Ik was aan de grond genageld, niet in staat om ook maar iets te doen of te zeggen.
Mason had Collin bij zijn keel gegrepen en tilde hem alsof hij niets woog, gewoon van de grond.
Collin worstelde en spartelde om los te komen.
Maar Mason was sterk, heel erg sterk...
'Als je haar ook nog maar met één vinger aanraakt, dan ruk ik je kop eraf! Heb je dat begrepen?' Grauwde hij woedend.
Collin liep rood aan doordat Mason zijn luchtwegen blokkeerde en probeerde zich met al zijn kracht los te krijgen. Wat niet lukte...
Ik gilde en sloeg snel een hand voor mijn mond.
'Heb je dat begrepen!' Schreeuwde Mason weer.
Collin knikte snel, Mason liet hem op de grond vallen. Ik hoorde Collin naar lucht happen, zo snel ik kon schoot ik op hem af, maar Mason hield me tegen voor ik echt bij hem kon komen.
'Jij gaat met mij mee, nu!' Gromde hij, zijn ogen vlamden van puur goud. Ik schudde mijn hoofd.
'Nee, jij hebt niets over mij te zeggen!' Siste ik.
Hij greep me vast en drukte me tegen de muur, zijn ogen boorden zich vast in de mijne.
Ik hapte naar adem.
Mate! Hij is onze mate...
Ik hoorde Kailyn grommen, haar instinct nam het over. Maar ik had daar niet zoveel last van als haar. Ik kon nog verstandig nadenken, hoewel ze me natuurlijk wel beïnvloedde.
Hij is echt onze mate April! Zeg het tegen hem, zeg het tegen hem!
Bleef ze maar herhalen, maar ik hield mijn lippen stijf op elkaar geklemd. Dat deed ik dus niet.
Mason wel...
'Van mij...' Gromde hij op een dierlijke toon.
'Mijn mate',
Dit was niet goed, helemaal niet goed.
Hij liet zich duidelijk wel leiden door zijn instinct. Wat Kailyn natuurlijk helemaal geweldig vond. Ze was Collin blijkbaar al helemaal vergeten. Mijn gedachten over Collin waren als een koud glas water in haar gezicht.
Collin...wat nu?
Ik hoorde haar zacht janken, het deed haar blijkbaar toch wel pijn. En ik maar denken dat ze hem meteen vergeten was. Ze was blijkbaar erg op hem gesteld. Maar Mason was onze mate.
We kunnen dit niet doorzetten met Collin als Mason echt onze mate is...arme Collin.
Ik gaf haar groot gelijk.
Mason kuste me ondertussen in mijn nek en gleed met zijn handen over mijn lichaam. Het gevoel, het gevoel, het gevoel...dat hij me bezorgde.
Ik voelde mijn ogen achteruitrollen en probeerde een zachte kreun van genot te onderdrukken.
Collin lag nog altijd naar lucht te happen, maar kwam nu overeind. Ik zag hem gekwetst kijken en duwde Mason snel van me af.
'Van mij!' Gromde hij weer, ik werd onmiddellijk tegen zijn gespierde borst aangedrukt. Hij keek Collin met samengeknepen ogen aan, hij leek op zijn hoede, waaks bijna.
'Wat doe je hier nog, oprotten!' Snauwde Mason.
Collin wierp me nog een blik maar draaide zich toen om en verdween.
Mason wende zich onmiddellijk weer tot mij en kuste me hard op mijn lippen. Ik was totaal uit het veld geslagen en verstijfde ter plekke.
Bewegingsloos bleef ik staan.
Hij stopte om me aan te kijken, 'wat is er?' Vroeg hij niet begrijpend. Ik voelde direct de woede in me opborrelen. 'Wat is er? Wat denk je dat er is?' Gilde ik boos naar hem. 'Je hebt mijn hart gebroken Mason, je zei dat het een bevlieging was...je bent weer samen met Lynn, en nu dit. Waar slaat het in godsnaam op, waarom viel je Collin aan?' Gefrustreerd gooide ik mijn armen in de lucht. 'Jij mag dus wel iets met Lynn beginnen, maar ik niet met Collin? Terwijl hij er voor me was Mason, en jij niet! Jij hebt je als een grote klootzak gedragen en nu kus je me...waarom?' Ik trilde van woede, ik had neigingen om dingen kapot te gooien en te verwoesten. Jammer genoeg was er niets in de buurt dat ik om kon gooien.
Hij staarde me aan, zonder iets te zeggen.
Toen opende hij zijn mond, maar sloot hem weer.
Hij was sprakeloos.
Mooi, dacht ik grimmig. Eindelijk was hij eens een keer sprakeloos en niet ik. Leuk voor de verandering. Ik sloeg mijn armen over elkaar en bleef hem afwachtend aankijken, ooit moest hij iets gaan zeggen. Hij kon niet eeuwig zwijgen.
'Je...ik...' Hij zocht naar woorden en ging met zijn hand door zijn haar, ik wist dat hij dat altijd deed als hij zich niet op zijn gemak voelde.
'Je begrijp blijkbaar niet waarom ik die dingen heb gezegd...of wel?' Fluisterde hij zacht.
Ik zag zoveel pijn in zijn ogen, zoveel verdriet.
Ik deinsde achteruit door zijn blik.
Het was zo anders dan het kille en afstandelijke masker. Zijn blik was vol emotie...
Het was iets dat ik in geen tijden meer had gezien. Het schokte en verbaasde me.
'Je moet weten April, dat ik het deed om jou te beschermen. Ik wist niet zeker of je wel of niet in een wolf zou veranderen...ik wist niet zeker of je dit zou aankunnen. Als jij uiteindelijk menselijk zou blijven dan had ik nooit lang bij je kunnen blijven.' Probeerde hij uit te leggen terwijl hij dichterbij kwam en mijn handen vastpakte.
'Waarom dan niet?' Vroeg ik zacht.
'Omdat ik je vroeg of laat zo erg zou verwonden, dat je lichaam niet langer in staat zou zijn om te genezen. Dan zou ik je zelfs niet kunnen redden met mijn helende gave...dan zou je sterven April... En dat zou ik niet trekken, ik zou kapot gaan, zonder jou kan ik toch niet verder leven? Je bent mijn mate April, mijn wolf zou afsterven zonder jou. Ik dacht...ik dacht dat als ik je maar genoeg pijn zou doen, je me zou gaan haten en uiteindelijk verder zou kunnen gaan met je leven. Ik wilde geen oorlog, niet echt. Ik wilde gewoon dat jullie terug zouden keren naar Parijs, dan zou je van me af zijn en me nooit meer hoeven te zien. Dan zou je pas echt verder kunnen gaan met je leven. Maar het werkte niet...ik mis je zo April, mijn wolf kan niet zonder je. Lynn...' Hij zuchtte en keek weg, 'je weet dat ik niets voor haar voel...ik moest gewoon, ik moest mijn wolf bevredigen...' Hij durfde me nog altijd niet aan te kijken. 'Ze is een slet April, ik gebruikte haar alleen maar, meer niet...ik zweer het je.'
Ik slikte, ik wist wat hij bedoelde met zijn wolf "bevredigen"...hij was met haar naar bed geweest. 'Mijn wolf draaide door zonder jou, ik moest iets doen...' Ging hij verder.
'Dus wat dacht je Mason? Je maakte gelijk gebruik van de gelegenheid en dook gewoon direct het bed in met Lynn, met Lynn!' Vol walging keek ik hem aan. 'En dat terwijl je weet hoe erg ik haar haat! Je ging serieus met haar! Kon je echt niemand anders vinden?' Gilde ik gefrustreerd en kokend van woede.
Hij snoof en keek mij net zo kwaad aan, 'alsof jij zo braaf was in de tussentijd. Ik ben echt niet gek, ik weet heus wel dat Collin elke dag naar je huis gaat hoor! En net...als ik net niet binnen was gekomen om hem van je af te rukken, dan-dan...' Hij schudde zijn hoofd en maakte zijn zin niet af.
Ik gaapte hem vol ongeloof aan, 'je denkt serieus dat ik dat zou doen? Ik? Hoe laag kan je van me denken Mason? Ik zou nooit...in een wc...' Ik deed een stap bij hem vandaan en knipperde met mijn ogen. Hij kwetste me keer op keer, zelfs nu.
En ik ging mooi niet huilen, mooi niet!
'En trouwens Mason, wat dan nog? Jij hebt alles wat we hadden kapotgemaakt, jij hebt het uitgemaakt en niet ik! Jij wilde dit, dus waag het niet zulke dingen te zeggen. Ik heb het recht om iets te nemen met wie ik wil, en Collin is er al die tijd voor me geweest. Vind je het gek dat ik iets voor hem ben gaan voelen?'
Hij balde zijn handen tot vuisten, zijn ogen spuwden vuur. Hij probeerde duidelijk zijn woede en agressie onder controle te houden, wat moeizaam ging...heel moeizaam.
'Ik moest het wel met je uitmaken, begrijp dat toch! Wat denk je dat er gebeurd zou zijn als bleek dat je menselijk zou blijven, toen ik je neerstak...dat zou weer kunnen gebeuren April, het zou ooit een keer mis kunnen gaan! En ik kan je niet verliezen...niet zo...' Zijn stem stierf weg.
Hij was bang dat hij mijn einde zou betekenen.
Dat hij de oorzaak zou zijn van mijn...van mijn dood. Hij dacht serieus dat hij me kon vermoorden. Maar dat zou toch nooit gebeuren, dat zou hij toch nooit echt kunnen?
Hij heeft je ook neergestoken April...hij kan weleens gelijk hebben. Hij weet niet wat hij doet, waar hij toe in staat is als hij in die trance zit.
Hij keek me aan en wachtte af, bestudeerde mijn gezicht. 'April, zeg alsjeblieft iets', smeekte hij.
Maar ik schudde mijn hoofd, 'ik heb niets tegen je te zeggen Mason.' En met die woorden stormde ik de wc uit, Kailyns geschreeuw negerend. Ik ging hem dit niet vergeven.
Niet zo gemakkelijk.
Een paar woorden maakten echt niet zoveel verschil. Mooi dat hij een excuus had, maar dat betekende nog niets.
Hij had nog altijd met Lynn...hij had het zelfs met haar gedaan! Ik schudde mijn hoofd, nee dit ging ik hem echt niet zo snel vergeven.
Mooi niet.
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
