'Je bent van mij', gromde hij op een lage en dreigende toon, 'alleen van mij...' Zijn gezicht was een paar centimeter verwijderd van het mijne, waardoor ik de aanraking van zijn lippen al bijna kon voelen. Het was alsof de fluistering van mijn naam nog in de lucht hing, als een zachte echo die zich op een spookachtige manier bleef herhalen. 'April?' Het had zo vragend geklonken, alsof hij het zelf ook niet helemaal had kunnen geloven, alsof dit allemaal niet echt was.
Ik verstijfde toen zijn lippen de mijne vluchtig raakten. Hij merkte het, greep me steviger vast. Ik was bang, maar dat zou ik hem nooit laten merken. Zijn aanraking liet mijn huid tintelen, nog nooit eerder had ik zoiets sterks gevoeld, had iets simpels als een aanraking of een "bijna-kus" zoveel met me gedaan. En juist daarom, joeg het me angst aan.
Mijn hart sloeg een slag over en diep in me ontwaakte iets, iets wat begon als een kleine vonk maar uitgroeide tot een gigantisch vuur. Geschokt keek ik naar hem op, alsof ik in zijn ogen een antwoord kon vinden op al mijn chaotische vragen.
Waarom reageerde mijn lichaam zo op hem? Waarom voelde ik deze vreemde verbondenheid tussen ons, alsof mijn hart en ziel aan hem toebehoorde? Het voelde alsof ik niet langer de controle had over mezelf, over mijn lichaam, alsof mijn wilde verlangens het van me overnamen. Ik wilde dit, wilde hem zo ongelofelijk graag. En alsof hij mijn gedachten kon lezen, trok hij me nog dichter naar zich toe en drukte me vervolgens hard tegen de muur.
Er waren geen woorden nodig om gesproken te worden. Dit moment, dit gevoel, was wat er toe deed, al het andere was onbelangrijk.
Zijn ogen - die de kleur hadden van de beginnende lente - waren van een schitterende kleur groen en leken langzaam te veranderen, werden donkerder van dierlijke lust. Zijn hand bracht hij naar mijn gezicht en liefdevol streelde hij mijn wang, 'April...' fluisterde hij weer, alsof mijn naam iets magisch was, een onderdeel van een eeuwenoude betovering.
'Mate.'
Verbaasd knipperde ik met mijn ogen, wat had hij nou gezegd? Het maar al te bekende woord bracht me van mijn stuk en zorgde er direct voor dat ik weer terugkeerde in de werkelijkheid. Snel herpakte ik mezelf en duwde hem van me af, wat bezielde me eigenlijk? Waar was ik in godsnaam mee bezig? Ik kende hem niet eens! Toch?
Met moeite wist ik wat ruimte tussen ons te creëren, waar zowat al mijn - niet bestaande - spierkracht voor nodig was. Zijn borstkas was hard als staal, het was bijna alsof ik tegen een standbeeld stond te duwen.
Dit heeft geen zin... 'Laat me alsjeblieft los.' Wist ik met trillende stem te zeggen, het klonk onzeker, alsof ik het wel zei maar het eigenlijk niet echt meende.
Hij bleef me als een bezetene aanstaren, wat me met de seconde meer beangstigde. 'Laat me gaan Mason!' siste ik, mijn stem was iets beter onder controle nu.
'Waar is April...' Vanuit mijn ooghoek zag ik Collin met Tyler praten. Toen hij ons zag, werden zijn ogen groot van schrik en verbazing, een seconde later stormde hij met grote passen op ons af. Misschien kon hij me uit deze benaderde situatie redden.
Voor de zoveelste keer verhief ik mijn stem, 'laat me gaan!' Ik keek hem boos aan en zag hem ineenkrimpen. Toch bleef hij me stevig vasthouden en doordringend aankijken. Het was nu toch echt griezelig te noemen.
'Mason!' Collin schreeuwde nu, maar Mason reageerde er niet op. Pas toen Collin hem zowat van me aftrok, leek hij zich bewust te worden van wat hij zojuist gedaan had. Hij strompelde achteruit, niet wetende waar hij naar moest kijken. 'Mason, gast, ik denk dat je beter kunt gaan...' mompelde Collin zacht terwijl hij een hand op zijn schouder legde. 'Gaat het wel goed man, je bent helemaal wit weggetrokken?' Maar Mason schudde Collins hand van zich af, er was echt iets goed mis.
