Heee iedereen!!! Zouden jullie iets voor me willen doen? Zouden jullie zo lief willen zijn om te voten? Het is maar een kleine moeite, jullie hoeven alleen maar op het sterretje te drukken. Dat is alles, makkelijk toch??
Alvast heel erg bedankt!!!! Ik hou van jullie allemaal <3
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Waar was ik in godsnaam?
Ik lag met mijn rug op iets kouds en nats.
Voorzichtig opende ik mijn ogen en keek naar een smerig, beschimmeld plafond.
Ik kwam overeind en kreunde toen mijn hoofd als een gek begon te steken. Om me heen waren rotsachtige wanden en...een soort tralies.
Water sijpelde langs de rotswand naar beneden, ik lag op wat doorweekt stro of hooi. Ik had geen idee, ik kon het niet echt goed zien. Het was hier verschrikkelijk donker, het rook hier naar verrotting, schimmel en iets dat ik niet kon plaatsen. Waar was ik? Was dit een soort middeleeuwse kerker of zoiets? Droomde ik dit soms? Ik hoopte het maar, want deze plek was echt verschrikkelijk. In de hoek, op twee meter hoogte ongeveer, was een piepklein raampje waardoor er wat licht naar binnen viel. Door het raam ontsnappen was geen opzie, het was te klein. Ik stond op en liep richting de tralies, natuurlijk zat de deur op slot. Ik zat vast...
Ik wilde het ontkennen, maar ik zat hier gevangen. Lekker dan, dat had ik weer.
We moeten hier weg, we moeten hier weg!
Wie had het altijd over rustig blijven?
Kailyn was blijkbaar niet echt goed in het opvolgen van haar eigen advies als zij eens in paniek raakte. Ooit zou ik dit tegen haar kunnen gebruiken als ze weer een betweterig of irritant deed. Maar voor nu was ik het helemaal met haar eens, we moesten hier weg zien te komen!
Maar hoe? Daar moest ik nog even achter zien te komen, de deur zou in ieder geval niet vanzelf open gaan...
'Is ze al wakker...' Ik ving iets op, er kwamen mensen aan. 'Nee, net was ze nog bewusteloos.' Hoorde ik een ander zeggen. Ze kwamen dichterbij. Zouden dit dezelfde ontvoerders zijn die Brynne hadden meegenomen? Waren dit leden van Alec zijn Roedel?
'Je hebt haar bewusteloos geslagen!' Hoorde ik een man grommen, hij klonk woedend.
'Nee-nee...ik, ik was in wolfvorm...ik moest wel om haar te pakken te krijgen, ze wilde wegrennen.' De tweede stem klonk bang.
'Natuurlijk wilde ze wegrennen idioot!' Schreeuwde de ander, 'als je zo op haar af komt stormen is dat best een logische reactie, je hebt dit weer eens stom aangepakt Carlos!'
Ik verstijfde.
Ik kende die naam.
Het was die gast geweest die me had getrapt en me keihard op de grond had gegooid, die gast die rookte...die griezel.
Mason had hem verbannen, net als zijn vriend.
Zou hij zich bij Alec hebben aangesloten uit wraak?
'Die bitch verdient het!' Hoorde ik hem sissen.
'Maak dat je wegkomt Carlos, ik wil je niet meer bij onze gevangene zien vandaag! Heb je dat begrepen?' Er werd wat gemompeld, toen hoorde ik hem weglopen. De nog overgebleven persoon kwam weer dichterbij, snel schoot ik zo ver mogelijk bij de tralies vandaan. Er was geen enkele plek waar ik me kon verbergen.
Ik liep achteruit tot ik voelde dat ik met mijn rug tegen de vochtige rotswand aankwam.
Er kwam iemand in het zicht, hij was lang, misschien nog langer dan Mason. En gespierd...heel erg gespierd. Hij had een strak zwart T-shirt aan dat zijn spieren alleen maar accentueerde, zijn biceps bolden op toen hij zijn armen over elkaar sloeg en me aankeek met die intimiderende blauwe ogen van hem.
Hij was knap, meer dan dat zelfs.
Hij leek als een engel die was neergedaald op aarde, ik kon hem alleen maar aanstaren.
Na wat een eeuwigheid leek, kwam hij naar voren. Hij haalde een sleutel uit zijn zak en opende de deur om vervolgens naar binnen te komen. Direct daarna sloot hij de deur ook weer en draaide hem op slot. Nu zat ik met hem gevangen in deze cel. Lekker dan...
'Dus...' Begon hij zacht.
Zijn stem klonk anders dan toen hij tegen Carlos sprak. Hij had een British accent en nu hij op zo'n zachte en lage toon sprak klonk het heel erg...sexy. Ja, dat was het juiste woord ervoor.
Hij alleen al het horen van zijn stem, vlamde mijn lichaam op, een vreemd soort verlangen stroomde door me heen. Waar kwam dat vandaan?
Hij kwam dichterbij, zijn ogen strak op mij gericht. Ik voelde kracht en warmte van hem afstromen, het trok me naar hem toe.
Ik beet hard op mijn lip en zette mijn nagels in de palm van mijn hand, ik moest me inhouden.
Waarom reageerde ik zo op hem?
'Jij moet April zijn...' Ging hij verder op die lage en sexy toon. Zijn ogen glinsterden in het halfduister, ze hadden iets verleidelijks.
Alles aan hem was verleidelijk.
'Wie ben jij?' Mijn stem klonk schor.
'Dat doet er nu nog niet toe, bovendien...ik stel hier de vragen.' Het laatste had iets dreigends.
Hij deed nog een stap naar voren, er waren nog maar een paar centimeters tussen ons verwijderd.
Ik kon zijn hete adem voelen...
'Waarom denk je dat je hier bent April?' Vroeg hij, zijn blik boorde zich in de mijne en hield me toen gevangen. Ik was niet langer in staat weg te kijken. Ik verloor mezelf in de diepte van zijn ogen. 'Ik...ik weet het niet.' Fluisterde ik zacht.
Hij schudde zijn hoofd, bijna teleurgesteld.
'Weet je dat heel zeker April?' Vroeg hij.
Ik huiverde, had ik een verkeerd antwoord gegeven? Zou er nu iets gebeuren...zat ik in de problemen? Maar wat had ik dan moeten antwoorden, ik wist het echt niet. Ik wist niet eens wie hij was...
Of wel?
'Waarom denk je dat je hier bent?' Hij herhaalde dezelfde vraag weer, dringender dit keer.
Ik antwoordde niet meteen, ik nam deze keer de tijd om na te denken. Ik dacht dat dit de ontvoerders waren van Brynne, dus Alec zijn Roedel. Maar waarom was ik hier dan?
'Jullie willen wraak nemen op Cars...' Ik bleef hem aankijken, probeerde in zijn ogen te zien of ik gelijk had. Maar hij gaf niets vrij.
'Omdat hij Alec zijn broer heeft vermoord.'
Plotseling begon de man te lachen, ik schrok ervan en deinsde direct achteruit. Verbaasd staarde ik hem aan, wat was er zo grappig.
'Is dat wat ze je hebben verteld? Denk je dat echt? Je broer Cars...hij heeft mijn zusje meegenomen, hij heeft haar mishandeld, hij heeft haar...ik ga het niet eens zeggen.' Hij keek van me weg en ging met zijn hand door zijn haar.
'Weet je wel wie ik ben April?' Vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd, hoewel ik een flauw idee begon te krijgen.
'Mijn naam April...is Alec Ramirez.'
Ik verstijfde.
Ik had het ergens verwacht, maar nu het werd bevestigd... Angst stroomde door me heen, verlamde al mijn ledematen. Ik durfde me niet langer meer te verroeren. Volledig in shock, bleef ik hem aanstaren. Hij staarde terug.
'Ik ben de grote slechterik in het verhaal, wat een verrassing...' Mompelde hij zacht.
Hij kwam in een flits dichterbij, zo dichtbij dat ik de warmte die van zijn lichaam golfde kon voelen. 'Jouw broer vermoorde die van mij, jouw broer ontvoerde mijn zusje...dus wie is er nou eigenlijk de slechterik?' Fluisterde hij, zijn lippen dicht bij de mijne. 'Ben ik echt de slechterik?'
Ik.
Ik wist niet wat ik moest zeggen.
De laatste tijd was Cars veranderd, maar dat hij echt tot zulke dingen in staat was had ik nooit verwacht. Bovendien leek Brynne echt heel erg gelukkig met hem, het leek niet bepaald dat hij haar ontvoerd had. Dus wat was de waarheid.
'Maar Brynne en mijn broer zijn toch mates?' Ik zei het heel zacht, zo zacht dat ik even bang was dat hij het niet zou horen.
'Mates!' Gromde hij, 'Ha, dat hebben ze je laten geloven! Dat sprookje? Lieve schat, er bestaat niet zoiets als mates!' Hij spuugde het woord uit.
'Mijn lieve zusje trapte er ook in...ik zie jij blijkbaar ook.' Hij snoof de lucht op en grijnsde, 'maar bij jou kan ik er nog iets aan veranderen...'
Hij boog voorover, zijn lippen raakten zacht de mijne. Een schok ging door me heen, geschrokken deinsde ik achteruit. Ik hapte naar adem en bracht mijn hand naar mijn lippen.
Zijn grijns werd nog breder, 'dat was wat ik dacht...' mompelde hij geheimzinnig.
Hij schoot op me af en greep me bij mijn heupen, drukte me hard tegen de rotswand. Ik voelde zijn lippen in mijn nek, een nieuw soort sensatie bouwde zich op in mijn binnenste. Mijn lichaam wilde hem...wilde hem nu.
Hij stopte en keek me aan, zijn ogen fonkelden van plezier. 'Zal ik je iets vertellen April, een leuk verhaaltje?' Ik antwoordde niet, volledig in beslag genomen door zijn handen die over mijn lichaam gleden. 'Ik heb onderzoek gedaan naar mates, dat sprookje waar bijna iedere wolf in is gaan geloven. Volgens dat perfecte verhaaltje is er ergens op deze wereld een zielsverwant voor je, iemand die perfect bij je past. Je mate', ik zag hem walgend kijken toen hij het zei.
'Wat zo grappig is aan dat verhaaltje, is dat eigenlijk bijna alleen Alpha's hun mate vinden, en een paar uitzonderingen.' Ik moest direct aan Collin denken, die dan dus zo'n uitzondering was volgens Alec. Er waren toch wel meer die hun mate vonden, toch niet echt alleen Alpha's?
'Zou ik je vertellen hoe dat kan April?' Vroeg hij.
Ik was bang voor wat hij te zeggen had, bang dat het weleens iets verschrikkelijks kon zijn.
'Ik zal het je laten zien...'
Ik zag hoe zijn blauwe ogen veranderden tot ze gloeiend goud oplichten.
'Je bent van mij April...alleen van mij.' Gromde hij op een dierlijke toon. Iets in mijn binnenste leek te exploderen, iets dat ik nog nooit eerder had gevoeld.
Hij is onze mate, we hebben onze mate gevonden!
Wat?
Hoe kon dat, wat zei Kailyn?
'Begrijp je wat ik bedoel April? Een Alpha kan met zijn wil iedere vrouwelijke wolf bewerken...tot zijn mate maken dus...'
Nee.
Nee, nee, nee!
Dat kon niet, dat was onmogelijk!
Ik was Masons mate.
Toch?
'Nu je dit weet kan ik je het volgende vertellen...Mason heeft nooit van je gehouden, hij wilde je alleen maar om er zelf sterker van te worden.' Zei Alec tegen me.
Ik schudde mijn hoofd, ik geloofde er geen woord van. Het kon gewoon niet, het was niet waar!
'Je kunt me geloven of niet April, dat is helemaal aan jou. Maar wat ik je wil vragen is het volgende, want hoe goed ken je Mason nou eigenlijk?' Hij keek me aan, wachtte af tot ik met een antwoord kwam. Dat kwam er niet.
'Wist je bijvoorbeeld dat hij geadopteerd was toen hij klein was, dat zijn adoptieouders voor hem zijn weggevlucht toen ze zagen wat voor monster hij was? Wist je dat April!' Schreeuwde Alec naar me. Ik kromp ineen, hoe wist hij die dingen? En waarom wist ik het niet?
'Waarom denk je dat hij nachtmerries heeft April, waarom denk je dat hij zichzelf verwond? Weet je dat, weet je dat April?' Hij greep mijn schouder ruw vast en drukte me weer tegen de muur. 'Ik vraag het je nog één keer, wat weet je van Mason?' Ik staarde me doordringend aan.
'Niets...ik weet niets van hem, is dat wat je wilt horen?' Snauwde ik naar hem.
Alec liet me los, 'ja, ja dat is precies wat ik wilde horen. Ik wil dat je weet wie de slechteriken zijn in dit verhaal, en ik wil dat je weet dat ik dat niet ben.' Hij zei het heel rustig, zo kalm opeens.
'Je zult me hoogstwaarschijnlijk niet geloven...maar ik ken Mason. Ik ken hem al mijn hele leven. Wat natuurlijk deels komt omdat hij mijn broer is...' Zijn stem stierf weg.
'Nee, nee ik geloof je niet! Hoe kan hij je broer zijn, dat kan gewoon niet!' Bracht ik uit.
'Dit bedoelde ik dus, je gelooft me niet. Maar het is waar April, zijn naam is Mason Ramirez...en hij is mijn jongere broertje. Mijn verschrikkelijke, monsterlijke broertje.'
Hij staarde voor zich uit, volledig in gedachten verzonken.
'Mijn vader kon hem niet meer verdragen, niet nadat hij...nadat hij onze moeder vermoord. Onze moeder April! Mijn vader zorgde ervoor dat hij in een gezin werd geplaatst, ver bij ons vandaan. Helemaal aan de andere kant van de wereld...' Hij keek me weer aan, 'ik wist niet waar hij zat, tot ik je broer leerde kennen. Cars wist wie Mason was door jullie oom Jules, ik had geen idee dat hij samen werkte met mijn broertje. Toen Cars verdween met mijn zusje wist ik direct waarheen.'
Wat hij allemaal zei, het kon niet.
Mason die zijn eigen moeder had vermoord...
Nee, dat zou hij toch nooit doen.
'Je zult me wel weer eens niet geloven, dat zie ik aan je gezicht...maar waarom denk je dat hij die nachtmerries heeft? Waarom hij zichzelf verwond? Het is allemaal schuldgevoel, omdat hij weet wat voor monster hij is. Ik wed dat hij je al eens pijn heeft gedaan, of meerdere keren.'
Ik keek weg, wat zijn vermoeden bevestigde.
'Ik wist het gewoon! Hij kan het niet laten, het zit in zijn bloed...hij is nou eenmaal zo, omdat hij een True Wolf is.' Ook dat woord spuugde Alec uit, blijkbaar walgde hij ook daarvan.
'Hij kon op jonge leeftijd al veranderen, omdat hij zo'n soort wolf is...walgelijk gewoon. Daardoor was hij in staat onze bloedeigen moeder te vermoorden, ik kan gewoon niet geloven dat hij mijn broer is.' Hij gruwelde.
'Je zou me dankbaar moeten zijn dat ik je bij hem heb weggehaald, dat je nu weet wie hij werkelijk is.' Alec kwam weer dichterbij, ik schoot snel weg. Ik wilde niet dat hij bij me in de buurt kwam. Ik vertrouwde mezelf niet langer.
'En hoe weet ik dat je dit niet verzint?' Vroeg ik.
Hij haalde zijn schouders op, 'niet...'
TADADADA!!!!!!! Hahaha, best een schokkend hoofdstuk, of niet??? Lekker heftig allemaal...oehhh maar wel leuk toch? Hoe vinden jullien Alec bijvoorbeeld?
Wat denken jullie, verzint hij dit allemaal of zal er iets van waarheid in zitten? Is hij de "slechterik" in het verhaal of zijn dat toch Mason en Cars? Dit maakt het allemaal wel weer lekker ingewikkeld...geweldig!!!! Hahaha, en dan zijn theorie over mates...ik vond het echt fantastisch toen het me te binnen schoot! Ik ben echt mega enthousiast...sorry...
Vergeet niet te voten en te commenten, dat is HEEL BELANGRIJK!!!!!
Deze keer even geen extra stukje voor jullie, sorry lieve schatten...
Ik heb jullie deze keer al een super lang hoofdstuk gegeven, dus dat moet genoeg zijn deze keer! Volgende keer komt er wel weer een "leuk" stukje in de (A/N) dat beloof ik jullie!!!! Xxxxx
