Ik kreeg al de hele avond verhalen te horen over Mason Black, de één nog heldhaftiger dan de ander. Maar zelf had ik hem nog niet gezien. Blijkbaar was hij een soort beroemdheid in North Hill. Hij was niet alleen de eigenaar van deze club, maar ook van clubs in een paar grote steden. Daarnaast organiseerde hij ook één keer per jaar een groot festival ergens in the middle of nowhere, waarbij de locatie altijd drie dagen van tevoren pas bekend werd gemaakt om het zo mysterieus mogelijk te houden.
Hij was goed in het creëren van sfeer, dat moest ik eerlijk toegeven.
Alec vond het allemaal maar overdreven, 'wat is hier nou leuk aan?' schreeuwde hij in mijn oor, 'je kunt elkaar niet eens verstaan en het is te druk om lekker te kunnen dansen!' Hij had de avond nog geen moment van mijn zijde geweken en staarde iedereen woedend aan die me aankeek of in mijn buurt probeerde te komen.
Was hij gewoon heel beschermend of zat er meer achter? Dat laatste kon ik me niet voorstellen. Er had nooit echt iemand interesse in me getoond en als het wel gebeurde, dan bleek het uiteindelijk altijd om hetzelfde te draaien: seks. Precies om die reden geloofde ik niet dat Alec me leuk vond - of iets dat daarbij in de buurt kwam - bovendien kenden we elkaar nog maar net.
'Maar de muziek is wel top!' schreeuwde ik terug, 'en als je het echt zo vreselijk vindt, dan gaan we toch weer naar het dakterras.' Eerder deze avond hadden Dex en Jay ons meegesleurd naar boven, maar zozeer om het dakterras te laten zien, blijkbaar hadden ze te horen gekregen dat iemand gratis drank uitdeelde.
Het was er honderd keer rustiger dan in de club zelf en het had wel iets romantisch. Want als je boven kwam, was het alsof je compleet ergens anders was. Het had wel iets weg van een strandtent: overal stonden vuurkorven met daaromheen houten loungebanken die bekleed waren met zachte schapenvellen. Net als beneden was er een bar, maar dit was meer een zomerse cocktailbar.
Toen we boven kwamen, was het nog rustiger dan een uur geleden. Aan de andere kant van het dakterras zat een stelletje te flikflooien en bij één van de vuurkorven zat een groepje vrienden te blowen, verder was er niemand te bekennen.
'Beter?' vroeg ik hem toen we op één van de bankjes gingen zitten. Hij zuchtte en leunde achterover, 'sorry dat ik al de hele avond zit te zeuren. Ik kom hier gewoon niet graag.' Ik knikte, maar zei verder niets om hem de gelegenheid te geven verder te praten. 'Mason en ik hebben niet zo'n goede band, ik heb hem nog niet kunnen vergeven voor wat hij heeft gedaan...en ik weet ook niet of ik dat ooit kan.' Hij ging er niet dieper op in en ik vroeg er niet naar. In plaats daarvan zwegen we en keken we naar de sterren boven ons.
Het was een perfect momentje, dat geen van ons beide wilde verstoren.
'Laat me gewoon met rust Mason!' Een deur - waar crew op stond - zwaaide plotseling open en een jonge vrouw stormde woedend het dakterras op. Ze had een laag uitgesneden jurk aan die niet helemaal meer goed zat, de stof was gescheurd en een grote blauwe plek was zichtbaar. Wat was er gebeurd? Haar ogen waren rood van het huilen en haar mascara was uitgelopen. Bij het zien van de beeldschone vrouw, was Alec overeind gesprongen. Hij liep al op haar af, maar verstijfde toen zijn broer door dezelfde deur het dakterras op kwam.
'Doe niet zo dramatisch...'
De vrouw was wit weggetrokken en staarde naar de grond. Ook Mason zei niets toen Alec zijn ex-geliefde aansprak. 'Lynn...' Zijn stem brak en ik voelde een steek van medeleven toen ik de pijn in zijn ogen zag. Maar ze keek hem nog altijd niet aan en wisselde in plaats daarvan een blik met Mason. De ruzie die de twee een paar seconden geleden nog hadden, was zo te zien vergeten.
'Lynn, alsjeblieft.' Alec stak zijn hand naar haar uit om haar aan te raken, maar Lynn deinsde achteruit, wat hem alleen nog maar dieper kwetste dan haar stilzwijgen.
Mason kwam snel tussenbeide en schraapte zijn keel om de aandacht te trekken. 'Lang niet gezien Alec, wat kom je hier doen?' Alec sloeg zijn armen over elkaar om zichzelf een houding te geven. Hij bleef enorm kalm, maar ik kon aan hem zien hoeveel emoties er door hem heen gingen.
'Ik ben hier met vrienden', zei hij.
Nu leken ze plotseling te beseffen dat ik er ook nog steeds was. Lynn keek me aan met een opgetrokken wenkbrauw en nam me van top tot teen in zich op. Zou ze zich soms afvragen wat ik hier met Alec deed? Zou ze denken dat we een relatie hadden? En verbeelde ik het me, of leek ze zelfs jaloers?
Mason keek me niet aan, hij stond met zijn rug naar me toe en zijn blik bleef strak op zijn broer gericht. 'We zullen dit toch echt een keer moeten uitpraten.' Alec lachte hem keihard uit, 'uitpraten?' Hij schudde zijn hoofd, 'dit is niet het juiste moment Mason. Ik weet niet eens of ik überhaupt in staat ben om je dit te vergeven.' Hij keek weer naar Lynn, maar toen hij besefte dat ze niets tegen hem zou zeggen en hem ook niet aan zou kijken, gaf hij het op en draaide zich naar me om.
'Zullen we gaan April?'
Ik was inmiddels ook opgestaan en knikte naar hem. Dit werd wel erg ongemakkelijk en ik voelde me nogal een indringer in hun persoonlijke leven.
'April?' Mason draaide zich naar me om.
De manier waarop hij mijn naam uitsprak was teder en op een vreemde manier sensueel en eigenlijk ook best sexy. Ik keek naar hem op, kon niet anders dan in zijn ogen kijken. Ze hadden de kleur van de beginnende lente, een levendige kleur groen die langzaam leek te veranderen en donkerder werd van een soort dierlijke lust.
Het was bijna alsof hij voor mij gemaakt was, een duistere sprookjesprins. Dat was hoe hij eruitzag tenminste. Zijn gezicht, zijn gelaatstrekken, alles aan hem leek onnatuurlijk perfect. Hij was bijna te mooi, te onwerkelijk... Als een godheid die was neergedaald op aarde.
Hij bewoog zich niet, maar nam mij vol verbijstering in zich op, alsof hij zich verbaasde mij hier te zien. Zou hij mij net zo bestuderen als ik hem?
Toen hij een stap in mijn richting zette, ontwaakte ik met een schok uit de trance van hypnose waar ik me in had begeven. Ik verstijfde onmiddellijk, me maar al te bewust van de gênante situatie. Hij keek me nog altijd aan, hield mijn blik nog steeds gevangen. In zijn ogen was een wervelende storm van schaduwen gaande. Het was wild, chaotisch en oncontroleerbaar. Maar die schaduwen maakten langzaam plaats voor vloeibaar, fonkelend goud, dat een eigen leven leek te leiden.
Het was betoverend om te zien. Maar ik wist dat er achter die schoonheid een dreigend gevaar zat. Want zijn ogen waren niet zomaar goudkleurig. Het waren de ogen van een wolf die me aankeken...
Dit kan niet echt zijn, wat ik zie kan niet echt zijn.
'Je bent van mij', gromde hij, 'alleen van mij.'
Ik begon sneller te ademen, paniek verlamde, maakte zich van me de meester. Hij raakte me aan. Raakte mij aan. Zijn gezicht was plotseling een paar centimeter verwijderd van het mijne. Ik was bang, maar dat zou ik hem nooit laten merken.
Ik kon zijn warme adem tegen mijn huid voelen en kromp ineen. Hij merkte het en greep me steviger vast. Zijn aanraking liet mijn huid tintelen, nog nooit eerder had ik zoiets sterks gevoeld, had iets simpels als een aanraking zoveel met me gedaan. En juist daarom, joeg het me angst aan.
Mijn hart sloeg een slag over en diep in me herrees iets, iets wat begon als een kleine vonk maar uitgroeide tot een gigantisch vuur.
Geschokt keek ik naar hem op, alsof ik in zijn ogen een antwoord kon vinden op al mijn chaotische vragen. Waarom reageerde mijn lichaam zo op hem? Waarom voelde ik deze vreemde verbondenheid tussen ons, alsof mijn hart en ziel aan hem toebehoorde? Het voelde alsof ik niet langer de controle had over mezelf, over mijn lichaam, alsof mijn wilde verlangens het van me overnamen.
Ik wilde dit, wilde hem zo ongelofelijk graag. En alsof hij mijn gedachten kon lezen, drukte hij me vervolgens hard tegen de muur. Zijn ogen gloeiden alsof er duizenden sterren in gevangen zaten en zijn lippen waren veel te dicht bij de mijne.
'Mate.'
OMG OMG!! Eindelijk is Mason weer terug in het verhaal... wat vonden jullie van dit hoofdstuk??
