Wolvenogen glinsterden in het duister, tanden blonken in het weinige licht van de maan. Gehuil steeg op, verjoeg de stilte met haar angstwekkende boodschap. Het was tijd...
Ik knipperde met mijn ogen, geschrokken door wat ik zojuist door had gekregen. Mason keek me bezorgd aan, hij wist dat er iets was.
'In het begin is het verwarrend, lastig zelfs. Maar er komt een moment dat je het onder controle krijgt, dat je ze zelfs kan oproepen wanneer je dat ook maar wilt.' Hij kneep in mijn hand, ik wist dat hij me hiermee wilde helpen. Al die tijd had hij me hiervoor beschermd, voor deze kant van mezelf die ik niet kende, die mij volledig onbekend was. Het was beangstigend, nieuw en vooral heel erg vreemd en apart. Aan de ene kant wilde ik alles negeren, het wegstoppen en net alsof doen dat er niets in me was veranderd. Maar dan zou ik leven in een leugen, dan zou ik een deel van mezelf verloochenen. Ik was dit, deze kracht hoorde bij me, ik kon het maar beter accepteren en leren gebruiken. Een nieuw tijdperk was aangebroken, één waarin de wolven zouden terugstrijden. Ze zouden krijgen wat hun toebehoorde en ik zou herrijzen als de rechtmatige Godin van de Maan. Tenminste, dat was wat iedereen van me verwachtte. De vraag was nu, zou ik die lotsbestemming kunnen vervullen? Zou ik kunnen voldoen aan de verwachting van al die wolven die op me vertrouwden, die in me geloofden. 'Wat als ik dit niet kan...' fluisterde ik paniekerig terwijl ik opkeek in Masons warme blik. Hij straalde zoveel liefde voor me uit dat mijn knieën er bijna week van werden.
'Hoe kunnen we ze ooit op tijd vinden? Voordat de hel losbreekt? Daimon zal niet eeuwig wachten, hij zal toeslaan...' Mason glimlachte, wat zich uiteindelijk uitbreidde tot een brede grijns. 'Dan moeten wij dus sneller zijn dan hij.' Die glans in zijn ogen zei genoeg, ik wist precies wat hij bedoelde. 'Je weet dat ik nu een Godin ben toch?' Ik trok mijn wenkbrauw naar hem om en hij grinnikte. 'Wat denk je dat ik ben liefste?' Hij begon voor me uit te rennen en veranderde vanuit het niets, vervolgens draaide hij zich naar me om. Hij keek me uitdagend aan, zijn gouden ogen gevuld met amusement. Ik snoof en kwam op hem af rennen, ik zou hem eens wat laten zien.
De kracht en energie stroomde door mijn lichaam, klaar om vrijgelaten te worden. En dat was precies wat ik zou doen. Mijn verandering, iets dat normaal al bijna moeiteloos ging, leek nu natuurlijker dan ooit. Het was een fractie van een seconde en ik rende al op vier poten in plaats van twee benen. Mason blafte naar me, hapte speels.
'Eindelijk hoef ik me niet meer in te houden.'
Hoorde ik hem zeggen via onze woordeloze taal.
Ik maakte een grommend geluid, 'dus jij wilt zeggen dat ik altijd sloom was hiervoor.' Ik versnelde, haalde hem in en moest vanbinnen lachen. Iets waar ik beter nog even mee had kunnen wachten, aangezien hij me nog geen seconde later alweer inhaalde. 'Ik weet dat je beter kunt', plaagde hij me terwijl hij naast me kwam rennen. 'Je hebt je goddelijke kracht nog niet eens gebruikt.' Niet? Ik dacht dat ik alles al had gebruikt, dat het niet mogelijk was om sneller te rennen. Hij vertraagde wat, ik had geen idee waarom maar volgde zijn voorbeeld. 'Als wolf ben je sowieso al sneller dan normaal. Je beschikt over een grotere kracht dan een mens voor mogelijk zou kunnen houden. Maar denk je dan eens in waar je over beschikt als God of Godin, dat is echt ongekend. Wat ik bedoel...is dat alles voor ons mogelijk is, echt alles. Er bestaat geen snelheidslimiet, tijd heeft geen grip op ons. Wij gaan als Godzijnde tegen alle natuurwetten in, focus je daarop en niet op wat je denkt te kennen en te weten. Want aan logica heb je niets.' Mijn hersenen leken overuren te maken, het was alsof alles op volle toeren ging. Ik kon de informatie amper bevatten, nog direct begrijpen.
'Maar dan zou je het hebben over magie?' Hij drukte zijn snuit tegen de mijne, 'hoe kun je het anders omschrijven? En waarom is magie zoiets onwerkelijks, het verklaart juist alles!' Als een wolf kon grijnzen, dan deed hij dat nu. Het zag er trouwens niet uit, maar lachwekkend was het wel.
'Ik zal het je laten zien, let goed op me...' Ik deed wat hij vroeg, keek hem recht aan.
Ik had nog niet eens geknipperd met mijn ogen.
Het ene moment was hij er, het andere moment niet meer. Alsof hij was opgelost, verdwenen in het niets. 'En aanschouw magie.' Zo snel hij verdwenen was, zo snel was hij er ook weer.
Bijna alsof ik het had ingebeeld.
'Alles is mogelijk, dus laat nu dus maar eens zien hoe snel je kunt.' Zijn serieuze toon maakte al direct plaats voor zijn speelsheid en geplaag.
Typisch iets voor Mason om dat te doen.
Ik deed wat hij me opdroeg en begon weer te rennen, hij kwam achter me aan en bleef na een tijdje naast me rennen. We gingen sneller steeds verder, tot het moment kwam dat ik dacht dat we niet meer sneller konden. Het was het punt dat ik de "logica" moest laten gaan, waar de magie zijn werk moest doen. Als Mason gelijk had kon ik sneller zijn dan het licht, kon ik me verplaatsen van de ene plek naar de andere. Ik zou kunnen verdwijnen en verschijnen, alles was mogelijk.
Echt alles...
Kleuren flitsten aan me voorbij, geluid leek geen begrip meer te zijn. Alles ging snel, heel snel.
En vreemd genoeg was het toch alsof de tijd stilstond. Ik was niet snel, de wereld was gewoon heel erg langzaam. Ik kon het allemaal aanschouwen, bewonderen en bekijken terwijl ik voorbijschoot. Mijn geest leek tot het uiterste te zijn verrijkt. 'Dit is zo...'
Mason kwam naast me, beiden flitsten we door de bossen. 'Ondenkbaar?' Hij haalde me de woorden uit de mond. Ik wilde knikken, maar ik was te verbluft en gefascineerd. Dat zulke wonderbaarlijke dingen nu mogelijk waren.
Het leek een waar geworden sprookje.
Eigenlijk precies wat Mason en ik waren...
Alpha en Luna, het verhaaltje dat ik zowat uit mijn hoofd kende. Dat wat mijn moeder altijd had voorgelezen. Het was mijn eigen geschiedenis, mijn eigen tragische liefdesverhaal.
Ze kwamen eraan...
We voelden het, roken het in de lucht. Het was de stank van de ondoden. Ze zouden ons levend verbranden, net zoals ze eerder hadden gedaan.
Angst was sterk aanwezig, maar één ding was sterker. Onze moed en hoop, het verlangen om te vechten voor wat juist was...
Ik had weer iets binnengekregen, een directe gedachte van één van de wolven. We moesten snel zijn, sneller dan we nu waren.
Ik keek Mason aan, hij begreep het direct.
Hij wist wat ik zou gaan doen.
En vreemd genoeg...
...was hij het ermee eens...
Ik doe even geen A/N aangezien ik daar gewoon even geen tijd voor heb, haha
Hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden, vergeet niet te voten, commenten en te followen! Xxxxx jullie zijn geweldig :D
