Heee TrueWolfers!!! (hihi, ik zei toch dat ik die naam ging gebruiken!) Hoe gaat het met jullie?? Hebben jullie zin in een nieuw hoofdstuk? Ik hoop het natuurlijk wel! En niet vergeten te voten natuurlijk ;)
Ik werd wakker toen ik hem hoorde binnenkomen. Snel wierp ik een blik op de klok, het was half drie 's nachts. Hij kwam nu pas terug. Ik moest weten wat er aan de hand was en kwam voorzichtig uit bed, toen ik het gerinkel van glas hoorde schoot ik de kamer uit. Hij stond in de woonkamer, een gebroken vaas lag aan zijn voeten. Maar dat was niet zozeer wat mijn aandacht trok, het was de open wond die hij opgelopen was. Zijn volledige rechterarm zat onder het bloed, ik kon zien dat het zelfs nu nog bloedde. Ik snelde op hem af maar bleef vlak voor hem twijfelend staan. 'Mason...' Fluisterde ik zacht, 'wat is er in godsnaam gebeurd?' Hij keek niet naar me op en was zelfs van plan weg te lopen. Ik greep zijn goede arm vast, maar hij rukte zich direct los. 'Laat me met rust oké', gromde hij. Zijn stem klonk vreemd, alsof hij...bijna alsof hij dronken was. Kon een wolf wel dronken worden? Ik wist het niet zeker.
'Je moet me vertellen wat er met je aan de hand is Mason, waarom doe je zo? Waarom ging je ervandoor en wil je nu niet vertellen wat er gebeurd is? Ik ben verdomme je mate!' Ik wilde niet boos worden, maar hij liet me geen andere keuze. Zij gedrag sloeg gewoon nergens op.
'Ik moet niets April, je kunt me nergens toe dwingen!' Snauwde hij terug, zijn ogen vonkten van woede. Iets wat ik absoluut niet verdiende.
'Waag het niet om me zo aan te kijken', siste ik.
Weer wilde hij zijn rug naar me keren en weglopen, maar ik liet hem niet zo snel gaan.
'Is dit werkelijk wat je wil Mason? Ga je me weer van je afduwen? Want ooit zal ik er niet meer tegen kunnen en dan ben je me kwijt!' Eigenlijk had ik het niet willen zeggen, maar ik deed het toch. Dit was hoe ik me op dit moment voelde, hoe ik er op dit moment over dacht. Het moest gezegd worden, anders zou het in mijn hoofd blijven zitten. Met een ruk draaide hij zich naar me om, staarde me aan. 'Dat zou je nooit doen...' Fluisterde hij. Blijkbaar hadden mijn woorden hem eindelijk bereikt en hem geraakt. Mooi!
'Het zou je eigen schuld zijn!' Schreeuwde ik naar hem, 'jij doet dit Mason, iedere keer weer! Heb ik hier om gevraagd? Nee, ik wil dit namelijk niet. Ik wil geen ruzie, geen afstandelijkheid tussen ons. Maar iedere keer dat het weer wat beter lijkt te gaan, doe je zoiets, druk je me weg. En waarom?' Met mijn ogen eiste ik hem antwoord te geven, hij zweeg echter als het graf. 'Nee, heb je niets te zeggen?' Vroeg ik hem boos, 'want dan ga ik nu onmiddellijk weg!' Ik stormde weg, maar voordat ik de slaapkamer had bereikt werd ik omver geworpen en hard tegen de grond gedrukt.
'Je zult me nooit verlaten, dat kun je niet! Je bent mijn mate...'
Hij was in een wolf veranderd.
'Ga van me af Mason!' Gilde ik.
'Pas als je zegt dat je me nooit zal verlaten!'
Ik begon tegen te stribbelen, maar hij was vele malen sterker dan me, al helemaal in wolf vorm.
'Alleen als jij belooft dat je me alles zal vertellen. Ik kan hier niet langer tegen Mason.' Lange tijd was het stil, hij zei niets. Toen hij van me afkwam wist ik genoeg, ik kwam overeind, schoot de kamer in en gooide de deur achter me dicht. Hij had het niet belooft, hij wilde dus niets zeggen. Hij wilde liever zijn geheimen geheim houden dan ze met mij delen, ook al zou ik hem dan misschien vertalen. Het kon hem gewoon helemaal niets schelen! Ik wilde schreeuwen, gillen en huilen, maar deed het niet. Dit stak, dit deed verschrikkelijk veel pijn. Beverig haalde ik adem en ging op het bed zitten, ik trilde over mijn hele lichaam. Waarom deed hij me dit aan, net nu ik mijn hart en ziel aan hem gegeven had. Waarom? Betekende ik dan zo weinig voor hem?
Ik hoorde dat hij de deur probeerde te openen, gelukkig had ik hem op slot gedaan. 'April, open die deur!' Ik negeerde hem, waarom zou ik ook luisteren? Hij was verdomme een de grootste klootzak die ik kende! Ik zou hem echt niet zijn zin geven nu, wat dacht hij wel niet? 'Als je hem niet open doet, zweer ik dat ik hem open zal trappen!' Dreigde hij. Mij kon het allemaal niets schelen, wat maakte het nou uit als hij het deed?
Het werd weer even stil, hij stopte met het gerammel aan het slot. Misschien gaf hij de moed op en liet me met rust, misschien zou hij wel echt de deur intrappen en nam hij nu een aanloopje.
'Dan niet!'
Meer hoorde ik niet van hem, het was over.
Ik liet me achterover vallen en haalde diep adem.
Ik moest rustig worden, als ik begon met huilen zou ik niet kunnen stoppen. Bovendien zou hij het kunnen horen, dat genoegen gunde ik hem niet. Hij kon oprotten! Hij wilde niet met mij praten en nu wilde ik niet langer meer met hem praten. Kailyn was het helemaal met me eens.
Dit verdienen we niet! Hij heeft ons gewoon de hele dag in de steek gelaten en besluit dan zo terug te komen, waar slaat dat op? En niet eens even iets zeggen...hoe kan hij?
Haar frustratie maakte die van mij alleen maar erger. Maar dat was niet het enige, zij voelde een nog vele ergere pijn. Hoe meer ik me op haar concentreerde, hoe duidelijker ik het kon voelen.
Dat is niet mijn pijn...dat is die van hem...
De adem stokte in mijn keel, meende ze dat?
Zijn wolf...hij heeft het heel erg moeilijk. Weetje nog dat ik tegen je zei dat ik alleen met zijn wolf kon communiceren als hij helemaal was doorgedraaid en in paniek was...wel, dit is zo'n moment.
Dat zei genoeg, dat moest genoeg zeggen.
Dus wat nu? Moest ik naar hem toegaan? Wat op de één of andere manier kwamen dit soort dingen hem altijd wel heel erg goed uit. Hij kreeg een nachtmerrie of draaide door en ik zou hem bijna automatisch vergeven en de rest vergeten. Maar ook dat kon ik niet eeuwig volhouden, ooit moest er gewoon een einde aan komen. Dat kon alleen als ik er nu niet aan toegaf, als ik voet bij stuk hield. Maar kon ik dan wel? Kon ik hem negeren, kon ik hier gewoon blijven zitten zonder dat het me iets deed? Nee...dat zou me nooit lukken. Uiteindelijk zou ik naar hem toegaan, dat wist ik nu al. Ik hield gewoon teveel van hem om hem in de steek te laten, dat was mijn zwakte en mijn sterkste punt. Ook als ik bij hem weg zou gaan zou ik van hem blijven houden, hij was mijn mate en dat zou nooit veranderen. Wel kon ik ervoor kiezen of ik dit trok, of dat ik er genoeg van had.
Maar dan zou ik wel ongelukkig worden, dat was de prijs die ik ervoor moest betalen. Ik vroeg me af of dat het waard was, of dat deze pijn en dit verdriet waard was. Want wat was erger? Ongelukkig zijn of deze pijn die ik nu voelde?
'Alsjeblieft...verlaat me niet.'
Zijn stem.
Zijn wanhoop en pijn.
Maar woog die zwaarder dan mijn pijn?
Ik wist het niet...ik wist het gewoon echt niet...
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Zo....ik heb net mijn Duits mondeling achter de rug, die moest ik namelijk nog inhalen omdat ik ziek was. Nou ik heb een 7.5 dus daar ben ik echt heeeeeeel erg blij mee!!!!! Jeeehhhh, *springt op en neer van blijdschap* hihi
Hebben jullie ook jullie toetsweek/tentamenweek achter de rug?? Gkoede cijfertjes gehaald? Of juist wat mindere... Ik ben benieuwd!!!
Ik hoef nu alleen nog M&O in te halen (Management en Organisatie), maar dat is gelukkig pas in eind april. Even rust dus..pfff gelukkig!
Plus dat ik vanaf morgen paasvakantie heb!!! Een HELE WEEK OMG :D
Dat betekent natuurlijk lekker veel schrijven, woeeehooeeeee jeehhhhh
Daar zijn jullie vast blij mee, of niet soms????
Maar goed, hoe vonden jullie het hoofdstuk?? Stom dat het zo kut gaat tussen April en Mason, vinden jullie ook niet? Ik vind het vooral sneu voor April, Mason moet echt ophouden met zo'n klootzak te zijn!!!
En voordat ik het vergeet: wel voten, commenten en followen he!!!! En check mijn Facebook: zoek gewoon naar True Wolfs Mate en dan vind je me wel! Xxxx
