De volgende dag hoefde ik van Celeste niet naar school, ik was opgelucht, want dat betekende dat ik Mason nog niet hoefde te zien.
In de middag werd ik gebeld door Collin, ik nam niet op en besloot een berichtje te sturen. Ik wist dat ik me aanstelde, maar ik wilde Mason gewoon niet plots aan de telefoon krijgen. Ik had namelijk zo het gevoel dat hij hem gewoon van Collin af zou pakken. Ik bleef de hele dag gewoon wat op de bank hangen en werd vertroeteld door Celeste, ze was 's ochtends al naar haar atelier geweest dus kon ze 's middags bij mij blijven. Samen hadden we een taart gebakken, die echt heel erg mooi geworden was. We wilden eerst wachten op Danny en Kyan voordat we een stuk namen, maar de verleiding was te groot.
'Die vanillecrème is zo lekker', zei Celeste met volle mond. Ik schoot in de lach en knikte.
Soms gedroeg ze zich nog echt als iemand van mijn leeftijd en helemaal niet als een volwassene.
'Mag ik nog wat slagroom?' Vroeg ik haar.
Ze knikte en overhandigde het bakje waar we onze zelf gemaakte slagroom in hadden.
'Dit is echt te lekker...' Mompelde ze weer.
Ik zei iets instemmends en likte mijn vingers af.
Danny en Kyan zouden vast heel blij zijn als ze thuiskwamen en deze taart zagen. Cars en Brynne waren tot laat in de avond weg dus die hadden dikke vette pech.
'Wil je morgen weer thuisblijven of ga je dan naar school?' Vroeg Celeste aan me terwijl ze onze spullen op ruimde. Ik stond op om haar te helpen, ook al kon ik niet mega veel met één hand. 'Ga jij nou maar gewoon lekker zitten, ik ruim dit wel op', zei Celeste tegen me.
'Morgen ga ik trouwens wel weer naar school, ik vind het vreselijk om lessen te missen.' Vertelde ik haar. Ja, ik zag er nu al tegen op. Maar wat ik tegen Celeste zei was waar, ik hield er echt niet van om dingen te missen. Ook kon ik Mason niet voor eeuwig blijven ontlopen, ik moest echt het een en ander tegen hem zeggen. Ook verwachtte ik van hem dat hij me dingen uit zou leggen.
'Ik weet dat dit me eigenlijk helemaal niet aangaat, maar kun je me uitleggen waarom Christiaan Black ons heeft gebeld?' Vroeg ze.
Ik verstijfde, hij was de burgemeester en de vader van Mason. 'Waarom belde hij?' Wilde ik weten.
'Hij wilde weten hoe het met je ging, maar dat is dus wat ik niet begrijp. Waarom zou de burgemeester dat willen weten?' Ze trok vragend haar wenkbrauw op.
'Ik, ik heb geen idee', loog ik niet heel overtuigend. Ze trapte er niet in en leek erg teleurgesteld door mijn poging om te liegen.
'Heeft het iets te maken met zijn zoon, heeft hij iets bij je gedaan?' Ik keek een andere kant op, als ik haar aan bleef kijken zou ze het antwoord gegarandeerd van mijn gezicht aflezen.
'April, dit soort dingen hoor ik te weten. Waarom zou je het me niet kunnen vertellen, vertel me wat er is gebeurd.' Ze liep naar me toe en pakte mijn goede hand vast, ze leek erg bezorgd. 'Mason, hij heeft mijn pols gebroken...' Fluisterde ik. Geschrokken hapte ze naar adem, misschien had ze dit niet verwacht.
'Ik weet dat hij wel eens iets doet...maar iemands pols doormidden breken gaat wel heel ver. Waarom deed hij het eigenlijk, hadden jullie ruzie?' Ze maakte zich veel te druk, dit was echt niet wat ik wilde. Ik kon niet liegen, maar misschien had ik het anders moeten formuleren.
'Het ging per ongeluk, hij deed het niet expres.' Verdedigde ik hem. Waarom deed ik dat eigenlijk, ik was boos op hem! 'Ik ga Christiaan nu direct bellen, dit kan echt niet', zei ze, haar stem schoot op het eind omhoog.
'Het kan me niet schelen of het per ongeluk ging of niet, zulke dingen zijn niet normaal.'
Ze pakte de telefoon en begon het nummer al in te toetsen. Ik raakte in paniek en smeekte haar of ze dat niet wilde doen, maar het was onmogelijk om haar over te halen.
'Nee, ik wil dat die jongen straf krijgt hiervoor. Hij kan niet gewoon overal maar voor weg komen, het kan me niets schelen dat hij de alp-.' Ze stopte met praten, er nam iemand op.
'Ja hallo, met Celeste Touzac...Nee, ik geef April niet...Waarom niet? Dat weet je zelf ook wel! Ja, dat klopt. Ik wil nu onmiddellijk je vader spreken. Wacht...wat zeg je? Nee, dat is onmogelijk!' Ze wierp me een snelle blik, ik zag de paniek en bezorgdheid in haar ogen.
'Ja, ik begrijp dat...maar dan nog. Ik had het gewoon nooit verwacht, voor zover ik weet was mijn zus dat niet...ik heb haar een groot deel van mijn leven dan misschien niet gezien, maar zoiets zou ik toch horen te weten!' Schreeuwde ze.
Het ging over mijn moeder, waarom ging het over mijn moeder? En waarom had ze Mason aan de telefoon en wat zei hij precies?
Ik vond het vreselijk dat ik niet wist waar ze het over hadden, het ging over mij dus wilde ik het weten. Om mezelf af te leiden pakte ik mijn mobiel en keek of ik een bericht had.
Gaat het al wat beter met je pols? Ik had het je eerder willen vragen, maar ik wilde het je allemaal gewoon zo graag uitleggen. Kun je me alsjeblieft bellen als je dit leest, ik weet dat je me niet wilt spreken, maar ik ben hartstikke ongerust en moet gewoon weten hoe het met je gaat! X, Mason
Hij had me een berichtje gestuurd, maar niet met Collins mobiel, dit was een onbekend nummer.
Snel voegde ik hem toe bij mijn contactenlijst.
Ik had nog twee berichten.
Heeee, hoe gaat het daar in the middle of nowhere??? Je bent me toch nog niet vergeten hè, ik ben echt super benieuwd hoe saai het daar wel niet is. Vast heel anders dan de stad, hoe heet het dorpje eigenlijk waar je nu woont? Stuur je je beste vriendin wel een berichtje terug ;) Ik mis je April, ik ben zo blij dat ik binnenkort mag langskomen om dat gehucht van je te zien!! Xx, veel kusjes met veel gekwijl, Edyth
Ik was bijna vergeten dat Edyth zou komen in de kerstvakantie, na al dat gedoe met Nic was dat ook niet zo vreemd... Ook was ik totaal vergeten om haar nog te bellen. Ik wilde het natuurlijk wel, maar er was gewoon zoveel gebeurd in de korte periode dat ik hier nu was. Ik had nu een nieuwe school, een soort van nieuwe vrienden, gewoon een heel nieuw leven dus. Edyth hoorde bij het leven in Parijs en aan de ene kant wilde ik dat het liefst gescheiden houden. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om zoiets tegen haar te zeggen. Zo was ik namelijk niet.
Celeste was naar de gang gelopen, maar ik hoorde haar nog steeds een verhitte discussie voeren met Mason. Ik zou haar er later wel naar vragen.
Snel bekeek ik het laatste berichtje.
April, hoe gaat het met je? Kom je morgen wel weer naar school, ik moet je echt iets vertellen! En ja, het gaat over Mason. Anders bel je me zodat ik alvast wat dingen kan uitleggen voordat je je morgen doodschrikt...het is echt belangrijk.
Ik hoop dat je wat hebt kunnen uitrusten, ik had je moeten helpen en niet als een debiel blijven staan staren. Het spijt me echt, Collin
Collin voelde zich schuldig, wat hij echt niet moest doen. Het was Masons schuld, niet de zijne! Door dit berichtje begon ik wel ongerust te worden, wat was er gebeurd met Mason?
Ik weet niet waarom, maar ik kon alleen maar aan hem denken en alle erge dingen die misschien gebeurd waren. Ik wist tenminste dat hij leefde, aangezien hij met mijn tante aan de telefoon was.
Wat was er in godsnaam aan de hand dat ze zo lang met elkaar konden bellen en tegen elkaar konden schreeuwen?
Het leek me het slimst om Collin maar gewoon te bellen zodat ik het hem kon vragen.
Hij nam bijna direct op.
'April, hoe gaat het met je?' Vroeg hij.
'Met mijn pols gaat het beter, het voelt wat irritant maar voor de rest gaat het goed', hij was daar erg blij mee en vroeg nog even wat ik de dag gedaan had. Ik vertelde hem over de taart.
'Oh, wat zou ik daar graag een stuk van proeven', mompelde hij, duidelijk jaloers.
'Kom dan gewoon langs, Celeste vind het vast niet erg. Danny en Kyan nodigen de laatste tijd ook zo vaak anderen uit, dus waarom zou ik dat niet mogen', stelde ik hem voor. Ik zou het heel leuk vinden als hij langskwam, dan kon ik het hem directer vragen.
'Weet je dat heel zeker?' Hij ging toch niet verlegen doen, ik moest glimlachen bij het idee dat hij zenuwachtig werd of zoiets. We gingen alleen maar een stuk taart eten en wat praten.
'Heel zeker, lijkt me leuk. Ik ben benieuwd wat je van onze prachtige taart vind', plaagde ik hem.
Ik hoorde hem zuchten, 'goed, goed, ik kom al naar je toe. Ik ben er over tien minuten.'
Tevreden hing ik op, dat ging gemakkelijk dan verwacht.
Ben je ook zo gek op dit verhaal en zou je True Wolfs Mate het liefst in de boekhandel zien liggen? Help mij dan met het laten uitkomen van mijn droom: dit boek laten uitgeven! Ik doe op dit moment namelijk mee met een schrijfwedstrijd: de #MoonYAcontest van Sweek en om te winnen heeft mijn verhaal zoveel mogelijk volgers nodig! Hoe help je me? Door de volgende stappen te volgen:
1. Ga naar www.sweek.nl
2. Maak een account aan
3. Zoek naar ALPHA #MoonYAcontest (ALPHA is namelijk de nieuwe titel van True Wolfs Mate)
4. Begin met lezen
5. Klik onderaan het hoofdstuk op de "+" om mijn verhaal te volgen
6. HOERA! Je hebt me onwijs geholpen!
7. Hopelijk ga ik dankzij jullie hulp deze schrijfwedstrijd winnen!
8. Wil je me op nog een andere manier helpen? Help me dan met het overtuigen van anderen om ook op dit verhaal te stemmen (vrienden, klasgenoten, familieleden) want iedere stem telt!
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
