Ik had de hele badkamervloer ondergekotst, maar Alec had gelukkig niks doorgehad, of hij deed alsof hij van niets wist. Ik was in ieder geval dankbaar voor zijn vriendelijkheid en zorgzame kant. Niet alle mannen waren klootzakken, dat bleek wel weer. Hij toverde eten tevoorschijn - wat hij uit zijn eigen koelkast had gehaald - en maakte de allerlekkerste omelet ooit. Volgens hem het medicijn tegen een vervelende kater. Ik geloof zelfs dat ik hem tot 'beste buurman van het jaar' bestempeld had voordat hij wegging en me met rust liet.
Hij was echt het type ideale schoonzoon. En stiekem zou ik willen dat ik verliefd op hem kon worden, maar diep vanbinnen wist ik al dat dat nooit zou gebeuren. Door hem. Door Mason. Want hoewel ik me amper kon herinneren wat er de vorige nacht gebeurd was, kon ik me hem en de indruk die hij had achtergelaten niet van me afschudden. Er was iets tussen ons gebeurd, iets groots en belangrijks dat van alles in me had losgemaakt.
Ik zou het liefst opgaan in de dansende menigte, verdwijnen in de zee van plakkerige lichamen en vluchtige flirtmomenten. Ik zou willen dat ik net zoals Edyth kon genieten van dit soort avonden, dat ik me over die onzichtbare drempel heen kon zetten en de 'introverte April' van me af kon schudden. Voor één keer wilde ik niet nadenken, wilde ik gek doen en alles vergeten wat zich boven op het dakterras had afgespeeld.
'Alec, laten we blijven!' Ik hield hem tegen en grijnsde naar hem, 'we gaan onze avond toch niet laten verpesten, we zouden juist schijt moeten hebben aan Lynn en Mason en lekker doen waar we zelf zin in hebben.' Ik trok hem mee de dansvloer op en gooide mijn armen in de lucht, 'fuck alles!'
Niet veel later had ik op de bar gestaan met een fles wodka aan mijn lippen, schreeuwend dat 'iedereen de pot op kon.' Niet echt mijn charmantste actie ooit. Maar het had blijkbaar gewerkt, ik had mijn doel bereikt, ik had alles voor even van me af kunnen schudden. Jammer genoeg kwam het nu dubbel zo hard weer terug en schaamde ik me ook nog eens voor de gekke dingen die ik had uitgespookt.
'Beetje brak dancingqueen?' Edyth kwam al wiebelend op haar benen binnen en gooide haar huissleutel onhandig op het aanrecht. Ze giechelde toen hij in de wasbak terechtkwam en liet zich toen op de stoel tegenover me ploffen. 'Ik ben denk ik nog steeds een beetje aangeschoten', bekende ze terwijl ze haar hakken uitschopte. 'Hoe voel jij je? Want je ziet er niet al te best uit meid.'
Toen ik vage geluiden produceerde als antwoord schoot ze in de lach, 'je zou je gezicht moeten zien!' Nou, dat wilde ik helemaal niet, want ik wist precies wat voor spook ik dan zou zien. Alle alcohol eruit kotsen had geholpen, maar nu voelde ik me enorm ellendig en leeg, alsof alle energie uit me was gezogen.
'By the way, ik heb bij Jay en Dex geslapen, dat had ik je geappt toch?' Ik knikte en haalde mijn telefoon weer tevoorschijn. 'Ja je hebt me wel duizend berichtjes en foto's gestuurd. Heb jij die gemaakt?' Ik moest weten of andere mensen deze gênante foto's ook hadden. 'Edyth!' Ze was zo aandachtig haar haar aan het spelen dat ze niet eens doorhad dat ik haar iets vroeg. 'Nee, die heb ik van de rest. We hebben trouwens ook een groepschat, wil je er ook in?'
Ik slikte moeizaam en probeerde rustig te blijven ademhalen. Dit was precies waarom ik zo'n hekel had aan telefoons en social media! 'Ik geloof dat Dex je zelfs in zijn instagram story heeft gezet, echt een hilarisch filmpje! Blijkbaar was je keihard aan het meeschreeuwen met dat ene nummer dat we vier jaar geleden zo leuk vonden, hoe heet hij ook alweer...'
Terwijl Edyth verschillende titels begon op te noemen kreeg ik een halve hartverzakking. Zo snel als ik kon zocht ik Dex z'n instagramprofiel op, waar ik inderdaad een filmpje terugvond met mij als hilarische hoofdact. Dit was echt te gênant voor woorden. Wat had ik nog meer gedaan die avond?
'Je moet me trouwens ook nog vertellen hoe het is afgelopen tussen jou en mister sexy, je-weet-wel, die super aantrekkelijke eigenaar van The Wolf Cage. Hoe doe jij dat toch, al die knappe mannen om je vinger winden?' vroeg ze terwijl ze haar lokken met rust liet en de nagellak van haar nagels begon af te pulken.
'Bedoel je Mason?'
Het voelde alsof ik niet meer kom ademen toen Edyth rustig knikte, zich blijkbaar van geen schijn bewust. Ondertussen was ik half aan het doodgaan en probeerde ik niet te hyperventileren. Ik krijg een paniekaanval, help! 'Relax April, ik zie alweer aan je gezicht dat je begint te stressen. Nergens voor nodig, want hij vindt je geloof ik hartstikke leuk! Dus wat er ook tussen jullie gebeurd is, het kan nooit erg geweest zijn. Ik heb hem trouwens je nummer gegeven, want hij wilde je graag een berichtje sturen. Geweldig toch! Het is nog maar dag twee en kijk wat we allemaal al voor elkaar gekregen hebben.'
Ik kon haar slechts met grote ogen aanstaren. Meende ze dit serieus of was het een grap? Aan haar nonchalante down-to-earth uitdrukking te zien was het niet sarcastisch bedoeld. 'Je kunt toch niet zomaar mijn nummer geven aan een wildvreemde', piepte ik nerveus.
Ze trok haar wenkbrauw op, 'ik wil niet veel zeggen, maar die gast is geen wildvreemde meer voor je hoor.' De twinkeling in haar ogen betekende niet veel goeds. Wat was er nog meer tussen Mason en mij voorgevallen die avond?
PLING
'Ik zei toch dat hij je een berichtje zou sturen!' Edyth was door het dolle heen toen mijn telefoon begon te trillen en ik het bekende 'pling' geluidje hoorde. Ik durfde zelf niet te kijken, dus greep Edyth haar kans en grabbelde ze mijn telefoon tussen de kussens vandaan.
'Hij wil met je afspreken', bracht ze giechelend uit, 'vandaag nog!'
YES YES YES!! Mason en April gaan afspreken (dit is goed nieuws, of niet? Persoonlijk vind ik van wel!). Wat denken jullie dat er is gebeurd tussen die twee? Het gedeelte dat April is vergeten en waar Eydth over begon? En vinden jullie het storend dat ik social media een 'aanwezig ding' heb gemaakt in dit hoofdstuk? Ik wil TWM zo realistisch mogelijk maken, maar ik ben nog een beetje zoekende naar de juiste manier. Ik ben benieuwd naar jullie lezers feedback ;)
