'Happy birthday to you, happy birthday to you...' Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik naar beneden liep en mijn familie voor me hoorde zingen, het was lief en beschamend tegelijkertijd, want was ik hier inmiddels niet wat te oud voor?
Ze hadden de hele woonkamer versierd met slingers en ballonnen in alle kleuren van de regenboog en op de tafel stond een piramide aan cadeautjes. Ik kon mijn ogen niet geloven, hoe hadden ze dat ongezien meegesmokkeld uit Parijs?
'Alweer je zestiende verjaardag lieverd, gefeliciteerd' Mijn tante sloeg haar armen om me heen en drukte een kus op mijn wang, 'vind je het ook spannend?' Ik lachte en rolde met mijn ogen, 'ik ben geen drie meer! Ik vind het spannender dat het vandaag mijn eerste schooldag is.' Ze grinnikte en keek me stralend aan, 'we hebben cadeautjes voor je!'
Voor mijn gevoel was Celeste nog enthousiaster over het feit dat ik jarig was, dan ikzelf. Maar dat maakte me niet uit, ik vond het leuk om te zien hoe blij dit haar maakte. Brynne was de volgende die me feliciteerde, 'zestien is een belangrijke leeftijd', fluisterde ze alwetend in mijn oor. Toen ze me losliet, knipoogde ze samenzweerderig naar me. 'Je zult vanzelf wel merken waarom.' Cars tilde me vervolgens op en draaide me in de rondte en niet veel later doken Danny en Kyan zowat bovenop ons voor een grote groepsknuffel.
'Nu ben je geen klein meisje meer zus', grapte Kyan terwijl hij Danny van zich af duwde. 'Hoe voelt het om zestien te zijn?' Ik gaf hem snel een speelse stoot met mijn vuist en rolde voor de zoveelste keer met mijn ogen. Mijn broers waren echt een stelletje gekken. 'Let vandaag wel goed op haar', zei Cars tegen mijn andere broers, die braaf knikten en Brynne vervolgens begonnen te plagen. Hoe kinderachtig...
'Waarom moeten ze op me letten? Vandaag ben ik toch "geen klein kind" meer?' Cars uit de tent proberen te lokken, was normaal gesproken niet zo'n goed plan. Maar hij leek vandaag in een goede bui te zijn, dus kon ik het niet laten. 'Je zult wel merken wat ik bedoel zus. Danny en Kyan houden gewoon een oogje in het zeil, dat is alles.' Over vaagheid gesproken, wist echt niemand in dit gezin wat "duidelijkheid" inhield? En had hij er wel bij stil gestaan dat ik misschien wel helemaal niet wilde dat mijn broers op me zouden letten?
'Zestien is een speciale leeftijd April, vanaf nu zal alles anders worden.' Hij zei het weer lekker geheimzinnig, was dit soms weer onderdeel van het grote complot? 'Goed...' mompelde ik, ik voelde me echt totaal niet op mijn gemak door dit onderwerp. Hij begreep de hint en maakte plaats voor Jules, die me als laatste feliciteerde.
'Je bent zo volwassen geworden April, al zestien, ongelofelijk.' Ik kon de emotie in zijn stem horen. 'Ik weet het...' Hij liet me los zodat hij me aan kon kijken, 'ik wil dat je weet dat ik onwijs trots op je ben April, echt heel trots.' Weer gaf hij me een stevige knuffel, 'je bent als een dochter voor me en ik hou van je.' Door wat hij zei, kreeg ik het helemaal warm vanbinnen, nog even en ik zou weer in tranen uitbarsten.
Ik miste mijn ouders ontzettend, iedere dag weer, zo erg dat het gemis pijn deed. Maar Jules en Celeste waren er echt voor ons, dus ik kon niet anders dan dankbaar zijn dat ze ons in huis hadden genomen. 'Ik hou ook van jou', fluisterde ik verstikt terwijl ik knipperde met mijn ogen. Hij zag het en gebaarde naar de tafel, 'kom, pak je cadeautjes maar uit.'
Ik ging zitten en keek glimlachend naar mijn familie, naar mijn broers, naar Brynne en mijn oom en tante. We hadden dan misschien onze ups en downs, maar ik hield echt zoveel van ze. De afgelopen vier jaar waren we hechter dan ooit geworden en ik zou niet weten wat ik zonder ze moest. 'Pak alsjeblieft die van mij als eerste uit', smeekte Danny met een jammerstemmetje. Hij stak direct een vierkant cadeautje uit en grijnzend pakte ik het aan.
Ik rammelde er even mee en scheurde vervolgens de verpakking eraf. Toen ik het open had gemaakt, wierp ik hem een blik die zei: 'serieus?' Cars en Kyan gierden het uit van het lachen en ik trok mijn wenkbrauw naar ze op, natuurlijk vonden ze dit hilarisch. Danny had namelijk condooms voor me gekocht... Leuk cadeau, echt super grappig, dus niet. Ik had niet eens een vriendje, dus waar sloeg dit op?
'Je bent zestien zus, je hebt ze binnenkort vast nodig', legde hij grijnzend uit. Ik hoopte maar dat mijn andere broers wat serieuzere dingen hadden gekocht, wat natuurlijk niet zo bleek te zijn, maar wat had ik dan ook verwacht van die irritante broers van mij? Gelukkig was het "speelkwartier" uiteindelijk voorbij en gaf Cars me een cadeautje dat hij samen met Brynne had gekocht. Ik moest zeggen dat ik erg benieuwd was.
Het was een klein pakketje en door de manier waarop ze het me overhandigde, kreeg ik het gevoel dat ik het heel voorzichtig moest openmaken. Ik friemelde het inpakpapier los en toverde een fluwelen doosje tevoorschijn, met daarin een zilveren armband. Er hingen twee glinsterende bedeltjes aan, twee wolven met hun koppen tegen elkaar aan, precies zoals de tekening op mijn muur in Parijs. Het andere bedeltje was een halve maan met een ster, ik vond het schitterend, het paste perfect bij me.
'Dit is zo lief van jullie, heel erg bedankt!' Ik was opgestaan en gaf eerst Brynne en daarna Cars een knuffel. 'Het was Brynne's idee, ze is – laten we het zo maar stellen – iets beter in het uitkiezen van cadeautjes.' Hij wisselde een blik met mijn andere broers, die natuurlijk direct weer dubbel lagen van het lachen. Ik kreeg nog een aantal andere dingen van mijn familie: een helm voor als ik met iemand mee zou rijden op een sneeuwscooter en een dikke winterjas met bijpassende muts en wanten.
Uiteindelijk was Jules de laatste die me een cadeautje overhandigde. 'Lieve April', begon hij, 'we hebben nog één laatste cadeau voor je, dat ik namens ons allen aan je geef.' Van onder de tafel haalde hij iets tevoorschijn en gaf het aan me. Ik maakte het open en mijn ogen werden groot van verbazing toen ik zag wat het was.
Tranen stroomden alweer over mijn wangen, dit was echt het allermooiste geschenk dat ze me hadden kunnen geven. Ik begreep niet hoe ze eraan waren gekomen, of waar ze het hadden gevonden, maar ik was ze enorm dankbaar. Want in mijn handen had ik een boek, maar niet zomaar een boek. Het was groot, in leer gebonden, met daarin een tekening gegraveerd van wolven die huilden naar de maan. Kleine diamantjes schitterden en waren de sterren van de eindeloze hemel.
Dit was mijn moeders sprookjesboek... Het boek waaruit ze me al haar schitterende verhalen had voorgelezen, het boek waar ik na hun ongeluk wanhopig naar had gezocht, maar wat ik nooit had kunnen vinden. Hier lag het dan, in mijn handen. En het was helemaal van mij...
