Lieve, lieve fans...het spijt me zo erg dat ik gisteren niet een update heb geplaatst! Ik moest gisteren de hele dag werken en ging daarna Sinterklaas met mijn familie vieren, ik had er gewoon totaal niet meer aan gedacht...sorry... Maar gelukkig heb ik hier een nieuw hoofdstuk!
En voordat jullie het gaan lezen, willen jullie even voten? Het is zo'n kleine moeite, dus waarom niet? Ik maar schrijven en schrijven voor jullie, dan willen jullie mij toch ook wel helpen door te voten??? Heel erg bedankt in ieder geval voor de moeite, en geniet van het hoofdstuk!!!!! :D
Het duurde nu al twee dagen...
Mason had beloofd direct diezelfde avond terug te komen, dat had hij niet gedaan.
Dax liet niets los, hij vertelde me gewoon niets.
Alleen dat ene stomme zinnetje: "het komt allemaal wel goed, ze hebben gewoon wat meer tijd nodig...dat is alles April." Keer op keer kwam hij er weer mee aanzetten, iedere keer werd ik onzekerder. Zou er iets gebeurd zijn?
Ik wist het niet, en dat maakte me zo machteloos.
'Dax, ik-ik ga vanavond vroeg op bed...sinds Mason vertrokken is kan ik al niet goed slapen en ik ben echt doodop.' Ik stond op van de bank en keek hem aan, hij knikte. 'Ja dat begrijp ik April, ik zie je morgenvroeg wel weer.' Ik was blij dat hij het niet erg vond en liep snel naar de trap, ik vluchtte naar boven. Het was tijd om me klaar te maken...ik had een plan. Ik ging hier niet zitten wachten, ik werd er gek van!
Ik zocht in alle kamers tot ik een handige rugzak had gevonden die ik gemakkelijk kon dragen en waar veel in paste. Nu nog wat kleren mee, water en wat te eten. En geld, dat zou ook misschien ook handig zijn. Kailyn was blij met het idee, voor haar was het al helemaal moeilijk nu Mason zo lang wegbleef. Haar instinct om hem te gaan zoeken was sterk, het beïnvloedde me...
Het dierlijke instinct in me maakte me niet zwakker, ik wist dat mijn wolfkant me alleen maar sterker maakte. Nu de volle maan dichterbij kwam kon ik het voelen. Het was alsof iets binnen in me zich voorbereidde. Het was een vreemd, nieuw gevoel, maar ik putte er kracht uit.
We gaan hem vinden April, we kunnen dit! We zullen voelen waar we heen moeten gaan, de band tussen Mason en ons is sterk genoeg.
Daar hamerde ze telkens op, die band tussen Mason en mij...ons die zo sterk was. Als een soort onzichtbaar koord dat ons verbond, hoe groot de afstand ook was. Dankzij die band kon ik Mason altijd vinden. Ik hoopte dat ze gelijk had. Als het niet werkte dan was het als het vinden van een speld in een hooiberg.
Oftewel, dan was het hopeloos. Masons territorium was gigantisch, Dax had het me laten zien op een kaart van de regio. Dat was de reden dat het zo lang duurde, ze konden gewoon weken zoeken tot ze een geurspoor te pakken hadden.
Weken zonder Mason...
Dat kon ik niet, niet nu de volle maan dichterbij kwam. Ik had hem nodig. Mijn wolf en ik hadden hem nodig. Ik greep een dunne, makkelijk opvouwbare waterdichte jas en stopte hem onderaan in de rugzak. Verder pakte ik een vest, ik haalde een kleine verbanddoos uit de badkamer, vond een zakmes op Masons kamer.
Wat nog meer? Eten, water, dat was belangrijk.
En een aansteker, ik moest vuur kunnen maken!
Het voelde als weglopen, maar het was noodzakelijk. Beneden hoorde ik Dax nog wat rommelen, het was kwart over elf. Hij zou straks ook wel gaan slapen, ik moest nog even wachten voordat ik naar beneden kon glippen. Ik moest de keuken in voor waterflesjes en eten.
Daarna kwam het moeilijkste gedeelte, want hoe moest ik ongezien langs Kay weten te komen?
Het leek een onmogelijke opgave.
We vinden wel een manier, hij kan echt niet alles horen April. Als we heel stil zijn lukt het ons!
Kailyn was zelfverzekerder over ons plan dan ik.
Kay was dag en nacht in zijn wolfvorm, behalve als hij binnen kwam om te eten. Als wolf kon hij het kleinste geluidje opvangen. Dus als ik een deur zou openen om naar buiten te lopen...dan zou hij me horen. Probeerde ik het met een raam...dan zou hij me ook horen. Het leek echt onmogelijk. Ik was benieuwd wat Kailyn had bedacht om langs hem te komen.
Hij maakt iedere nacht een ronde door de tuin sufkop, als hij aan de andere kant van de tuin is glippen we naar buiten en gaan we de bossen in.
Het klonk logisch, maar net iets te gemakkelijk.
Bovendien had Mason een gigantisch hek om de tuin gebouwd. Daar kon ik toch nooit overheen komen, of wel soms?
Natuurlijk kun je dat wel! Voel je de kracht van de maan niet door je aderen stormen? Je bent al sterker dan je denkt April, je komt met gemak over dat hek.
Goed, volgens Kailyn was het dus echt makkelijker dan ik had verwacht. Nu moest haar plan nog werken, wat inhield dat we nog even moesten wachten. Dax moest eerst in zijn kamer zijn, voordat ik ook maar uit de mijne kwam.
Het was zenuwslopend om zo te moeten wachten, ik hield het bijna niet uit. Ik werd gek!
Ik begon te ijsberen, ging gefrustreerd met mijn handen door mijn haar en wreef over mijn gezicht. Nog nooit leek de tijd zo sloom te gaan.
Blijf rustig, je moet gewoon afwachten.
Ik hoorde een deur dichtslaan.
Zie je wel, Dax is in zijn kamer.
Ik opende voorzichtig mijn eigen deur en luisterde. Dax sliep op een andere logeerkamer aan het einde van de gang, na een tijdje hoorde ik het geluid van zijn douche. Dit was het perfecte moment, nu hij onder de douche stond zou hij niet horen dat ik naar beneden sloop.
Ik greep mijn deels ingepakte rugzak en sloop de gang op, richting de trap. Ik was blij dat deze trap niet kraakte, ik kon zorgeloos naar beneden lopen.
Zie je wel, je moest gewoon even rustig blijven. Alles loopt volgens plan! Nog even en we zijn in het bos op zoek naar Mason en de rest.
Zoals zo ongeveer altijd, had Kailyn gelijk.
Gewoon rustig blijven, dat was het allerbeste.
Ik liep de keuken in en ging direct door naar de koelkast, daar stonden netjes een paar waterflesjes. Snel stopte ik er drie in de rugzak, meer kon ik er echt niet in stoppen. Er moest ook nog eten bij. Wat was handig om mee te nemen?
Het eerste waar ik aan dacht was chocolade, om de suikerspiegel op peil te houden. Vroeger, als ik bijna ging flauwvallen of heel duizelig was na een heel stuk rennen, dan kreeg ik altijd chocolade. In het bos zou ik vast ook wel in een situatie komen waarbij ik een lang stuk moest rennen, chocolade kon dan echt mijn redmiddel zijn als ik op het punt stond flauw te vallen.
Ik stopte twee repen chocolade in het voorvakje van de rugzak en ging door met mijn zoektocht naar eten. Ik nam brood mee, al voor gegaard vlees, kaas, en fruit. Daar zou ik het een tijdje mee moeten redden, meer kon ik niet meenemen.
Nu moeten we een kwartier wachten...
Ik vroeg me af hoe Kailyn wist dat Kay dan aan de andere kant van de tuin was. Kailyn was een deel van mij, en ik had gevoel dat ik dat onmogelijk zou kunnen weten. Maar misschien had ik onbewust bepaalde dingen opgevangen en gezien. Dingen die Kailyn wel bestempelde als belangrijk, maar mijn menselijke kant dus niet.
Ik zocht mijn jas en wachtte tot Kailyn aangaf dat we konden gaan, ondertussen had ik nog even de tijd om mijn handschoenen aan te trekken.
Ik keek op mijn horloge, nog tien minuten.
Ik was er blij mee want plots schoot me iets heel belangrijks te binnen. Een slaapzak!
Waarom ik daar niet eerder aan had gedacht wist ik niet. Snel ging ik de garage in en zocht naar een slaapzak. Ik hoorde Kailyns stem in mijn hoofd, ik moest opschieten.
Daar! Ik greep snel de slaapzak en bond hem aan de rugzak, vervolgens deed ik hem op mijn rug.
Ik was er helemaal klaar voor.
Nu, we kunnen April!
Ik glipte via de garagedeur naar buiten en keek om me heen, niets te zien of te horen.
Ik begon richting de bossen in Masons tuin te rennen, daarachter zat ergens het hek.
Snel, snel, voordat Kay ons ruikt!
Ik zag het hoge hek al tussen de bomen, ik ontweek takken en struiken en ging zo snel ik kon ernaartoe. Toen ik er voor stond zakte de moed me in de schoenen, daar kwam ik nooit overheen.
Jawel, dat lukt je wel April! Je hoeft alleen maar je armen te strekken en te springen, dan grijp je jezelf vast en klim je eroverheen. Makkelijk!
Ik ademde diep in en uit, deed een paar stappen achteruit en nam een aanloop. Vervolgens sprong ik...ik vloog de lucht in en strekte mijn armen.
Alsof het een aangeboren iets was, zwaaide ik mijn benen over het hek en kwam aan de andere kant op mijn beide benen terecht.
Het was me gewoon gelukt...
Ik had het gewoon gedaan.
Het was inderdaad gemakkelijk. Het was zo simpel. Vanuit het niets schoot ik in de lach.
Het was me gelukt, het was me gelukt!
Nu zou het pas echt beginnen, nu kon ik op zoek naar Mason...en ik zou hem vinden!
Heeee iedereen, neem even kort de moeite om te voten!!! Heel erg bedankt, dat waardeer ik echt heel erg! Ik vind het geweldig dat dit verhaal nu al meer dan 80.000 READS heeft, OMG ik ben zo trots op jullie! Hahaha, zonder jullie had ik dat nooit gered. Nog even en ik zit dankzij jullie in de 100.000!
Nogmaals sorry dat ik gisteren niet een update heb geplaatst! Werk, Sinterklaas...je weet hoe dat gaat, echt sorry! Gelukkig is hier het nieuwe hoofdstuk, hihi vergeet niet een comment te plaatsen!
Hier komt het "leuke" stukje, ik weet dat jullie het geweldig vinden ;)
("Ik ga je kussen" Hij grijnsd en leunt dichter naar je toe, "maar wat als ik niet gekust wil worden?" Ga je speels tegen hem in. "Jammer dan..." Mompeld hij nog net voordat hij zijn lippen hard op de jouwe drukt. Wanneer hij zich losmaakt van de kus om je aan te kijken, heeft hij een zelfgenoegzame glinstering in zijn ogen. "Nu, net zoals toen ik je kuste, heb je nergens iets tegen in te brengen. Ik eis van je dat je vote en comment, je hebt geen keuze. Je moet het gewoon.")
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
HAHAHA, DIE STUKJES ZIJN GEWELDIG, OF NIET SOMS????
