Sorry dat het zo lang duurde...ik leg het uit in de (A/N)!!!!! Vergeet niet te voten! :D
'Voor hoe lang was ik in coma?' Vroeg ik aan Mason nadat Silvan alles had gecheckt en ge-dubbelcheckt. 'Vijf dagen April...het was verschrikkelijk.' Vertelde Mason me zacht terwijl hij in mijn hand kneep. Hij had me niet meer losgelaten sinds ik bij was gekomen, wat ik zelf wel wat overdreven vond. 'Ik voel me prima, is dat gek?' Het was niet echt een vraag, toch gaf Mason antwoord. 'Ik weet het niet, dat zou je Silvan moeten vragen. Hij is de dokter.'
Ik keek Mason aan en voelde onmiddellijk een hevig gevoel in mijn binnenste opbloeien. Ik kon het niet echt plaatsen, maar het voelde goed, heel goed om eerlijk te zijn. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder, blij dat hij bij me was komen zitten op het ellendige ziekenhuisbed. Waarom was ik hier eigenlijk nog? Ik voelde me toch weer goed, ik was toch weer bijgekomen?
'Ik moet steeds denken aan een verhaal...' Mompelde ik zacht, 'het gaat over een meisje, Eden ofzo...ik weet het niet precies.'
Mason schoot plots in de lach, ik kwam wat overeind zodat ik hem aan kon kijken. 'Wat?'
Hij haalde zijn schouders op, 'voordat je in coma raakte vertelde ik je iets over de druïden, ik heb het alleen nooit allemaal kunnen vertellen. Dus terwijl jij hier lag zat ik naast je om het hele verhaal te vertellen, op een sprookjesmanier...zoals je moeder ook altijd deed, toch?' Toen ik hem aanstaarde keek hij weg op een bijna verlegen manier. 'Mason...' begon ik zacht, 'ik kan bijna niet geloven dat je dat gedaan hebt. Dat-dat is echt zo...zo lief van je!' Ik sloeg mijn armen om zijn nek en trok hem dicht tegen me aan, snoof zijn vertrouwde geur op om Kailyn tevreden te stellen.
'Ik heb alles gehoord Mason, echt alles.' Ik stond er zelf gewoon versteld van. Ik had weleens gehoord dat mensen die in coma lagen gewoon dingen konden horen, maar het ook echt geloven had ik nooit gedaan. 'Ik ben blij dat te horen, ik had vooral het gevoel dat ik tegen een steen aan zat te praten doordat je nooit iets terugzei...bovendien wist ik niet eens zeker of het wel zou werken...ik voelde me zo machteloos.' Hij zuchtte, liet me los en klom uit het bed.
'Waar ga je naartoe?' Vroeg ik hem verbaasd.
Hij tilde me vanuit het niets op waardoor ik geschrokken een gilletje slaakte.
'Ik neem je mee, ik word helemaal gek van deze ziekenhuiskamer. Ik haat ziekenhuizen.'
Ik giechelde, 'ik ook!'
Hij moest direct glimlachen, 'we zijn niet voor niets mates, we moeten ook iets gemeen hebben.'
Hij knipoogde naar me en ik rolde met mijn ogen.
Hij was een gekke en gestoorde gast, maar wel mijn gekke en gestoorde gast.
Mason bracht me naar de woonkamer en legde me voorzichtig op de bank, vervolgens pakte hij een kleedje en drapeerde die over me heen.
'Wil je misschien ook iets eten of drinken? Heb je nog niets nodig, ik kan het gewoon halen als je wilt...ik...' Maar ik kapte hem af.
'Mason, het is goed, echt.'
'Weet je dat zeker?' Vroeg hij.
Ik grinnikte, 'sinds wanneer ben jij zo...zorgzaam? En echt, het is goed.' Hij knikte maar keek me aan alsof hij het niet helemaal geloofde, 'ik wil gewoon dat je zo snel mogelijk weer beter bent.' Zei hij terwijl hij bij me ging zitten op de bank, hij tilde mijn benen op en legde ze daarna op zijn schoot. 'Maar ik voel me prima Mason, er is niks aan de hand.' Ik meende wat ik zei, ik voelde me top fit!
'Je bent net uit een coma gekomen April, er is zeker wel iets aan de hand...en het ergste is dat het mijn schuld is. Als ik niet zo diep had gebeten dan was er niks gebeurd...' Bijna treurig keek hij naar de grond, 'het is mijn taak je te beschermen...en ik heb gefaald.' Ik schudde mijn hoofd en legde mijn hand op zijn schouder, hij draaide zijn gezicht naar me toe zodat ik hem aan kon kijken. 'Wat gebeurd is, is gebeurd Mason. Ik heb het gered en ben uit mijn coma gekomen, nu voel ik me prima. Wees blij en ga niet zo verdrietig lopen doen want dat is echt nergens voor nodig!' Ik glimlachte en kuste hem zacht op zijn lippen, hij zuchtte van opluchting en kuste me terug. Ik leunde uiteindelijk weer naar achteren en vouwde mijn armen achter mijn hoofd, 'zo...en nu zullen we het eens hebben over jou en Lynn...' Toen ik de woorden had gezegd zag ik hem verstijven en verbleken.
'Want je dacht toch niet dat ik dat zomaar even vergeten was, of wel soms?' Vroeg ik beschuldigend. 'Hier was ik al bang voor', mompelde hij zacht.
'Wat had je dan verwacht Mason? Al die tijd ging je met haar...met Lynn...' Ik spuugde haar naam vol walging uit. Ik haatte haar echt en dat zei wat.
'Je ging met haar naar bed, meerdere keren...als ik niet naar The Wolf Cage was gegaan was ik er nooit achtergekomen, dan was je gewoon doorgegaan met waar jullie mee bezig waren. Weetje niet hoe verschrikkelijk dat voelt?' Bracht ik gefrustreerd uit. 'Jij zegt steeds maar dat we mates zijn en voor elkaar gemaakt zijn, en dan doe je dit...ik kan het gewoon niet begrijpen. Vind je het leuk om me op deze manier pijn te doen? Geniet je ervan?' Ik probeerde zijn blik te vangen, maar hij keek steeds weg.
'Ik heb het je al uitgelegd April.'
Ik snoof verontwaardigd, 'nee, je hebt het alleen gehad over je wolf en dat je wolf dit nodig had om zijn seksuele behoeften te bevredigen. Maar waarom deed jij dit? Dat vraag ik je.' Waarom kon hij het niet gewoon zeggen, was hij soms verliefd op Lynn? Nee toch...
Was dit uit een soort van wraak omdat ik iets voor Alec was gaan voelen?
'April, begrijp je het dan echt niet? Ik ben een True Wolf, mijn wolf is krachtiger dan wiens wolf dan ook. Je weet wat er met mijn moeder is gebeurd...ik had mezelf niet onder controle en doodde haar...Ik kan zoiets niet weer laten gebeuren, daarom ging ik met Lynn. Zolang ik mijn wolf bevredigd hou, is er niets aan de hand. Ik kon het niet maken om jou zo te behandelen, dit zo bij je op te dringen. Ik voel niets voor haar, ik zweer dat ik haar alleen daarvoor gebruikt heb. Ik wil mezelf niet weer verliezen bij jou April, die keer dat ik je neerstak...zoiets mag nooit meer gebeuren. Nooit, begrijp je dat?' Hij was even stil voordat hij weer verder ging.
'Ik ben er niet trots op wat ik met haar heb gedaan, dat ik het achter je rug om deed...ik weet dat ik dat niet had mogen doen. Maar ik wist niet langer wat ik anders moest? Je bent in je heat April, als ik bij je ben kan ik aan niets anders denken dan...' Zijn stem stierf weg, 'je weet wat ik bedoel.' Hij bracht zijn hand naar mijn gezicht en raakte zacht mijn wang aan. 'Ik hou van je April...ik wil je geen pijn doen, ik wil niet dat je die kant van me ziet...je hebt er al teveel van gezien dan goed voor je is.' Fluisterde hij zacht.
Ik knikte en probeerde niet te gaan schreeuwen of boos tegen hem te doen. Ik probeerde het vanuit zijn perspectief te bekijken, ik deed mijn best...echt waar. Aan de ene kant begreep ik het wel, een soort van. Maar het bleef slecht van hem, hij had dit nooit mogen doen.
'Beloof dat je het nooit weer doet...en ik wil dat Lynn verbannen wordt uit ons territorium. Ik wil haar nooit meer zien, begrijp je dat!' Ik keek hem doordringend aan en hield zijn blik vast tot hij knikte. 'Goed, ik zal ervoor zorgen dat ze overgeplaatst wordt naar een andere Roedel zodat je haar nooit weer hoeft te zien. En ik zal nooit weer zoiets doen April, beloofd.' Hij boog zich naar me toe om me te kussen, en ik liet hem.
Ik hoopte dat hij zich deze keer aan zijn woord zou houden...ten slotte had hij ditzelfde eerder beloofd...
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Nogmaals sorry sorry sorry, dat het weer eens zo ellendig lang duurde voordat ik weer eens iets plaatste...ik weet dat het echt mega irritant is. Maar ik had het echt super druk! Vandaag had ik mijn herkansing en daar heb ik deze week even hard voor zitten leren, nu maar hopen dat het een beetje goed gemaakt is. (Ik heb zo het gevoel van niet...). Maar goed, hier is dus de update!!!!!!
Ik ga nu niet een hele lange (A/N) schrijven omdat ik direct door wil met het volgende hoofdstuk, zodat jullie daar niet alweer zo lang op hoeven te wachten.
Vergeet niet te voten, commenten en te followen!!!!!!! Xxxxxxx
