Ik staarde naar hem, het was onmogelijk om weg te kijken. Ik kon niet spreken of bewegen, ik stond daar maar wat, naar hem te staren. Zijn gouden ogen boorden zich in de mijne. Wat Deyn bij me had proberen te doen was ik inmiddels allang weer vergeten. Het enige waar ik aan kon denken was aan hem. Hij stond daar, zijn handen in zijn zakken gestoken, starend naar mij. Ik probeerde mijn ademhaling regelmatiger te maken terwijl ik besefte wat er nou eigenlijk gebeurd was. Ik wilde er niet aan denken, maar ik kon er niets aan doen. Deyn had me bijna...
'Umh...' Mompelde ik, de stilte verbrekend.
Ik keek naar de grond, zijn blik was te intens...ik durfde hem niet meer aan te kijken. 'Bedankt.'
'Geen dank', antwoordde hij, 'je zou voorzichtiger moeten zijn April, er zijn hier genoeg gasten die...' Hij maakte zijn zin niet af.
Ik knikte en keek voorzichtig naar hem op, hij staarde nog altijd naar me. 'Ja...wel...' Ik wist niet of hij me hoorde, de muziek was erg luid, het kon me eigenlijk ook niet veel schelen. 'Nogmaals bedankt...ik, ik ga nu.' Ik wilde weglopen maar hij ging voor me staan, blokkeerde mijn weg. Mijn buik maakte een driedubbele salto. Hij stond zo dichtbij, ik kon zijn geur ruiken...zo'n heerlijke geur...
'S-Sorry, mag ik er langs?' Vroeg ik stotterend.
Ik voelde dat ik bloosde, lekker dan.
Hij verraste me door plots te glimlachen, ik smolt door die glimlach van hem. 'Nee.' Zei hij.
'Nee?' Ik trok een wenkbrauw op.
'Ik zei nee, je mag er niet langs.' Herhaalde hij kalm. Wat deed hij nou vaag?
Mijn hart begon als een razende tekeer te gaan toen hij nog dichterbij kwam, hij streelde zacht mijn wang, tintelingen schoten door mijn lichaam. 'Ik wil niet dat je gaat...' Fluisterde hij.
Ik huiverde door zijn woorden. Ik keek hem aan, ik had het gevoel dat mijn mond openhing van verbazing. Ik probeerde het gevoel te negeren dat naar me schreeuwde dat ik hem moest aanraken, dichter naar me toe moest trekken...hem moest zoenen. Was ik dronken door dat kleine beetje alcohol? Dat kon toch niet?
'Ik moet gaat', fluisterde ik zacht.
Ik deed een stap achteruit, hij intimideerde me door zijn houding, zijn blik, alles aan hem.
Tegelijk met mij deed hij juist een stap naar voren en pakte mijn pols vast. 'Je gaat niet weg.' Commandeerde hij. Ik trok mijn hand uit de zijne, of nou ja, ik probeerde het. 'Ik ga.' Zei ik ferm.
Wat ik zei begreep hij klaarblijkelijk niet, hij trok me naar zich toe en gooide me over zijn schouder in nog minder dan een seconde tijd.
Ik gilde en sloeg tegen zijn rug, schreeuwde dat hij me neer moest zetten. Maar dat deed hij niet, hij liep gewoon door, richting de trap.
Owh nee...
Hij liep naar boven, deed een deur open en liep met mij nog altijd over zijn schouder, naar binnen. Hij draaide de deur op slot en zette me neer. Ik slaakte een kreet toen hij me op een sofa gooide. Ik probeerde op te staan, maar hij drukte me terug op de sofa. 'Hou op, laat me gaan!' Snauwde ik naar hem. Vanuit het niets pakte hij me bij mijn kin vast en kuste me hard.
Het was een dwingende, hongerige kus.
Ik duwde hem van me af, 'laat dat!' Siste ik boos.
Het was verwarrend, net had ik hem nog met Lynn gezien en nu...ik kon dit niet, ik wilde dit niet. Niet op deze manier tenminste.
'Ik begrijp jou echt niet!' Gilde ik naar hem, 'waarom doe je zo vreemd tegen me, het ene moment zijn we mates en dan doe je weer zo...' Ik schudde mijn hoofd in verwarring.
'We zijn ook mates!' Hij keek me aan met een vurige blik, het maakte het er niet duidelijker op.
'Als wij mates waren...' zei ik zacht, 'dan speelde je geen spelletje met me. Dan deed je niet zo.' Ging ik verder. Hij keek van me weg en zei niets meer, ik wist dat ik gelijk had.
Natuurlijk had ik gelijk! Hij was gewoon een zak.
'Ik ga Mason.' Ik was al opgestaan en naar de deur gelopen, ik draaide hem van het slot.
'Nee, je blijft hier!' Hij had me alweer vastgegrepen, hij draaide me zo snel om dat ik hard tegen zijn lichaam aangedrukt werd.
'Hou hier toch eens mee op Mason.' Zuchtte ik gefrustreerd, 'het heeft geen zin.'
Ik probeerde zijn hand weg te slaan toen hij mijn wang weer streelde, maar mijn hand bleef hangen in de lucht. Tintelingen schoten door me heen, het gevoel overviel me zo dat ik alles even vergat.
'Je kan dit niet negeren April', fluisterde hij met zijn lippen dicht bij de mijne. 'Niemand anders is in staat om je zo te laten voelen, niemand anders dan mij...' Hij kuste me zacht en teder, het was een korte vederlichte kus...het liet me verlangen naar meer, meer van hem.
Mijn handen bracht ik omhoog, met mijn vingers gleed ik door zijn haar, trok zijn gezicht dichter naar het mijne toe. Ik voelde hem een geluid maken van plezier. In nog minder dan een seconde had hij me tegen de muur gedrukt en tilde me op waardoor ik mijn benen om zijn middel moest slaan. 'Ik wil je zo graag...' Mompelde hij met zijn lippen tegen mijn nek.
Hij kuste me overal, van mijn nek tot mijn kaak en liet daarbij een tintelend spoor achter.
Hij stopte even, keek me aan. Ik wist dat hij iets wilde zeggen, maar net op dat moment ging de deur open. Ik had hem niet van het slot moeten draaien...dacht ik toen ik zag wie er stond.
Het was Lynn.
Mason liet me direct los en deinsde bij me vandaan, ik voelde een steek van pijn door zijn actie. Ik had het kunnen weten...
'Kom je schatje, het is zo saai...oh, April...' Ze wierp me een vernietigende blik toen ze me zag.
Snel liep ze naar Mason en pakte zijn hand, 'kom je schatje...' Hij antwoordde niet en staarde naar mij. Ik voelde mezelf wit wegtrekken en keek snel naar de grond, ik kon zijn blik niet langer verdragen. 'Ja, ik ga mee.' Mijn hoofd schoot omhoog bij die woorden, Lynn keek me geamuseerd aan. Ik haatte die arrogante, gemene glans in haar ogen. Ik wilde het liefst haar vuile kop eraf rukken! Hoe kon Mason met haar meegaan na...
Hij keek me hard aan, zijn blik afstandelijk en emotieloos, blijkbaar had hij zijn masker weer opgezet. 'Ik wil niet meer dat je in The Wolf Cage komt, je zorgt voor problemen en zulk gedrag dat je vertoond accepteer ik hier niet.'
Wat?
Nee, dat kon hij toch niet serieus menen?
Vanbinnen kookte ik van woede, ondertussen kon ik wel door de grond zakken van schaamte.
Ik hoorde Lynn zacht grinniken.
Deze avond was echt de ergste van mijn leven...
Misschien had Cars gelijk en was Mason slecht, was hij niet te vertrouwen. Nu leek hij in ieder geval heel erg gelijk te hebben.
Door wat Brynne had gezegd was ik hoop gaan koesteren, hoop die onterecht bleek te zijn.
Het was nu allemaal heel duidelijk.
Mason wilde me niet, ik was niets voor hem.
Wij waren geen mates, dat was onmogelijk.
Anders had hij me nooit zo behandeld.
Ik verzamelde het laatste beetje trots wat ik nog in me had en hief mijn kin vier de lucht in.
Ik was niet zwak, ik was sterk.
En met die gedachte liep ik zijn kantoor uit.
Mason was vanaf dit moment verleden tijd.
En dan ook echt.
Ben je ook zo gek op dit verhaal en zou je True Wolfs Mate het liefst in de boekhandel zien liggen? Help mij dan met het laten uitkomen van mijn droom: dit boek laten uitgeven! Ik doe op dit moment namelijk mee met een schrijfwedstrijd: de #MoonYAcontest van Sweek en om te winnen heeft mijn verhaal zoveel mogelijk volgers nodig! Hoe help je me? Door de volgende stappen te volgen:
1. Ga naar www.sweek.nl
2. Maak een account aan
3. Zoek naar ALPHA #MoonYAcontest (ALPHA is namelijk de nieuwe titel van True Wolfs Mate)
4. Begin met lezen
5. Klik onderaan het hoofdstuk op de "+" om mijn verhaal te volgen
6. HOERA! Je hebt me onwijs geholpen!
7. Hopelijk ga ik dankzij jullie hulp deze schrijfwedstrijd winnen!
8. Wil je me op nog een andere manier helpen? Help me dan met het overtuigen van anderen om ook op dit verhaal te stemmen (vrienden, klasgenoten, familieleden) want iedere stem telt!
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
