'Ik wil je niet kwijt April...ik wil gewoon dat het weer goed komt.' Ik begroef mijn gezicht tegen zijn gespierde borst en vocht tegen de tranen, tranen die ik niet langer voor mezelf kon houden.
'Ik jou ook niet Mason', snikte ik, 'en ik wil ook dat het weer goed komt, echt. Maar ik weet gewoon niet hoe. Weet niet eens wat er precies gaande is tussen ons, of waarom we zo tegen elkaar doen.' Hij streelde in een geruststellend gebaar mijn haar en fluisterde lieve dingen in mijn oor.
Dat het weer goed zou komen, dat we ons er samen doorheen zouden slaan.
Dat hij van me hield en altijd van me zou houden.
En ik voelde me meer dan schuldig.
Omdat mijn hart twee verschillende dingen vertelde.
We probeerden het. Deden ons best. Of het ook zin had? Geen idee...
Mason en ik waren niet meer dezelfden als dat we ooit waren. Ik was niet meer dat verloren meisje en hij niet meer de stoere, arrogante jongen. We waren veranderd, hadden eigen ideeen over wat goed en kwaad was. En meer dan ooit botsten we met elkaar, waardoor ik me afvroeg of het nog wel hetzelfde kon worden. Of wij nog terug konden naar dat moment, toen we elkaar voor het eerst zagen. Want het lag nog vers in mijn geheugen, ik zou het nooit vergeten. Onmogelijk.
'Begrijp je wat ik van je vraag?' Ik keek haar niet aan maar staarde in plaats daarvan naar buiten.
Naar de bossen en de eeuwige geheimen die diep verborgen lagen in haar schaduwen.
Ooit was het loerende duister als een nachtmerrie, nu lag daar mijn vrijheid.
Nachtmerries waren zoals de werkelijkheid, maar dan lichtelijk vertekend, als een spiegel die niet de volledige realiteit liet zien. Er waren altijd barsten. Diezelfde nachtmerries toonden jezelf, je angsten en geheimen. Je mocht ze niet onderschatten...
'Ik begrijp het, ik vraag me alleen af-', ik kapte haar ruw af door me in een flits om te draaien en haar bij de keel te grijpen. Ze was echter niet bevreesd en staarde me slechts aan. 'Laat me raden, waarom ik dit doe? Waarom ik je heb laten komen?' Ik lachte mijn messcherpe tanden bloot, 'omdat ik geen andere keuze heb, omdat ik mijn Roedel moet behoeden voor het gevaar.' Heel langzaam zette ik haar weer op de grond, maar ik bleef haar vasthouden, bleef haar tonen wie er hier de baas was.
Ik was in alle opzichten haar meerdere. Haar Luna. Haar Godin.
'Omdat ik weet wanneer ik mijn eigen egoïsme opzij moet zetten in het belang van ieders veiligheid. Ja, ik heb een hekel aan je, ik verafschuw je uit de grond van mijn hart. Maar ooit behoorde je tot deze Roedel, was dit je familie. Dus ik vraag je dit nog één keer, begrijp je het?'
Ik liet haar los, bevrijdde haar van mijn greep.
'Er dreigt een groot gevaar, niet alleen voor ons, maar voor alle wolven. En als Godin is het mijn lotsbestemming iedereen te beschermen en te behoeden voor het Kwaad dat ons te wachten staat.' Ik zuchtte en liet mijn hand kort over het gladde hout van Masons bureau glijden.
Hij zat daar normaal elke dag rond deze tijd, druk in de weer met roedelzaken.
Vandaag echter niet. Gisteren niet en die dag daarvoor ook niet.
'Ik kan alle hulp gebruiken, ik kan dit niet alleen.' Haar kille blik ontmoette de mijne. Na al die tijd was ze nog niet veranderd, koesterde ze nog altijd wrok jegens mij. Ik was de reden van haar vertrek, dat zou ze niet zomaar vergeten. Dat begreep ik, daar kon ik me prima in verplaatsen.
Toch hoopte ik dat ze zich er overheen kon zetten. Was het niet voor mij, dan wel voor de rest.
'Wat als dit helemaal verkeerd uitpakt? Wat als het niet zo gaat zoals je wilt?' vroeg ze vol argwaan.
Ik haalde mijn schouders aan, 'het is het proberen waard...'
En dat meende ik.
Als er iemand was die Mason kon afleiden, kon bespelen en manipuleren, dan was zij dat.
Ze was een meesteres in verleiding, in gemene spelletjes.
Dat was tenslotte waarom ik zo'n hekel aan haar had.
Dit meisje, deze jonge vrouw die voor me stond, was in vele opzichten mijn aartsvijand.
Mijn gezworen rivaal.
Net als ik was ze veranderd. Van binnen en vanbuiten.
Dat ik het niet zoveel eerder had gezien...
Zij die altijd verliefd op Mason was geweest maar hem nooit had kunnen krijgen.
Zij die altijd verliefd op Alpha was geweest.
Niet alleen ik had mijn ware aard ontdekt, maar zij ook.
Lynn.
'Wat als hij hierna voor mij zal kiezen, wat als hij eindelijk zal inzien dat ik wel de ware ben en dat altijd zal zijn!' Hoe meer ze zei, hoe sterker ze zich voelde. En met ieder woord dat uit haar mond leek te komen, leek ze verder boven me uit te torenen.
Ze was schrikwekkend.
'Als dat werkelijk zo is, als uiteindelijk blijkt dat dit niet mijn maar jullie liefdessprookje is...' Dat ik dit echt ging zeggen, dat ik hier echt in meeging. Dit was precies wat ze wilde horen.
Maar ik moest wel. Zoals ik haar eerder al had uitgelegd, was het niet alleen in mijn eigen belang.
Ik deed dit voor ieder levend wezen.
'...dan zal ik naar het Schemerrijk gaan en je plaats innemen, dan zal ik regeren en krijg jij je kans om je sprookje te laten uitkomen. Want dat is wat je wilt toch? Alles wat ik heb gehad, wat ik nu nog steeds heb?' Haar ogen glinsterden van pure haat en felle woede.
Ik had haar precies waar ik haar hebben wilde.
'Hebben we een deal?' vroeg ik haar.
Speaking of the Devil...
Hadden jullie dit zien aankomen? Ik denk eerlijk gezegd van niet, hihihi ;)
Wie had gedacht dat niet alleen Alec, Mason en April, maar ook Lynn iemand was uit het sprookje van "Alpha & Luna", ik wed dat jullie daar nooit op zijn gekomen.
Ik zou in ieder geval heel graag willen weten wat jullie ervan vonden!!! Ik ben benieuwd naar jullie mooie complottheorieën om hoe het nu wellicht verder zal gaan... Hahaha spannend!
Vragen en opmerkingen zie ik ook graag via twitter verschijnen! Volg me: @_AnnaKristina_
En gebruik de hashtags: #TWM of #WAF (True Wolfs Mate & When Angels Fall)
Xxxxxx
