Weer een nieuwe update!!!!! Vergeet alsjeblieft niet te voten, dat waardeer ik namelijk echt! Plus, het is maar een kleine moeite...hihi ;)
Na de confrontatie met Mason in de keuken hadden we niet veel meer met elkaar gesproken, eerlijk gezegd had ik voor het eerst het gevoel dat hij mij eens voor de verandering negeerde.
En dat juist nu ik met hem wilde spreken.
Het ging echt heel erg lekker tussen ons...niet dus. En dan hadden we niet te vergeten alle hectiek rondom Brynne, die nog altijd niet bij bewustzijn was...en zich in de kerker bevond.
Cars was woedend, maar aangezien hij zelf geen kerkers had stemde hij ermee in en bivakkeerde er zelf bijna ook permanent. Ik wist dat de kerkers zich ergens onder het huis moesten bevinden, maar de ingang had ik nog altijd niet gevonden. Hij zat goed verborgen.
Gelukkig had ik wat afleiding dankzij Amicia, Masons nicht die terug was gekomen van haar wereldreis. Eerst wist ik niet heel erg goed wat voor persoon ze was, maar toen ik eenmaal met haar in gesprek raakte besloot ik dat ik haar wel mocht. Ze was grappig en spontaan en daar hield ik wel van, bovendien leek ze me te begrijpen zonder dat ik haar de situatie had uitgelegd.
'Dus...heeft hij al iets meer gezegd dan goedemorgen?' Vroeg Amicia aan me.
We zaten in de knusse bibliotheek, tussen alle boekenkasten en lekker voor de open haard.
Ik schudde mijn hoofd en zuchtte, 'ik wilde nog met hem praten daarna, maar hij liep gewoon weg. Na wat ik gezegd had over Alec...' mijn stem stierf weg. Amicia legde haar hand op de mijne en keek me begrijpend aan, 'ik weet wat je bedoeld. Je moest het gewoon zeggen, anders zouden jullie nooit verder komen. Mason moet gewoon ophouden zo koppig en irritant te doen, maar we kennen hem allebei en weten dat hij dit niet snel gaat opgeven. Jij zal dus ook door moeten zetten meid.' Ik knikte, Amicia had gelijk. Mason zou koppig blijven doen, zo was hij nou eenmaal. 'Ik wil gewoon dat hij Alec vrij laat, meer niet.' Amicia dacht lang na voordat ze weer iets zei. 'Wat belangrijk is, is dat je een besluit maakt April.'
Ik keek haar niet begrijpend aan, een besluit?
'Want met wie wil je verder, bij wie ligt je hart? Het zijn beide je mates, hoe vreemd dat ook is...' Ze giechelde waardoor ik ook direct in de lach schoot. 'Je hebt gelijk, het is vreemd.' Direct antwoord op haar vraag gaf ik niet.
'Kan ik je iets toevertrouwen?' Fluisterde ik na een lange stilte.
Amicia keek me lang en doordringend aan, 'natuurlijk kun je dat! Als je bang bent dat ik iets aan Mason doorvertel...dat hoef je niet te zijn. Ik zal zoiets nooit doen, dat zweer ik.' Ze keek me doodserieus aan, ik knikte. 'Ik geloof je.'
Ze glimlachte en zuchtte opgelucht, 'gelukkig maar, ik zou het verschrikkelijk vinden als je niet zou vertrouwen omdat ik Masons nicht ben. Want ja dat ben ik, maar ik ben ook je vriendin. En weetje...vriendinnen doen zulke dingen niet.'
Ik was echt zo blij dat ik Amicia hier had, ze was tot nu toe mijn eerste echte vriendin in dit dorpje.
Natuurlijk was Edyth er nu, maar zij was vooral bezig met Collin. En nu ik hier vastzat had ik al helemaal niets meer van haar gehoord.
'Ik denk dat wat er tussen mij en Alec was in de tijd dat ik daar gevangenzat...een soort uitvlucht was. Ik weet niet, hoe langer ik hier zit hoe meer ik ga denken dat het niet "echt" was op de manier dat het tussen mij en Mason wel "echt" is zeg maar.' Ze luisterde aandachtig naar wat ik te zeggen had en kwam niet direct met haar oordeel.
Uiteindelijk maakte ze een, 'mmmhhh', geluid.
'Juist...ik denk dat ik weet wat je bedoelt.' Zei ze heel zacht, 'heb je ooit gehoord van het Stockholm syndroom?' vervolgde ze op dezelfde fluistertoon. Ik schrok, maar hoe zou je anders ook reageren als iemand met zoiets als het Stockholm syndroom kwam aanzetten?
'Je denkt dat...' Ik ademde diep in en uit om niet in paniek te raken. Als dat waar zou zijn dan...
'Dat ik daarom iets voor Alec ben gaan voelen.' Amicia knikte, 'ik denk zelfs dat jullie niet echt mates zijn, dat het in je hoofd zit...je hebt me immers verteld dat hij er helemaal niet in geloofde, in mates.' Mompelde ze zacht.
'Maar....nee...' Ze had zo gelijk en dat wist ik.
Alec had inderdaad niet in mates geloofd, pas toen ik hem overhaalde dat we mates waren.
Het was dus allemaal nep geweest, een illusie.
'Als je me niet geloofd kun je het opzoeken, het is best gebruikelijk bij gijzelingen, dat je verliefd wordt op je ontvoerder.' Ze glimlachte warm naar me, 'ik weet zeker dat het goed komt, dat je hier doorheen komt.' Ze stond op en zei dat ze een pot thee voor ons ging zetten.
Nu was ik even alleen om rustig na te denken.
Na wat ze gezegd had wist ik eigenlijk wel zeker dat ze gelijk had, wat moest het anders zijn?
Het klonk allemaal zo logisch, alsof alle puzzelstukjes nu in elkaar vielen en het gehele plaatje aan me openbaarden.
Dit gaf me nog meer redenen om met Mason te praten. Als ik leed aan het Stockholm syndroom betekende dat...het betekende dat ik echt heel erg bang was geweest, dat dit mijn enige mogelijke reactie was om te dealen met mijn emoties.
Ik moest wel ongelofelijk bang geweest zijn voor Alec...dat was de enige verklaring, toch?
Ik stond op, ik moest nu onmiddellijk naar Mason. Ik moest dit nu gewoon echt kwijt.
In de gang kwam ik een verbaasde Amicia tegen met twee dampende thee mokken.
'Waar ga je heen?' Vroeg ze.
'Naar Mason!' Zei ik vastbesloten.
Ze knikte begrijpend, 'ik weet niet waar hij is, maar Dax of Kay weet het vast wel.'
Ik bedankte haar en rende naar de voordeur, greep mijn jas en handschoenen en stormde naar buiten.
Direct werd ik tegengehouden door Kay.
Natuurlijk...
'Waar ga jij heen?' Vroeg hij achterdochtig, 'je weet toch dat je hier niet weg?' Ging hij verder.
Ik rukte me los uit zijn greep, 'ik moet Mason nu onmiddellijk spreken Kay.' Ik zag hem zuchten en met zijn ogen rollen. 'Serieus April, nu...wat is er dan zo belangrijk dat het nu moet?' Hij trok een wenkbrauw op en keek me afwachtend aan.
'Dat is privé!' Snauwde ik ongeduldig naar hem.
'April, je weet dat ik je niet zomaar naar Mason kan brengen zonder een goede reden.' Zei Kay nogal chagrijnig en verveeld, hij had hier duidelijk geen zin in.
'Wat is er aan de hand hier?' Het was Dax, gelukkig was hij het.
Ik glimlachte zo lief mogelijk naar hem, ik wist dat hij een zwak voor me had. 'Kay wil me niet naar Mason brengen, hij heeft er niet zoveel zin in geloof ik.' Voordat Kay me kon onderbreken vervolgde ik: 'Dus zou jij me misschien naar hem toe kunnen brengen? Alsjeblieft...' Smeekte ik.
Ik zag Dax blozen en snel even wegkijken, vervolgens knikte hij. 'Goed, natuurlijk breng ik je wel naar hem toe!' Zei hij opgewekt.
Ik hoorde Kay snuiven en schonk hem een mierzoete glimlach, lekker voor hem.
Nul voor Kay, één voor April!
Ik volgde Dax naar één van de vele jeeps die op de oprit geparkeerd stonden. Toen we binnen zaten keek ik hem aan, 'waar is Mason eigenlijk?' Ik had Mason ook al een paar keer gevraagd waar hij toch de hele tijd uithing, maar hij negeerde me...dus moest ik er zo maar achter komen.
'Hij is deze dagen geloof ik bezig met de administratie van The Wolf Cage, hij zit daar voornamelijk in zijn kantoor. Best wel saai dus', hij grinnikte, 'ik begrijp niet dat hij dat werk leuk vind...maar goed, ieder zijn ding hè?' Ik knikte maar was er totaal niet met mijn gedachten bij.
Dax scheurde met volle vaart de berg op en slingerde nogal door de bochten, ik hield me angstvallig vast aan de stoel. Ik was even vergeten hoe wild Dax reed...
'Waarom moet je eigenlijk zo dringend naar Mason toe?' Vroeg hij toen we er bijna waren.
'Gewoon...ik moet hem echt nu spreken, er is iets gebeurd tussen ons en...' Maar Dax onderbrak me, 'weetje, ik denk dat ik het ook niet wil weten.' Hij knipoogde naar me en grijnsde breed.
Ik schoot in de lach en knikte, 'je hebt gelijk, en nog bedankt.' Hij haalde zijn schouders op en zette de auto stil voor de ingang van de club.
'Geen zorgen joh, Kay kan soms gewoon zo stijfjes zijn als je begrijpt wat ik bedoel. Het is een goede gast, daar niet om...maar irritant is hij wel. Ik ben blij dat ik je kon helpen!' Hij straalde zoveel vrolijkheid uit dat ik er zelf van ging glimlachen. 'Nogmaals bedankt Dax.'
Hij knikte en zwaaide voordat hij weer weg reed, ik liep snel naar de deur van The Wolf Cage.
Het was tijd om met Mason te praten.
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Pfffff nou, ik zit nu nog lekker op school...saai...ik moet tot 5 uur!! OMG 5 uur! Dat is echt ellendig lang, niet normaal gewoon. En dan had ik ook nog eens iets van 4 tussenuren, hoe verschrikkelijk kan het zijn...
Maar goed, dankzij die tussenuren hebben jullie nu wel een update! Het gaat weer goed met het schrijven, ik ben echt super blij!!!! Ik weet natuurlijk niet of ik het volhoud om weer iedere dag te updaten..maar ik beloof natuurlijk mijn best te doen!
Ik ben echt super benieuwd wat jullie van dit hoofdstuk vonden, dus vergeet niet te voten, commenten en natuurlijk te followen!! Alvast heel erg bedankt, ik ga nog even door met schrijven. Xxxxx :D
