Heeee lieve fans van me!!!!! Hier is een extra lang hoofdstuk...ja, ik weet dat jullie daarvan houden! (Begrijp ik best, hihi) Vergeet alsjeblieft niet te voten, Xxx
Hij hield zich aan zijn woord...tot nu toe dan.
Hij had Lynn laten overplaatsen naar een geheel andere Roedel, heel ver bij ons vandaan. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat Norah zou protesteren, gek genoeg deed ze dat niet. Misschien mocht ze Lynn stiekem ook wel niet, hoewel het in mijn opzicht altijd had geleken dat ze goede vriendinnen waren. Dit was vast de reden dat mensen zeiden: schijn bedriegt.
Tussen Mason en mij was het nog lang niet goed, maar het was...beter. Ja, zo kon ik het wel noemen. Er waren nieuwe afspraken gekomen, waardoor ik nu eindelijk weer de vrijheid had die ik wilde. Ik kon gaan wanneer ik dat wilde, wat Mason totaal niet aanstond natuurlijk. Hij vond het maar gevaarlijk door alle chaos rondom de aanval van de druïdes. Maar ik had erop gestaan, dus liet hij het nu toe. Ik had zo het gevoel dat hij me stiekem liet volgen als ik wegging, maar daar zei ik dan weer niets over. We hadden een nieuwe manier gevonden om elkaar te verdragen en dingen van elkaar te accepteren. Geven en nemen.
Veel tijd om echt aan onze "band" te werken hadden we niet. Brynne en Dax waren er nog altijd slecht aan toe, ze leken niet te genezen met normale geneesmiddelen...wat meer dan frustrerend was. De sfeer was praktisch om te snijden, de gehele Roedel was op zijn hoede.
We wisten dat er een nieuwe aanval aan zat te komen, wanneer was onduidelijk. Mason stuurde zoveel mogelijk patrouilles om ze op te sporen, maar zonder succes. Het zag er nog niet naar uit dat ons "druïde probleem" snel opgelost zou worden. Ik was ondertussen een paar keer terug naar mijn eigen huis gegaan om Jules, Celeste en mijn broers vaker te zien. Cars had zichzelf opgesloten in zijn nieuwe packhouse met de overgekomen leden van zijn Roedel. Bijna iedere dag zag ik hem wel bij Mason thuis, hij daalde telkens af naar de kerkers voor Brynne. Ik begreep nog altijd niet waarom ze daar vast werden gehouden, ze waren nog altijd bewusteloos namelijk. Maar volgens Mason waren ze levensgevaarlijk als ze bij zouden komen, door de bezwering van de druïden. Ze zouden puur wolf zijn en ons niet herkennen.
Als ik als een soort van prinses zat opgesloten in Masons gigantische huis, wat ik nu inmiddels ook wel mijn huis kon noemen, was ik samen met Amicia. Ze was er voor me als ik haar nodig had, ik kon haar nu zelfs meer noemen dan een vriendin. Ze voelde bijna als familie, als een soort oudere zus die ik nooit had gehad. Ik kon alles bij haar kwijt, echt alles.
Ik vertelde haar zowat alles over Mason, hoe het tussen ons ging. Eerst was het wat raar geweest, omdat ze zijn nicht was, maar nu voelde het vanzelfsprekend om het haar te vertellen.
Vandaag was ik voor het eerst weer veranderd in een wolf, iets dat niet helemaal goed ging.
Mason had erop gestaan, hij had gezegd dat ik mijn wolf wel af en toe vrij moest laten.
Anders zou ik langzaam gek worden...wat misschien wel logisch was als ik erover nadacht.
'Je moet er niet bij nadenken April', had hij gezegd, 'laat jezelf gewoon gaan.' Maar hij kon dat makkelijk zeggen, hij deed het zo vaak en dit was mijn tweede keer nog maar. Ook zag het er bij hem zoveel makkelijker uit...
'Voel de wolf in jezelf, concentreer je op het verlangen om te rennen, om vrij te zijn.'
We hadden geloof ik uren in de tuin gestaan, tot het eindelijk was gelukt. Hij had me niet uitgelachen, hij was heel rustig en geduldig gebleven de hele tijd, waar ik erg blij om was.
Ik sloeg het boek dicht dat ik aan het lezen was, ik kon me er toch al niet echt op focussen.
Ik was telkens ergens anders met mijn gedachten.
Ik besloot naar beneden te lopen, waar het drukker was dan normaal. Zo ongeveer de helft van Masons Roedel leek binnen te zijn, wat ze hier deden wist ik niet. Mason was blijkbaar aan het woord en hield een soort peptalk speech.
'Ik stel voor dat we troepen richting het Noorden en het Zuiden sturen, trek zo diep mogelijk het gebied in. Zoek naar sporen, tekenen dat de druïden ergens geweest zijn. Kijk naar uitgetrapte kampvuren, rommel, iets dat ook maar een aanwijzing geeft. Ik wil ze vinden en het liefst zo snel mogelijk, voordat er meer slachtoffers vallen. Onderschat de druïden niet, ze zien er totaal niet gevaarlijk uit, maar kunnen ons met gemak uitschakelen. Ze beschikken over hun magie en kennen veel spreuken en bezweringen. Als we dichtbij hun kamp komen let dan goed op vallen, en niet de "normale" vallen. Ze zullen proberen ons uit elkaar te halen door illusiebezweringen en meer van dat soort trucjes. Wanneer je dus een overleden kameraad ziet, denk dan niet dat ie tot leven is gekomen. Het is allemaal nep, vergeet dat niet. Goed, dan wil ik nu afspreken wanneer we elkaar weer terugzien.' Ik had in de deuropening naar zijn speech staan luisteren en had goed op iedereen gelet. Ik zag hoe zijn Roedelleden tegen hem opkeken, ik zag de bewondering in hun ogen. Mason was echt duidelijk hun leider, hun Alpha...terwijl sommige Roedelleden toch echt veel ouder en wijzer waren, luisterden ze echt naar hem. Nu stond hij met een wat oudere man te praten, waarschijnlijk om wat dingen door te nemen zoals strategie en de afgesproken plek waar ze elkaar weer zouden ontmoeten. 'We vertrekken vannacht, dus wees voorbereid. We zullen het gebied blijven uitkammen tot de zonsondergang van morgen, een lange missie dus. Ik verwacht dat iedereen zijn uiterste best doet. Ik wens iedereen alvast succes, en moge de Godin met ons zijn.' Ik hoorde iedereen het: "moge de Godin met ons zijn" herhalen. 'Dan mogen jullie nu allemaal gaan, rust uit, eet nog iets. Ik zie jullie over een paar uur.' Na die laatste woorden vetrok zowat iedereen, een paar bleven nog om wat dingen te vragen of door te nemen. Ik bleef al die tijd rustig leunend tegen de deuropening, op hem wachten.
Toen echt iedereen vertrokken was liep Mason naar me toe, hij schonk me direct een warme glimlach. 'Heb je alles gehoord?' Vroeg hij me.
Ik knikte, 'ik geloof het wel zo'n beetje. Dus je gaat op heksenjacht?' Hij grinnikte om mijn benaming. 'Het zijn geen heksen April...maar ja, ik ga op een soort heksenjacht met een deel van de Roedel. Ik wil die druïden zo snel mogelijk uit mijn gebied hebben, met of zonder geweld.' Hij haalde zijn schouders op en pakte mijn hand, trok me de keuken verder in. 'Dus...wat zullen we gaan doen voordat ik op die "heksenjacht" ga...' Ik trok mijn wenkbrauw op, wat bedoelde hij?
'Ik kan voor je koken.' Zei ik op een neutrale toon. Ik liep naar de koelkast en verzamelde wat dingen die ik nodig had. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat hij me de hele tijd in de gaten hield, wat was er toch?
'Ga je me niet succes wensen?' Vroeg hij zacht terwijl hij achter me kwam staan en zijn armen om me heen sloeg. Ik kon zijn warme adem in mijn nek voelen kietelen. Toen hij me kuste op de plek waar hij me had geclaimd, kon ik een kreun niet onderdrukken. Hij drukte als reactie zijn lippen harder op de mark en verstevigde zijn greep om mijn lichaam. Ik werd overspoeld door een intens verlangen en wilde hem...alleen hem.
Nu, op dit moment.
'Mason...' Kreunde ik weer toen hij met zijn tong over de mark ging. Ik amper verdragen wat hij bij me deed, het voelde alsof ik elk moment kon exploderen. Was dit de heat?
Was dit wat hij had bedoeld toen hij uit had gelegd wat er zou gebeuren nadat hij me had geclaimd. Wilde ik hem daarom zo graag nu?
'Ik kan het niet laten April...' Mompelde hij met zijn lippen nog altijd tegen mijn huid gedrukt.
Langzaam verplaatste hij zijn lippen, trok een spoor van kusjes over mijn hals, mijn kaak, tot zijn lippen eindelijk de mijne raakten.
Hij tilde me op en zette me op het aanrecht, duwde mijn benen ruw uit elkaar zodat hij ertussen kon staan. Ik voelde hem, voelde hoe graag hij me wilde, hoe opgewonden hij was.
God, misschien was het bij mij nog wel erger...het liefst had ik zijn kleren van zijn lijf gescheurd. Maar dat kon niet...niet nu.
Ik was er gewoon nog niet klaar voor.
Mason voelde blijkbaar mijn aarzeling, want hij stopte en keek me aan. Zijn ogen gloeiend goud, vol hongerig verlangen. 'H-het spijt me...' Begon ik met een brok in mijn keel. 'Ik...ik kan het gewoon nog niet, begrijp je?' Stammelde ik.
Ik keek naar de grond en durfde hem niet aan te kijken. Hij legde zijn hand onder mijn kin en drukte hem weer omhoog, 'kijk me aan April...' Fluisterde hij. Ik had mijn ogen namelijk dichtgedaan, ik wilde hem echt niet aankijken.
Dus schudde ik mijn hoofd.
'Kijk me aan April', hij gromde dit keer.
Heel voorzichtig opende ik mijn ogen, bang dat ik een woedend gezicht zou zien.
Het was het tegenovergestelde...
Zijn blik was zacht, warm en teder, vol met liefde...voor mij...
Hij glimlachte en kuste me vederlicht, vervolgens streelde hij mijn wang en trok me dichter tegen zich aan. 'Waarom verontschuldig je je daarvoor April, denk je echt dat ik daarom boos zou worden? Ik ben je mate en ik hou van je, alleen van jou. Je bent mijn zon, maan en sterren April, je bent mijn alles. Begrijp je dat? En ik snap dat dit allemaal snel gaat, na alles wat er is gebeurd...wat ik heb gedaan...' Zijn stem stierf weg, 'ik begrijp dat je me nu niet wil zoals ik jou wil...ik begrijp dat je het moeilijk vind om de hele tijd bij me in de buurt te zijn en te doen alsof alles goed is tussen ons tweeën. Echt, ik begrijp het...En ik weet dat wij ons hier doorheen zullen slaan, dat het ons lukt om hier uit te komen. We zijn mates, we zijn bestemd voor elkaar...het komt wel weer, dat weet ik zeker.' Hij glimlachte naar me, maar zijn ogen lachten niet mee. Ze stonden dof en treurig, zonder enige fonkeling.
Nu ik naar hem keek vielen me nog meer dingen op, hij had wallen onder zijn ogen, alsof hij in geen dagen meer geslapen had. Zijn schouders stonden gespannen en zijn hand trilde als een gek, er was duidelijk iets helemaal niet goed.
Ik kreeg tranen in mijn ogen door hem zo te zien, door wat hij tegen me zei. Hij deed zo zijn best...
En nu die heksenjacht vannacht, terwijl hij al niet goed sliep. Dit alles had hem duidelijk ook meer gedaan dan ik had opgemerkt. Blijkbaar was ik zo erg met mezelf bezig geweest...
'Mason...' De tranen liepen inmiddels vrijuit over mijn wangen, ik deed niet eens meer een poging om ze tegen te houden.
Ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte hem stevig tegen me aan. Hij beantwoordde mijn omhelzing direct en ademde mijn geur diep in.
'Ik hou ook van jou Mason...en ik wil je wel zoals je mij wil. Maar ik ben gewoon bang...omdat er dan geen weg meer terug is. Als het gebeurd is dan is het gebeurd.' Hij maakte zich los uit mijn omhelzing en veegde mijn tranen weg met zijn duim, hij hield mijn gezicht tussen zijn handen en keek me doordringend aan.
'Denk je...' Hij zocht naar woorden, 'ben je bang dat je er spijt van zult krijgen als het gebeurd is?' Zijn stem was zo zacht dat het meer fluisteren was. Ik haalde mijn schouders op, 'ik weet niet precies waar ik bang voor ben Mason...het is gewoon dat gevoel, iets dat ervoor zorgt dat ik het niet durf. Terwijl ik je aan de andere kant zo graag...' Ik bloosde en durfde het eigenlijk niet te zeggen. Mason begon te grijnzen en hield mijn blik gevangen, 'zo graag wat?' Vroeg hij.
'Terwijl ik je aan de andere kant zo graag wil...ik word er bijna gek van, ik wil je zo graag Mason.' Ik wist dat mijn wolf naar boven kwam, ik voelde het gewoon. Waarschijnlijk keek hij nu in een paar gloeiend gouden ogen.
'Verdomme April...' Vloekte hij binnensmonds, 'je maakt het me wel fucking moeilijk door zulke dingen te zeggen.' Hij wreef in zijn nek, ik zag dat zijn ogen ook verkleurd waren.
'Sorry...ik zal niet weer zeggen hoe graag ik je wil...' Toen de woorden uit mijn mond waren, gromde hij en greep me ruw vast. Hij kuste me zo hard en gewelddadig dat ik er in eerste instantie van schrok. Hij scheurde mijn shirt aan stukken en liet zijn handen over mijn deels ontblote bovenlichaam glijden, zijn lippen nog altijd op de mijne gedrukt. 'Dat had je niet moeten zeggen April...' Gromde hij woest, 'je speelt met vuur.'
Ik giechelde, waar ik zelf verbaasd om was, en begon de knoopjes van zijn shirt los te maken.
'Fuck...wat ben je aan het doen?' Hij greep mijn hand en deed een stap bij me vandaan.
Onschuldig keek ik hem aan, 'ik moest je toch succes wensen, ik dacht dat dit was wat je daarmee bedoelde?' Hij wierp me een boze blik toe, 'ja...maar niet na wat je gezegd had, ik dacht...ik dacht dat je wilde wachten...' Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Zit je me nu te fucken? Is dit een spelletje voor je?' Hij schudde zijn hoofd, 'ongelofelijk dit...ongelofelijk!' Bracht hij bijna schaterend uit. 'Of je zegt me nu wat je aan het doen bent, of ik loop nu de keuken uit!' Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me doodserieus aan. Oeps...hij meende het.
'Ik...' Begon ik zacht, 'ik weet het niet.'
Hij trok een wenkbrauw op, 'je weet het niet?' Herhaalde hij op een spottende toon.
'Daar geloof ik dus helemaal niets van.'
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Ieeeehhhhh is het niet spannend?????? April speelt een spelletje met Mason, en hij is er duidelijk klaar mee...oeehhh wat zou er nu gaan gebeuren? Dat is voor jullie een vraag en voor mij een weet (sorry, ik verklap niet alles).
En nu die "heksenjacht", wat vinden jullie daarvan? Denken jullie dat ze de druiden kunnen vinden?? En waarom vallen ze zo plotseling aan...zit vast iets achter... Ik ben echt super benieuwd naar jullie complottheorieën!!!!!!!!
Vandaag heb ik mezelf even een dagje vrij gegeven, er lag sneeuw en ik had absoluut geen zin om naar school te gaan. Het waren toch maar 2 uurtjes, dus die kon ik heus wel even missen. Ik ben echt BAD....een echte spijbelaar... Hahaha, heeft iedereen vast wel eens gedaan! Of niet????
Ik ben ook uitgenodigd voor de Selectie van de opleiding die ik volgend jaar wil volgen: JOURNALISTIEK NATUURLIJK!!!!!!!!!!!!! Hahaha, super gaaf (duh...). Ik heb er al heel erg veel zin in, en ben al best zenuwachtig...oeehhh.... Het is trouwens 17 februari, voor wie het interesseert (waarschijnlijk helemaal niemand).
Ik zal nu snel ophouden met deze (A/N)!!!!!
Vergeet niet te voten, commenten en te followen! Ik hou van juliie allemaal, jullie zijn echt de aller-aller-aller beste fans die er bestaan, dat zweer ik!!!!! :D
