Hier is weer een nieuwe update voor jullie!!!!!! Vergeet niet te voten, Xxx
Roerloos staarde hij me aan.
Hij had me losgelaten en was achteruit gedeinsd, zich plotseling bewust van waar hij mee bezig was. 'Zie je wel...' Had hij gezegd, 'ik kan mezelf niet onder controle houden April...'
En nu staarden we elkaar aan.
Dit duurde nu al bijna een uur.
Beide zeiden we niets, deden we niets.
De stilte was verschrikkelijk.
'Dit was niet mijn bedoeling...' Terwijl hij het zei keek hij naar de grond, zijn gezicht was zo van me afgekeerd dat ik de uitdrukking niet kon zien. Misschien schaamde hij zich, wist hij niet wat hij nu moest...maar dat waren alleen maar gissingen. Echt wist ik het niet.
'Het is gewoon zo moeilijk om...als ik bij je ben verlies ik de controle April, ik heb je nodig...' Fluisterde hij, me nog altijd niet aankijkend.
'Dus wat Mason? Moet ik je dit maar weer vergeven, dat je met Lynn naar bed bent geweest, meerdere keren! Moet ik maar gewoon doen alsof er niets aan de hand is? Want dat kan ik niet!' In tegenstelling tot hem, probeerde ik hem juist wel de hele tijd aan te kijken. Ik wilde dat hij in mijn ogen zag wat dit allemaal met me deed.
'Wat wil je daarmee zeggen, dat je bij me weg wilt?' Nu keek hij wel op, wanhoop in zijn ogen.
'Dat trek ik niet April, ik kan echt niet zonder je, dan wordt ik gek.' Zijn blik beangstigde me bijna, zo had ik hem nog niet eerder gezien.
Die confrontatie van laatst had hem al beschadigd, maar dit brak hem totaal. Ik kon niet anders dan medelijden met hem voelen.
Maar ik wilde geen medelijden voelen, ik wilde een hekel aan hem hebben, ik wilde boos zijn!
'Ik ga Mason, ik ga nu.' Zei ik terwijl ik opstond, ik kon hier gewoon geen seconde langer blijven.
'Nee.'
'Mason', begin ik en hij zucht. 'Hoe kan ik hier in godsnaam blijven na wat er gebeurd is? Dat is belachelijk!' Ongemakkelijk ga ik wat verzitten, dit is gewoon zo frustrerend! Ik staar boos naar hem, hij staart gewoon terug.
'Ik kan je nu niet zomaar laten gaan April.' Zegt hij, direct denk ik: waarom dan niet?
Ik besluit hem gewoon volledig te negeren en loop naar de deur, hij schiet op me af en blokkeert de doorgang. Lekker dan.
'Laat me gewoon gaan Mason!' Snauw ik, 'laat me alsjeblieft gaan.'
Het moest de alsjeblieft zijn die zijn gezicht deed verzachten. Hij kijkt me aan en kijkt dan naar het bed, geen idee waarom.
'Kom even zitten...alsjeblieft engel.' Dus nu gaat hij lieve woorden gebruiken? Daar trap ik mooi niet in! Hij perst zijn lippen stijf op elkaar als ik niet in beweging kom, ik zie in zijn ogen dat hij boos is. Het is blijkbaar menens.
Ik volg hem naar het bed en ga zover mogelijk bij hem uit de buurt zitten. Hij fronst naar me.
Ik schrik als hij me plots vanuit het niets naar zich toe trekt en me op zijn schoot zet.
'Laat me je claimen April...' murmelt hij terwijl hij met zijn neus langs mijn nek glijd en mijn geur inademt. Ik huiver door het gevoel dat het me bezorgt en voel hem grijnzen tegen mijn huid.
'N-nee.' Zeg ik waardoor hij gromt.
'Als je nu gewoon eens ja zegt', zegt hij.
Ik schud direct mijn hoofd, mooi niet.
'Als jij nou gewoon eens stopt met stom, irritant en koppig doen?' Stel ik voor waardoor hij nog langer gromt. 'Ik heb geen zin meer om een nee uit je mond te horen komen April.' Snauwt hij plots. Waar komt dat vandaan? Deze dominante en bezitterige houding had hij toch allang achter zich gelaten? Wel...blijkbaar was hij terug.
Ik probeer van zijn schoot te komen maar hij verstevigd zijn grip om mijn middel gewoon.
'April, alsjeblieft.' God, ik haat het als hij smeekt. Het voelt daardoor alsof ik de verschrikkelijke persoon ben, ik voel me er direct schuldig voor, het is echt...ugh!
'Wat krijg ik ervoor terug Mason, als je me claimt? Wat heb ik er aan?' Vraag ik aan hem in plaats van nee te zeggen deze keer. Hij kijkt naar me op en kust me in mijn nek.
'Je wordt de mijne.' Hij drukt een paar vederlichte kusjes op mijn kaak, 'je krijgt meer vrijheid...andere mannelijke wolven zullen dan wel bij je uit de buurt blijven, ze zullen het niet wagen om ook maar te dichtbij te komen. Niemand zal je aan kunnen raken', hij drukt zijn lippen op mijn schouderbeen, zijn stem klinkt een toon lager. 'We zullen het "matingsritueel" kunnen voltooien.' Uiteindelijk kust hij de plek die gemaakt is om een mark achter te laten, het is uiterst gevoelig en doordat hij me er kust...Ik probeer een kreun te onderdrukken, wat niet volledig lukt. Zijn lippen moeten nu onmiddellijk weg van die plek in mijn nek!
'Ik weet het niet', fluister ik terwijl ik los probeer te komen uit zijn grip.
'Alsjeblieft...' Zegt hij weer. Ik weet dat dit de laatste keer is dat hij me erom gaat smeken.
Hij is er klaar mee, dat voel ik gewoon.
Hij draait me zo om in zijn armen dat ik hem aan moet kijken. Zonder ook maar te wachten op een reactie, kust hij me weer in mijn nek, mijn kaak en gaat hij omhoog richting mijn lippen.
Precies op het moment dat hij me op mijn mond wil kussen, leun ik naar achteren om hem te plagen. Hij gromt direct naar me.
'Soms ben je zo moeilijk', weet hij er grommend uit te brengen. Ik glimlach en hij ziet dat als een mogelijkheid om me te kussen. Ik verstijf voor een seconde als zijn lippen de mijne raken. Als hij mijn mond probeert te open met zijn tong, reageer ik. Ik beweeg mijn lippen tegen de zijne en geef mezelf aan hem over, ik voel hem lachen tegen mijn lippen. Ik grijp zijn schouders beet als hij me weer wil terug kussen, maar deze komen zijn lippen lager terecht, in mijn nek. Ik probeer hem tegen te houden, maar het werkt niet.
Ik voel zijn inmiddels gegroeide tanden langs mijn huid gaan, hij knijpt zacht in mijn heupen alsof hij me zo probeert te vragen of het goed is.
Op dit moment, weet ik niet zeker of ik het in me heb om hem tegen te houden. Zonder er ook nog een tweede keer over na te denken, knik ik.
Hij gromt zacht voordat hij diep inademt. Wanneer zijn tanden mijn huid doorboren, bijt ik hard op mijn lip, de pijn schiet door mijn hele lichaam. Ik probeer weg te komen van de bron die de pijn veroorzaakt, maar hij houd me stil in zijn armen. Na een paar seconden van complete en allesoverheersende pijn, neemt het af en veranderd het is een soort genot. Mijn vingers verslappen de greep om zijn schouders en de spanning in mijn lichaam verdwijnt langzaam.
Hij laat me los na nog een paar seconden, ik kan de mark voelen kloppen.
'Ben je oké baby?' Hij kust de tranen weg van mijn wangen. 'Ik heb je toch niet teveel pijn gedaan, of wel?'
'Nou...'Ik adem even diep in, 'het doet nogal pijn.' Hij schenkt me een begrijpende blik.
'Awh April, lieve schat, sorry...' Sust hij me zacht, voorzichtig het bloed van mijn nek wegvegend. 'Het doet zoveel pijn omdat ik dieper beet dan ik zou moeten. Ik kon het niet helpen. Je...ik...ik had het gewoon echt nodig. Ik moest wel, baby.' Fluisterde hij verontschuldigend in mijn oor. 'Het doet al niet zoveel pijn meer Mason', verzeker ik hem, maar hij lijkt me niet te horen. Hij leunt dichter naar me toe en kust meerdere keren de bloederige wond in mijn nek voordat hij mijn gezicht in zijn handen neemt.
'Ik zal het goedmaken, ik beloof het.'
'Alpha?' Hoor ik een onbekende stem roepen.
De deur zwaait open, er staat een man in de opening. Mason gromt luid naar hem omdat hij ons onderbreekt. Hij kust me nog een keer op mijn voorhoofd voordat hij opstond en naar de onbekende man liep.
'Wat is er Nate?' Hoorde ik hem chagrijnig vragen. Nate leek nogal te schrikken van Mason, wat ik me wel kon voorstellen aangezien hij zijn Alpha was.
'Dax is van de weg geraakt, het lijkt geen ongeluk...hij is er hetzelfde aan toe als Brynne, Alpha.' Vertelde hij haastig.
Ik veerde overeind, wat was er met Dax gebeurd?
'Dus ze hebben besloten nog eens aan te vallen...' Gromde Mason woest, 'wel', zei hij terwijl hij zich naar me omdraaide, 'dan is het vanaf nu oorlog!'
Ik ging met Mason mee naar de plek waar Dax van de weg was geraakt. De jeep was tegen een boom aan geknald waardoor er nu allemaal rook onder de motorkap vandaan kwam. Dax lag op de grond naast de jeep, in wolfvorm. Ik kon direct zien dat hij verwondingen had, bovendien was hij bewusteloos net zoals Brynne was geweest.
'Hoe weten we zeker dat het dezelfden zijn die Brynne hebben aangevallen?' Vroeg ik Mason.
Hij knielde neer bij Dax zijn roerloze lichaam.
'Zie je dit April?' Hij wees naar de sneeën op Dax zijn poten, de open wonden op zijn rug.
'Goed kijken wat je zometeen ziet...' mompelde hij terwijl hij Dax zijn lichaam omrolde zodat hij op zijn buik lag, voorzichtig verlegde hij zijn poten. 'Nu moet je goed kijken April.'
Hij stond op en kwam naast me staan, sloeg zijn arm om me heen. Ik kon alleen maar staren naar wat ik zag...het was verschrikkelijk.
'Het is een patroon...een soort teken...' Fluisterde ik vol ontzag.
Mason knikte, 'hij is behekst April, net als Brynne. Dit hebben zei gedaan, de druïden. '
Mijn vermoeden was bevestigd, ik dacht al zoiets gehoord te hebben, maar wist het niet zeker.
Nu was het duidelijk.
'J-je wilt beweren dat druïden...bestaan?' Stammelde ik. Mason trok zijn wenkbrauw op en keek me van opzij aan, 'hebben ze het je nooit verteld?' Vroeg hij me.
Ik begreep niet wat hij bedoelde, waar had hij het over? Wie hadden wat niet verteld?
'Hebben ze je onze volledige geschiedenis nooit verteld?' Ik schudde mijn hoofd, niemand had me ooit ook maar iets verteld.
'Het verhaal over Alpha en Luna was al nieuw voor me.' Zei ik tegen hem.
Hij knikte en zuchtte, 'daar was ik al bang voor ja...'
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Hoe vonden jullie het hoofdstuk??? Was het niet al te schokkend???
Hahaha, ik vind het zo leuk om weer lekker bezig te zijn met schrijven! Ik heb het de afgelopen tijd echt gemist zeg (niet normaal hoe je zoiets kan missen...).
Hoe gaat het met jullie? Hebben jullie een beetje een leuke week?
Ik ben vandaag nog steeds ziek thuis, maar morgen ga ik waarschijnlijk weer naar school (toch maar twee uurtjes...pfff stelt niks voor). Ziek zijn is echt zo saai...
Iedereen die voor Alec is: sorry, sorry, sorry....
Iedereen die voor Mason is: jeeeehhhh, is dit niet geweldig??? Hij heeft haar geclaimd, OMG OMG OMG OMG OMG!!!!!!!!!! Hahahaha
Niet vergeten te voten, commenten en te followen! Xxxxxx
