Przewrotny los...

24

Weszłam do sali, w której leżał brunet podpięty pod aparaturę. Wciąż zaciągałam się płaczem, a na widok jego połamanego ciała serce mi pękało. Podeszłam do jego łóżka, gdzie dostrzegłam opuchniętą twarz całą w siniakach i ranach. Ten mężczyzna zupełnie nie przypominał tego z którym jeszcze wczoraj leżałam w łóżku w objęciach.

– Proszę nie opierać się o łóżko, nie dotykać pacjenta i nie przekraczać czerwonej linii. Ubranie, które ma pani na sobie oraz maseczkę obowiazuja na sali.

Pragnęłam go przytulić i pocałować, ale jedyne, co mogłam zrobić, to klęknąć i błagać go, żeby z nami został. Nie pozwolono mi być przy nim dłużej niż dziesięć minut, które minęły jak sekundy. Teraz pozostawało nam tylko być przyklejonym do szyby i wierzyć, że jest silny.

Lekarze dawali nam małe nadzieję na wybudzenie się bruneta, a o sprawności ruchowej nie chcieli rozmawiać, co było dla nas jednoznaczne. Pierwsze dwadzieścia cztery godziny od operacji były najważniejsze i miały zadecydować, czy przeżyje.

Jeongguk doznał urazu czaszkowo-mózgowego, urazu kręgosłupa szyjnego, miał złamanie panewki stawu biodrowego i złamanie w 3 miejscach w prawej ręce. Kilku lekarzy operowało go przez siedem godzin, próbując poskładać jego ciało. Wszystko było spowodowane tym, że podczas wypadku pod wpływem silnego uderzenia wyleciał przez przednią szybę samochodu.

…

Trzy dni później.

Podjechaliśmy pod dom pogrzebowy, w którym miał się odbyć wspólny pogrzeb Hoseoka i Yoongiego. Hana cały czas była przy mnie jednak ze mną nie było kontaktu. Po tym, jak doznałam szoku musiałam przyjmować leki psychotropowe, które bardzo mnie otępiały.

Mało co pamiętałam z tego wydarzenia za to placz, lament i czasami krzyk zapamiętam na zawsze. W dalszym ciągu czułam się winna, a kiedy Jungwo dowiedziała się, że jej narzeczony zginął, bo chciałam, by wyszli do klubu obwiniała mnie o jego śmierć.

Z siódemki przyjaciół, a w zasadzie rodziny zostało tylko czterech chuderlawych i bladych mężczyzn, którzy nie odstępowali siebie na krok. Na ich ciałach po wypadku wciąż widniały ślady, takie jak siniaki i złamania, a piąty z nich wciąż walczył o życie na intensywnej terapii.

Nie wytrzymałam tam zbyt długo, więc w przeciągu dwóch godzin wróciłam do bruneta. Za każdym razem roniłam morze łez i nawet leki nie były w stanie zagłuszyć tego bólu. Cały czas czekałam, aż stan mojego ukochanego się poprawi.

…

Dwa tygodnie później.

Późnym wieczorem wróciłam do domu i jak zwykle wzięłam tylko szybki prysznic, leki na sen i położyłam się do łóżka. Nagle przez drzwi weszła mama, która usiadła obok na łóżku.

– Nie chciałby widzieć Cię w takim stanie… Nie jesz, nie pijesz nic prócz kawy i wyglądasz jak własny cień…

– To bez znaczenia.

– Nie dla niego Mia ! Chcesz, by on żył i się wybudził, a tymczasem sama się wykańczasz. Chcesz do niego dołączyć o kilka pięter niżej i kto wtedy będzie się nim zajmował ?

Podniosłam się z łóżka do siadu.

– Nie mam siły dalej żyć… Nie bez niego.

– Dlaczego uśmiercasz go za życia !? Kto dał Ci prawo opłakiwać go, jakby odszedł !?

Matka potrząsnęła moimi barkami, po czym złapała dłońmi moją twarz.

– Żyj dla niego i każ mu wrócić do cholery !

Rodzicielka opuściła mój pokój, a ja znów zaczęłam wylewać łzy w poduszkę, przytulając jego bluzę.