Przewrotny los...

39

Przez chwilę znów się poczułam jak dawniej. Siedzieliśmy już razem od kilku godzin. Zdążyliśmy zjeść i nawet się przespać. Gdy otworzyłam oczy poczułam rękę bruneta na swojej talii, a jego twarz miałam tuż przed sobą. Wpatrywał we mnie swoje piękne brązowe tęczówki. Wiedziałam, że gdy tego nie przerwę może chcieć spróbować się zbliżyć, więc od razu podniosłam się do siadu.

– To tak wyglądały nasze chwilę?

– Mniej więcej…

– Jesteś głodny?

– Nie możemy jeszcze poleżeć?

– Nie krępuj się jednak mnie już wszystko boli.

– Mia…

Brunet złapał mój nadgarstek.

– Jeżeli chodzi o Suon, to między nami do niczego nie doszło.

On, jak i ja do tego czasu omijaliśmy ten temat. Ja chciałam się cieszyć naszymi wspólnymi chwilami, żeby móc je zapamiętać, a on na pewno bał się, że to zepsuje atmosferę. Prawda jest taka, że wolałam udawać, że ta kobieta nie istnieje.

– Wczoraj to wyglądało inaczej…

– Wiem i nie będę ukrywał, że gdybyś nam nie przerwała to…

To był ten moment, właśnie ten, którego nie chciałam. Teraz już jej nie wyprę i nie zapomnę. Nie będę umiała się z nim śmiać jak przeszło godzinę temu. Wstałam z łóżka i wyszłam do łazienki bez słowa. Usiadłam na podłodze i patrzyłam na pierścionek, który dla mnie kupił.

– Czy teraz szykowałabym się do naszego ślubu zamiast słuchać o innej ?

Po łazience rozszedł się dźwięk pukanie do drzwi.

– Mia, chciałbym, żebyś mnie wysłuchała. Proszę.

Otarłam łzy i otworzyłam drzwi, spuszczając wzrok.

– Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Nie będę zaprzeczał, że spojrzałem na inną, nie wiedząc o Tobie, ale kiedy się pojawiłaś obróciłaś wszystko o sto osiemdziesiąt stopni. Od wczoraj, kiedy wyszła z mojego mieszkania nie pomyślałem o niej nawet przez chwilę. Na dniach, kiedyś Suri się wyprowadziła cały czas rozmyślałem, kim Suon dla mnie jest i co do niej czuje. Teraz już wiem, że była tylko moją fascynacją i zauroczeniem bez czegoś głębszego.

– Co jeżeli ja okaże się być tym samym ?

Złapał moje dłonie.

– Nie Mia. Nie musisz mi wierzyć, ale to, co przy Tobie czuje nie może być chwilowe. Mam coraz więcej przebłysków w głowie. Nie są to wyraźne wspomnienia, a zamazane obrazy, ale wszędzie jesteś Ty.

Podniosłam na niego wzrok ze zdziwieniem.

– Znaczy, że Twoja pamięć wraca?

– Nie wiem, czy mogę to tak nazwać… Wszystko, co się dzieje w mojej głowie jest jak sen na jawie. Niby coś się wydarzyło, ale wygląda nierealnie. Nie umiem Ci tego wytłumaczyć, ale wiem, że byłaś ważna w moim życiu. Chcę Cię poznać jeszcze raz i zakochać się na nowo…
– Pozwolisz mi?

Patrzyłam na brązowe tęczówki, które intensywnie się we mnie wpatrywały. Zabrałam dłonie i wymijając go poszłam zbierać swoje rzeczy.

– Mia ?

– Muszę się spakować i opuścić mieszkanie do osiemnastej godziny.

– Chcesz wracać dzisiaj do Seulu?

– Taki miałam zamiar. Jutro muszę być w pracy na drugą zmianę.

Brunet podszedł do mnie i zabrał mi rzeczy z ręki, po czym przyciągnął mnie do siebie i objął ramionami. Tym razem pękłam i nie umiałam się oderwać. Objęłam jego talię i zamykając oczy wtuliłam się w jego tors.

– Tak bardzo za Tobą tęskniłam.

Popłakałam się jak dziecko nie mogąc utrzymać emocji na wodzy. Ciemnooki gładził moje włosy, uspakajając moje roztrzęsione ciało.

…

Zebrałam swoje rzeczy i po długiej namowie zgodziłam się zatrzymać w mieszkaniu Jeongguka. Udało mi się zamienić w pracy z koleżanką i wynegocjować dzień wolny. Mieliśmy dla siebie trzy dni, a w dniu jutrzejszym mieli do nas dołączyć Jin, Jimin i Tae.

Staliśmy przed drzwiami jego mieszkania, gdzie przeszedł mnie dreszcz po wczorajszych wydarzeniach.

– Przepraszam skarbie…

W milczeniu weszłam za nim do mieszkania.

– Suon? Co Ty tu robisz?

W salonie na kanapie siedziała kobieta, ta sama co wczoraj zniknęła za jego plecami. Zauważyłam, że trzyma w ręku mój pamiętnik i bezkarnie go czyta. Widząc to podeszłam i wyrwałam go z jej ręki.

– Nie zauważyłaś, że to coś bardzo osobistego ?

Czekałam na wyjaśnienia jednak ta nie miała nic do powiedzenia. Skrzyżowała ręce i wstając z kanapy podeszła bliżej Jeongguka.