Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Kεφάλαιο 4

Ξύπνησε ξημερώματα από τον ήχο ενός κεραυνού. Είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ, χωρίς να αλλάξει τα ρούχα της, χωρίς καν να πλύνει τα δόντια της. Ένιωθε τα πόδια της ξυλιασμένα και την καρδιά της μαγκωμένη από ένα περίεργο, δυσάρεστο συναίσθημα. Από ένα δυσοίωνο προαίσθημα, όπως τότε που... Κούνησε το κεφάλι της για να καθαρίσει το μυαλό της από αυτές τις χιλιοφορεμένες αναμνήσεις. Όχι, δεν θα άφηνε τον εαυτό της να ξανακυλήσει στις ίδιες τοξικές σκέψεις. Είχε τον έλεγχο, μπορούσε να υποτάξει το μυαλό της, μπορούσε να εκπαραθυρώσει τις δυσάρεστες αναμνήσεις. Δεν ωφελούσε σε τίποτα να ξανασκέφτεται τα ίδια και τα ίδια. Δεν είχε κανένα νόημα να αναμασά το παρελθόν. 

Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο. Έκανε σχολαστικά οδοντικό νήμα και βούρτσισε τα δόντια της δυνατά για να αλλάξει την πικρή γεύση που είχε το στόμα της. Αντίθετα με τη Ζωή, η Άννα απέφευγε τους καθρέπτες.Της προκαλούσαν αμηχανία, ένιωθε πως κοιτούσανε μέσα στην ψυχή της. Πως το ίδιο το είδωλό της βουτούσε στα φυλλοκάρδιά της και διάβαζε όλα όσα η Άννα προσπαθούσε με επιμέλεια να κρύψει. Ο Δημήτρης της έλεγε πως ήταν όμορφη αλλά εκείνη ήξερε πως απλά πως ο αγαπημένος της την έβρισκε θελκτική επειδή την αγαπούσε. Στον καθρέπτη του μπάνιου, μέσα στη θαμπάδα του πρωινού, η Άννα απέφυγε να ανάψει το φως. Τα ίσια μαλλιά της, καστανά, συνηθισμένα, ήταν κομμένα στο ίδιο ύψος, ακριβώς πάνω στους ώμους, χωρίς κυμματισμούς, χωρίς αφέλειες και τσαχπινιές. " Πάλι καλά που χρησιμοποιείς σαμπουάν" της πετούσε πειραχτικά η Ζωή, η οποία συχνά πυκνά πειραματιζόταν με τα μαλλιά της, πότε κάνοντάς τα μπουκλωτά, πότε κάνοντάς τα κυμματιστά, πότε κόβοντάς τα σε αεροδυναμικά κουρέματα. Τρεις μήνες πριν, είχε γυρίσει από την Νέα Υόρκη με ένα τρελό αεράτο καρέ, στο ύψος των αυτιών, που το είχε εμπλουτίσει και με μωβ ανταύγειες στην κορυφή, εκεί όπου το καπελάκι της αεροσυνοδού μπορούσε να κρύψει την εκκεντρικότητα του χρώματος. Μετάνιωσε λίγες μέρες αργότερα, οπότε ξαναμάκρυνε τα μαλλιά της σε ένα απόγευμα, βάζοντας μαύρα εξτέσιονς που έφταναν ως τη μέση της. Η Άννα απέφευγε και να βάφεται. Πίστευε πως στη δική της δουλειά το μακιγιάζ μπορούσε να φανεί ως έλλειψη επαγγελματικότητας. Η δουλειά της Ζωής είχε άλλες προδιαγραφές, το μακιγιάζ ήταν σχεδόν επιβεβλημένο. Και η Ζωή μπορούσε να το υποστηρίξει. Σχεδόν κοιμόταν με το μακιγιάζ και η Άννα δεν την είχε δει ποτέ χωρίς ζωγραφισμένα βλέφαρα. Της Άννας της φαινόταν κάπως περίεργο όταν έβλεπε τις συναδέλφους της να σκύβουν πάνω από τους ασθενείς με ζωγραφισμένα μούτρα. Της φαινόταν πως το επιμελημένο μακιγιάζ τους ήταν εκτός τόπου και χρόνου, εντελώς άκαιρο, εντελώς αταίριαστο με την ατμόσφαιρα του νοσοκομείου. Επιπλέον, η λευκή στολή των νοσηλευτριών τόνιζε ακόμα περισσότερο το μπογιατισμένο τους πρόσωπο δίνοντάς τους μία γκροτέσκα εμφάνιση. Εξάλλου τα μάτια της Άννας είχαν μία λοξή προς τα πάνω φορά, μία "κινέζικη" εμφάνιση, που πρόσθεταν στο βρέμμα της μία μορφή δυσπιστίας. Ήταν σαν να ήταν διαρκώς σκεπτική, σαν να ήταν διαρκώς ζορισμένη, σαν να μισόκλεινε τα μάτια σε έναν αόρατο ήλιο. Οπότε δεν τα τόνιζε ποτέ. " Εδώ εμείς κάνουμε πως και πως για να πετύχουμε την ουρίτσα του αι λάινερ προς τα πάνω και εσύ πας και θάβεις τα μάτια σου" της έλεγε γενναιόδωρα η Ζωή. Αλλά, ναι, το δέρμα της ήταν μια χαρά, αυτό η Άννα το παραδεχόταν, το δέρμα της είχε και αυτό τη λευκότητα και την αλαβάστρινη όψη που έχουν συνήθως τα μάγουλα μιας κινέζικης κούκλας. Η Ζωή της είχε δείξει πως να αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την καθαρότητα της επιδερμίδας, φορώντας ένα κερασί κραγιόν, που έκανε το στόμα της να φαίνεται σαν ένα κόκκινο λουλούδι πάνω στο χιόνι. " Στην Κίνα θα σε φωνάζανε: τριανταφυλλί στόμα" έλεγε η Ζωή, κάθε φορά που φτιάχνονταν για να βγουν. " Έχεις τόσο ξεχωριστή ομορφιά, Άννα, τόσο καθαρά χαρακτηριστικά, γραμμένα με το κονδύλι! Σήκωσε τους ώμους και πάμε για καμάκι, κορίτσι μου!"