Als het goed is herinneren jullie je vast wel dat ik een wedstrijd heb georganiseerd: "Bedenk het beste personage", wel hier is het hoofdstuk geschreven door niemand minder dan SarahAmpe!!!!! Zij won de wedstrijd! En vergeet niet te voten :D
'Eindelijk...thuis', zuchtte ik.
Natuurlijk was het geweldig om de hele wereld zowat rond te reizen, om alles te zien, nieuwe gerechten te proeven, de sfeer van een bepaalde cultuur te voelen...Echt, het was geweldig!
Maar als je zo lang onderweg bent, dan pas besef je hoeveel je van je eigen huis houd, hoe erg je al het bekende mist. Dit godvergeten stadje is soms misschien verschrikkelijk, dat is echt zo. Maar hier heb ik wel mijn familie, tenminste...een deel.
Mijn neefje zou er zijn, dat wist ik zeker. Mason zou zijn Roedel nooit in de steek laten en er zomaar vandoor gaan zoals ik. Ja, ik had iedereen in de steek gelaten. Maar op dat moment was het de beste oplossing. Ik haal diep adem en kan de donkere geur van dennenbomen bijna op mijn tong proeven. Het is een beetje overweldigend allemaal, ik ben zo lang weggeweest en toch voelt het alsof er hier helemaal niets veranderd is. Ik heb leuke dingen meegemaakt, zeker. Maar zelfs Parijs, de mooiste stad van de wereld kan niet tippen aan deze plek. Vooral nu het winter is, is het hier bijna magisch met alle sneeuw die schittert als diamanten in de zon. Hier hoor ik gewoon thuis, tussen de bergen en de naaldbomen. Ik huiver, het is hier wel een stuk kouder. Misschien had ik een dikkere jas aan moeten trekken...
Waar blijft Mason toch? Ongeveer vijf minuten geleden had de taxi me afgezet, Mason zou me op komen halen maar ik zag nog geen enkele auto deze kant op komen rijden. Ik keek op mijn gsm, geen bereik...lekker dan. Ik was ook nog eens te ver van de stad af en te ver van het kleine dorpje. Geweldig! Had ik die twee zware reiskoffers maar niet, dan was ik veranderd en naar het stadhuis gerend als wolf. Vanuit de verte hoorde ik een zoemend geluid naderen, dat werd tijd! Een zwarte jeep scheurde de bocht om, snel deed ik een stap naar voren, maar de jeep reed me gewoon straal voorbij. Wat?! De auto remt plots en rijdt achteruit tot waar ik sta, het raam gaat naar beneden. Ik zou Mason er even goed van langs geven! Dit was absoluut niet grappig! Net op tijd zag ik dat het niet Mason maar Jules was die achter het stuur zat.
'Amicia!' Hij glimlacht vriendelijk naar me.
'Jules!' Bracht ik opgetogen uit.
'Laat me raden, je bent terug en hebt een lift nodig?' Zegt hij nog altijd glimlachend. Snel knik ik en stap dankbaar de auto in.
'Heeft Mason je gestuurd?' Vraag ik nieuwsgierig. Jules kijkt bij het horen van Masons naam plots een stuk grimmiger en schud zijn hoofd. Zou Mason me nu echt vergeten zijn? Wel...dat is nog eens een hartelijk welkom!
Een halfuur later sta ik dan eindelijk voor de deur van het stadhuis. Ik zucht, welkom thuis...denk ik bij mezelf aangezien er niemand anders is om het tegen me te zeggen. Ik open de deur en loop de grote hal binnen. 'Hallo? Ik ben er!' Roep ik, maar ik krijg geen reactie. Ik besluit mijn koffers maar naar mijn kamer te brengen, daarna kan ik Mason wel bellen. Wanneer ik mijn kamerdeur wil openen, hoor ik een zacht gesnik vanuit de logeerkamer komen. Vreemd...wie zou dat zijn? Ik sluip zacht naar de andere deur toe en luister of ik het nog altijd kan horen. En ja, het blijkt een meisje te zijn. Ik kan haar zacht horen huilen, wat vreselijk! Ik klop voorzichtig en nogal aarzelend op de deur. Wanneer ik hem open zie ik het meisje op het bed zitten, ze hapt geschrokken naar adem als ze me ziet. Plots is het doodstil, ik voel me direct ongemakkelijk worden. Het meisje kijkt haar met grote angstige ogen aan, langzaam maar zeker maakt de angst plaats voor opluchting. 'Alles goed?' Vraag ik haar zacht. Het liefst wil ik de kamer uit, de sfeer is meer dan geladen. Wanneer ik me om wil draaien zegt het meisje plots haar naam; 'April.'
Die naam komt me bekend voor, maar van wat weet ik niet. Niemand van mijn oude vriendinnen van hier heten zo, ook de zussen van mijn vriendinnen niet. Plots besef ik dat April een antwoord verwacht, snel zeg ik; 'Mijn naam is Amicia.' Dan weet ik het weer, April is het nichtje van Jules waarover hij zo enthousiast sprak in de auto. Toen ik hem over haar had horen praten, was het net alsof hij het over zijn bloedeigen dochter had...
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Twee updates op 1 dag!!!!!!!!!!!! Is dat niet geweldig, hahaha
Jullie hebben de laatste tijd ook zoveel moeten wachten steeds, dit verdienen jullie gewoon! Plus dat ik nog altijd iets moest doen met het winnende personage!
Dus vanaf nu zullen jullie af en toe iets lezen over Amicia, de nicht van Mason.
Wat een familie drama's vinden jullie ook niet? Eerst Alec, die de broer is van Mason, en Brynne...nu hebben we Amicia. Hahahaha, achja zulke "drama's" zijn soms nodig in een verhaal! Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden, dus hierbij even een applausje voor SarahAmpe!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
En niet vergeten te voten en te commenten! Jullie zouden mij, en SarahAmpe (tenministe dat denk ik) er heel erg blij mee maken, hihihi :D
Jullie zijn allemaal echt geweldig, Xxxx
