Hee TWM lezertjes, hier ben ik weer! Ja, het is deze keer wel heeeeeeel erg lang geleden hè? Klopt, vind ik ook hoor! Niet normaal gewoon...maar goed, nu zitten in ieder geval alle examens achter de rug en heb ik zomervakantie = tijd om te schrijven! Dus hier is dan eindelijk weer een hoofdstuk, veel leesplezier, en vergeet niet te voten ;)
Ik had de auto in de stad geparkeerd, dicht bij de oude stad. Nu twijfelde ik, zou ik wel of niet naar Daimons paleis gaan? Uiteindelijk moest ik er toch heen, maar dan was ik wel héél erg vroeg. Bovendien stond die droom me nog altijd niet echt aan, wat als het een soort waarschuwing was? Wat als Daimon... Nee, daar moest ik niet aan denken! Dit was een goede afleiding voor me en dit zou Mason op zijn plaats zetten, daar ging het om. Ik moest gewoon stoppen met heroverwegen en gaan, dat zou het beste zijn.
'April?' Ik draaide me met een ruk om, het was Zedd. Hij leek niet te weten of hij dichterbij kon komen of niet, treuzelend bleef hij staan waar hij stond. Ik glimlachte naar hem, 'hé.'
Hij ging met zijn hand door zijn haar en keek onder zijn donkere wimpers naar me, 'hé.'
'Dus...' Begon ik om hem aan te sporen, direct toen ik het gezegd had kwam alles eruit wat hij kwijt wilde. 'Het spijt me zo! Ik...man, dat ik me niet kon beheersen. Het was gewoon de drank, de omgeving, de sfeer, ik wilde het echt niet April!' Gooide hij er gehaast uit, zijn gezicht stond zo moeilijk dat ik in de lach schoot. 'Ach, het is gebeurt. Er is nu niets meer aan te doen, bovendien was je niet de enige Zedd. Het geeft niet, het is je vergeven.' Ik knipoogde naar hem waardoor hij zich zichtbaar weer wat meer kon ontspannen. 'Wat doe je eigenlijk hier? Niet dat je hier niet mag zijn natuurlijk, ik bedoel...' Hij zuchtte, 'ik wilde het niet bekennen, maar je maakt me op het moment nogal zenuwachtig.' Ik trok mijn wenkbrauw op, ik maakte hem zenuwachtig? Door wat dan? 'Waarom?' Besloot ik gewoon te vragen. Wat kon het me ook schelen? Ik kon toch zeggen en vragen wat ik wilde, of niet soms? 'Nou, het zit zo...er is iets aan je geur dat anders is en het is gewoon gekmakend!' Hij gooide zijn handen in de lucht alsof hij gefrustreerd was, eens en altijd een dramaqueen. 'Bovendien ben je ook nog eens zo sexy en man, mag ik je bijten?' Hij keek me smekend aan. Ik schudde mijn hoofd, 'wat denk je zelf Zedd, natuurlijk niet!' Echt iets voor een vampier om dat gewoon op straat te vragen, gek dat hij was. 'Goed, goed, dan niet. Maar even serieus, wat doe je hier eigenlijk?' Hij keek me oprecht nieuwsgierig aan. 'Ik ga naar je koning, wat doe jij hier?' Hij staarde me met grote ogen aan, alsof hij het niet kon geloven. 'Wat! Waarom? Ben je gek geworden! Wil je dood, want dan kan ik wel leukere manieren bedenken dan die hij je te bieden heeft hoor. Is één gevaarlijke avond met hem niet genoeg voor je wolfje?' Goed, dat klonk niet echt bemoedigend.
'Umh...ik heb zeg maar een soort deal met hem gesloten begrijp je. Ik moet naar hem toe, anders gaan mijn mate en ik alsnog dood.' Ik keek naar de grond, zo klonk het echt heel erg. Wat het in feite natuurlijk ook was, het was een levensbedreigende situatie. 'Een deal! Met de koning?' Piepte hij zowat, nog even en hij zou gaan nagelbijten en angstig om zich heenkijken. Ik zag het hem wel doen! 'Ja, ik moet iedere avond met hem afspreken.' Nu trok Zedd zijn wenkbrauw op, 'wat wil hij dan doen?' Wilde hij dit nou echt allemaal met me bespreken? En waarom was hij eigenlijk zo nieuwsgierig? 'Gewoon...hij wil dat ik verliefd op hem word, echt krankzinnig. Dat gaat natuurlijk nooit werken, ik heb een mate, een zielsverwant.' Ik wuifde het weg, maar merkte wel dat mijn hartslag versnelde en Zedd had dat ook door.
'Je bent bang, ik voel het aan je. Wat betekent dat je twijfelt, je denkt dus ondanks dat "mate" gedoe dat het mogelijk is.' Hij pakte mijn arm beet en boog zich dichter naar me toe, 'en daar moet je oppassen April, de koning is heel goed in manipuleren...hij is een meester in illusies en speelt de gekste spelletjes met iedereen. Hij is niet voor niets zo machtig en bevreesd.' Waarschuwde hij me op een onheilspellende toon. 'Het kan een aardige man zijn, of je ergste nachtmerrie. Pas dus goed op, wees op je hoede.' Hij bood me zijn arm aan, 'en nu begeleid ik je naar het paleis als een echte heer.' Hij nam me mee naar de oude stad, zoals hij ook tijdens het feest had gedaan. Alleen was er nu geen muziek, waren de versieringen verdwenen en was niet iedereen gekleed in de mooiste gala kleding. Nu zag ik de mensen en vampiers zoals ze echt waren. Ik zag de boze, bloeddorstige blikken, zag hoe menselijke vrouwen in het openbaar afgeronseld werden. Zag hoe bloed van ze werd afgetapt als het ware. 'Dus dit is hoe het bij jullie gaat...' fluisterde ik heel erg zacht. Ik keek Zedd aan, die wit weg was getrokken, 'zo ging het niet altijd, ooit was de wereld heel anders, waren wij heel anders.' Hij maakte zich los van mijn blik, misschien beschaamd voor zijn eigen mensen. 'Ik moet me nogmaals verontschuldigen voor mijn gedrag die avond...dat had ik niet mogen doen.' Hij durfde me nog altijd niet aan te kijken.
'Zedd, nogmaals, dat is verleden tijd.' Ik stopte en legde mijn hand op zijn arm, hij keek ernaar en snel liet ik hem los. 'Sorry...' mompelde ik.
'Nee, jij hoeft je niet te verontschuldigen hier. Ik ben degene die zich niet kan beheersen.' Hij glimlachte flauwtjes. 'Maar kom mee, we gaan snel weg van dit plein.' Hij sleurde me zowat mee richting de grote trappen van het paleis. 'Ik hoop in ieder geval dat je weet wat je doet April', zei Zedd voordat we naar binnen gingen. 'Ik zou het namelijk niet echt leuk vinden als er iets met je gebeurde.' Hij ging weer eens met zijn hand door zijn haar, duidelijk nerveus. 'Niet echt hè? Dat beschouw ik maar als iets aardigs.' Grinnikte ik terwijl ik hem een blik wierp. Hij rolde enkel met zijn ogen en gebaarde dat ik moest gaan. 'Hup, de koning wacht vast. Bovendien maak jij me alleen maar belachelijk.' Hij hief zijn kin in de lucht en keek me niet meer aan, maar na een paar seconden hield hij het niet meer vol en barste hij in lachen uit. 'Dag Zedd, en bedankt.' Hij keek me niet begrijpend aan, 'waarvoor?' Ik glimlachte enkel, 'gewoon, bedankt.' Vervolgens draaide ik me om en betrad de zalen van het paleis.
Aahhhh...neeeeee waarom is het nu alweer afgelopen...
Jep, balen is dat hè? Wanneer het hoofdstuk eindigt, vind ik ook hoor! Achja, het is niet anders. Ik heb jullie in ieder geval veel te vertellen:
- Mijn examens gingen super!
- Ik denk dat ik ga slagen!
- Ik heb nu zomervakantie!
En nu de dingen die er wel toe doen... Ik kan binnenkort eindelijk weer meer schrijven nu ik dus eindelijk weer alle tijd heb! Mijn optreden is goed gegaan, jeehhh (nu leg ik het zometeen uit voor iedereen die denkt "optreden?"). Ik had zaterdag, de zaterdag net geleden, een optreden samen met andere schrijvers! Dat tijdens een Festival voor kunst, muziek en nu dus voor het eerst: literatuur! Ik mocht daar de "jonge generatie schrijvers" vertegenwoordigen, een hele eer dus. En het leuke is dat er dus nu lovende stukjes in de krant zijn gekomen! En dat ik allemaal feedback heb kunnen krijgen van andere ervaren schrijvers en journalisten. HOE GAAF IS DAT! Het volgende stond in de krant : "Aanstormend talent Anna Kristina Brouwer - ze is pas zestien maar viel bij diverse schrijfwedstrijden al in de prijzen - is nog zo'n leuke ontdekking op het Oranjewoud Festival. Ze draagt op zeer verdienstelijke wijze één van haar verhalen voor." Ja, dat is toch zeker wel iets om blij om te zijn! Ik ben dus erg blij en vrolijk, hihi
Verder zal ik jullie niet meer irriteren met mijn saaiheid, haha vergeet niet te voten, commenten en te followen! Xxxxx
