De volgende dag ging ik weer naar school, het ging niet zoals ik verwacht had...
Mason negeerde me niet en bleef ook niet bij me uit de buurt, in plaats daarvan verscheen hij bij tekenles. Hij kwam naast me zitten en glimlachte naar me. Het was de mooiste glimlacht die ik ooit bij iemand had gezien.
'Heb je lekker geslapen?' Vroeg hij.
Ik bloosde en keek snel naar de grond, ik hoorde hem grinniken. Ik schrok toen hij vooroverboog om iets in mijn oor te fluisteren, 'ik heb ook over jou gedroomd hoor...' Zijn lippen gleden over mijn kaak, streelden mijn huid met de lichtste aanraking die er mogelijk was. Toen hij stopte om me aan te kijken, wilde ik hem het liefst dichter naar me toe trekken. Maar dat deed ik niet, omdat ik dat niet kon. Iets hield me tegen.
Misschien was het Collin, die net het lokaal kwam binnenlopen en me gekwetst aanstaarde.
Ik keek weer naar Mason, die een grote grijns op zijn gezicht had. Langzaam begon ik het te begrijpen...Mason had geweten dat Collin het lokaal in was gelopen, hij had het gedaan zodat hij het zou zien. Hij wilde Collin jaloers maken, wat echt nergens op sloeg! Collin en ik hadden niets met elkaar, we waren gewoon vrienden.
Hij was de enige die ik aardig vond en vertrouwde, dat kon ik van hem niet zeggen.
'Waar sloeg dat op!' Siste ik naar hem.
Hij haalde zijn schouders op, 'waar heb je het over?' Nu ging hij ook nog doen alsof hij van niets wist! Als hij het eerlijk zei was het nog iets.
'Ik heb het over dat wat je net deed!' Ik kookte vanbinnen van withete woede, ik kon er echt niet tegen als mensen me zo behandelden.
In een snelle beweging had hij me van mijn kruk getild en op zijn schoot gezet, zijn armen had hij om mijn middel geslagen en zijn lippen drukte hij onmiddellijk tegen mijn nek. Ik voelde de vlammen, de hitte die door me heen stroomde, de tintelingen van mijn huid door zijn aanraking.
Wat hij deed kon niet, het was verkeerd. Maar het voelde gewoon zo ontzettend goed...
'Bedoel je dit...' fluisterde hij zo zacht dat alleen ik het kon horen. 'Want dit doe ik niet alleen om hem duidelijk te maken dat je van mij bent, dit doe ik om iedereen duidelijk te maken dat je van mij bent', ging hij op dezelfde toon verder.
Mijn ogen schoten alle kanten op, ik zag dat iedereen naar ons keek. Maar ze waren niet aan het roddelen, blikken aan het uitwisselen of aan het giechelen. Ze keken verwachtingsvol naar ons, iets dat ik niet helemaal begreep.
Zelfs onze leraar wachtte gewoon af en zei er niets van, het was bijna eng.
Mason tilde me van zijn schoot en zette me op de grond, zelfs stond hij ook op.
'Wij gaan', was het enige dat hij zei.
De leraar knikte even en begon met de les, vervolgens sleurde hij me het lokaal uit.
Op de gang sloeg hij zijn arm om me heen en trok me zo dicht mogelijk tegen zich aan als maar kon.
'Mason laat me nu los, waar slaat dit allemaal op!' Zei ik boos toen we buiten waren. Hij had me gekust in mijn nek, gewoon in het lokaal, terwijl iedereen naar ons keek. Hij deed hartstikke vreemd, het ene moment negeerde hij me en deed hij kil en bot, het volgende moment deed hij zo...het was verwarrend.
'Heb je het dan nog niet door April?' Hij keek me strak aan, zijn blik uiterst serieus. Toen ik niet direct antwoord gaf verzachtte zijn blik.
Hij pakte mijn hand weer, die ik zonet uit de zijne had gerukt toen we de school uit waren.
