Scary Stories (Unedited)

NoSleep Series : Ang kwento ng babaeng may hawak na orange (Parts 1 & 2)

NoSleep Series : Ang kwento ng babaeng may hawak na orange (Parts 1 & 2)

Part 1

Okay guys, bago ako magsimula, kailangan kong bigyan kayo ng isang patas na babala.  Sa kasamaang palad, ang kuwentong ito ay talagang totoo at napakahaba.

Bumalik ito sa aking pagkabata, ngunit hindi ito nakakatakot hanggang sa kamakailan lamang. Ngayon ako ay talagang nawala sa takot.  Ako ay isang binata na at matalino (iyan ang nais kong paniwalaan) na nakaupo sa aking higaan, at talagang natatakot ngayon, dahil sa pagtayo ng balahibo ko sa buong aking katawan at naluluha sa takot.
Hiningi ko ang iyong tulong sa pagpapaliwanag ng nakakatawang bagay na nakakatakot na ito. 

Pag-iingat: mapapansin mo na medyo sumusumpa ako.
Nais kong malaman mo na ang nabasa mo mula ngayon ay ang sitwasyong nakikita ko sa aking isip.  Gusto kong isipin na ako ay isang napaka-makatwiran na tao at hindi ko maipaliwanag ang mga naganap na ito sa anumang natural na paraan.

Ang aking ina ay natanggap sa isang bagong trabaho, nagsimula siyang magkaroon ng mga bagong kaibigan.  Karaniwan sa aming bansa na ang mga kaibigan ay pumupunta sa bawat bahay ng bawat isa para mag kape, kumain, mag tsismisan at kung ano ano pa.

Ilang linggo sa kanyang bagong trabaho, nakipagkaibigan ang aking ina sa babaeng ito, si Rose.  Darating siya marahil dalawang beses sa isang linggo at uupo sila sa paligid ng coffee table sa aming balkonahe at sila'y magu-usap lang.

Isang araw, noong 17 anyos pa lamang ako, nasa balkonahe ako kasama nila.  Hindi ako sigurado kung bakit ako naroroon, ngunit ang pagkaka alam ko malamang ay naubusan ako ng internet (dahil dati ay per ora lang ang internet na binabayaran namin kada isang buwan) kaya naman talagang nakakabato noon.

Kaya't nakaupo kami roon, nag tsitsismisan, at tumayo si mama upang kumuha ng cake na kanyang binake kamakailan. Nanatili akong nakaupo sa lamesa kasama si Rose at iyon ay nakapagbago ng buhay ko. Si Rose ay magandang babae. Mga 5'6" ang katangkaran, payat, may mahabang itim na buhok, at talaga namang mapuputing ngipin. Kaakit-akit na babae sa pangkalahatan.
Ayun na nga, naka-upo ako kasama siya, hanggang sa lumingon siya sa akin. Meron syang nakakatakot na ngiti sa kanyang mukha; mapupulang lipstick at mapuputing ipin sa ilalim nito ay ang mas nagpapatakot.

Ang kanyang ulo ay dahan-dahang gumagalaw, halos para na siyang naging papet.  Sinabi niya ang isang bagay sa pinakamababang tono na, tiyak na hindi sapat ang lakas para aking maunawaan.  "Excuse me?" Sabi ko, hindi pa rin ako natatakot, medyo weird nga lang talaga.

"Handa ka nang pumunta ngayon?" Sinabi niya ito sa isang tinig ng isang bata, na hindi ko gusto. Tulad siguro ng isang 8 taong gulang na batang babae.
Nandoon parin ang nakakatakot na ngiti. Sinabi niya ang mga salitang iyon sa pamamagitan ng kanyang mga ngipin, hindi kailanman binubuksan ang panga.
"Ano?" Tanong ko, nagsisimula nang matakot.

"Handa ka na?" parehong sambit muli. Sa oras na ito, hinila niya ang isang orange sa kanyang purse. Iyon lang, kinuha niya ang orange, at hawak hawak lang ito.  Hindi ito nag-aalok, hindi rin niya kinain, hinawakan lamang ang bagay na iyon.

Sa puntong iyon, ako ay talagang natakot. Sa kabutihang palad, dumating ang aking ina dala dala ang cake. Si Rose, ayun akala mo eh may pumindot sa kanya na akala mo ay mistulang remote control, nagpalit anyo sa kanyang normal na sarili, na inilalagay ang orange sa kanyang purse nang hindi napansin ng aking ina. Umalis ako ng balkonaheng may takot padin, ngunit ako ay 17 lang kaya mabilis itong nawala sa isip ko.

Nang gabing iyon, nahirapan akong matulog.  Nasa unang palapag ang aking silid at ang aking bintana ay nasa taas na 5", kaya't tinitingnan ko ito na nananalangin na huwag makakita ng nakakatakot na halimaw.  Patuloy akong lumingon sa aking kama at tinitingnan ang bintana kada 5 minuto.  Masyado ng gabi at nagsimula na akong antukin, ngunit nagpasya na tumingin sa bintana nang isa pang beses.  At ayan nanaman siya.  Nakatayo sa bwisit na bintana.  Si Rose.  Nakatayo lang, nakatingin nang diretso sa akin (ang ilaw ng buwan ay maliwanag para makita ko), na may parehong pagngisi sa kanyang mukha.  Ang lipstick ay pula tulad ng dati, at ang mga ngipin ay napakalapad.  Naparalisado ako sa takot.  Madalas kong isipin kung ano ang gagawin ko sa mga sitwasyong tulad nito, at laging may nakatakdang plano para sa anumang hypothetical na pwede kong gawin sa aking sarili. Ngunit ngayon, habang ang kaibigan ng aking ina ay nakatitig sa akin sa pagiganng aking bintana sa oras 4:00 ng madaling araw, nakangiti lang, hindi ako makagalaw.  Natuyo ang aking bibig, tumayo ang balahibo ko (kahit ngayon habang nagttype ako), at isinusumpa ko na maski ang aking silid ay parang nagyeyelo, marahil sa reaksyon lamang ng aking katawan sa pagkabigla.  Sa wakas ay nagkaroon ako ng lakas ng loob upang bumangon.  Nagsimula akong maglakad papunta sa pintuan.  At ang ulo niya ay sa akin padin nakatingin ng Dahan-dahan.  Ang kaniyang weirdong ngiti any nandun padin.  Muli, parang siya ay isang papet.  Nais kong mapasigaw para marinig ng aking mga magulang, ngunit alam ko kung gaank sila mag pa-panick, napagpasyahan kong hindi na gumawa ng ingay.