Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
'Zie, zo moeilijk was het toch niet om een hele dag met me uit te houden?' Zei Mason toen ik bij hem in de auto stapte. Hij had gelijk, de tijd ging sneller dan verwacht en nu waren we alweer uit.
Maar school was niet het gedeelte waartegen in op zag, het waren de gedeeltes bij hem thuis.
Daar had je geen leraar die je afleidde, daar waren zijn vrienden niet die hem bezig hielden.
Daar was het hij en ik...
'Mason...' Zuchtte ik, konden we het niet over iets anders hebben? Iets dat me afleidde van de hele situatie waarin ik verkeerde?
'April...' Hij deed me na en zuchtte net zo overdreven. Ik proestte het uit en hikte van het lachen, hij was echt gestoord. 'Zo doe ik niet!' Zei ik verontwaardigd. Hij grinnikte, 'zo doe je echt wel, als ik het nu eens opneem dan kun je je eigen stem horen en...' Hij hield op toen ik hem een vernietigende blik toewierp.
'Wat?' Vroeg hij onschuldig.
'Doe niet zo...' Fluisterde ik, hij keek me vluchtig aan en focuste zich toen weer op de weg.
Hij leek verbaasd door mijn plotselinge stemmingswisseling. 'Hoe doe ik dan?' Hij klonk serieus, alsof hij echt geïnteresseerd was.
'Doe niet alsof er niets is gebeurd, gisteren kwam je aanzetten met dat contract en was je zo afstandelijk en kil als wat. En nu...nu doe je dus zo, waarom?' Het was verwarrend, ik begreep er niets meer van. Nu hij zo deed, op deze Mason was ik verliefd geworden. Maar gisteren, toen hij zo zakelijk en afstandelijk had gedaan, aan die Mason had ik een hekel. Zijn blik verzachtte, hij pakte mijn hand even vast en kneep erin, 'ik begrijp het, maar gisteren...daar was ik Alpha Mason. Nu, nu ben ik jouw Mason.' Hij schonk me een flitsende glimlach.
'Wat er allemaal tussen ons is gebeurd, kunnen we daar niet gewoon afstand van nemen? Zie dit gewoon als een frisse nieuwe start April.' Zei hij.
Ik zuchtte, 'ik weet niet of ik dat kan...je hebt me praktisch gedwongen om dat contract te onderteken. Dus hoe kan ik dit als iets goeds zien Mason?' Ik zei hij zacht en hield me in, maar vanbinnen begon ik alweer te koken van woede.
'Verpest deze dag nou niet', smeekte hij, ik zag dat zijn knokkels wit werden doordat hij het stuur zo krampachtig strak vasthield. Hij was gespannen. Misschien zat er bij hem ook wel meer woede vanbinnen dan ik nu kon zien.
Hij reed richting zijn huis, vanaf de verte kon ik de poort al zien. 'Je wilt niet dat ik deze dag verpest! Je hebt deze dag bij me opgedrongen, voor mij is deze dag al verpest dus wat kan het mij in godsnaam schelen als hij nu voor jou ook verpest is!' Siste ik boos naar hem.
Ik sloeg mijn armen over elkaar en staarde uit het raam, ik had geen zin om hem ook nog maar een seconde langer aan te kijken.
'Ga nou niet weer zo doen!' Hij klonk al net zo boos als ik, hij gaf meer gas en scheurde de lange oprijlaan op van zijn huis. 'Ik kan er dus zo niet tegen als je zo doet! Ik begrijp je echt niet April, je bent mijn mate, dus waarom doe je zo moeilijk! Weetje, ieder ander meisje is jaloers op je omdat je mijn mate bent...en jij...ahgr', hij trapte op de rem en gooide de deur open, vervolgens stampte hij woest richting zijn huis.
Mijn hart ging wild tekeer terwijl ik tot me door liet dringen wat hij net zei. Deed ik echt te moeilijk? Was ik misschien iets te hard?
Nee, absoluut niet! Hij was degene die het verpest had, hij had uitgemaakt wat er tussen ons was geweest...maar was dat eigenlijk wel echt weg, of voelde ik nog altijd iets voor hem?
Natuurlijk voel je iets voor hem, hij is onze mate April! Het is onmogelijk om niets voor hem te voelen...bovendien zag hij dit misschien als zijn enige manier om weer bij je in de buurt te komen.
Kailyn had misschien ergens wel gelijk. Als hij dit niet had gedaan zou ik hem gewoon ontlopen, dan zou ik ervoor zorgen dat ik hem niet tegen kwam op school door na mijn lessen bijvoorbeeld direct naar huis te gaan. Zijn telefoontjes zou ik nooit, maar dan ook nooit opnemen. Dan zou het misschien inderdaad wel wat onmogelijk voor hem worden...maar toch, dit was verkeerd.
Dat weet je niet! Misschien komt het hierdoor wel goed tussen jullie en ben je hem uiteindelijk alleen maar dankbaar April. Je moet gewoon even afwachten om te zien hoe dit uitpakt.
Ik glimlachte, Kailyn kwam soms best van pas.
Ik stapte ook uit de auto en liep richting het huis, misschien moest ik gewoon even met hem praten.
We konden dit vast en zeker wel als normale, volwassen mensen bespreken. Niet dat ik al volwassen was...maar ach, zo zei je dat gewoon.
Ik sloot de voordeur achter me dicht en bleef twijfelend in de gang staan, wat nu?
Waar was Mason bovendien, ik hoorde niets.
Het was helemaal stil in het huis.
Ik liep de grote woonkamer in, 'Mason?' Mompelde ik zacht. Geen antwoord.
Ik liep door tot ik in de keuken kwam, ook daar was hij niet. Dit en de slaapkamer boven waren de enige delen van het huis dat ik gezien had, en het was zo gigantisch...ik zou met gemakkelijk kunnen verdwalen hier. 'Mason?' Ik liep terug de gang in, zou hij naar boven zijn gegaan?
Waarom was dit huis zo stil, hij woonde hier toch met meer mensen? Zijn vader in ieder geval, toch? Waarom wist ik toch niets van Masons familie? En waarom had hij er nooit iets over gezegd...het was wel een beetje verdacht.
Ik liep zachtjes de trap op, op mijn tenen trippelde ik over de overloop. 'Mason?' Fluisterde ik, door de overheersende stilte kreeg ik ook neigingen dat ik stiller moest zijn.
Wat hing hier een verschrikkelijke sfeer zeg.
Heb je er weleens over nagedacht dat Mason misschien eenzaam is April? Want waar is zijn vader, ik zie hier helemaal niemand. Christian Black is dan wel de burgemeester en zijn vader, maar misschien woont hij hier wel helemaal niet meer. Wie weet wat er in de tussentijd is gebeurd.
Het begon inmiddels behoorlijk irritant te worden dat Kailyn de hele tijd gelijk leek te hebben en precies de juiste dingen zei over Mason.
Nog even en ik zou spijt krijgen voor mijn gedrag naar hem toe...misschien had ik zelfs al spijt.
Stomme Kailyn ook.
'Mason?' Fluisterde ik weer.
Geen reactie, geen geluid, gewoon niets.
Ik werd helemaal paranoïde van die stilte, het bezorgde me kippenvel en ik gaf toe dat ik het best een beetje griezelig vond.
Het was niet grappig meer, als Mason nu niet onmiddellijk tevoorschijn zou komen, dan zou ik gewoon naar huis gaan lopen. Contract of geen contract, hier had ik echt geen zin in.
Vanuit het niets werd ik een kamer ingetrokken, een hand werd voor mijn mond geslagen toen ik wilde gillen. Mijn hart ging als een razende tekeer. Kailyn schreeuwde dat ik moest rennen.
Vlucht, vlucht, je moet hier nu onmiddellijk weg!
Ik ademde in en rook een vertrouwde geur.
Kailyn werd onmiddellijk rustig.
Mason...
'Niet gillen, ik ben het maar', fluisterde hij.
Hij draaide me om in zijn armen en keek me grijnzend aan. Ik wierp hem een boze blik toe.
'Waag het niet om me nog eens zo te laten schrikken, waar bleef je trouwens? Ik heb je hartstikke vaak geroepen!' Siste ik naar hem.
Hij rolde met zijn ogen, 'stel je niet aan...Ik had trouwens een foto van je gezicht moeten maken, echt geweldig!' Grinnikte hij.
Ik stompte hem in zijn buik, wat mij alleen maar pijn bezorgde. Hij had meer spieren dan goed voor hem was, snel wreef ik over mijn bezeerde hand. Hij schudde lachend zijn hoofd, 'zulke dingen moet je dus niet doen April...' Hij pakte mijn hand en drukte er een kus op. Elektriciteit schoot door me heen toen zijn lippen mijn huid raakte. Ik huiverde en kon een zachte kreun niet onderdrukken. Snel sloeg ik mijn hand voor mijn mond, beschaamd keek ik naar de grond.
Bijna onmiddellijk voelde ik zijn handen om mijn gezicht, hij dwong me hem aan te kijken.
'Je hoeft je er niet voor te schamen, je zit in je heat April...je kan er niets aan doen dat je lichaam zo reageert.' Hij streelde mijn wang, ik smolt door zijn liefdevolle blik. Het liefst had ik me dicht tegen hem aangedrukt, of hem zelfs gekust. Maar ik kon het niet, ik wilde het niet.
Ik wilde sterk zijn, en als ik me weer zo liet meeslepen...wat zei dat dan over mij?
'Mason ik...ik kan dit nog niet.' Ik smeekte hem met mijn ogen het te begrijpen. Hij knikte, zijn blik werd direct afstandelijker waardoor ik een steek van pijn door me heen voelde gaan.
'Goed, zal ik koffie zetten?' Vroeg hij in een poging om nog wel normaal te doen. Ik zuchtte, ik wilde hem niet kwetsen of teleurstellen. Ik was er gewoon nog niet aan toe om te doen alsof er niets was veranderd tussen ons. Want dat was het wel, en hij mocht weleens even zijn best gaan doen om dat goed te maken.
Ik had hem nog niet vergeven, maar zat al wel in de buurt...
(Dit kan weer sexueel getinte stukjes/scenes bevatten dus als je jonger bent dan 13 jaar, dan mag je dit dus ABSOLUUT NIET LEZEN!)
Nu jullie dit toch lezen: neem even de tijd om te voten/te commenten/te followen.
Het is immers maar een (kleine) moeite, en echt waar: iedere stem die telt!
P.S als je dan toch reageert....voeg er dan alsjeblieft #Wattys2014 aan toe :D
Waarschuwing: Als je niet van 'authors' notes' houdt, en je je echt doodirriteert aan dit soort stukjes, dit is dus zo'n 'authors note'...maar als ik jou was zou ik het alsnog lezen (ondanks dat je je echt doodirriteert)
Heeee, ik vraag jullie allereerst om te voten/commenten/followen, want als je dit verhaal echt leuk vind dan wil je dat toch wel voor me doen...toch? Want echt, ik zweer het, elke vote telt mee! Jullie hebben wel gemerkt dat het vorige hoofdstuk ook zo'n 'authors note' had, wel dat ga ik nu voortaan iedere keer doen. Er zijn dus fans die het WEL leuk vinden om zo'n stukje te lezen. Hahaha, ik meen het serieus, er zijn vragen naar gekomen waarom ik dat eigenlijk nooit deed. De reden daarvoor: ik was te lui...
Ohh en nog even iets voor de mensen die me "gemene" berichtjes sturen over mijn verhaal.
IK WIS ZE TOCH WEL!!!! En nog iets, waarom zoveel haat? Wat heb ik fout gedaan, wat doet mijn verhaal jullie aan?? HELEMAAL NIETS DUS!!!!! Als jullie het zo verschrikkelijk vinden, dan lezen jullie het toch gewoon niet meer. Mij kan het echt niet schelen, want er zijn genoeg andere mensen die het WEL LEUK VINDEN! Hebben jullie geen leven?
Voor alle anderen, mijn lieve, lieve, lieve fans... jullie zijn echt geweldig! Ik hou echt mega veel van jullie, echt serieus hoor! Jullie reacties maken mijn dag stukken leuker en zorgen ervoor dat ik iedere dag weer iets heb om naar uit te kijken, hihi :D
Nu komt het mooie stukje van de 'authors note' :
(Jullie twee worden alleen gescheiden door de dunne stof van jou slipje en zijn boxer. Je voelt hoe hard hij al is terwijl hij bovenop je ligt en zich dichter tegen je aan drukt. Zijn lippen kussen elk deeltje van je naakte lichaam. Ondertussen streelt hij ook zacht met zijn vingers over je blote huid, je huivert maar niet door de kou. Zijn handen komen bij de rand van je slipje terecht, hij kijkt je aan. "Laten we dit weghalen..." Hij grijnsd en drukt een kus op je buik.
"Mason..." Piep je terwijl je gek word van zijn geplaag. Je lichaam smeekte om hem, om hem alleen en je kon het gewoon niet langer meer uithouden. "Wat is er...wil je soms iets?" Zijn ogen boren zich in de jouwe, zijn mondhoeken krullen omhoog. Je hapt naar adem als hij met zijn hand over de dunne stof van je slipje glijd en je weer begint te plagen. Je wordt steeds warmer vanbinnen en knikt onmiddelijk. Hij gaat bij je vandaan, maar met moeite. "Je weet wat je moet doen..." zegt hij op een lage, sexy toon. "Vote, comment en follow. Schiet op, doe het snel...ik kan niet langer meer wachten...")
MWOEHAHAHAH IK BLIJF ME EEN BADASS VOELEN HIERDOOR :D
