Scary Stories (Unedited)

Kupido o Kamatayan? - Book 1 (Parts 4 & 5)

Part 4 : Accept or Decline?

I declined. Hindi ko yun tinanggap sa maraming rason. Ang bata ko pa para maranasan yung mga mahihiwagang bagay. Oo curious ako, pero ayoko ng makababalaghang buhay. Sabi nga make an effort so that your destiny will work kaso lang hindi ko pa kaya. Maraming changes ang mangyayari sa buhay ko pag tinanggap ko na agad ang kagustuhan ni MOS (Mr. Old Soul) na gawin ko kaso lang marami pa kong prayoridad sa buhay ko. Marami pa kong plans na gustong matupad para sa pamilya namin. At isa pa, hindi ko alam ang patutunguhan ko kapag tinanggap ko yun, gusto kong mamuhay ng normal kahit pansamantala lang muna. Siguro this is a selfish thing to do but you can't blame me. If that responsibility was really given for me, I'll accept it but not in the real time.

Sabi niya I must leave any white flower in the place where we talked last month which is in the wide space infront of the library's building but of course I didn't left any. Kasi nga di ko tinanggap but after two days nakita ko uli si MOS sa tapat ng bahay ni lola, tambayan ko 'to kapag bored ako and I felt weird. Merong kakaiba sa aura niya today I can't identify it just by seeing him from afar. Because as usual I was in the 2nd floor, nakadungaw lang ako sa bintana. Ramdam kong dapat kaming mag usap pero ayoko siyang lapitan dun. Naiisip ko na baka maconvince niya ko at mabali lang ang buo kong desisyon. Sa sobrang pre-occupied, hindi ko na namalayang wala na siya dun sa kinatatayuan niya si MOS kanina. 'Umalis na siguro, mabuti na din yun' but milliseconds had passed when I felt something that made me froze. He's on my back. When I turned around, he was standing in front of me, 'Paano siya nakapasok?'. He was just staring intently at me. 'What have I done?' Swear to patrons and saints hindi ako makagalaw. He looks terrifying. Ang plain lang ng tingin niya pero ba't feeling ko yung kaloob looban niya ay nagagalit sakin? Tsaka naisip ko rin na I have all the right to refuse to his 'Fate's Offer'. Damn, this is my life.NV.""You just can't run away. Curious ka diba? Then why do you need to turn this down? You're unbelievable"" MOS.""I have lot of priorities unlike you"" ME.""You don't know what you are talking about. I have more priorities and responsibilities than you do"" MOS.""By what? By killing lives?"" ME."That is part of my work but saving lives were counted too"" MOS.""I don't think this is the right time. Ang bata ko pa. Pwede bang 'wag muna? I mean I am so undecided and uncertain about this." ME.""Still your choice young lady but you do need to know this. Baka sakaling magbago ang isip mo"" MOS.""Please spill"" ME.""At the age of 24 you'll experience things you haven't experienced before."" MOS.""The hell?! Ano yun? Tell me because I have all the rights to know everything about this!""""I can't. We have different skills. Different level. And different roles, I can't just simply explain it to you but you will understand it, if you began to know people like us. This is where you belong. We are not normal but we have a big role in the human society. I'm sorry. This is all I can say and it's up to you now. Goodbye. I might see you on your 24th again"" MOS.Crap. Who or what do you think I am? Is it possible to be like him? I'm so confused. I can't ask my step mom about this because we are not blood related and besides she might think I am insane. I have now f*ck*ng 3 years to decide.PS. I don't have a family but I have my step mom. I don't know what happened to me before because when I was 5 years old, they told me I had an amnesia because of a car accident so I don't know anything. Unfortunately my parents died on that accident. I can't even recall my name when that incident happened and I was just 5 years old for Pete's sake when I was adopted by my step mom.

Part 5 : The real deal

Hi spookifiers! Okay, so here I am again. Hindi ko alam ang dapat na i-react ko, hindi kasi ako masyadong nagbabasa sa spookify these past few months pero naka-pagsend pa ako ng isang story. I heard someone talking about EyeWonder, may naghahanap daw sa kanya sa spookify, nangilabot ako nun, anong kailangan niya sakin? And that single thought na naging usap usapan ang spookify sa school namin ay nakakagulat din. Medyo nahirapan pa akong mag-back read at hanapin kung sino yun at luckily nahanap ko din siya. Mas nagulo kasi ngayon dahil bukod sa "undying and awful curiousity ko" sabi nga ni MOS sakin dati, hindi ko naman akalain na ganito ang epekto ng pagpost ko dito. Nanindig ang balahibo ko sa naghahanap sakin. As in WTFish? For real? Can we at least stay anonymous? Kasi hindi nga ako yung tipo ng tao na makikipag-friend or more than that sa mga social media/sites. I am very sorry, I hope you'll respect my decision, whoever you are (Ally). Aloof ako sa mga hindi ko kakilala at sabihin na nating katulad ko (Not Normal) however, insights and advices are truly appreciated. Warning: Read at your own risk because this will be a lengthy one.'This is my fault, my fault and my fault.' Sana pala tinanggap ko na lang yung offer ni MOS (Mr. Old Soul) kasi ang daming tumatakbo sa isip ko ngayon at sobrang hirap. After that frightful event with MOS, kung saan nalaman kong may maeexperience akong kakaiba sa buhay ko at the age of 24, nagbago bigla ang lahat. I wasn't prepared for everything. Wala pa man ang ika-24th birthday ko may mga weird things (supercalifragilisticexpialidocious) na kong napagdaraanan, hindi ko tuloy alam kung may nalalaman ba si MOS tungkol dito, kasi naman mali ang information na binigay niya sakin. I've been meeting different people right now. I've been experiencing weird stuff around. Things are hard to decipher. Sa nangyayari sakin, hindi ko na masabi kung sa susunod na araw tatakasan na ko ng bait. I've been looking for MOS to ask some help, alam ko naman tutulungan niya ko kahit na nag-refuse ako sa kanya, feel ko kasi, siya lang makakatulong sakin sa ngayon. Now that I need him, he's nowhere to be found, so frustrating. True to his words, baka nga sa ika-24th birthday ko pa magpakita si MOS. I've been looking for him everywhere and I even visited other universities expecting him to be there.July, 2015. 1st week [1st day]. I was walking in the canteen, snack time kasi nun' malapit lapit na ko sa cashier nang bigla akong nahilo at medyo sumakit ang ulo ko. Kaya napakapit ako sa upuan, buti na lang talaga at may makakapitan ako. Mabilis din namang nawala ang hilo ko, kaya nakatayo kaagad ako pero nagulat ako sa sunod na nangyari sa paningin ko. Ang canteen kasi namin ay may mga bintana na matatanaw mo ang labas tulad ng sa library building namin. Halos half ng university grounds ang makikita mo dun', kasi medyo malawak. Through windows, nakita ko ang pinaka-dulo at halos labas ng university grounds at nakikita ko din ang mga tao sa labas ng gate, closed type ang gate kaya parang nawindang ako. Hindi ko nabalanse yung katawan ko, natumba at napaupo ako sa upuang kinapitan ko kanina. 'Paanong? Paano nangyari yun?'. Pinikit ko ang mga mata ko ng sobrang diin baka kasi namalikmata lang ako dahil sa hilo kanina. I was praying silently na sana hindi totoo pero pagdilat ko totoo nga. Totoong natatanaw ko na ang laki ng school grounds, malinaw ang mga tao sa paningin ko kahit na ang layo layo nila sakin na halos 40-45 steps away at higit sa lahat tumatagos ang paningin ko sa closed type gate namin. Nang mga oras na yun gusto kong sumigaw sa takot at maiyak sa gulat. Buhay ko ang mga MATA ko tapos biglang magkakaganito? Sobrang unexpected kasi ng nangyari. No symptoms or any prior notice.Yung mga estudyanteng nasa canteen nun ay nagulat sa biglaang pagtumba ko sa upuan, ikaw ba naman halos dalawang beses matumba sa upuan? Natural lang na pagtinginan ka, tapos maya maya naramdaman kong ang init ng pakiramdam ko at nag-iinit ang ulo ko na parang bago sa pakiramdam ko. Hindi ko ma-explain, kaya napatingin ako sa mga estudyanteng nakatingin din sa akin at iba iba sila ng reaksyon kaya tumayo na ko at agad agad na umalis ng canteen.July, 2015. The next day umakyat ako sa 5th floor building ng Educ., open-air siya tulad ng mga napanonood niyo sa mga anime, sorry I forgot the term. Inatake na naman ako ng lethologica (The state of not being able to remember the word you want). I used the stairs and the moment I stepped on the floor, I closed my eyes and felt the wind touched my skin and it was so relaxing. I stayed there for almost 15 minutes, gusto ko lang talaga makalanghap ng hangin kahit na hindi na ganun ka-fresh (dahil polluted na). Because I know that's the only thing I need for that very time. Nawe-weriduhan lang kasi talaga ako sa nangyari kahapon o nung oras na nabago yung layo ng vision ko. I convinced myself to open my eyes, nagdebate pa nga ang Id at Superego ko nun' because I am scared as hell, but I am curious as heavens (terms ko lang yan). As I opened my eyes, nalula ako sa nakita ko, I can see the farthest place and even the people around na kung karaniwang mata lang ay magmumukhang langgam na lang sa paningin. THAT WAS SURREAL. 'Gaaad, what's happening?' The only phrase that runs in my mind during the entire day.July, 2015. 2nd week. Matapos ng incident sa 5th floor educ. building naging distant muna ako sa mga friends ko. Ayoko lang kasing magkamali ng galaw, baka ma-weirduhan sila sakin, kailangan ko munang masanay sa mga bagay bagay na nadidiscover ko sa sarili ko. Ang hirap kaya, I am just a novice. So as I was saying, I isolated myself from other people for the mean time. I am alone, but I don't feel lonely at all. Bakit? Kasi engrossed at amazed pa rin ako sa state of vision ko. Pero medyo di pa talaga malinaw sa akin ang lahat ng hypothesis ko. There are times that I can see people or objects kahit na may wall o nakaharang dito. Tumatagos yung paningin ko, but I am thankful kasi at least kung mismong sa tao ako titingin I don't see what's behind their clothes, kung hindi mababaliw na ako, ang green naman kasi pag' nagkataon. May mga oras din na hindi tumatagos tingin ko, para bang may pinipiling oras or what. Hindi ko din gets eh. Gutom na naman mga curious cells ko.Sa pakiramdam ko naman may times na nag-iinit o bigla akong lalamigin ng walang rason pero may napansin ako. Nararamdaman ko lang yung mga yun kapag may mga taong nakapaligid sa akin. Tulad na lang nung nagsimba kami ng mom ko, hindi ko alam ang ikikilos ko dahil habang dumarami ang tao pabago bago pakiramdam ko o mismong temperatura ng katawan ko, pinagpapawisan ako at maya-maya lalamigin. I mean what the hell was happening to my body? Buti na lang talaga at medyo nasanay na ako sa mga biglaang pagbabago sa katawan ko. Hindi ko na nga alam if advisable pa ba ang makihalubilo sa ibang tao dahil dito sa pakiramdam ko pero siyempre nature na ng tao ang makipag-socialize. Kaya napaka-impossible ng iniisip kong wag maki-mingle sa iba, oo, naisip ko yan bigla nung mga oras na nasa simbahan ako. Paano ba naman kasi medyo nahirapan talaga ako nun, di ko kasi alam kung lalagnatin, tatrangkasuhin sa init o manginginig ako sa lamig.July, 2015. 3rd week. Medyo okay na ko, nakaka-adapt na ko sa nakagugulantang na vision meron ako. May isa na lang akong problema at yun yung pakiramdam ko, yung bigla nga akong nakararamdam ng init at lamig depende sa mga taong nakapaligid sa akin. Medyo nalilito pa ko eh, hindi ko pa ma-familiarize at di ko rin ma-categorize ang mga dahilan nun'. Kung sana kasi nandito si MOS (Mr. Old Soul) hindi ako ganitong nahihirapan ngayon, atleast siya alam niya ang gagawin at baka may alam siya or any reference na mag-eexplain sa mga nangyayari sakin. But it's too late to regret now. All I need to do is to overcome with the changes around or within me and I must know how to use this properly. Baka kasi may magawa akong hindi maganda dahil sa mga nararamdaman at nakikita ko.These past few days, I am doing good, adaptation of environment na din siguro. Tinutuklas ko pa ang ibang mga bagay sa bago kong katauhan (Hindi ko alam tamang term). PS. Napahaba na naman pala ang storya ko, kaya minsan hanga rin ako sa typing skills ko (Pasimpleng buhat ng bangko haha). Hindi ko tinitigilan ang keyboard hanggat di ko natatapos ang dapat kong i-type. Haha. (Alam kong walang koneksyon)PPS. Ang spookify na ang nagsilbing diary ko sa ngayon dahil nawawala yung dalawa kong notebook. Yung isa, diary ko since 1st year high school at yung isa about sa mega creepy experience and unexplainable events of my life. Tinanong ko din si mom kung nakita o naglinis ba siya kasi baka nailagay niya sa ibang lugar pero wala raw. Dalawa lang naman kami sa condo kaya impossibleng may kumuhang ibang tao. Naka-lock lagi yung small drawer ko na yun at ipinasadya ko pang ipagawa dahil importante sakin yun. Sa ilalim ng bed stand ko yun nilalagay but I can't find it anymore including the small wooden drawer kung saan ko inilagay ang diaries ko. May short term memory (i don't know the right term) kasi ata ako, ang bilis kong makalimot sa ibang bagay kaya sinusulat ko kaagad sa notebook ko yung mga experiences ko especially if alam kong importante yun. Siguro dulot na din ng aksidente noong limang taong gulang ako.PPPS. Last post ko na ang tungkol dito (Kupido o Kamatayan). Wala na po akong balak i-share ang susunod na mangyayari sakin kung may susunod man, for personal and security purposes. Siya nga pala sa mga previous posts ko, dinugo ako sa grammar ko dun. HAHAHAHAHA. Sorry guys, intindihin niyo na lang yun pati na rin ito. At hindi nauso sa akin ang magbasa ng comments after mai-post ang story ko (Dahil tinatamad talaga akong mag-open ng fb) pero dahil na-curious ako sa mga sasabihin ninyo kaya binisita ko na. May ilan-ilan na nakakuha ng attention ko tulad ng: (Ni-rephrase ko na to)Ate, may FUTURE kang maging WRITER - Natawa po ako ng singkwenty dito HAHAHA (Sorry, no offense meant) wala naman po kasi akong background sa pagsusulat pero nagawa niyo pang sabihin yan, sadyang pala-sulat lang talaga ako.Ate, baka may FOREVER kayo ni MOS - Hahaha! Bongga! Natawa ako dito. XDAte, INTERESTING ang story mo - Thanks for the appreciation, but believe me or not I'd rather choose to be normal.Ate, parang HINDI NAMAN TOTOO tong story mo parang sa book lang (wattpad) o TELESERYE or WHATEVER nanggaling - Kahit sino naman ganyan ang initial reaction, tulad niyo hindi rin ako naniniwala sa mga ganito dati kahit na di ako masyadong familiar sa wattpad na sinasabi niyo (Medyo anti-social sites nga ako), pero anong magagawa ko kung nangyari na? Kung hindi lang dahil sa mga mas mahirap na pinagdaanan ko dati siguro sumuko na ako ngayon, baka baliw na ko, pero hindi eh. Eto kasi yung pinaka-amazing at medyo masayang part ng buhay ko (Drama ko na) at higit sa lahat busog na busog ang curious cells ko haha. Isa pa may freedom of speech and expression po tayo, kaya okay lang yung ganyang reaksyon sakin. Honestly, I find it amazing when someone criticizes me, maybe because my diaries won't be able to react or talk just like you. That whenever the story I wrote were unbelievable, they would just open their mouths (If they have) to speak against me (Or to my experience). Ang alam lang kasi natin ay yung mga normal na tao tulad natin o hayop, pero ngayon unti-unti na nating nararamdaman at nakikita ang existence ng iba pang-nilalang, right? (Don't deny) Because, they are real and they exist. They were living creatures too, just like you.EyeWonder