'Nu je weet dat het allemaal echt is, zou ik je graag het einde van het sprookje willen vertellen.' Begon hij terwijl hij richting de beschilderde rotswand liep. Ik volgde hem en pakte zijn hand beet, hij keek me vlug even van opzij aan en glimlachte...iets dat hij vaker moest doen.
'Ik was gebleven bij Omega, of niet?' Vroeg hij.
Ik knikte, 'ja, hij had Luna ontvoerd en was achter het "grote geheim" gekomen dat Alpha zo graag verborgen wilde houden.' Ik was het verhaal nog niet vergeten. Mason leek tevreden met mijn antwoord en straalde zelfs van trots.
'Dat klopt, daar waren we inderdaad. Omega, die zijn broer al zolang kende als er tijd was, wist direct hoe het zat...'
'Ik geloof je niet', siste Luna naar Omega nadat hij haar het hele verhaal had verteld. Alpha zou nooit tegen haar liegen, daar was ze van verzekerd. Omega bedacht gewoon een list om hun erin te luizen, dat was het gewoon.
Alpha hield van haar, er waren geen geheimen.
Luna wilde het verhaal niet aannemen van Omega, haar liefde voor Alpha was zo sterk dat ze geen moment aan hem zou twijfelen. Maar Omega sprak de waarheid, de gehele waarheid.
En hoe meer hij vertelde, hoe onzekerder ze werd.
Omega kwam met logische verklaringen, met voorbeelden en nog veel meer. Het klonk niet alsof hij loog, maar Alpha zou nooit tegen haar liegen, toch? Ze wist zeker dat hij dat nooit zou doen, dus bleef ze Omegas verhaal bestempelen als een leugen. 'Waarom heb je me ontvoerd!' Schreeuwde ze naar hem, 'wat heb ik je ooit aangedaan?' Hoe langer Luna van Alpha werd gescheiden, hoe vreselijker ze zich ging voelen.
Het deed haar vanbinnen pijn om zonder hem te zijn, ze kon het moeilijk verdragen. Het vrat haar vanbinnen op als een vlam die groeide tot een ontembaar vuur. Omega gaf haar geen antwoord. Zij had hem nooit echt iets aangedaan, maar wel tegen de Rogues, zijn mensen. De zwakkeren had ze niet beschermd, ze had partij gekozen voor de Royals. 'Die mensen die hierbuiten zitten hebben net zo goed gezinnen, het verschil is dat zij zijn verbannen. Ze hebben geen huizen, geen vaste woonplaats. Ze worden verjaagd als ze om hulp vragen, dat is wat jij hebt gedaan!' Snauwde hij.
Omega wilde niet hard zijn tegen haar, vooral niet toen hij de kristallen tranen in haar ogen zag glinsteren. Toen hij de pijn duidelijk op haar gezicht zag. 'Ik wist het niet...' Fluisterde ze bijna onhoorbaar. En dat was waar. Op het moment dat Alpha en Luna besloten dat de Royals met delen van hun gigantische Roedel, een nieuw territorium moesten zoeken, verloren ze een groot deel van hun gezag. Luna wist niet wat er met de nieuw gevormde Roedels gebeurde, ze wist niet wat er met de Rogues en Rebels was gebeurd. In hun eigen Roedel leefden de Rogues nog altijd onder de rest, ze waren een deel van de grote familie. Ze had niet verwacht dat het in de andere Roedels anders was gegaan. Tijdens de Grote Vergaderingen werden wel wat dingen besproken, kleine ruzies onderling uitgepraat...maar dat was het. Toen de oorlog was ontketend, had Luna gedacht dat de Rogues zelf in opstand waren gekomen. Maar dit verklaarde alles. 'Je wist het niet?' Zei hij haar na, verbazing duidelijk hoorbaar in zijn stem.
Omega geloofde haar in eerste instantie niet, hij had zo zijn twijfels bij haar woorden. Maar weer was het genoeg om in haar ogen te kijken, want daar vond hij de waarheid als vanzelf.
Luna loog niet tegen hem, ze had het echt niet geweten. En dat maakte het alleen maar erger.
Hij was gefrustreerd, hij had haar ontvoerd omdat hij dacht dat zij en Alpha de aanstichters waren van dit alles, van al deze ellende...
Maar nu bleek dat niet waar te zijn, in ieder geval had Luna er niets mee te maken. Maar Alpha dan? Zou zijn broer in staat zijn om de zwakkeren echt zo te verdringen? Ja...
