Heee iedereen! Hier is weer een nieuwe update, niet vergeten te voten!!!! Xx
'Daimhin, verzamel mijn beste krijgers en raadgevers. Ik wil iedereen in paraatheid!' Beval Andarta op een krachtige toon. Je kon echt zien dat ze een geboren leider was en wist wat ze deed. Ik zou nog veel van haar kunnen leren, aangezien ik nu Luna was van een hele Roedel.
Tot nu toe had ik eigenlijk nog niks gedaan en daar had ik best wel spijt van, de helft van mijn mensen kende ik niet eens. Ik was een slechte Luna...het zou me niets verbazen als iedereen dat ook daadwerkelijk dacht.
'En neem hem mee', vervolgde ze.
Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan, 'wie bedoel je met "hem", een speciale krijger?' Gokte ik. Ze lachte en schudde haar hoofd.
'Nee, met "hem" bedoel ik de wolf die ons al jaren helpt. Hij is verwant aan de God die naar deze wereld werd gestuurd om de Omega's te helpen. Nu helpt hij de druïden.' Vertelde ze schouderophalend. 'Ik denk dat het in de bloedlijn zit om anderen te helpen.' Ik was benieuwd wie het was... Ik wist dat Mason ooit gezegd had dat hij verwant was aan Alpha, de eerste wolf. Ook was ik volgens hem verwant aan Luna. Dus dit zou zijn absolute tegenhanger zijn.
'Het was wel vervelend, hij zat namelijk gevangen...dus moest Daimhin hem ook meenemen, zoals hij ook bij jou had gedaan.' Ging ze verder. Ze keek over mijn schouder en grijnsde, 'oh...daar zul je hem hebben hoor.' Ik draaide me om en volgde mijn blik, om vervolgens oog in oog te staan met niemand minder dan...
Alec.
'April!' Riep hij toen hij me zag, zijn ogen werden groot en hij rende op me af. Direct nam hij me in zijn armen en tilde me op van de grond.
'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien...' Fluisterde hij in mijn oor. Hij zette me terug op de grond om me aan te kijken, zijn gezicht verbleekte toen hij naar mijn nek keek.
'Hij heeft je dus geclaimd.' De blik in zijn ogen versomberde, ik kon niets anders dan knikken.
'Hij is mijn mate Alec', zei ik zacht.
'Maar ik ben net zo goed je mate als hij dat is! Ben je echt zo gemakkelijk in zijn praatjes getrapt? Zelfs na alles wat we hadden meegemaakt, na alles wat ik je verteld heb over hem?' Vol ongeloof staarde hij me aan, alsof hij niet kon bevatten wat er gebeurd was, wat ik gezegd had. 'Alec...jij bent ook niet bepaald eerlijk geweest. Je hebt maar een deel van het verhaal verteld, de helft heb je gewoon weggelaten om het beter te laten klinken! Bovendien', zei ik, 'kun je er niets meer aan veranderen. Hij heeft me geclaimd, ik heb voor hem gekozen.' Het klonk misschien bot, wat ik niet echt bedoelde. Maar het was waar.
Ik had voor Mason gekozen.
En nu ik Alec aankeek, voelde ik niet langer hetzelfde als eerst. Misschien kwam het omdat Mason me geclaimd had als de zijne, maar misschien was er ook wel nooit echt iets geweest.
'Ik hou van hem Alec.' Hij zuchtte en keek naar de grond, 'ik hoop dat je de goede keuze hebt gemaakt April. Ik gun je al het geluk van de wereld, als dat met hem is...' Hij maakte zijn zin niet af. Andarta had ons de hele tijd in de gaten gehouden en schraapte nu haar keel.
'Ik neem aan dat jullie elkaar al kennen.' Geen van beide gaven we antwoord. Ze knikte, ze had het begrepen. 'Goed, schuif jullie persoonlijke problemen aan de kant. We moeten een plan bedenken en een strategie uitstippelen.' Inmiddels waren haar beste krijgers en raadgevers ook gekomen, ze gebaarde dat we haar allemaal moesten volgen. We liepen naar een gigantische tent, er stond een grote tafel, ik nam aan dat we hier zouden vergaderen. Allemaal namen we plaats, Andarta aan het hoofd.
Ik voelde Alec's blik, maar probeerde het te negeren. Ik wilde hem niet aankijken, niet nu.
Andarta had gelijk, we hadden een plan te bedenken en belangrijkere zaken aan het hoofd.
'Het is de bedoeling dat we de wolven stoppen. We willen deze oorlog voor eens en altijd beëindigen en het verleden achter ons laten, wat gebeurd is, is gebeurd. Punt.' Haar stem klonk duidelijk en krachtig. Iedereen knikte instemmend. 'Volgens mijn verkenners zijn ze twee kanten opgetrokken om ons kamp te vinden, Noord en Zuid...Het is een grote Roedel, als ze ons vinden zullen ze ons aanvallen.' Ze keek op van de landkaarten voor haar en keek me recht aan. 'Voor dat probleem hebben we gelukkig een oplossing, het is de reden dat deze jonge Luna in ons midden is. Ze zal de Roedel ervan overtuigen niet aan te vallen.' Eén van de krijgers keek me sceptisch aan, 'en waarom zou ze dat voor ons doen? Ze is de Luna van hun Roedel, waarom zal ze niet direct het bevel zelf geven ons aan te vallen? Ze weet ook nog eens de locatie van ons kamp.' Ik begreep zijn wantrouwen, zeker...
Maar het bezorgde me toch een steek dat deze mensen me direct zo zagen.
'Dat zal ze niet doen, toch?' Andarta wierp me een doordringende blik die me dwong te antwoorden. Ik glimlachte en knikte, 'natuurlijk zal ik dat niet doen. Ik wil deze onnozele oorlog evengoed beëindigen als dat jullie dat willen.'
Ik hoorde iemand snuiven, blijkbaar geloofden ze me nog altijd niet. 'Eerst zien en dan geloven', mompelde één van de raadgevers.
'Wat gebeurd er als ik de Roedel heb overtuigd? En ga ik in mijn eentje?' Een krijger sloeg zijn vuist op tafel, 'wat dacht je zelf wolf? We laten je echt niet in je eentje gaan!' Snauwde hij.
Andarta wierp hem een boze en strenge blik, direct kwam hij tot bedaren, gelukkig maar...
'Nee Luna, je gaat niet alleen. Daimhin zal met je meegaan, anders zal je niet door onze illusies komen...en ook ik wil natuurlijk zekerheid.' Met de blik in haar ogen maakte ze duidelijk dat ze het deed voor haar mensen. Het leek wel of ze de enige was die me vertrouwde.
'Mocht er iets verkeerd gaan, dan staat Alec's Roedel voor ons klaar. Ze zullen ze lang genoeg tegen kunnen houden zodat we ons ergens anders kunnen verbergen. We gaan er natuurlijk vanuit dat het niet noodzakelijk is, het is onze back-up.'
Andarta stond op toen Daimhin binnenkwam lopen, 'Luna, het is tijd.' Zei ze tegen me.
Ik knikte en stond ook op, tijd om in actie te komen en de hele Roedel te overtuigen...juist.
Dit werd zo makkelijk, dus niet.
'Daimhin zal ervoor zorgen dat niemand hem ziet, mocht je nu iets doen dat ervoor zorgt dat alle druïden in gevaar komen...dan zal hij ons een seintje geven en zit er niets anders op dan oorlog. Ik hoop dat je de juiste keuze maakt.' Ze sloeg plots vanuit het niets haar armen om me heen en trok me dicht tegen haar aan. 'Stel me alsjeblieft niet teleur...ik heb hoge verwachtingen van je Luna, je kan nog eens een grote leidster worden.' Fluisterde ze in mijn oor zodat alleen ik het kon horen. 'En maak het goed met Alec, wat er ook tussen jullie mag spelen...het is een goede gast.' Ik zuchtte en maakte me los uit haar omhelzing. 'Dat weet ik, dat is het probleem.'
'Kom je mee Luna?' Vroeg Daimhin ongeduldig.
'Ik zal je niet teleurstellen', zei ik voordat ik me omdraaide. Nog net hoorde ik Andarta nog iets zeggen; 'we zullen nog wel zien.'
Wat bedoelde ze daarmee? Had ze dan toch geen vertrouwen in me? Had het een dubbele betekenis? Misschien bedoelde ze er ook wel niets mee en had ze het tegen haarzelf, ik wist het in ieder geval niet. Ik hoopte in ieder geval dat ik haar nog zou zien als dit allemaal achter de rug was. Het was een inspirerende vrouw...en een Godin. 'Dus jij bent verwant aan Dephine en Steel?' Vroeg ik Daimhin terwijl we door het kamp liepen. Hij keek me aan, 'dat klopt...volgens het verhaal werd Dephine, mijn voorouder, zwanger in die ene nacht. De druïden hebben haar eerst laten bevallen van haar kind, voordat ze haar vermoorden voor verraad.' Ik huiverde toen hij het zei. Misschien was het de toon waarop, alsof het hem niets deed en hij het over het weer had. 'Maar dat betekent dat je...' Begon ik. Hij knikte, 'ik ben ook verwant aan de Moonwalkers, een halfbloedje. Ik verander alleen niet, ik heb enkel de mogelijkheid om sneller te helen. Ik geloof dat ik ook wat sterker en sneller ben dan de gemiddelde druïde.' Hij haalde zijn schouders op, weer zo onverschillig.
'Ik zal nooit thuishoren in die wereld, hier wordt ik geaccepteerd. Ik beheers de Oude magie net als iedere andere druïde en ben gewoon een extra goede krijger.' Ik begreep niet hoe hij hier zo over kon praten, er moest vast meer achter zitten.
'Heb je ooit geprobeerd contact te leggen met de andere kant van je...familie?' Vroeg ik hem.
Met een ruk draaide hij zich naar me om, zijn ogen boorden zich in de mijne. 'Wat denk je zelf? Natuurlijk heb ik dat gedaan! Ze geloofden me niet, ze zagen me als een zwakkeling. Ik ben geen volbloed wolf Luna en zal dat ook nooit worden!' In zijn ogen flikkerde eindelijk een emotie, pijn...dacht ik erin te zien, maar dat wist ik niet honderd procent zeker. 'Sorry, dat spijt me.'
Weer haalde hij zijn schouders op, 'wat maakt het nog uit. Ik begrijp het, het is duidelijk. Ik hoor er niet bij omdat ik anders ben, gelukkig was er een andere familie om me op te vangen; de druïden.'
Daarmee waren we er blijkbaar over uitgepraat.
De rest van de tocht bleven we zwijgen...
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Heee Guys!!!!!! Vandaag doe ik even geen (A/N), sorry....
Ik hoop dat jullie het hoofdstuk een beetje leuk vonden!
Eindelijk is Alec weer terug!!!!! OMG OMG OMG, hahahahaha :D
Zo, verder heb ik nu even niets te zeggen...ik ben echt mega moe en ga nu lekker op bedje! Niet vergeten te voten, commenten en te followen!!!!!!!!!! Xxxxx
