Jeeehh weer een nieuwe update van TWM!!!! Geniet ervan en vergeet niet te voten :D
'We moeten dit uitpraten, dat begrijp jij ook.' Hij waagde het om dat te zeggen, hij! Degene bij wie alle ellende was begonnen, degene die moeilijk deed en niets wilde vertellen.
'En dan wat Mason? Dan blijf je gewoon weer alles verzwijgen en doen we alsof er niets gebeurd is? Want dat kan ik niet! Hoe je gisteren deed...dat is niet normaal! Begrijp je dat echt niet?' Vroeg ik hem verontwaardigd. Eigenlijk had ik geen zin om ook maar een seconde langer bij hem in de buurt te blijven, ik kon hem op het moment gewoon echt niet uitstaan. Ik was te boos. 'April...ik, ik weet dat dit moeilijk voor je is. Dat ik soms moeilijk te begrijpen ben, maar ik wil echt niets liever dan bij je zijn, dat ik wegging en me zo...gedroeg, heeft niets met jou te maken. Geloof dat alsjeblieft', smeekte hij me terwijl hij dichter bij me probeerde te komen. Snel deed ik een stap achteruit, als hij me aan zou raken zou ik dit niet vol kunnen houden, dan zou ik direct bezwijken. 'Vertel me dan waar het wel mee te maken heeft!' Snauwde ik, 'want anders kun je van mij wel weer vertrekken, ik heb absoluut geen zin om met je te praten of ruzie te maken!'
Hij zuchtte en knikte, 'goed...ik zal het je vertellen. Maar niet nu en niet hier, als je het echt wil weten zul je mee moeten komen.' Hij begon bij me vandaan te lopen. 'Waar ga je naartoe!' Riep ik hem na. 'Naar buiten.' Snel volgde ik hem, hij liep recht de tuin in. 'We kunnen zo de bossen in, niemand zal ons zien.' Mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. Voordat ik doorhad wat hij daarmee bedoelde, zag ik dat hij veranderde in zijn wolfvorm. Met glinsterende gouden ogen keek hij naar me, afwachtend...
Ik zuchtte, wat hij wilde.
Ik gebaarde dat hij voor me uit moest gaan, hij schoot de tuin in en ik begon te rennen. Eerst op twee benen, maar na een tijdje versnelde mijn tempo omdat ik veranderd was. Kailyn juichte van opwinding en enthousiasme, het was echt te lang geleden dat ik haar vrij had gelaten. Ik genoot van het gevoel om weer wolf te zijn en merkte dat ik direct mijn woede vergat. Ik rende en was vrij, meer deed er niet toe. Zo snel ik kon probeerde ik Mason op te speuren, die al veel verder was dan ik. 'Ik vroeg me al af waar je bleef...' Hoorde ik hem zeggen toen ik naast hem kwam rennen. Ik gaf hem een duw door met mijn lichaam tegen hem aan te drukken, hij deed het speels terug. 'Houd je mond oké!' Waarschuwde ik hem, ik zou het hem echt niet zo gemakkelijk vergeven. Dat we nu in wolfvorm waren veranderde niets aan de situatie. 'Geef toe April, dit had je nodig. Je was veel te gespannen.' Ik wierp hem snel een boze blik toe, ik had hier geen zin in nu. 'Vertel me gewoon waar we heen gaan.' Hij keek omhoog, het bergachtige landschap voor ons deed me denken aan Canada. Alleen waren die bergen besneeuwd en begroeid met dennenbomen. Plus dat ik niet eens wist of ik dit wel echt bergen kon noemen...
'We moeten omhoog.' Legde hij me uit. Ik probeerde zijn blik te volgen maar wist niet precies waar hij dan naar keek. Ik zag alleen maar wat bomen en dorre planten. 'Wat is daar dan?'
Hij gaf geen antwoord, blijkbaar was het een verassing...leuk...
Mason versnelde zijn tempo en ik moest moeite doen om hem bij te houden, vooral omdat we nu steeds steiler omhoog gingen. 'Dit is een rottig stukje, pas goed op en volg mij.' Het was hier wat rossiger, toen Mason van rots naar rots begon te springen versnelde mijn hartslag. Als ik maar niet naar beneden viel of verkeerd sprong...
'Rustig maar, gewoon niet in paniek raken en mij precies nadoen, dan komt alles goed! Dat beloof ik.' Ik hoopte maar dat hij gelijk had en begon zelf ook te springen. Hoe griezelig het ook was, hij had gelijk. Zolang ik hem nadeed ging het goed, voordat ik het wist stond ik naast hem en keken we samen naar beneden. Het was hoger dan ik had verwacht en het uitzicht was adembenemend. 'Wow...' Bracht ik uit.
Ik hoorde hem wolfachtig grinniken, een grappig geluid. Toen ik naar hem keek drukte hij plots vanuit het niets zijn snuit tegen de mijne, ik schrok er van maar deed niets. Hij keek me lang aan voordat hij iets zei, 'het spijt me echt April, mijn gedrag kon niet...ik weet dat ik je pijn heb gedaan en verdriet heb bezorgd...' Ergens wilde ik niets liever dan het hem vergeven, vooral nu hij zo naar me keek. Maar als ik dat deed zou het iedere keer weer zo gaan, ik moest volhouden en dit doorzetten. Ik moest laten zien dat hij zoiets niet weer bij me kon flikken. Dus zei ik niets.
Hij leek het te begrijpen en wende zijn blik af, 'goed...we moeten deze kant op.' Hij begon weer verder te lopen en ik volgde hem. 'We zijn er nu echt bijna.' Hoorde ik hem zeggen.
Na een tijdje doorlopen zag ik een opening van een grot. 'Daar moeten we in', legde hij me uit.
Ik slikte, ik hield niet echt zo van benauwende en donkere grotten eerlijk gezegd...
'Ik ben bij je, je hoeft nergens bang voor te zijn.'
Ik knikte dapper en liep langzaam naar de ingang van de grot, het moest maar.
Hij ging me voor en ik bleef dicht naast hem lopen, mijn nekharen stonden de hele tijd rechtovereind. Ik vond dit echt niets.
'Wat is er in deze grot?' Vroeg ik hem.
'Dat zul je vanzelf zien...'
Net toen hij het zei stopte hij, ik stopte ook net op tijd. Ik slikte moeizaam toen ik de afgrond zag, wat was dit voor grot? Het zag eruit als een soort tombe... Voor ons lag een oneindige diepte, aan onze linkerkant liep een pad dat langs de rand van de grot naar beneden afdaalde. 'Wat is dit?'
Ik zag zuilen en gigantische beelden, allemaal uit de rotswand gehouwen. Er waren langs het pad nieuwe rotsingangen die waarschijnlijk naar nog griezeligere plekken leiden. 'Dit is een Tempel, lange tijd geleden leefden hier wolven, dit was een verblijfplaats van een gigantische Roedel.' Hij ging me voor het pad op waardoor we langzaam afdaalden, de diepte en de duisternis in.
'Maar nu zijn alle wolven weg...' Hij bleef staan voor een prachtig beeld, het was een vrouw die haar handen opgeheven had naar de hemel, in haar handen hield ze een glinsterende bol. 'Dit is het beeld van de Maangodin en die bol is de maan, ooit straalde hij een krachtig fel licht uit. Je ziet dat het nu is gedoofd.' Zijn stem was zacht, bijna emotioneel. Zelf begreep ik er niets van. Wat betekende het?
'Ik was van plan je deze plek te laten zien, maar had niet verwacht dat het hier uitgestorven was...Na het incident bij het Hard Rock hotel was ik hier al bang voor, maar ik geloofde niet in mijn vermoedens. Gisteren kwam ik hier en ontdekte ik dit.' Nog altijd begreep ik het verband niet.
'Dit is een slecht teken April...De wolven zijn niet zomaar verdwenen, dat licht is niet zomaar gedoofd. Ik vermoed dat ze uitgemoord zijn, door de vampiers...' Hij ging zitten en keek uit op de leegte die overal om ons heen aanwezig was.
'Ik ben bang dat de vampiers ze uit hebben gemoord, ik ben bang dat ze de macht hebben overgenomen.' Hij vond mijn blik, 'we zijn hier niet veilig April, vroeg of laat zullen ze ons aanvallen. Ze weten wat ik gedaan heb, daar zullen ze niet blij mee zijn...en dat is nog maar zacht uitgedrukt.'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tadadada.... (onheilspellend deuntje op de achtergrond). Hahaha, dit is natuurlijk heeeel erg slecht nieuws..spannend!! Zijn jullie ook zo benieuwd naar wat er nu gaat gebeuren?? Ik in ieder geval wel ;)
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
