Heee iedereen!!! Zouden jullie iets voor me willen doen? Zouden jullie zo lief willen zijn om te voten? Het is maar een kleine moeite, jullie hoeven alleen maar op het sterretje te drukken. Dat is alles, makkelijk toch??
Alvast heel erg bedankt!!!! Ik hou van jullie allemaal <3
Klauwen die flitsend tevoorschijn kwamen.
Tanden die glinsterden in het licht.
Het geluid van woedend gegrom.
Grijs en zwart, gloeiende gouden ogen...
Het ruisen van de wind, het ritselen van de bladeren. Alles ging in slow motion, alles.
Ik zag het, keek toe, bewonderde het zelfs.
Het leek bijna een dans, zo mooi zag het eruit.
Het aanvallen en verdedigen, het wisselde constant. Er was geen winnaar, geen verliezer.
Er was slechts de middenweg bij deze twee broers, aan elkaar gewaagde Alfa's.
Ooit in een ver verleden hadden ze samen getraind, samen gestreden. En nu stonden ze hier, tegenover elkaar, als vijanden.
Om wat?
Om mij?
Een moord, verraad...haat dat door hun aderen stroomde voor de ander. Ze hadden een bloedrode waas voor ogen en zagen de waarheid niet meer, ze zagen de realiteit niet...ze zagen slechts woede, dood, haat, walging, verafschuwing.
Ik keek toe terwijl seconden overgingen in minuten en minuten in uren.
Een eeuwigheid leek voorbij te gaan voordat de zon wegzakte achter de horizon en de wereld achterliet in schemeringen.
Ik voelde de kracht van de maan, maar zij ook.
Het leek of ze sterker werden, hun aanvallen feller, krachtiger. Als ze doorgaan zou dit voor beiden de dood betekenen. Want ze zouden niet stoppen, ze zouden nooit stoppen.
Ze gingen door, door, door...tot er een einde aan kwam. Tot de ander niet meer opstond en het opgaf, maar voor beide zou dat niet gebeuren.
Ze zouden niet opgeven.
Dus moest ik het besluit nemen.
Dit was mijn avond, mijn moment, mijn eerste volle maan. Ik voelde de verandering, voelde mijn wolf, voelde mezelf.
Ik grijnsde, lachte en begon te rennen.
Weg van mijn mates.
Weg van het drama, weg van alles.
Mijn moment, alleen van mij.
Ik had niemand nodig, ik had mijn wolf.
Ik had Kailyn.
Mijn benen versnelden, mijn spieren kwamen in werking. Ik voelde mijn lichaam branden, hunkeren, verlangen om te veranderen. Maar het was nog niet de juiste tijd, ik moest geduld hebben. Bijna...bijna zou ik een wolf worden.
Een True Wolf!
Ik begon sneller te rennen, steeds sneller en sneller, tot alles om me heen vervaagde.
Het verdween gewoon.
Er was enkel nog het bonzen van mijn hart, mijn ademhaling, en het gevoel van vrijheid.
Boem
Boem-boem
Boem
Sneller, steeds sneller en sneller.
Niets deed er nog toe, enkel het gevoel dat ik nu ervoer. Ik voelde me onverslaanbaar, onoverwinnelijk, alsof ik alles en iedereen aan kon. Maar dat was niet het enige...
Ik voelde alles, alles om me heen.
Voelde de wind, de aarde onder mijn voeten, voelde het leven. Het leven dat overal in zat, in de bomen, de grond, de dieren. Het was overal.
En ik voelde het.
Ik voelde alles.
Ik ging sneller, steeds sneller en sneller.
Mijn gedachten verdwenen, tot er niets meer was.
In mijn hoofd was het rustig, vredig.
Bijna alsof ik nu pas echt na kon denken, alsof ik het nu pas echt begreep. Alsof ik nu pas wist hoe alles echt in elkaar zat. Een helderheid die over me heen kwam als een krachtige golf vanuit de zee. Ik voelde het, zag het, wist het...
En veranderde.
Het ene moment rende ik nog op twee benen, het volgende moment stond ik krachtiger dan ooit op vier. En ik rende...
Ik rende alsof mijn leven ervan afhing, alsof er niets anders meer was dan rennen, de snelheid, het gevoel van vrijheid. Dit was hét!
Dit was waar ik voor was geboren.
Een True Wolf...
Mijn hartslag was regelmatig.
Boem
Boem-boem
Boem
En ik rende, sneller, steeds sneller.
De wereld om me heen vervaagde.
Ik zag de maan boven me, voelde de kracht die ik ervan verkreeg. De puurheid van het felle witte licht. Ik hield halt toen ik voor de Tempel stond.
Ik stond stil en huilde.
Huilde naar de maan, zoals wolven dat deden.
Toen was er stilte, een bijna doordringende stilte.
Alsof de hele wereld zijn adem inhield.
Alles was stil.
Totdat mijn roep beantwoord werd.
Door niet één wolf, maar twee.
Mason en Alec.
Mijn mates.
Voor wie zou ik gaan, wie zou ik kiezen?
Het was een vraag waar geen antwoord op leek te zijn, een vraag die voor eeuwig en altijd twijfel zou veroorzaken. Ik wist het niet, ik wist het echt niet. Hoe kan je iets opgeven waarvan je intens veel houd? Hoe kan je zoiets opgeven?
Niet toch, of wel?
Want dat zou ik moeten doen als ik moest kiezen.
Ik zou iets moeten opgeven wat ik niet zou kunnen opgeven. Ik moest een deel van mezelf opgeven, een deel van mijn ziel.
Want dat was een mate toch? Een deel van jezelf?
Maar ooit zou ik een keuze moeten maken.
Ik kon niet voor eeuwig blijven wegrennen, hoe graag ik dat ook zou willen.
Het besluit zou komen.
Maar niet vanavond, want dit was mijn avond.
Mijn nacht, mijn volle maan, mijn alles...
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Jullie zullen ook wel denken: EINDELIJK!!!!!!! ZE UPDATE WEER :D
Hahahaha, een hele begrijpelijke gedachte als je het mij vraagt!
En ik weet ook wel dat het iedere keer echt...MEGA lang duurt...wat me echt heel heel heel heel heel erg veel spijt. Maar ik kan er gewoon niet echt veel aan veranderen, ik MOET gewoon leren, leren, leren op dit moment. En school is voor mij nogal dit belangrijk dit jaar AANGEZIEN IK EINDEXAMEN DOE!!!!!!!!!!!!! Jeeeeehhh dat vind ik echt heel leuk, en spannend...heeeeeeel spannend zelfs! Maar goed, dan begrijpen jullie dus dat ik wat afwezig ben.
Na volgende week is het allemaal voorbij en kan ik me weer helemaal concentreren op True Wolfs Mate! Wat ik echt veel leuker vind dan me concentreren als zoiets als...SCHOOL....maar goed, het moet dusja.
Dat is het wel weer zo'n beetje, ik hoop dat jullie hebben genoten van het hoofdstuk! En ik hoop dat jullie even de tijd willen nemen om te commenten/voten...ik vind het namelijk super-super-super leuk om jullie reacties te lezen!!!!!!!!!!! Xxxxxxx
