl hij tegen Nic sprak. Ik huiverde door zijn doordringende blik.
Maar al te bekende tintelingen schoten door mijn lichaam, tintelingen waar ik verslaafd aan was geraakt. Ik had het nodig...kon er niet meer zonder. Maar ik had mijn besluit gemaakt, Mason was verleden tijd. Ik moest me nu niet weer laten verleiden, ik moest niet weer zwak zijn.
Ik kon dit, ik was sterker dan dit!
Maar wie hield ik voor de gek? Dit zou ik nooit lang kunnen volhouden...dit gevoel, wat het ook precies was, het was zo gigantisch sterk.
Ik kon me er niet tegen verzetten, hoe erg ik mijn best ook deed. En hij wist dat, hij gebruikte dat tegen mij. Dat zou hij altijd tegen me blijven gebruiken, hij had de macht in dat opzicht in handen. Hij speelde met mijn gevoelens, met wat er ook tussen ons was. En ondertussen ging hij met Lynn, om me gek te maken van woede en jaloezie. Maar waarom?
Dat was de vraag...
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
