Heee lieve lezertjes, lang geleden hè? Nou...hier is dan eindelijk weer eens een hoofdstuk van TWM! Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Het is vanuit Cars, weer eens iets anders. Ik doe het normaal dus nooit, maar dit is een uitzondering (tenzij het goed bevalt). Veel leesplezier en vergeet niet te voten ;)
Om haar zo te zien, zo kwetsbaar...
Dit was mijn meisje, mijn vriendin, mijn mate, waarvan ik wilde dat ze mijn vrouw werd... Zij was van mij en ik van haar, zoals het hoorde te zijn. En nu, nu moest ik de liefde van mijn leven delen. Mijn wolf wilde bijna jaloers zijn, maar toen ik haar zag, dat kleine meisje...
Ik smolt, iets dat ik nooit aan iemand zou bekennen of toe zou geven natuurlijk! Ik was gewoon haar vader, de papa van dit kleintje. Het was zo bijzonder, zo vreemd en onwerkelijk.
Toen ze haar ogen opende en me voorzichtig aankeek, glurend onder haar dikke zwarte wimpers door, voelde ik het. Die band tussen ouder en kind. Het was er gewoon en het was extreem krachtig. Dit kleintje zou ik beschermen met mijn leven. Ik zou haar gelukkig maken met alles dat ik haar kon geven, ik zou er alles voor over hebben om haar aan het lachen te maken. Dit was mijn dochter! 'Lieverd...' Fluisterde Brynne zwakjes terwijl ze ons meisje voorzichtig optilde, 'wil je haar anders vasthouden?' Ik knikte en nam haar over, koesterde haar in mijn armen. Raakte haar piepkleine vingertjes aan en tikte haar zacht op haar schattige neusje. Direct ontsnapte er een kreetje uit haar mond en begon ik als een gek te grijnzen. Het was haar eerste lachje...
'Wat is ze mooi', bracht ik uit terwijl ik Brynne haar blik probeerde te vangen. Ze glimlachte, straalde van pure blijdschap en trots, 'dat is ze inderdaad...en wat lijkt ze toch veel op je Cars, heb je dat wel gezien? Ze heeft je ogen, prachtige ogen...' Ik zag de tranen bij haar opwellen en ging voorzichtig op de stoel naast haar bed zitten. 'Ze mag dan mijn uiterlijk hebben liefje, maar ze heeft vast en zeker jouw schitterende karakter en liefelijkheid, wat maar beter ook is.' Mijn glimlach vervaagde en Brynne legde haar hand op mijn arm. 'Cars...' begon ze, maar ik schudde mijn hoofd. 'Ik heb je zo vreselijk behandeld, ik heb zoveel erge dingen gedaan, dat kun je niet goed praten.' Ze was te goed, te zachtaardig. Wat ik ook deed, ze zou altijd bij me blijven, me keer op keer vergeven. Soms kon ik er woedend door worden. Ze verdiende iemand die beter voor haar was, veel beter dan ik ooit voor haar zou kunnen zijn. 'Misschien is dit precies wat we nodig hebben, is zij wat we nodig hebben Cars...misschien kan ze wat licht brengen in de duisternis waar je nu in verkeerd...' Ik keek naar het meisje dat ik vasthield, misschien had Brynne gelijk. Ik wilde de dingen zo graag goed doen voor haar, ze verdiende de beste vader ter wereld. 'Laten we haar Faith noemen', fluisterde Brynne bijna onverstaanbaar. 'Omdat ik geloof dat alles goed zal komen, tussen ons en met jou Cars, daar geloof ik echt in en zij zal daarvoor zorgen.'
'Faith...' Ik sprak haar naam zacht uit, ze keek naar me op en knipperde met haar ogen. Wat was ze toch lief en mooi... Ja, deze naam paste goed bij haar. 'Ik vind het schitterend', zei ik tegen mijn mate, 'het is een perfecte naam voor haar.'
Brynne knikte en sloot haar ogen even, 'je zult haar moeten bellen Cars.' Ik verstijfde, ik wist direct over wie ze het had. 'April hoort dit ook te weten, ze is je zus', vervolgde ze.
Ik schudde mijn hoofd en keek weg, 'ze is mijn zus niet meer Brynne, dat heb ik je al vaak genoeg duidelijk gemaakt!' Mijn kaak verstrakte en ik voelde ook mijn andere spieren aanspannen, ik kon onze dochter beter teruggeven voordat het misging. 'Geef haar maar', zei Brynne, blijkbaar had ze mijn gedachten aangevoeld. Zonder haar direct in de ogen te kijken gaf ik Faith aan haar, ik wist nu ook wel hoe ze naar me zou kijken. Streng, doordringend en zelfs een tikje boos. Maar ik had geen zin om deze discussie nog een keer met haar te voeren, het had toch geen zin.
April was mijn zus niet, blijkbaar ook nooit geweest. Al die tijd had iedereen ons voorgelogen, Jules en Celeste, mijn ouders... Ze hadden het al die tijd geweten en er nooit wat over gezegd. Het was Mason die ermee kwam...
Mason, die achterbakse zak, man wat had ik een hekel aan hem! Hij dacht dat hij heel wat was, met zijn gigantische Roedel, zijn oneindige territorium... En dan zijn broer Alec, die was nog veel erger! Jarenlang had hij Brynne gemarteld, haar van alles en nog wat laten doen, ik kon hem wel wurgen. Als ik hem ooit weer zou zien dan rukte ik zijn kop van zijn lichaam en zou ik zijn vlees aan stukken scheuren met mijn tanden! Ik begon spontaan te grommen toen ik aan hem dacht, ik voelde Brynne's blik in mijn rug priemen, maar negeerde haar. Als ik één van hun ooit nog zag...
'Doe eens even rustig!' Siste Brynne, ik draaide me naar haar om en zag dat ze Faith in haar armen wiegde, blijkbaar stond ze op het punt in huilen uit te barsten. Zou mijn dochter mijn stemming ook aanvoelen? Of was dat niet mogelijk? 'Natuurlijk voelt ze het...' Antwoordde Brynne op mijn gedachten. 'Alle kinderen kunnen dat soort dingen voelen, ook mensenkinderen. Baby's zijn overgevoelig.' Vertelde ze me rustig terwijl ze Faith zacht kietelde waardoor ze weer glimlachte. 'En bel April, anders doe ik het!' Ze keek me dreigend aan. Ik zuchtte geïrriteerd en schudde mijn hoofd, 'best, dan doe jij het maar! Ik wil niets meer met haar te maken hebben, wanneer ze het weet is het ook de laatste keer dat jij ooit met haar spreekt.' Met die woorden gezegd te hebben beende ik uit de kamer, als ik er langer bleef zou Faith overstuur raken en dat wilde ik niet. Ik zou mijn frustraties op een andere manier kwijt moeten raken... Het liefst wilde ik mijn vuist door de muur rammen, maar dan zou Brynne boos worden. Iets kapot gooien was ook niet bepaald slim. Ik had iets veel beters nodig, iets dat echt zou werken. Ik stormde het huis uit, buiten stonden een paar van mijn Roedelleden. Mooi, precies wat ik nodig had. 'Alpha Cars!' Riep Dominic verbaasd toen hij me zag. Direct liep ik op hem af, hij was een prima tegenstander, sterk en een goede vechter. Hij zou dit wel overleven.
Met een krachtige uithaal ramde ik hem vol in zijn gezicht, hij vloog achterover en viel hard op de grond, bloed stroomde uit zijn neus.
'Waar was dat in godsnaam voor nodig!' Schreeuwde hij naar me terwijl hij vlug overeind kwam. Mooi, heel mooi...
'Houd verdomme je bek en vecht met me!' Gromde ik terwijl ik naar voren schoot en hem tackelde. Ik had dit nodig, waarom begreep hij dat niet? 'Ik ga niet met je vechten!' Zei hij, dat was dan een domme beslissing van hem...
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Wat vonden jullie ervan? Raar omdat het vanuit Cars is, of vinden jullie het leuk? Ik ben benieuwd! En Faith, een beetje een leuke naam voor de dochter van Cars en Brynne? Oehhh...leuk he, al die nieuwe dingen weer??
Hebben jullie mijn nieuwe "boek" : Writing Lessons al gezien? (How to become...a famous writer) Het gaat over alle do's en don'ts van het schrijven, echt een aanrader als je (beginnend) wattpadschrijver bent!
Ik wil heel erg graag weten of jullie het leuk vinden als ik vanuit verschillende personen ga schrijven, want mocht het goed bevallen dan doe ik het misschien vaker! Dus laat dat maar even horen, hihi
En GUYS, LEES DEAR CHARLIE..., we hebben net dodenherdenking en bevrijdingsdag achter de rug, en dat verhaal gaat over de oorlog en het is gewoonweg...wauw...
En ik ben DERDE geworden bij de Blossom Books schrijfwedstrijd! Toch nog een hele prestatie, of niet?? Vergeet niet te voten, commenten en te followen!
