'Wie is die knappe barman? Is hij de eigenaar van loup-garou?' vroeg Edyth terwijl ze met het rietje van haar cocktail speelde. We zaten nog altijd aan de bar en hadden nog geen aanstalten gemaakt om onze spullen naar het appartement te brengen. De gitaarspelers van het plein hadden zich ook bij ons gevoegd, samen met één van de tienermeisjes, waarschijnlijk de brutaalste van het stel aangezien ze al de hele avond arrogant zat te doen tegen Edyth. Het leek erop dat ze het niet gewend was de aandacht te moeten delen.
'Zijn naam is Alec Black', vertelde ik haar zachtjes, 'en ja hij is inderdaad de eigenaar.' Wat ik er niet aan toevoegde was dat hij ook een soort van huisgenoot van ons was. Blijkbaar deelden we de bovenverdieping en zat Alec's appartement ook boven zijn restaurant. We hadden een gezamenlijke gang en een balkon dat uitzicht bood op een klein stadsparkje. Niet dat North Hill dat nodig had, aangezien het omgeven werd door natuur, maar oké.
'J-j-jullie moeten vanavond echt met ons meegaan n-naar The Wolf Cage!' De jongste van de gitaristen - Dex - was al aardig aangeschoten door de vele shotjes die hij achter elkaar achterover had gegooid, waardoor hij de woorden nogal moeizaam uitsprak. "Gelukkig" schreeuwde hij ze zo hard, dat we ze in ieder geval konden verstaan.
'Wat is The Wolf Cage?' vroeg ik aan de rest. Het klonk als een soort vage stripclub waar van die meiden rondliepen in leren bondage outfits. Ik zag al helemaal voor me hoe ze halfnaakt in kooien zouden zitten, die aan het plafond zouden hangen. Niet echt een plek waar ik naartoe zou willen om mijn avond door te brengen. Maar aan Edyth's gezicht te zien, dacht zij daar heel anders over. 'Wat een on-on-onwijs g-goed idee!' bracht ze deels slissend uit. God...blijkbaar was mijn beste vriendin ook wat verder heen dan ik dacht.
'Hoorde ik iemand 'The Wolf Cage' zeggen?' mengde Alec zich in het gesprek, die duidelijker veel geïnteresseerder was in ons dan in de rest van de klanten die aan de bar hingen. Want toen een meisje zijn aandacht probeerde te trekken door naar hem te zwaaien en zijn naam te roepen, negeerde hij haar volkomen. In plaats daarvan bleef hij me aandachtig aankijken. Jeetje, ik kreeg er toch een beetje de kriebels van en ik wist nog niet zo zeker of dat positief of negatief was.
'Ik weet niet eens wat jullie bedoelen met The Wolf Cage.' Ik probeerde niet te blozen onder zijn indringende blik, maar ik wist bijna zeker dat mijn wangen nu felrood kleurden. Of nog erger, dat mijn hoofd zou veranderen in een rode tomaat. De alcohol werkte ook niet echt, daardoor had ik alleen maar sterker het gevoel dat ik me als een idioot gedroeg. Wat gênant dit.
Alec gebaarde naar het aandachttrekkende meisje dat hij zo naar haar toe kwam en richtte zijn aandacht toen weer op ons gesprek. 'The Wolf Cafe is de club van mij broer - Mason - en het is er vrij exclusief voor zo'n klein dorpje als North Hill, heel anders dan mijn restaurant.' Door de toon waarop hij sprak, merkte ik op dat er wat vijandigheid was tussen de twee broers. Was er een strijd gaande tussen die twee? Een competitie om wie de best lopende onderneming had?
'En het is best lastig om er te komen, dus tenzij jullie een quad of Landrover hebben, zullen jullie er waarschijnlijk niet eens komen.'
Waarom klonk het alsof hij niet wilde dat we naar The Wolf Cage gingen? Het maakte me alleen maar nieuwsgieriger naar die 'geheimzinnige' club hoog in de bergen. 'Ga anders met ons mee!' stelde ik voor, 'dan kunnen we met jou meerijden! Jij bent de enige van ons die nog nuchter is en in staat is om te rijden. En...ik zou het erg leuk vinden als je mee zou gaan.' Ik durfde het zelfs aan om flirterig naar hem te knipogen. Wie had dat verwacht? 'En anders kunnen we altijd een taxi bellen.' Elk dorp of stad had toch wel een taxibedrijf? Of zou het hier echt zo uitgestorven zijn dat ze dat niet hadden?
'Kom op Alec!' De andere gitarist, wiens naar Jay was - als ik het goed had - bemoeide zich met ons gesprek. 'Je gaat toch niet alwéér moeilijk doen over The Wolf Cage? Zet je er een keer overheen, je kunt niet voor eeuwig boos blijven omdat Mason je meisje heeft afgepakt.' Jay bedoelde het vast niet verkeerd, maar Alec kon de opmerking absoluut niet waarderen en schonk hem een vernietigende blik. Jay wende zijn blik direct af en durfde Alec niet langer aan te kijken. Mannen... Waarom moesten ze ieder moment aangrijpen om stom 'alphagedrag' te vertonen?
Alec greep het moment aan om het wachtende meisje te helpen, die zich direct half over de war wierp om hem uitzicht te bieden op haar diepe decolleté. Serieus? 'Heeft Alec ruzie met zijn broer?' vroeg ik Jay, die hier blijkbaar meer over wist. Ik was te nieuwsgierig en kon het niet laten om vragen te stellen. De gitarist knikte en boog zich wat dichter naar me toe zodat ik hem kon verstaan, 'Alec was een tijdje enorm verliefd op een meisje. Ze waren niet bepaald lang aan het daten, maar wel overduidelijk een stelletje, tot Mason zich ermee ging bemoeien en haar van Alec afpakte. Maar dat is inmiddels alweer twee jaar geleden, dus ik begrijp niet echt waarom hij er nog steeds moeilijk over doet. Die gast kan iedereen krijgen en er zijn genoeg meiden die bereid zijn zich aan zijn voeten te werpen.' Jay keek even Alec's richting op en schudde toen lachend zijn hoofd, 'dit is dus wat ik bedoel.'
Toen ik zijn blik volgde zag ik hoe Alec tegenstribbelde toen het meisje hem naar zich toe probeerde te trekken om hem te zoenen. Aan zijn gezicht te zien, was het overduidelijk dat hij geen interesse in haar had. Zou hij nog steeds verliefd zijn op zijn ex?
Ik leefde met Alec mee, maar zag dit vooral als een bewijs dat liefde niet te vertrouwen was. Waar anderen het zagen als iets onbeschrijfelijk moois, zag ik vooral de slechte kanten van verliefdheid. Er was geen zekerheid... En "voor eeuwig" was het al helemaal niet.
Dat besef moest onwijs pijnlijk zijn geweest voor Alec en het was wreed dat zijn eigen broer - Mason - hem dat aandeed. Ik wist dat ik geen vooroordelen moest hebben over mensen die ik niet persoonlijk kende of had gesproken, maar Mason leek me nu al een klootzak. Hij was duidelijk de 'slechterik' in dit verhaal.
'Ik zie dat er iemand gevoelens begint te ontwikkelen voor de sexy barman...' Edyth porde me in mijn zij terwijl ze van Alec naar mij keek. Ik grinnikte, 'nee, dat zie je verkeerd.' Maar Edyth leek me niet te geloven en bleef me serieus aankijken tot ik zuchtend toegaf dat hij inderdaad wel erg aantrekkelijk was. 'Maar dat betekent dus helemaal niets!' voegde ik er snel aan toe.
Ik was niet zoals haar, ik kon niet binnen een seconde verliefd worden op een vreemdeling of blindelings in een relatie duiken. Die behoefte had ik ook helemaal niet.
Ik wist sowieso niet of ik überhaupt wel in staat was om verliefd te worden...
Arme Alec! Het lijkt erop dat Mason nog steeds niet echt een "lieverdje" is... En wat vinden jullie van Aprils karakter? Denken jullie ook dat ze door haar verleden zo erg veranderd is dat ze niet meer in staat zal zijn verliefd te worden? Ik ben benieuwd wat jullie van dit hoofdstuk vonden, dus laat het me weten ;)
