Hij keek op, 'ja?' Hij wachtte af.
'Ik...ik...dit kan ik niet, niet nu...dat ik je heb vergeven betekend niet dat ik nu direct met je...' Ik bloosde en durfde mijn zin niet af te maken.
Hij begon breed te grijnzen, 'rustig maar, we hebben hier ook logeerkamers. Bovendien kan ik je nu niet naar huis brengen, weetje wel hoe laat het precies is?' Vroeg hij me grinnikend.
'Nee, hoe laat is het dan?' Paniek schoot door me heen, wat zou Cars wel niet denken? En Jules en Celeste...Cars wist dat ik hier was...
'Het is al half twee April, beetje laat om nu nog naar huis te gaan, of niet? Waarschijnlijk ligt iedereen allang te slapen...bovendien weet Cars dat je hier bent.' Ik keek hem verbaasd aan, wanneer had hij Cars gebeld dan?
Hij zag mijn verbaasde gezicht, 'het wordt allemaal nog wel duidelijk, morgen...'
Ik knikte, hij had gelijk. Morgen hadden we ook nog alle tijd om het hier uitgebreid over te hebben. 'Kijk, hier is de logeerkamer', hij zwaaide met zijn ene hand de deur open en hield mij nog altijd in zijn armen. Hij was echt sterk...
'Ik had best zelf kunnen lopen hoor', mompelde ik zacht. Ik was nogal bang dat we de rest wakker zouden maken...ik had niemand anders dan Mason gezien maar ik wist dat zijn vader hier sowieso moest wonen. 'Dat zou veel minder leuk zijn geweest', antwoordde hij.
'Hoezo dan?' Vroeg ik.
Hij grijnsde en ik zag aan zijn gezicht dat hij wilde dat ik dat ging vragen. Hij liep naar het bed en liet zich met mij nog altijd in zijn armen, erop vallen. Ik lag nu bovenop hem...
'Mason...' Fluisterde ik, 'niet doen.' Maar het kwam niet echt bepaald zeker over.
Hij kuste me in mijn nek en stuurde een electriciteit stoot door mijn lichaam heen.
Ik huiverde, en niet omdat ik het toevallig koud had. Maar door het geweldige gevoel dat hij me bezorgde. 'Waarom niet April?' Hij trok me dichter tegen zich aan en kuste me zacht en teder op mijn lippen, hij probeerde de kus dieper te maken, maar ik stond dat niet toe. Snel trok ik me terug voordat ik me liet meeslepen en er geen weg meer terug was. 'Mason.' Zei ik zekerder dit keer, mijn stem klonk een stuk krachtiger.
Ik hoorde hem kreunen, 'toe...April...' Weer wilde hij me kussen, ik duwde hem van me af.
'Morgen.'
'Beloofd?' Vroeg hij hoopvol.
Ik rolde met mijn ogen, dit kon hij niet echt menen. 'Ga je weg als ik het beloof?'
Dit was niet heel slim, dat wist ik ook wel...
'Ja, dan ga ik weg.' Hij klonk erg tevreden.
Dat was niet goed. 'Goed, dan beloof ik het.'
Hij gaf me nog een laatste snelle kus op mijn voorhoofd en klom van het bed af. 'Welterusten schatje...' Ik pakte een kussen en gooide het naar zijn hoofd. 'Ik ben je schatje niet! Dat moet het eerst verdienen voordat je me je schatje mag noemen.' Ik wist gewoon dat hij met zijn ogen rolde, ik kon het niet zien, maar voelde het aan.
'Goed dan...lieverd...' Hij grinnikte en liep de kamer uit. Nu was ik degene die met mijn ogen rolde. Mason was echt een gek...maar wel mijn gek. Tenminste, stiekem wilde ik dat hij dat werd....
Ik werd wakker doordat ik de deur zacht hoorde opengaan. Even wist ik niet waar ik was, maar toen herinnerde ik het me weer...ik was bij Mason...bij hem thuis. 'April...' Hij stond in de deuropening, ik kon zijn ogen zien, ze waren van lichtgevend goud en stonden vol wilde paniek.
Ik kwam snel overeind, 'wat is er?' Vroeg ik zacht. Hij kwam de kamer binnen en trok de deur achter zich dicht, vervolgens klom hij bij me op bed. Hij kwam naast me liggen, sloeg zijn armen om me heen en trok me dicht tegen zich aan. 'Mason...wat is er?' Vroeg ik weer toen ik merkte dat hij moeizaam in en uitademde en ik zijn hart als een razende tekeer voelde gaan.
Er klopte iets niet...
Hij begon te trillen en te shaken en hield me nog steviger vast. Ik draaide mezelf om in zijn armen zodat ik hem aan kon kijken. Zijn ogen waren nog altijd goud, ze stonden ver weg, alsof hij me niet eens echt zag. Wat was er met hem?
'Nee, nee!' Schreeuwde hij vanuit het niets, hij begon dierlijk te grommen en sloeg me plots van zich af. Ik slaakte een kreet van schrik toen ik met een harde klap op de grond terecht kwam. Snel kwam ik weer overeind. 'Nee...alsjeblieft...' zei hij zacht, zijn blik glazig, ik besefte dat hij een nachtmerrie moest hebben. Ik klom weer op het bed, wat moest ik in godsnaam doen om hem te helpen? '...alsjeblieft...' Bleef hij in zijn slaap mompelen. 'Mason', fluisterde ik terwijl ik zijn gezicht streelde. Hij leek er wat door te ontspannen, hij hield in ieder geval op met het beven en trillen. Ik sloeg mijn armen om hem heen, voorzichtig om mijn eigen bezeerde arm niet te erg te belasten. Hij zat weliswaar in het gips, maar dan nog. Hij had zijn gewonde arm niet in het gips, het zag er zelfs helemaal niet gebroken uit...ook had hij me gewoon opgetild...vreemd, heel vreemd. Lang dacht ik er in ieder geval niet over na. Ik liet mijn gezicht op zijn borst rusten, zodat ik zijn hartslag kon horen.
Langzaam werd het weer regelmatig en werd zijn ademhaling wat rustiger. Hij begon kalmer te worden, de nachtmerrie leek weg te ebben.
'April?' Vroeg hij na een hele lange tijd, ik schrok op, ik was alweer bijna in slaap gevallen.
Ik keek op, zijn gezicht straalde één en al onzekerheid uit. 'Hé...gaat het wel?' Fluisterde ik terwijl ik mijn hand tegen zijn wang aan legde. Hij sloot zijn ogen en zuchtte, 'ja...nu wel weer.' Hij opende zijn ogen weer en bleef me tijden lang aankijken, alsof hij iets zocht in mijn ogen.
'Hoelang heb je al last van nachtmerries Mason?'
Maar hij gaf geen antwoord op mijn vraag.
Na een tijdje zei hij zacht: 'Kunnen we het er een andere keer over hebben?' Ik knikte en liet het er maar bij, als hij het er echt niet over wilde hebben dan was dat maar zo. Ik begreep het ook wel.
'Mag ik bij je blijven vannacht....' Smeekte hij. Toen hij mijn gezicht zag moest hij lachen. 'Ik doe niets, beloofd.' Ik zuchtte en knikte, 'goed, voor deze ene keer dan...'
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
