Voordat jullie dit hoofdstuk gaan lezen, neem even de tijd om te voten. Het is immers maar zo'n kleine moeite...en je zou mij er heel erg blij mee maken!!!! Ik maar schrijven, schrijven en schrijven voor jullie, dus zouden jullie dit voor mij willen doen??? Echt heel erg bedankt, ik hou van jullie allemaal!!!! XXX
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Het was me gelukt om naar Jasper te liften. Nu stond ik hier dan, in de vroege ochtend, voor een wegrestaurant. Hier zou mijn bus aankomen die me naar Whistler's Mountain zou brengen. Vanaf het wandelpunt zou ik zelf moeten gaan zoeken naar Mason en de Roedel. Ik staarde voor me uit volledig in gedachten verzonken. De sneeuw glinsterde in het vroege zonlicht, het was bijna verblindend. Vannacht had ik misschien twee uurtjes geslapen, desondanks voelde ik me goed.
Misschien was het de adrenaline die door me heen stroomde, de opwinding omdat ik Mason weer zou zien. Ook vroeg ik me af of Dax en Kay al zouden merken dat ik weg was. Waren ze me aan het zoeken? Zouden ze mijn geurspoor volgen? Ik keek op mijn mobiel, nog geen gemiste oproepen. Het was ook nog vroeg, misschien dachten ze dat ik wilde uitslapen.
De bus kon er elk moment zijn, ik moest nog even geduld hebben...nog heel even maar.
Ik zag vanuit de verte de bus al aankomen en glimlachte, ik had het gevoel dat het geduld hebben steeds een sterkere kant van me werd.
Misschien hoorde dat wel bij de verandering.
Geduld hebben op de juiste momenten...
De bus stopte, de deuren gingen al open.
Ik haalde mijn portemonnee tevoorschijn en kocht een kaartje, de buschauffeur keek me aan.
'Ga je helemaal alleen naar Whistler's Mountain?' Vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw toen hij me het kaartje overhandigde.
Ik knikte, 'ja, hoezo dan?' Ik kon het niet laten om het te vragen. Was het zo vreemd?
'Er gaan geruchten rond over Whistler's Mountain meisje, niet zulke fraaie geruchten. Het is een mooie plek, dat kan ik je niet nalaten...maar ik adviseer het mensen altijd om in groepen te trekken door de bossen en de berg op.' Nu hij zo geheimzinnig deed werd ik pas echt nieuwsgierig, mijn aandacht was getrokken.
'Wat voor geruchten gaan er rond, als ik vragen mag?' Vroeg ik hem, mijn stem al een stuk zachter. Hij boog dichter naar me toe, alsof hij me een groot geheim gin vertellen.
'Er wordt gefluisterd over een mythe, er zijn veel mensen verdwenen daar...de oudere dorpsbewoners zeggen dat er wolven rondzwerven in de bossen en op de berg. Maar niet normale wolven, deze wolven zijn groter, gevaarlijker', mompelde hij zacht, 'het zijn een soort mythische wolven, spookwolven...'
Ik rolde met mijn ogen, spookwolven, ja vast.
'Meneer, u moet niet zo in die indianenlegendes geloven hier. Heeft u ooit zelf zo'n "spookwolf" gezien?' Ik keek hem lang aan, hij verroerde geen spier. 'Nee, maar ik geloof het. Ik heb ze gehoord, 's nachts...hun gehuil.' Vond hij het vreemd, Jasper lag aan de rand van een natuurreservaat. Natuurlijk waren er wolven, en niet te vergeten...Masons Roedel. Maar spookwolven, daar geloofde ik geen woord van.
'Meneer, ik denk dat ik overdag wel veilig ben voor die spookwolven.' Ik liep door naar een stoel, ver weg van de chauffeur. Ik vond het een beetje een vreemde man, spookwolven...
Wie bedacht zulke dingen? Het was vast een soort plaatselijk sprookje dat aan kleine kinderen werd verteld om ze uit de bossen te houden. Maar ik was geen klein kind meer, binnenkort zou ik zelf in een wolf veranderen. Wat zou me kunnen overkomen? Me tegen een tak stoten?
Natuurlijk was het niet helemaal veilig, Mason had nog niet Brynne's ontvoerders gevonden. Die zouden hier nog kunnen rondlopen, maar hoe groot was die kans nu eigenlijk?
Er stapten nog wat wandelaars in die ook richting Whistler's Mountain gingen. Meteen viel het me op dat de chauffeur niets tegen die mensen zei.
Dat was toch vreemd? Waarom het wel tegen mij zeggen en niet aan de andere mensen? Misschien was hij gewoon een beetje gek.
De bus kwam in beweging, ik staarde uit het raam. De wereld kwam in beweging.
We kwamen langs een grote rivier, meren, en toen kwam eindelijk Whistler's Mountain in zicht, gigantisch hoog en statig.
De berg had iets koninklijks, hoe het zich uitstrekte naar de strakblauwe hemel. Diepe bossen strekten zich uit om de berg heen, bossen waar ik doorheen zou trekken op zoek naar de Roedel. Het gebied was gigantisch, ik hoopte maar dat ik Mason zou kunnen vinden.
Natuurlijk vinden we hem, je hebt mij toch ook nog! Je staat er niet volledig alleen voor.
Dat kon Kailyn makkelijk zeggen, ze was een deel van mij. Ik stond er wel degelijk alleen voor.
Nou ja...ik en mijn innerlijke wolf.
De bus kwam tot stilstand bij een grote blokhut, een restaurant waar veel toeristen kwamen na een dag wandelen. Het zag er erg knus en gezellig uit.
Ik stapte uit en volgde de groep wandelaars, ik wachtte netjes op mijn beurt bij het bord waar de kaart van het gebied op stond afgebeeld.
Ondertussen deed ik de sjaal om mijn nek goed, zodat ik het niet koud kreeg en trok mijn handschoenen weer aan. Ik had ze uit gedaan in de bus. Na een tijdje vertrokken de meeste mensen en had ik alle tijd om het bord te bestuderen. Er stond met een grote rode pijl aangegeven waar je stond. Erg handig, wist ik dat ook. Na een tijdje de kaart te hebben bestudeerd besloot ik eerst door het bos te trekken, later kon ik altijd via één of ander blauw pad richting de berg zelf gaan. Maar Mason zou ik natuurlijk niet op een pad vinden...ik moest echt diep de bossen in. Ik was nu echt blij met Kailyn, zij voelde zich op haar gemak in de bossen...ik iets minder.
Maar daar moest ik me dan maar overheen zetten, het was niet anders. Als ik Mason wilde vinden moest ik gewoon het bos in.
Zo mag ik het horen April! Denk weer aan die vrijheid die je voelde, hoe fijn het was om omringd te worden door de natuur. De bomen, de aarde onder je...heerlijk toch?
Ik moest toegeven dat wat ze zei waar was, ik had dat heerlijk gevonden. Het rennen, die vrijheid.
Ik had er geen genoeg van kunnen krijgen.
Zou ik me zo altijd voelen als ik in een wolf kon veranderen? Zou ik me altijd zo vrij voelen?
Het leek me een mooie gedachte, ik hoopte dat het waar zou zijn. Ik zou willen dat ik nu al kon veranderen, dan zou ik Mason veel sneller kunnen vinden.
Je moet je weer gaan concentreren op de band. Als je je maar genoeg focust kan hij bijna tastbaar worden, alsof je het echt kan zien.
Als ik dat wilde moest ik eerst weer een plek vinden waar ik ongestoord zou worden.
Ik begon het bos in te lopen, eerst gewoon op het pad. Toen ik dacht dat ik ver genoeg was, week ik er vanaf. Nu was het alleen ik, Kailyn en het bos.
Ik dwong mijn benen sneller te lopen, zette een straf tempo in. Ik had geen zin in dat getreuzel en slome gedoe, dit was serieus. Ik moest Mason voor het donker zien te vinden, anders zat ik hier vast... Het leek me geen fijne gedachte hier nog 's nachts rond te dwalen. Ik moest dus opschieten, voordat het te laat was.
